Reisverslag 2022: Zwitserland & Frankrijk (incl. video's)
- Onderwerp starter Kars
- Startdatum
Heerlijk verslag, fijn geschreven, mooi ervaring zo met de tent en maar zien wat de dag brengt, mooie routes ook, geniet ervan.
ik blijf heerlijk volgen!!!
ik blijf heerlijk volgen!!!
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #28
Dag 7 (zaterdag): Saint-Paul-en-Chablais (Frankrijk) naar Chamonix (Frankrijk)
Aantal kilometers: 131 km
Weersverwachting: 25 graden
We worden wakker van het zonnetje door de ramen en de geur van verse broodjes uit de oven. De nacht was super! Uitgerust en op ons gemak lopen we naar beneden waar de tafel gedekt is en we heerlijk ontbijten. Alle spullen zijn droog en we knopen alles weer op de motoren.
Eén van de Duitse heren is aan het prutsen met zijn navigatie; in de houder is een clipje afgebroken waardoor de navigatie niet meer vastklikt. Ik haal een rol ductape en wat tie-wraps tevoorschijn; MacGyver time! Binnen 5 minuten zit het spul erop en krijg ik een brede lach en een klap op de schouder van de Duitse collega-motorrijder, helemaal top.
Fixed!
De rit van vandaag gaat over de D902 (Pont du Diable richting Taninges) en dan richting Chamonix. De 902 is een bekende weg onder motorrijders en wielrenners, met prachtige bochten, uitzichten en strak asfalt.
We bedanken Marketa voor haar gastvrijheid en stappen op. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk weer. We rijden de D21 kort naar het westen en draaien dan de D902 op. Omdat het rustig is gaat het tempo voor het eerst deze vakantie aardig omhoog. Elke bocht wordt verslonden en ondanks de bepakking kan ik aardig doorvegen met de TDM. Niet te veel het gas erop bij het uitkomen van de bocht, want dan wordt de voorkant wel heel licht.
We stoppen even bij Les Gorges du Pont du Diable. Bij het bezoekerscentrum kopen we eerst een ijsje, want het is al weer lekker warm. Op een info-bord zien we de foto’s van de gorge en dat ziet er best gaaf uit! We informeren naar de route en de prijzen. Oef, de hele route is een uur heen en een uur terug. Daarbij is de prijs ook enigszins hoog. Ander keertje misschien. We rijden lekker door en de weg blijft fantastisch. Er zijn relatief weinig motorrijders, wel wat wielrenners. Waar dat in Nederland nog wel eens voor frictie zorgt onderweg, is het hier heel anders. Iedereen houdt rekening met elkaar en dat rijdt erg prettig.
IJstijd
Bij Taninges parkeren we de motoren onder een boom en eten en drinken we wat. Er komen af en toe wat oude auto’s langs, maar het worden er steeds meer. Voornamelijk klassieke Lancia’s maar ook Mercedes, Peugeot en Fiat ontbreekt niet. Er is schijnbaar een rally bezig, erg leuk om te zien.
We rijden door en bij Cluses krijgen we de keuze; of snelweg of niet. De E25 brengt ons vlot richting Chamonix, de D1205 brengt ons niet zo vlot richting Chamonix. Omdat we ook nog wat boodschappen moeten doen, besluiten we om toch de snelweg op te draaien. Ook vanaf de E25 heb je prachtig zicht op de bergrand met de Mont Blanc als hoog(s)tepunt.
We zijn er bijna!
Net voor de Mont Blanc-tunnel gaan we de snelweg af en informeren we naar een plekje bij één van de campings aan de voet van de Mont Blanc. In dit geval bij camping Des Deux Glaciers (‘de twee gletsjers’ voor de mensen die de Franse taal niet machtig zijn) waar nog plaats is. Het is een terrassen-camping, waarbij er verschillende kleine veldjes zijn aangelegd; hoe verder je naar achteren rijdt, hoe hoger je komt. Achterin is nog plek genoeg en we kiezen een mooi beschut plekje.
De camping aan de voet van de twee gletsjers
Rustig plekje achterin
Oh ja, boodschappen. In Chamonix zelf zit een Super-U zag ik op de navigatie, dus daar rijden we heen. Onderweg komen we nog een Carrefour tegen langs de snelweg, maar die had ik te laat door. We rijden het dorp in en het is druk. Er is namelijk dit weekend een evenement; Chamonix Marathon du Mont Blanc. Óveral hardlopers en wandelaars. We komen er bijna niet door, maar uiteindelijk parkeren we de motoren achter de Super-U en doen we boodschappen. En ook daar: druk.
We gooien de boodschappen in de koffers en draaien nog even flink het gas erop om vlot terug te zijn op de camping. Vanavond houden we het lekker en simpel, we hebben allerlei lekkere groentes en garnalen meegenomen om te roerbakken. Na het eten wassen we af en douchen we nog even.
Overigens zijn de sanitaire voorzieningen op deze camping ondermaats. Er is maar één sanitair-gebouw en met redelijk veel gasten heb je waarschijnlijk al wel een idee hoe zoiets er na een dag uit ziet…
We drinken voor de tent nog lekker een biertje (lokaal abdijbier ftw) en een wijntje, we hebben er zelfs nog een chipje bij. Met het prachtige uitzicht op de gletsjers is dit wel echt genieten!
De plannen voor morgen; terug naar Zwitserland en het Rhône-dal in.
Aantal kilometers: 131 km
Weersverwachting: 25 graden
We worden wakker van het zonnetje door de ramen en de geur van verse broodjes uit de oven. De nacht was super! Uitgerust en op ons gemak lopen we naar beneden waar de tafel gedekt is en we heerlijk ontbijten. Alle spullen zijn droog en we knopen alles weer op de motoren.
Eén van de Duitse heren is aan het prutsen met zijn navigatie; in de houder is een clipje afgebroken waardoor de navigatie niet meer vastklikt. Ik haal een rol ductape en wat tie-wraps tevoorschijn; MacGyver time! Binnen 5 minuten zit het spul erop en krijg ik een brede lach en een klap op de schouder van de Duitse collega-motorrijder, helemaal top.
Fixed!
De rit van vandaag gaat over de D902 (Pont du Diable richting Taninges) en dan richting Chamonix. De 902 is een bekende weg onder motorrijders en wielrenners, met prachtige bochten, uitzichten en strak asfalt.
We bedanken Marketa voor haar gastvrijheid en stappen op. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk weer. We rijden de D21 kort naar het westen en draaien dan de D902 op. Omdat het rustig is gaat het tempo voor het eerst deze vakantie aardig omhoog. Elke bocht wordt verslonden en ondanks de bepakking kan ik aardig doorvegen met de TDM. Niet te veel het gas erop bij het uitkomen van de bocht, want dan wordt de voorkant wel heel licht.
We stoppen even bij Les Gorges du Pont du Diable. Bij het bezoekerscentrum kopen we eerst een ijsje, want het is al weer lekker warm. Op een info-bord zien we de foto’s van de gorge en dat ziet er best gaaf uit! We informeren naar de route en de prijzen. Oef, de hele route is een uur heen en een uur terug. Daarbij is de prijs ook enigszins hoog. Ander keertje misschien. We rijden lekker door en de weg blijft fantastisch. Er zijn relatief weinig motorrijders, wel wat wielrenners. Waar dat in Nederland nog wel eens voor frictie zorgt onderweg, is het hier heel anders. Iedereen houdt rekening met elkaar en dat rijdt erg prettig.
IJstijd
Bij Taninges parkeren we de motoren onder een boom en eten en drinken we wat. Er komen af en toe wat oude auto’s langs, maar het worden er steeds meer. Voornamelijk klassieke Lancia’s maar ook Mercedes, Peugeot en Fiat ontbreekt niet. Er is schijnbaar een rally bezig, erg leuk om te zien.
We rijden door en bij Cluses krijgen we de keuze; of snelweg of niet. De E25 brengt ons vlot richting Chamonix, de D1205 brengt ons niet zo vlot richting Chamonix. Omdat we ook nog wat boodschappen moeten doen, besluiten we om toch de snelweg op te draaien. Ook vanaf de E25 heb je prachtig zicht op de bergrand met de Mont Blanc als hoog(s)tepunt.
We zijn er bijna!
Net voor de Mont Blanc-tunnel gaan we de snelweg af en informeren we naar een plekje bij één van de campings aan de voet van de Mont Blanc. In dit geval bij camping Des Deux Glaciers (‘de twee gletsjers’ voor de mensen die de Franse taal niet machtig zijn) waar nog plaats is. Het is een terrassen-camping, waarbij er verschillende kleine veldjes zijn aangelegd; hoe verder je naar achteren rijdt, hoe hoger je komt. Achterin is nog plek genoeg en we kiezen een mooi beschut plekje.
De camping aan de voet van de twee gletsjers
Rustig plekje achterin
Oh ja, boodschappen. In Chamonix zelf zit een Super-U zag ik op de navigatie, dus daar rijden we heen. Onderweg komen we nog een Carrefour tegen langs de snelweg, maar die had ik te laat door. We rijden het dorp in en het is druk. Er is namelijk dit weekend een evenement; Chamonix Marathon du Mont Blanc. Óveral hardlopers en wandelaars. We komen er bijna niet door, maar uiteindelijk parkeren we de motoren achter de Super-U en doen we boodschappen. En ook daar: druk.
We gooien de boodschappen in de koffers en draaien nog even flink het gas erop om vlot terug te zijn op de camping. Vanavond houden we het lekker en simpel, we hebben allerlei lekkere groentes en garnalen meegenomen om te roerbakken. Na het eten wassen we af en douchen we nog even.
Overigens zijn de sanitaire voorzieningen op deze camping ondermaats. Er is maar één sanitair-gebouw en met redelijk veel gasten heb je waarschijnlijk al wel een idee hoe zoiets er na een dag uit ziet…
We drinken voor de tent nog lekker een biertje (lokaal abdijbier ftw) en een wijntje, we hebben er zelfs nog een chipje bij. Met het prachtige uitzicht op de gletsjers is dit wel echt genieten!
De plannen voor morgen; terug naar Zwitserland en het Rhône-dal in.
Laatst bewerkt:
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #30
Dag 8 (zondag): Chamonix (Frankrijk) naar Agarn (Zwitserland)
Aantal kilometers: 166 km
Weersverwachting: 25 graden
Het is wederom een prima nacht geweest en ook deze ochtend worden we wakker met een zonnetje. Gisteren hebben we lekkere brioche en wat kleine croissantjes en jam meegenomen voor het ontbijt, en met een verse kop koffie erbij is het goed vertoeven. Alles is warempel een keertje mooi droog en op ons gemak pakken we de spullen in. Vandaag willen we vooral genieten van het weer en de uitzichten. We maken ons op om via de Col de Forclaz weer Zwitserland in te rijden en daarna de Col de Verbier te doen. Vanaf daar rijden we door en willen we richting Leuk rijden, waar we een mooie camping hebben gezien.
C'est un bon petit déjeuner
Nadat we de spullen weer hebben gepakt, rijden we voorzichtig het gravelpad van de camping naar beneden en checken we uit. We rijden nog even langs de grote afvalcontainers om ons afval weg te gooien en met dat we achterom kijken, hebben we eigenlijk het allermooiste zicht op de gletsjers. Na een foto-moment rijden we richting Chamonix en vanaf daar richting Vallorcine. De wegen zijn top, het weer misschien nog wel beter maar net na Chamonix staan we veel in kleine files. Reden; de marathon. Deze heeft een aantal oversteekpunten waar verkeersregelaars staan. Desondanks gaat het aardig vlot en zitten we snel in Zwitserland.
Een laatste blik op de twee gletsjers
We rijden de prachtige Route de La Forclaz en parkeren onze motoren op de top. We willen eigenlijk even wat drinken, maar op dat moment komt er een groep BMW-rijders van de pensioengerechtigde leeftijd aan scheuren en zetten de motoren asociaal naast die van ons. Ehh mag ik ook afstappen? Geen groet kan eraf en hun chagrijnige koppen komen onder de systeemhelmen tevoorschijn.
Luidkeels wordt er door de rood aangelopen baviaan naast me in het rond geblaft dat hij wel wat wil drinken. Wij besluiten door te rijden. Ik stap op, kijk de het alfamannetje van de apengroep aan en geef hem het internationale gebaar om de pot op te kunnen. Droeftoeter.
Verder wel een mooie plek
De route is prachtig en gaat verder richting Martigny-Combe en geeft prachtige uitzichten over het Rhône-dal en de steden. We rijden de 21 op richting Val de Bagnes en gaan vanaf daar omhoog naar Verbier. Lekker stukje hoor! We besluiten door te rijden naar de top, waar asfalt overgaat in gravel. Ik vind het doodeng en prachtig tegelijk. Mijn hersenen draaien overuren; moeten we nu hoogtevrees hebben of vinden we dit geweldig?! Beide dus. Bovenop stoppen we naast het kleine vliegveldje op de top.
Uitzicht Rhône-dal
Poah da's mien uitzicht!
Naar beneden gaat goed, maar we doen kalm aan. Het is krap, er ligt grind en het is warm. Wat willen we nog meer. Als we verder naar beneden rijden, komen we in het wintersport-dorp La Tzoumaz. We besluiten even te stoppen en wat te drinken. Een klein restaurant ligt rechts van ons en we schuiven aan een tafeltje. Zullen we ook wat eten? Een blik op de menukaart geeft de doorslag; twee cola a.u.b.
We zitten immers in Zwitserland.
Nadat we nog een laatste stuk brioche naar binnen hebben gewerkt op de parkeerplaats, vervolgen we onze weg richting het dal. Het is niet ver meer naar Agarn, maar de temperatuur in het lager gelegen gebied is hoog. We rijden door tot Conthey waar we besluiten om de motor te parkeren en wat eten en drinken te maken. We stoppen bij een schoolgebouw met een mooi parkje. Motoren in de schaduw, gaspitje onder de boom en de pasta quattro formaggi in de pan. We eten en drinken op ons gemak, op een zondag is er verder toch niemand.
We rijden het laatste stukje richting Agarn, waar we naar Camping Gemmi gaan. Het is inmiddels wel flink gaan waaien, maar het weer blijft super. We melden ons aan, krijgen een plek toegewezen en zetten de tent op. Vanavond eten we frietjes met bockworst in het campingrestaurant. Na het eten haal ik nog twee ijsjes en een lekker lokaal biertje bij de camping-balie en zetten we onze zetels nog even voor de tent om te genieten van het uitzicht.
Zo, staat!
Altijd lekker!
Genieten!
We raken aan de praat met een Nederlands stel dat met hun oude hondje over de camping loopt. We hebben zelf ook honden, maar nu knuffelen we even met dit aanhankelijke floepie. Ze vragen waar we vandaan komen. “s-Heerenberg!” zeg ik. “Nog nooit van gehoord” krijg ik terug. Dat snap ik wel, dus vol enthousiasme leg ik uit waar het ligt en hoe mooi het wel niet is. “Oh tussen Stokkum en Lengel” zegt de man ineens tegen mij en hij schiet in de lach. Ze komen namelijk zelf ook uit ’s-Heerenberg… Kleine wereld
We kletsen nog wat en daarna wordt het tijd om het bed in te duiken. Vandaag was prachtig. Ondanks dat we niet veel kilometers hebben gemaakt, zijn we wel de hele dag onderweg geweest en hebben we genoten van de wegen, uitzichten en het weer. Morgen willen we de Furka- en Grimselpas rijden en uiteindelijk richting de Brienzersee.
Het belooft morgen wederom een mooie dag te worden.
Aantal kilometers: 166 km
Weersverwachting: 25 graden
Het is wederom een prima nacht geweest en ook deze ochtend worden we wakker met een zonnetje. Gisteren hebben we lekkere brioche en wat kleine croissantjes en jam meegenomen voor het ontbijt, en met een verse kop koffie erbij is het goed vertoeven. Alles is warempel een keertje mooi droog en op ons gemak pakken we de spullen in. Vandaag willen we vooral genieten van het weer en de uitzichten. We maken ons op om via de Col de Forclaz weer Zwitserland in te rijden en daarna de Col de Verbier te doen. Vanaf daar rijden we door en willen we richting Leuk rijden, waar we een mooie camping hebben gezien.
C'est un bon petit déjeuner
Nadat we de spullen weer hebben gepakt, rijden we voorzichtig het gravelpad van de camping naar beneden en checken we uit. We rijden nog even langs de grote afvalcontainers om ons afval weg te gooien en met dat we achterom kijken, hebben we eigenlijk het allermooiste zicht op de gletsjers. Na een foto-moment rijden we richting Chamonix en vanaf daar richting Vallorcine. De wegen zijn top, het weer misschien nog wel beter maar net na Chamonix staan we veel in kleine files. Reden; de marathon. Deze heeft een aantal oversteekpunten waar verkeersregelaars staan. Desondanks gaat het aardig vlot en zitten we snel in Zwitserland.
Een laatste blik op de twee gletsjers
We rijden de prachtige Route de La Forclaz en parkeren onze motoren op de top. We willen eigenlijk even wat drinken, maar op dat moment komt er een groep BMW-rijders van de pensioengerechtigde leeftijd aan scheuren en zetten de motoren asociaal naast die van ons. Ehh mag ik ook afstappen? Geen groet kan eraf en hun chagrijnige koppen komen onder de systeemhelmen tevoorschijn.
Luidkeels wordt er door de rood aangelopen baviaan naast me in het rond geblaft dat hij wel wat wil drinken. Wij besluiten door te rijden. Ik stap op, kijk de het alfamannetje van de apengroep aan en geef hem het internationale gebaar om de pot op te kunnen. Droeftoeter.
Verder wel een mooie plek
De route is prachtig en gaat verder richting Martigny-Combe en geeft prachtige uitzichten over het Rhône-dal en de steden. We rijden de 21 op richting Val de Bagnes en gaan vanaf daar omhoog naar Verbier. Lekker stukje hoor! We besluiten door te rijden naar de top, waar asfalt overgaat in gravel. Ik vind het doodeng en prachtig tegelijk. Mijn hersenen draaien overuren; moeten we nu hoogtevrees hebben of vinden we dit geweldig?! Beide dus. Bovenop stoppen we naast het kleine vliegveldje op de top.
Uitzicht Rhône-dal
Poah da's mien uitzicht!
Naar beneden gaat goed, maar we doen kalm aan. Het is krap, er ligt grind en het is warm. Wat willen we nog meer. Als we verder naar beneden rijden, komen we in het wintersport-dorp La Tzoumaz. We besluiten even te stoppen en wat te drinken. Een klein restaurant ligt rechts van ons en we schuiven aan een tafeltje. Zullen we ook wat eten? Een blik op de menukaart geeft de doorslag; twee cola a.u.b.
We zitten immers in Zwitserland.
Nadat we nog een laatste stuk brioche naar binnen hebben gewerkt op de parkeerplaats, vervolgen we onze weg richting het dal. Het is niet ver meer naar Agarn, maar de temperatuur in het lager gelegen gebied is hoog. We rijden door tot Conthey waar we besluiten om de motor te parkeren en wat eten en drinken te maken. We stoppen bij een schoolgebouw met een mooi parkje. Motoren in de schaduw, gaspitje onder de boom en de pasta quattro formaggi in de pan. We eten en drinken op ons gemak, op een zondag is er verder toch niemand.
We rijden het laatste stukje richting Agarn, waar we naar Camping Gemmi gaan. Het is inmiddels wel flink gaan waaien, maar het weer blijft super. We melden ons aan, krijgen een plek toegewezen en zetten de tent op. Vanavond eten we frietjes met bockworst in het campingrestaurant. Na het eten haal ik nog twee ijsjes en een lekker lokaal biertje bij de camping-balie en zetten we onze zetels nog even voor de tent om te genieten van het uitzicht.
Zo, staat!
Altijd lekker!
Genieten!
We raken aan de praat met een Nederlands stel dat met hun oude hondje over de camping loopt. We hebben zelf ook honden, maar nu knuffelen we even met dit aanhankelijke floepie. Ze vragen waar we vandaan komen. “s-Heerenberg!” zeg ik. “Nog nooit van gehoord” krijg ik terug. Dat snap ik wel, dus vol enthousiasme leg ik uit waar het ligt en hoe mooi het wel niet is. “Oh tussen Stokkum en Lengel” zegt de man ineens tegen mij en hij schiet in de lach. Ze komen namelijk zelf ook uit ’s-Heerenberg… Kleine wereld
We kletsen nog wat en daarna wordt het tijd om het bed in te duiken. Vandaag was prachtig. Ondanks dat we niet veel kilometers hebben gemaakt, zijn we wel de hele dag onderweg geweest en hebben we genoten van de wegen, uitzichten en het weer. Morgen willen we de Furka- en Grimselpas rijden en uiteindelijk richting de Brienzersee.
Het belooft morgen wederom een mooie dag te worden.
Laatst bewerkt:
Dag 8 (zondag): Chamonix (Frankrijk) naar Agarn (Zwitserland)
Aantal kilometers: 166 km
Weersverwachting: 25 graden
Het is wederom een prima nacht geweest en ook deze ochtend worden we wakker met een zonnetje. Gisteren hebben we lekkere brioche en wat kleine croissantjes en jam meegenomen voor het ontbijt, en met een verse kop koffie erbij is het goed vertoeven. Alles is warempel een keertje mooi droog en op ons gemak pakken we de spullen in. Vandaag willen we vooral genieten van het weer en de uitzichten. We maken ons op om via de Col de Forclaz weer Zwitserland in te rijden en daarna de Col de Verbier te doen. Vanaf daar rijden we door en willen we richting Leuk rijden, waar we een mooie camping hebben gezien.
Bekijk bijlage 1848904
C'est un bon petit déjeuner
Nadat we de spullen weer hebben gepakt, rijden we voorzichtig het gravelpad van de camping naar beneden en checken we uit. We rijden nog even langs de grote afvalcontainers om ons afval weg te gooien en met dat we achterom kijken, hebben we eigenlijk het allermooiste zicht op de gletsjers. Na een foto-moment rijden we richting Chamonix en vanaf daar richting Vallorcine. De wegen zijn top, het weer misschien nog wel beter maar net na Chamonix staan we veel in kleine files. Reden; de marathon. Deze heeft een aantal oversteekpunten waar verkeersregelaars staan. Desondanks gaat het aardig vlot en zitten we snel in Zwitserland.
Bekijk bijlage 1848906
Een laatste blik op de twee gletsjers
We rijden de prachtige Route de La Forclaz en parkeren onze motoren op de top. We willen eigenlijk even wat drinken, maar op dat moment komt er een groep BMW-rijders van de pensioengerechtigde leeftijd aan scheuren en zetten de motoren asociaal naast die van ons. Ehh mag ik ook afstappen? Geen groet kan eraf en hun chagrijnige koppen komen onder de systeemhelmen tevoorschijn.
Luidkeels wordt er door de rood aangelopen baviaan naast me in het rond geblaft dat hij wel wat wil drinken. Wij besluiten door te rijden. Ik stap op, kijk de het alfamannetje van de apengroep aan en geef hem het internationale gebaar om de pot op te kunnen. Droeftoeter.
Bekijk bijlage 1848907
Verder wel een mooie plek
De route is prachtig en gaat verder richting Martigny-Combe en geeft prachtige uitzichten over het Rhône-dal en de steden. We rijden de 21 op richting Val de Bagnes en gaan vanaf daar omhoog naar Verbier. Lekker stukje hoor! We besluiten door te rijden naar de top, waar asfalt overgaat in gravel. Ik vind het doodeng en prachtig tegelijk. Mijn hersenen draaien overuren; moeten we nu hoogtevrees hebben of vinden we dit geweldig?! Beide dus. Bovenop stoppen we naast het kleine vliegveldje op de top.
Bekijk bijlage 1848922
Uitzicht Rhône-dal
Bekijk bijlage 1848923
Poah da's mien uitzicht!
Bekijk bijlage 1848928
Naar beneden gaat goed, maar we doen kalm aan. Het is krap, er ligt grind en het is warm. Wat willen we nog meer. Als we verder naar beneden rijden, komen we in het wintersport-dorp La Tzoumaz. We besluiten even te stoppen en wat te drinken. Een klein restaurant ligt rechts van ons en we schuiven aan een tafeltje. Zullen we ook wat eten? Een blik op de menukaart geeft de doorslag; twee cola a.u.b.
We zitten immers in Zwitserland.
Nadat we nog een laatste stuk brioche naar binnen hebben gewerkt op de parkeerplaats, vervolgen we onze weg richting het dal. Het is niet ver meer naar Agarn, maar de temperatuur in het lager gelegen gebied is hoog. We rijden door tot Conthey waar we besluiten om de motor te parkeren en wat eten en drinken te maken. We stoppen bij een schoolgebouw met een mooi parkje. Motoren in de schaduw, gaspitje onder de boom en de pasta quattro formaggi in de pan. We eten en drinken op ons gemak, op een zondag is er verder toch niemand.
We rijden het laatste stukje richting Agarn, waar we naar Camping Gemmi gaan. Het is inmiddels wel flink gaan waaien, maar het weer blijft super. We melden ons aan, krijgen een plek toegewezen en zetten de tent op. Vanavond eten we frietjes met bockworst in het campingrestaurant. Na het eten haal ik nog twee ijsjes en een lekker lokaal biertje bij de camping-balie en zetten we onze zetels nog even voor de tent om te genieten van het uitzicht.
Bekijk bijlage 1848944
Zo, staat!
Bekijk bijlage 1848945
Altijd lekker!
Bekijk bijlage 1848946
Genieten!
We raken aan de praat met een Nederlands stel dat met hun oude hondje over de camping loopt. We hebben zelf ook honden, maar nu knuffelen we even met dit aanhankelijke floepie. Ze vragen waar we vandaan komen. “s-Heerenberg!” zeg ik. “Nog nooit van gehoord” krijg ik terug. Dat snap ik wel, dus vol enthousiasme leg ik uit waar het ligt en hoe mooi het wel niet is. “Oh tussen Stokkum en Lengel” zegt de man ineens tegen mij en hij schiet in de lach. Ze komen namelijk zelf ook uit ’s-Heerenberg… Kleine wereld
We kletsen nog wat en daarna wordt het tijd om het bed in te duiken. Vandaag was prachtig. Ondanks dat we niet veel kilometers hebben gemaakt, zijn we wel de hele dag onderweg geweest en hebben we genoten van de wegen, uitzichten en het weer. Morgen willen we de Furka- en Grimselpas rijden en uiteindelijk richting de Brienzersee.
Het belooft morgen wederom een mooie dag te worden.
Mooi verhaal, Agarn ben ik heeeeeeel veel geweest. Mijn ouders hadden daar een caravan staan op de camping naast de Gemmi (camping torrent). Zat laatst nog te denken om nog een keer met de eigen sleurhut daar naartoe te gaan maar, is een beetje veranderd die camping (niet zoals wij het graag zien). Maar echt een mooi gebied.
mean-machine
uut Ee
Effe jouw verhaal gelezen. (tot hier) Leuk!!
Ik krijg er al weer helemaal zin van om zelf weer op stap te gaan.
Plaatjes van Chamonix en Mt Blanc komen wel bekend voor.
Ik krijg er al weer helemaal zin van om zelf weer op stap te gaan.
Plaatjes van Chamonix en Mt Blanc komen wel bekend voor.
Thunderbolt
MF'er
- 20 feb 2011
- 181
- 158
Goedzo mooi verhaal.
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #35
Dag 9 (maandag): Agarn (Zwitserland) naar Innertkirchen (Zwitserland)
Aantal kilometers: 186 km
Weersverwachting: 20 graden
Het was een winderige nacht. Niet in de tent, gelukkig, maar buiten. Als we de tent uit kruipen zien we het hele veld én onze tent bezaaid liggen met takken en bladeren. Het is droog en qua temperatuur prima gelukkig, de wind is sinds een uur of vier vanochtend gelukkig afgenomen. We zetten koffie, eten een broodje en pakken rustig onze spullen in.
Nee die hebben we er niet voor de foto opgelegd
Het is lichtelijk bewolkt vandaag maar dat mag de pret niet drukken; we gaan twee iconische passen rijden! De spullen zitten inmiddels op de motor, we melden ons af bij de balie en rijden de 9 op richting Visp en rijden deze door tot Brig waar we even tanken. Van daaruit pakken we de 19 omhoog naar Goms en lassen we een koffiepauze in bij Hotel-restaurant Astoria. Het schijnt een bekend biker-trefpunt te zijn, maar nu zien we maar twee motoren staan. We drinken een cappuccino en vervolgen onze weg. Net voor ons draaien twee Nederlandse motorrijders de weg op, maar die gaan een andere kant op.
We rijden richting Obergoms over de Furkastraße en worden we getrakteerd op mooie bochten en fraai uitzicht. In Gletsch rijden we richting de Furkapas. Bewust, want we rijden straks terug en daarna over de Grimselpas om richting Brienzersee te rijden. De weg is breed, overzichtelijk en met prachtig zicht op zowel de Grimsel als de Furka. We draaien omhoog en komen langs het iconische ‘James Bond’-hotel Belvedère, wat nog steeds net zo leeg staat als jaren terug en waar het nog steeds net zo druk is als jaren terug. Fotootje en door! We rijden tot aan Realp en keren om. Nu nog een keer maar dan andersom. Dubbel pret!
Uitzicht op de gletsjer (die inmiddels is opgedroogd)
Hotel Belvedere!
We rijden de Grimselpas omhoog en stoppen op de top. We genieten van het uitzicht en lopen een rondje om het Murmeltieren-park, waar de murmeltiertjes zich helaas goed hebben verscholen. We eten en drinken wat vanuit onze voorraad en bekijken waar we dit keer willen overnachten. Een mooi klein hotelletje met schitterend uitzicht ligt rechts van Innertkirchen. “Bellen en horen of ze plek hebben?” Dat doen we, en ja ze hebben plek. Het adres gaat in de TomTom en we springen weer op onze gemotoriseerde tweewielers.
Ook deze is natuurlijk iconisch
Uitzicht
Uitzicht de andere kant op (waar de mist hangt)
De andere kant van de Grimselpas ziet er qua weer heel anders uit. Dikke mist hangt er als een deken overeen. Voor ons rijdt een vrachtwagen en met dat we de eerste bocht om zijn rijden we vol de mist in. Zicht; nog geen 10 meter. We blijven achter de vrachtwagen. Op het moment dat we lager komen, rijden we onder de dikke deken door. Het uitzicht veranderd en de wegen zijn prachtig.
We stoppen even bij een parkeerplaats langs rivier de Aare. Hier is de rivier nog relatief rustig, maar bij de Aareslucht is dat wel anders. We maken foto’s en ik laat de drone nog even op voor mooie beelden vanuit de lucht. We rijden verder en net voor Innertkirchen gaan we rechts en dan weer links, een klein krap weggetje naar boven richting Panorama Hotel Wagenkehr.
De weg loopt door het bos en is donker, smal en nat en dat maakt het rijden intensief. Bovenaan zien we de parkeerplaats en het hotel. De weg stopt ineens en we kunnen niet verder, want er staat een slagboom. Er komt een dame uit het hotel gelopen en ik geef aan dat we in het hotel moeten zijn en we gereserveerd hebben. “Dat is dan 5 frank per persoon” zegt ze. Ehh huh? Het blijkt vanaf dat punt een private tolweg te zijn en om bij de parkeerplaats van het hotel te komen moeten we dus de tolweg op. Dat is dus letterlijk 10 frank voor 5 meter rijden…
We zijn flabbergasted maar betalen, krijgen een sticker op de motor geplakt en zetten de motoren op de parkeerplaats. Het hotel is op het oog een stuk vergane glorie, en bij binnenkomst is dat niet veel anders. We worden overigens niet eens begroet door de eigenaar, die kijkt op en gebaart zijn medewerker om ons naar de kamer te begeleiden. De kamer is donker, oud en muf. We kijken in het rond, daarna naar elkaar en zijn het direct met elkaar eens: dit gaan we niet doen. Die 10 frank krijgen we trouwens niet terug.
We rijden terug richting Innertkirchen en besluiten richting de Aareslucht te rijden. Rechts van ons doemt een kleine camping op. Hier gaan we kamperen vannacht! Al rollend naar beneden komt de vriendelijke eigenaresse ons tegemoet en vraagt of we gereserveerd hebben. Dat hebben we niet, maar dat blijkt geen probleem. Er zijn nog plekken genoeg en ze laat ons het tenten-deel van de camping zien. We kiezen een mooi plekje uit en bedenken ons tijdens het opzetten van de tent dat we geen boodschappen hebben; we zouden immers in een hotel zitten en hadden ons voorgenomen daar te eten. Ook dat lost zich snel op. De camping verkoopt verse flammkuchen en dat lusten we wel! We raken aan de praat met een Nederlands stel wat net met hun 4x4 en caravan aankomt en die besluiten om ook voor de flammkuchen te gaan.
Heerlijk!
De Aare net voordat deze de schlucht in gaat
Bij terugkomst zien we een Duits koppel op de fiets aan komen. Hmm, komen me bekend voor… En jawel, die waren we eerder op de top van de Furkapas tegen gekomen. Respect! Schuin tegenover ons staat een Nederlands stel met twee motoren. Ook die komen me bekend voor… “Hee wij zagen jullie rijden!” zegt de jongeman. Hij herkende mijn helm, en had ons weg zien rijden bij Hotel-restaurant Astoria. Ah inderdaad! We kletsen nog wat over de motoren en de omgeving.
Het is een mooie avond, we wandelen nog een stukje richting de indrukwekkende Aareslucht. De Aare stroomt door deze kloof en als je in de buurt bent, is het zeker een bezoekje waard. We lopen terug en zien donkere wolken hangen. Dat wordt regen vannacht, en morgen waarschijnlijk ook. We maken ons klaar om naar bed te gaan en kijken nog even naar de route voor morgen. De terugreis willen we door het Zwarte Woud maken en we besluiten een pension in de buurt van Ühlingen-Birkendorf te reserveren. De 4x4-rijder wees ons op de Panoramastraße, een weg door natuurpark Entlebuch, dus die gaat in de TomTom.
Zo, nu lekker slapen, kijken wat morgen brengt.
Aantal kilometers: 186 km
Weersverwachting: 20 graden
Het was een winderige nacht. Niet in de tent, gelukkig, maar buiten. Als we de tent uit kruipen zien we het hele veld én onze tent bezaaid liggen met takken en bladeren. Het is droog en qua temperatuur prima gelukkig, de wind is sinds een uur of vier vanochtend gelukkig afgenomen. We zetten koffie, eten een broodje en pakken rustig onze spullen in.
Nee die hebben we er niet voor de foto opgelegd
Het is lichtelijk bewolkt vandaag maar dat mag de pret niet drukken; we gaan twee iconische passen rijden! De spullen zitten inmiddels op de motor, we melden ons af bij de balie en rijden de 9 op richting Visp en rijden deze door tot Brig waar we even tanken. Van daaruit pakken we de 19 omhoog naar Goms en lassen we een koffiepauze in bij Hotel-restaurant Astoria. Het schijnt een bekend biker-trefpunt te zijn, maar nu zien we maar twee motoren staan. We drinken een cappuccino en vervolgen onze weg. Net voor ons draaien twee Nederlandse motorrijders de weg op, maar die gaan een andere kant op.
We rijden richting Obergoms over de Furkastraße en worden we getrakteerd op mooie bochten en fraai uitzicht. In Gletsch rijden we richting de Furkapas. Bewust, want we rijden straks terug en daarna over de Grimselpas om richting Brienzersee te rijden. De weg is breed, overzichtelijk en met prachtig zicht op zowel de Grimsel als de Furka. We draaien omhoog en komen langs het iconische ‘James Bond’-hotel Belvedère, wat nog steeds net zo leeg staat als jaren terug en waar het nog steeds net zo druk is als jaren terug. Fotootje en door! We rijden tot aan Realp en keren om. Nu nog een keer maar dan andersom. Dubbel pret!
Uitzicht op de gletsjer (die inmiddels is opgedroogd)
Hotel Belvedere!
We rijden de Grimselpas omhoog en stoppen op de top. We genieten van het uitzicht en lopen een rondje om het Murmeltieren-park, waar de murmeltiertjes zich helaas goed hebben verscholen. We eten en drinken wat vanuit onze voorraad en bekijken waar we dit keer willen overnachten. Een mooi klein hotelletje met schitterend uitzicht ligt rechts van Innertkirchen. “Bellen en horen of ze plek hebben?” Dat doen we, en ja ze hebben plek. Het adres gaat in de TomTom en we springen weer op onze gemotoriseerde tweewielers.
Ook deze is natuurlijk iconisch
Uitzicht
Uitzicht de andere kant op (waar de mist hangt)
De andere kant van de Grimselpas ziet er qua weer heel anders uit. Dikke mist hangt er als een deken overeen. Voor ons rijdt een vrachtwagen en met dat we de eerste bocht om zijn rijden we vol de mist in. Zicht; nog geen 10 meter. We blijven achter de vrachtwagen. Op het moment dat we lager komen, rijden we onder de dikke deken door. Het uitzicht veranderd en de wegen zijn prachtig.
We stoppen even bij een parkeerplaats langs rivier de Aare. Hier is de rivier nog relatief rustig, maar bij de Aareslucht is dat wel anders. We maken foto’s en ik laat de drone nog even op voor mooie beelden vanuit de lucht. We rijden verder en net voor Innertkirchen gaan we rechts en dan weer links, een klein krap weggetje naar boven richting Panorama Hotel Wagenkehr.
De weg loopt door het bos en is donker, smal en nat en dat maakt het rijden intensief. Bovenaan zien we de parkeerplaats en het hotel. De weg stopt ineens en we kunnen niet verder, want er staat een slagboom. Er komt een dame uit het hotel gelopen en ik geef aan dat we in het hotel moeten zijn en we gereserveerd hebben. “Dat is dan 5 frank per persoon” zegt ze. Ehh huh? Het blijkt vanaf dat punt een private tolweg te zijn en om bij de parkeerplaats van het hotel te komen moeten we dus de tolweg op. Dat is dus letterlijk 10 frank voor 5 meter rijden…
We zijn flabbergasted maar betalen, krijgen een sticker op de motor geplakt en zetten de motoren op de parkeerplaats. Het hotel is op het oog een stuk vergane glorie, en bij binnenkomst is dat niet veel anders. We worden overigens niet eens begroet door de eigenaar, die kijkt op en gebaart zijn medewerker om ons naar de kamer te begeleiden. De kamer is donker, oud en muf. We kijken in het rond, daarna naar elkaar en zijn het direct met elkaar eens: dit gaan we niet doen. Die 10 frank krijgen we trouwens niet terug.
We rijden terug richting Innertkirchen en besluiten richting de Aareslucht te rijden. Rechts van ons doemt een kleine camping op. Hier gaan we kamperen vannacht! Al rollend naar beneden komt de vriendelijke eigenaresse ons tegemoet en vraagt of we gereserveerd hebben. Dat hebben we niet, maar dat blijkt geen probleem. Er zijn nog plekken genoeg en ze laat ons het tenten-deel van de camping zien. We kiezen een mooi plekje uit en bedenken ons tijdens het opzetten van de tent dat we geen boodschappen hebben; we zouden immers in een hotel zitten en hadden ons voorgenomen daar te eten. Ook dat lost zich snel op. De camping verkoopt verse flammkuchen en dat lusten we wel! We raken aan de praat met een Nederlands stel wat net met hun 4x4 en caravan aankomt en die besluiten om ook voor de flammkuchen te gaan.
Heerlijk!
De Aare net voordat deze de schlucht in gaat
Bij terugkomst zien we een Duits koppel op de fiets aan komen. Hmm, komen me bekend voor… En jawel, die waren we eerder op de top van de Furkapas tegen gekomen. Respect! Schuin tegenover ons staat een Nederlands stel met twee motoren. Ook die komen me bekend voor… “Hee wij zagen jullie rijden!” zegt de jongeman. Hij herkende mijn helm, en had ons weg zien rijden bij Hotel-restaurant Astoria. Ah inderdaad! We kletsen nog wat over de motoren en de omgeving.
Het is een mooie avond, we wandelen nog een stukje richting de indrukwekkende Aareslucht. De Aare stroomt door deze kloof en als je in de buurt bent, is het zeker een bezoekje waard. We lopen terug en zien donkere wolken hangen. Dat wordt regen vannacht, en morgen waarschijnlijk ook. We maken ons klaar om naar bed te gaan en kijken nog even naar de route voor morgen. De terugreis willen we door het Zwarte Woud maken en we besluiten een pension in de buurt van Ühlingen-Birkendorf te reserveren. De 4x4-rijder wees ons op de Panoramastraße, een weg door natuurpark Entlebuch, dus die gaat in de TomTom.
Zo, nu lekker slapen, kijken wat morgen brengt.
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #37
Dag 10 (dinsdag): Innertkirchen (Zwitserland) naar Ühlingen-Birkendorf (Duitsland)
Aantal kilometers: 208 km
Weersverwachting: 21 graden
Het is nat geweest vannacht, maar de ochtend is prachtig. Lage flarden bewolking hangen in het dal en met de gouden gloed van de ochtendzon is het bijna sprookjesachtig. We zetten koffie en halen een broodje bij de camping-bistro. De tent is nat, erg nat, maar gaat gewoon in de tas. Zien we straks wel weer. Het is inmiddels routine geworden om dingen in/op te pakken en binnen een mum van tijd zitten we weer in het zadel.
Da's toch prachtig!
We doen kalm aan, vooral omdat alles nog vrij vochtig is maar poah wat zijn de wegen mooi hier. Het is minder ruw en het lijkt glooiender maar desondanks zijn de bergen hoog. We rijden richting Brienz en draaien naar rechts richting Giswil en gaan daar linksaf de Panoramastraße op. Het weer is prima en ondanks de bewolking is het uitzicht prachtig. Op de Panoramastraße worden we getrakteerd op een heuse koeien-file. De herders lopen met hun kuddes van het ene stuk land naar het andere, gebruikmakend van de weg waar wij ook toevallig rijden. Het gaat langzaam maar gestaag en het is leuk om mee te maken.
Stukje Panoramastraße
We rijden door en zodra we over het hoogste punt zijn kronkelen we met de weg mee naar beneden. In een onoverzichtelijke bocht doemt er vanaf de andere kant ineens een vrachtwagen op die de binnenbocht neemt. Miramini schrikt maar houdt het hoofd koel en balanceert haar motor op de rand van de weg en gaat rakelings langs de vrachtwagen (fragment in het filmpje hieronder). Zoals @DucatIONI ooit zei: een oei-oei-momentje.
In Schüpfheim maken we rond het middaguur een tankstop. We krijgen ook wel lichte trek, tijd om even ergens te zitten en een hapje te eten. Ik sla Google Maps er even op na en zie in het centrum diverse eettentjes. We komen in het centrum aan en zetten de motoren links van de weg voor de lokale Chinees. Hier hebben ze Mittag-tisch, oftewel lekker warm eten voor weinig. Het is gezellig druk en we eten en drinken wat.
Krachtvoer!
We rijden door het prachtige landschap omhoog richting Aarau om van daaruit richting Brugg te rijden en vanuit daar naar Koblenz aan de Rijn om de rivier en de grens over te steken. We rijden de L157 omhoog richting Fechtig, waar we het Schwartzwald-pension Fechtig hebben geboekt. Het staat in de omgeving bekend om zijn heerlijke taarten, aangezien het ook meteen een bakker en café is. We melden ons aan en brengen de spullen naar de ruime kamer, welke een fraai balkon heeft met uitzicht aan de voorkant.
Pension-Café Fechtig in Fechtig
Taarten (bij binnenkomst...)
We douchen en kleden ons om, maar als we beneden komen om een taartje uit te zoeken, is alles donker. Zelfs de voordeur is op slot. Helaas, dat wordt geen taartje proeven… De eigenaresse komt naar ons toe en legt uit dat om 17.00 uur alles gesloten is. We vragen of we hier ’s avonds kunnen eten; helaas x2, dat kan ook niet. Ze geeft ons een adres van een nabijgelegen hotel waar ook een restaurant is.
We wandelen door het kleine dorpje en het is inmiddels heerlijk weer. We komen bij het aangedragen hotel maar ook die blijkt gesloten te zijn. Dan nog maar een stukje verder. We komen uit bij Hotel Sonnenhof en daar zitten de mensen buiten op het kleine terras. Binnen informeer ik of we kunnen eten, en dat kan zeker. En binnen is het prachtig! Wat een fraai restaurant! Miramini bestelt een gevulde pannenkoek (met wild en bospaddenstoelen) en ik bestel Käsespätzle met een halve liter Rothaus Weizen. Het is uit de kunst.
Moe én voldaan wandelen we terug en checken we nog even onze tent; die hadden we namelijk nat ingepakt maar mocht in de was/droogruimte hangen om weer op te drogen. En dat werkt perfect. In de ruimte is het net een sauna, maar de tent is mooi droog en wordt weer in de tas gerold. Dat scheelt morgen weer.
We ploffen op bed en kijken nog even naar de route voor morgen. We willen door het Zwarte Woud omhoog richting de grens met Frankrijk. Er zijn talloze routes te vinden, maar wat doen we qua overnachting? Stiekem bevalt het wel in een hotel, maar het kost ook wat. AirBNB dan? Ja, goeie. In de buurt van Rheinau is er een aanbieder die een mooie kamer heeft op een rustige plek. Berichtje gestuurd, binnen 10 minuten reactie terug: jullie zijn van harte welkom!
Nu eerst lekker slapen, want onze lichtjes gaan uit.
Aantal kilometers: 208 km
Weersverwachting: 21 graden
Het is nat geweest vannacht, maar de ochtend is prachtig. Lage flarden bewolking hangen in het dal en met de gouden gloed van de ochtendzon is het bijna sprookjesachtig. We zetten koffie en halen een broodje bij de camping-bistro. De tent is nat, erg nat, maar gaat gewoon in de tas. Zien we straks wel weer. Het is inmiddels routine geworden om dingen in/op te pakken en binnen een mum van tijd zitten we weer in het zadel.
Da's toch prachtig!
We doen kalm aan, vooral omdat alles nog vrij vochtig is maar poah wat zijn de wegen mooi hier. Het is minder ruw en het lijkt glooiender maar desondanks zijn de bergen hoog. We rijden richting Brienz en draaien naar rechts richting Giswil en gaan daar linksaf de Panoramastraße op. Het weer is prima en ondanks de bewolking is het uitzicht prachtig. Op de Panoramastraße worden we getrakteerd op een heuse koeien-file. De herders lopen met hun kuddes van het ene stuk land naar het andere, gebruikmakend van de weg waar wij ook toevallig rijden. Het gaat langzaam maar gestaag en het is leuk om mee te maken.
Stukje Panoramastraße
We rijden door en zodra we over het hoogste punt zijn kronkelen we met de weg mee naar beneden. In een onoverzichtelijke bocht doemt er vanaf de andere kant ineens een vrachtwagen op die de binnenbocht neemt. Miramini schrikt maar houdt het hoofd koel en balanceert haar motor op de rand van de weg en gaat rakelings langs de vrachtwagen (fragment in het filmpje hieronder). Zoals @DucatIONI ooit zei: een oei-oei-momentje.
In Schüpfheim maken we rond het middaguur een tankstop. We krijgen ook wel lichte trek, tijd om even ergens te zitten en een hapje te eten. Ik sla Google Maps er even op na en zie in het centrum diverse eettentjes. We komen in het centrum aan en zetten de motoren links van de weg voor de lokale Chinees. Hier hebben ze Mittag-tisch, oftewel lekker warm eten voor weinig. Het is gezellig druk en we eten en drinken wat.
Krachtvoer!
We rijden door het prachtige landschap omhoog richting Aarau om van daaruit richting Brugg te rijden en vanuit daar naar Koblenz aan de Rijn om de rivier en de grens over te steken. We rijden de L157 omhoog richting Fechtig, waar we het Schwartzwald-pension Fechtig hebben geboekt. Het staat in de omgeving bekend om zijn heerlijke taarten, aangezien het ook meteen een bakker en café is. We melden ons aan en brengen de spullen naar de ruime kamer, welke een fraai balkon heeft met uitzicht aan de voorkant.
Pension-Café Fechtig in Fechtig
Taarten (bij binnenkomst...)
We douchen en kleden ons om, maar als we beneden komen om een taartje uit te zoeken, is alles donker. Zelfs de voordeur is op slot. Helaas, dat wordt geen taartje proeven… De eigenaresse komt naar ons toe en legt uit dat om 17.00 uur alles gesloten is. We vragen of we hier ’s avonds kunnen eten; helaas x2, dat kan ook niet. Ze geeft ons een adres van een nabijgelegen hotel waar ook een restaurant is.
We wandelen door het kleine dorpje en het is inmiddels heerlijk weer. We komen bij het aangedragen hotel maar ook die blijkt gesloten te zijn. Dan nog maar een stukje verder. We komen uit bij Hotel Sonnenhof en daar zitten de mensen buiten op het kleine terras. Binnen informeer ik of we kunnen eten, en dat kan zeker. En binnen is het prachtig! Wat een fraai restaurant! Miramini bestelt een gevulde pannenkoek (met wild en bospaddenstoelen) en ik bestel Käsespätzle met een halve liter Rothaus Weizen. Het is uit de kunst.
Moe én voldaan wandelen we terug en checken we nog even onze tent; die hadden we namelijk nat ingepakt maar mocht in de was/droogruimte hangen om weer op te drogen. En dat werkt perfect. In de ruimte is het net een sauna, maar de tent is mooi droog en wordt weer in de tas gerold. Dat scheelt morgen weer.
We ploffen op bed en kijken nog even naar de route voor morgen. We willen door het Zwarte Woud omhoog richting de grens met Frankrijk. Er zijn talloze routes te vinden, maar wat doen we qua overnachting? Stiekem bevalt het wel in een hotel, maar het kost ook wat. AirBNB dan? Ja, goeie. In de buurt van Rheinau is er een aanbieder die een mooie kamer heeft op een rustige plek. Berichtje gestuurd, binnen 10 minuten reactie terug: jullie zijn van harte welkom!
Nu eerst lekker slapen, want onze lichtjes gaan uit.
Inderdaad een oeps momentje met die vrachtwagen. Maar gelukkig niks gebeurt.
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #40
Dag 11 (woensdag): Ühlingen-Birkendorf (Duitsland) naar Rheinau (Duitsland)
Aantal kilometers: 208 km
Weersverwachting: 28 graden
We worden wederom wakker met de heerlijke geur van vers gebakken brood. We kleden ons aan en lopen naar de ontbijtzaal, waar er voor ons al een tafeltje is gedekt. Schijnbaar zijn we de enige gasten want we ontbijten met z’n tweeën. Na het ontbijt slepen we alle spullen naar beneden en knopen we het weer op de motor. Het café is nog steeds niet open en de taarten blijven nog wel even in de koeling. Wellicht een ander keertje dan maar…
Ochtendzonnetje op het balkon
We stappen op en rijden in eerste instantie richting Schluchsee om daar de 500 op te pakken. Die rijden we richting de Titisee en van daaruit rijden we de 31 richting Freiburg. Het idee is om in Freiburg wat te drinken, maar allemachtig wat is het er druk. We besluiten om door te rijden en we pakken de 294 op. Bij Denzlingen draaien we het centrum in en zoeken een bakkertje. Die was makkelijk te vinden, en deze heeft ook nog eens een terrasje. Mooi, cappuccino en taart! Het is ondertussen lekker warm geworden, het kwik loopt weer richting de 30 graden.
We rijden omhoog door Sexau (hihi) en kronkelen verder omhoog richting Steinach, een dorp met prachtige vakwerkhuisjes. Een groot bord geeft aan dat we niet naar rechts kunnen in verband met wegwerkzaamheden, maar we moeten richting Bad-Peterstal en dan moeten we toch echt die kant op. Er komt een bus vanaf die kant, en er gaat een andere bus juist die kant op. Nou, als die er langs kunnen, dan kunnen we dat met de motor ook.
We komen helaas niet verder dan Hotel Ochsenwirthof, daar houdt de weg gewoon op. Wat blijkt; de bussen gaan ook maar tot aan het hotel en gaan daarna weer terug… En wij nu dus ook. Ik laat de navigatie een alternatieve route berekenen en die wordt snel gevonden. We rijden steeds smallere weggetjes door het bos, waarbij asfalt overgaat in gravel. Uiteindelijk is het een pad geworden en komen we uit bij een parkeerplaats waar een startpunt voor wandelroutes is. De TomTom vindt dat we verder kunnen, maar een groot bord met ‘Verboten für PKW/LKW/Motorräder!’ houdt me dit keer wel tegen. Laat ik er eens naar luisteren en niet eigenwijs zijn.
Ik zeg: vakwerk!
We rijden terug door Steinach richting Zell am Harmersbach. In Zell besluiten we nog even te stoppen en wat te drinken. Bij het leuke cafétje Am Storchenturm nemen we plaats in de schaduw en bestellen we ijskoude cola en icetea. We begrijpen nu ook waarom het Am Storchenturm heet, want bovenop de turm (toren) zitten nesten met Storchen (ooievaars).
De toren en de ooievaars
Toen we Zell in kwamen rijden, zag ik een bord met ‘… und Motorradmuseum’ de andere kant op wijzen. We besluiten daar toch even naar toe te rijden. Uiteindelijk zien we rechts naast de weg Breig’s Spielzeug- und Motorradmuseum. Leuk om even doorheen te wandelen, waarbij speelgoed van over de hele wereld in vitrinekasten staat uitgesteld. En qua motoren; veel oud spul waaronder Puch, Kreidler, Velochette, BMW en MV Agusta.
We rijden door en volgen de L94 richting Bad-Peterstal en pakken de 28 naar links richting Oberkirch en Straatsburg. Net voor Kehl gaan we omhoog richting Rheinau. Onze geboekte AirBNB ligt in Rheinbischofsheim en dat is vlak onder Rheinau.
Het is even zoeken, maar uiteindelijke vinden we het huis waar we moeten wezen. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw, die ons een zelfgemaakte chocoladetaartje meegeven om in de tuin of op de kamer op te eten. We laden onze spullen af en ik besluit een duik te nemen in het zwembad in de tuin. Het is nog flink warm en dan is een verfrissende duik wel lekker.
De overheerlijke chocoladetaart
We hebben geen boodschappen gedaan en in het dorpje zit eigenlijk maar één restaurant. Dat is de lokale döner-zaak, maar die staat volgens onze host bekend als de beste in de wijde omgeving. Nou, een döner hebben we nog niet gehad deze vakantie, dus waarom niet! We wandelen die kant op en zien vanaf een afstand het uithangbord van Magic Chef. Daar moeten we zijn!
De uitermate vriendelijke chef (en eigenaar) verteld over zijn zaak, dat hij verhuisd was naar een ander dorp maar zijn klandizie bleef maar aandringen dat hij weer terug moest komen en dat heeft ‘ie gedaan. We bestellen iets op zijn advies en het is heerlijk! Sterker nog, ik denk dat het één van de beste döner-schotels was die ik ooit heb gehad. Goeie keus dus.
We wandelen terug en praten nog wat na over de dag. Ook maken we een plan voor morgen; we gaan weer kamperen. Bij terugkomst drinken we nog een kop thee en een biertje, daarna lekker naar bed. Plan voor morgen; richting het Nahetal, een relatief onbekend gedeelte van Duitsland en niet erg toeristisch, maar zeker de moeite waard.
Aantal kilometers: 208 km
Weersverwachting: 28 graden
We worden wederom wakker met de heerlijke geur van vers gebakken brood. We kleden ons aan en lopen naar de ontbijtzaal, waar er voor ons al een tafeltje is gedekt. Schijnbaar zijn we de enige gasten want we ontbijten met z’n tweeën. Na het ontbijt slepen we alle spullen naar beneden en knopen we het weer op de motor. Het café is nog steeds niet open en de taarten blijven nog wel even in de koeling. Wellicht een ander keertje dan maar…
Ochtendzonnetje op het balkon
We stappen op en rijden in eerste instantie richting Schluchsee om daar de 500 op te pakken. Die rijden we richting de Titisee en van daaruit rijden we de 31 richting Freiburg. Het idee is om in Freiburg wat te drinken, maar allemachtig wat is het er druk. We besluiten om door te rijden en we pakken de 294 op. Bij Denzlingen draaien we het centrum in en zoeken een bakkertje. Die was makkelijk te vinden, en deze heeft ook nog eens een terrasje. Mooi, cappuccino en taart! Het is ondertussen lekker warm geworden, het kwik loopt weer richting de 30 graden.
We rijden omhoog door Sexau (hihi) en kronkelen verder omhoog richting Steinach, een dorp met prachtige vakwerkhuisjes. Een groot bord geeft aan dat we niet naar rechts kunnen in verband met wegwerkzaamheden, maar we moeten richting Bad-Peterstal en dan moeten we toch echt die kant op. Er komt een bus vanaf die kant, en er gaat een andere bus juist die kant op. Nou, als die er langs kunnen, dan kunnen we dat met de motor ook.
We komen helaas niet verder dan Hotel Ochsenwirthof, daar houdt de weg gewoon op. Wat blijkt; de bussen gaan ook maar tot aan het hotel en gaan daarna weer terug… En wij nu dus ook. Ik laat de navigatie een alternatieve route berekenen en die wordt snel gevonden. We rijden steeds smallere weggetjes door het bos, waarbij asfalt overgaat in gravel. Uiteindelijk is het een pad geworden en komen we uit bij een parkeerplaats waar een startpunt voor wandelroutes is. De TomTom vindt dat we verder kunnen, maar een groot bord met ‘Verboten für PKW/LKW/Motorräder!’ houdt me dit keer wel tegen. Laat ik er eens naar luisteren en niet eigenwijs zijn.
Ik zeg: vakwerk!
We rijden terug door Steinach richting Zell am Harmersbach. In Zell besluiten we nog even te stoppen en wat te drinken. Bij het leuke cafétje Am Storchenturm nemen we plaats in de schaduw en bestellen we ijskoude cola en icetea. We begrijpen nu ook waarom het Am Storchenturm heet, want bovenop de turm (toren) zitten nesten met Storchen (ooievaars).
De toren en de ooievaars
Toen we Zell in kwamen rijden, zag ik een bord met ‘… und Motorradmuseum’ de andere kant op wijzen. We besluiten daar toch even naar toe te rijden. Uiteindelijk zien we rechts naast de weg Breig’s Spielzeug- und Motorradmuseum. Leuk om even doorheen te wandelen, waarbij speelgoed van over de hele wereld in vitrinekasten staat uitgesteld. En qua motoren; veel oud spul waaronder Puch, Kreidler, Velochette, BMW en MV Agusta.
We rijden door en volgen de L94 richting Bad-Peterstal en pakken de 28 naar links richting Oberkirch en Straatsburg. Net voor Kehl gaan we omhoog richting Rheinau. Onze geboekte AirBNB ligt in Rheinbischofsheim en dat is vlak onder Rheinau.
Het is even zoeken, maar uiteindelijke vinden we het huis waar we moeten wezen. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw, die ons een zelfgemaakte chocoladetaartje meegeven om in de tuin of op de kamer op te eten. We laden onze spullen af en ik besluit een duik te nemen in het zwembad in de tuin. Het is nog flink warm en dan is een verfrissende duik wel lekker.
De overheerlijke chocoladetaart
We hebben geen boodschappen gedaan en in het dorpje zit eigenlijk maar één restaurant. Dat is de lokale döner-zaak, maar die staat volgens onze host bekend als de beste in de wijde omgeving. Nou, een döner hebben we nog niet gehad deze vakantie, dus waarom niet! We wandelen die kant op en zien vanaf een afstand het uithangbord van Magic Chef. Daar moeten we zijn!
De uitermate vriendelijke chef (en eigenaar) verteld over zijn zaak, dat hij verhuisd was naar een ander dorp maar zijn klandizie bleef maar aandringen dat hij weer terug moest komen en dat heeft ‘ie gedaan. We bestellen iets op zijn advies en het is heerlijk! Sterker nog, ik denk dat het één van de beste döner-schotels was die ik ooit heb gehad. Goeie keus dus.
We wandelen terug en praten nog wat na over de dag. Ook maken we een plan voor morgen; we gaan weer kamperen. Bij terugkomst drinken we nog een kop thee en een biertje, daarna lekker naar bed. Plan voor morgen; richting het Nahetal, een relatief onbekend gedeelte van Duitsland en niet erg toeristisch, maar zeker de moeite waard.
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #41
Dag 12 (donderdag): Rheinau (Duitsland) naar Oberhausen an der Nahe (Duitsland)
Aantal kilometers: 184 km
Weersverwachting: 26 graden
Het is vroeg in de ochtend als de eerste zonnestralen de slaapkamer binnen schijnen. Beneden in de keuken staat koffie klaar en kunnen we broodjes en beleg pakken. We hebben de tent en slaapspullen op de motoren laten zitten, aangezien alles mooi droog was en we het afgelopen nacht niet nodig hadden. Ik klik de koffers weer aan het wing-rack en we zijn al weer klaar om te vertrekken. We bedanken onze gastheer en zijn vrouw en rijden vanuit Rheinbischofsheim eerst naar de Penny in Rheinau om wat eten en drinken voor onderweg in te slaan.
We nemen de L87 naar de grens en steken de Rijn over. Dit brede deel van de Rijn bevat meerdere vis-sluizen zodat vissen op een veilige manier heen en weer kunnen zwemmen. We rijden nu aan de Franse kant van de Rijn en nemen de D468 omhoog richting Roppenheim. Het is geen spannende route, maar heerlijk om rustig aan te tokkelen en te genieten van het weer. Het is namelijk weer prachtig vandaag, en in de ochtend is het al dik over de 20 graden.
We rijden de D34 omhoog richting Wissembourg, om daar weer de grens over te gaan naar Duitsland. De 38 is een mooie weg met hoogteverschillen door de heuvels, welke vol staan met druiven voor de lokale wijnen. In Gleishorbach wordt het tijd voor een korte stop en drinken we onze vanmorgen gekochte pakjes sap en eten we de croissantjes op.
We zitten op de 48, de weg die helemaal kronkelend omhoog loopt. Het is een mooie weg, breed en mooie bochten, maar ergens ook ontzettend saai. Er zijn bijna geen afslagen te bekennen en het is voornamelijk bos waar we doorheen rijden. In Hochspeyer pakken we een parkeerplaats om te stoppen en brouwen we een lekker verse kop koffie. Waar slapen we vanavond eigenlijk? We hadden een camping gezien in Oberhausen (nee, niet die net over de grens, of ja, eigenlijk wel, maar niet Oberhausen vlak bij de Nederlandse grens) en ik besluit ze even te bellen. “Plek genoeg, kom maar!” laat de vriendelijke Nederlandse eigenaar me weten.
Improviseren op een vage parkeerplek, altijd goed
Jolige duim omhoog voor de gereserveerde kampeerplek
We besluiten de 48 wel verder af te rijden. Pas bij Alsenz slaan we linksaf de 420 op en in Obermoschel gaan we rechts richting Oberhausen an der Nahe. Het is een klein stukje door het dorpje als we bij Camping Nahetal aankomen. We melden ons aan, reserveren een tafeltje voor het eten vanavond en rijden naar het eind van de camping om een mooie plek uit te zoeken.
Het is een mooie ruim opgezette camping met vrij veel Nederlanders. We zetten onze motoren neer en kijken waar we onze tent op een vlak stuk kunnen neerzetten. “Pak maar een plek, er komt hier vandaag verder toch niemand” hoor ik achter me. Een paar plekken verder staat een Nederlands stel wat schijnbaar al een paar jaar hier komt. “Als je het spul hebt staan, dan kom maar effe aan, ik zet ondertussen koffie!” lacht de man.
De tent staat bijna, alleen de haringen willen de grond niet in. Na twee centimeter aarde is het steen. Dikke rotsblokken naar het schijnt. Ik leen een hamer bij een andere buurman en sla een kwart van de haringen krom. Maar uiteindelijk staat alles, en gaat ‘t niet zomaar meer los. We nemen stoeltjes en een stuk overgebleven chocoladetaart mee naar de beloofde koffie-plek. We kletsen gezellig over vakanties, families, Nederland en Duitsland en nog veel meer.
Eindelijk, hij staat!
Het is inmiddels 18.00 uur en we hadden gereserveerd voor het eten, dus lopen we naar het restaurant. Er is een tafeltje buiten beschikbaar, en ondanks de dikke bewolking die het dal intrekt, besluiten we lekker buiten te gaan zitten. Achter ons wordt een stoel neergezet en komt er een man met een grote koffer aan. Hij gaat zitten, klapt zijn koffer open en haalt er een grote glimmende accordeon uit. Oh jee…
Het regent inmiddels, maar dat maakt de muzikant achter ons niks uit. Duitse Schlagers worden uit de spreekwoordelijke mouw geschud en hij krijgt wisselende reacties vanuit het publiek. Voornamelijk binnen in het restaurant is men enthousiast, wat hem doet besluiten om zijn optreden binnen voort te zetten. Buiten op het terras gaat bij veel mensen de zon weer schijnen.
Genieten!
De regen zet niet echt door, we hadden een bui maar daarna wordt en blijft het droog. De voorspelde onweersbuien zouden vannacht nog kunnen komen, we merken het vanzelf. We drinken nog een laatste biertje en wijntje en gaan kalm aan richting tent.
We besluiten om morgen het eerste stuk binnendoor richting de Nürburgring te rijden. Vanuit Adenau pakken we de snelweg op richting huis. Dat betekent ook dat deze trip zijn einde nadert. Maar we hebben morgen nog een hele dag om lekker te rijden.
Nu eerst lekker slapen, morgen wordt het weer prachtig weer.
Aantal kilometers: 184 km
Weersverwachting: 26 graden
Het is vroeg in de ochtend als de eerste zonnestralen de slaapkamer binnen schijnen. Beneden in de keuken staat koffie klaar en kunnen we broodjes en beleg pakken. We hebben de tent en slaapspullen op de motoren laten zitten, aangezien alles mooi droog was en we het afgelopen nacht niet nodig hadden. Ik klik de koffers weer aan het wing-rack en we zijn al weer klaar om te vertrekken. We bedanken onze gastheer en zijn vrouw en rijden vanuit Rheinbischofsheim eerst naar de Penny in Rheinau om wat eten en drinken voor onderweg in te slaan.
We nemen de L87 naar de grens en steken de Rijn over. Dit brede deel van de Rijn bevat meerdere vis-sluizen zodat vissen op een veilige manier heen en weer kunnen zwemmen. We rijden nu aan de Franse kant van de Rijn en nemen de D468 omhoog richting Roppenheim. Het is geen spannende route, maar heerlijk om rustig aan te tokkelen en te genieten van het weer. Het is namelijk weer prachtig vandaag, en in de ochtend is het al dik over de 20 graden.
We rijden de D34 omhoog richting Wissembourg, om daar weer de grens over te gaan naar Duitsland. De 38 is een mooie weg met hoogteverschillen door de heuvels, welke vol staan met druiven voor de lokale wijnen. In Gleishorbach wordt het tijd voor een korte stop en drinken we onze vanmorgen gekochte pakjes sap en eten we de croissantjes op.
We zitten op de 48, de weg die helemaal kronkelend omhoog loopt. Het is een mooie weg, breed en mooie bochten, maar ergens ook ontzettend saai. Er zijn bijna geen afslagen te bekennen en het is voornamelijk bos waar we doorheen rijden. In Hochspeyer pakken we een parkeerplaats om te stoppen en brouwen we een lekker verse kop koffie. Waar slapen we vanavond eigenlijk? We hadden een camping gezien in Oberhausen (nee, niet die net over de grens, of ja, eigenlijk wel, maar niet Oberhausen vlak bij de Nederlandse grens) en ik besluit ze even te bellen. “Plek genoeg, kom maar!” laat de vriendelijke Nederlandse eigenaar me weten.
Improviseren op een vage parkeerplek, altijd goed
Jolige duim omhoog voor de gereserveerde kampeerplek
We besluiten de 48 wel verder af te rijden. Pas bij Alsenz slaan we linksaf de 420 op en in Obermoschel gaan we rechts richting Oberhausen an der Nahe. Het is een klein stukje door het dorpje als we bij Camping Nahetal aankomen. We melden ons aan, reserveren een tafeltje voor het eten vanavond en rijden naar het eind van de camping om een mooie plek uit te zoeken.
Het is een mooie ruim opgezette camping met vrij veel Nederlanders. We zetten onze motoren neer en kijken waar we onze tent op een vlak stuk kunnen neerzetten. “Pak maar een plek, er komt hier vandaag verder toch niemand” hoor ik achter me. Een paar plekken verder staat een Nederlands stel wat schijnbaar al een paar jaar hier komt. “Als je het spul hebt staan, dan kom maar effe aan, ik zet ondertussen koffie!” lacht de man.
De tent staat bijna, alleen de haringen willen de grond niet in. Na twee centimeter aarde is het steen. Dikke rotsblokken naar het schijnt. Ik leen een hamer bij een andere buurman en sla een kwart van de haringen krom. Maar uiteindelijk staat alles, en gaat ‘t niet zomaar meer los. We nemen stoeltjes en een stuk overgebleven chocoladetaart mee naar de beloofde koffie-plek. We kletsen gezellig over vakanties, families, Nederland en Duitsland en nog veel meer.
Het is inmiddels 18.00 uur en we hadden gereserveerd voor het eten, dus lopen we naar het restaurant. Er is een tafeltje buiten beschikbaar, en ondanks de dikke bewolking die het dal intrekt, besluiten we lekker buiten te gaan zitten. Achter ons wordt een stoel neergezet en komt er een man met een grote koffer aan. Hij gaat zitten, klapt zijn koffer open en haalt er een grote glimmende accordeon uit. Oh jee…
Het regent inmiddels, maar dat maakt de muzikant achter ons niks uit. Duitse Schlagers worden uit de spreekwoordelijke mouw geschud en hij krijgt wisselende reacties vanuit het publiek. Voornamelijk binnen in het restaurant is men enthousiast, wat hem doet besluiten om zijn optreden binnen voort te zetten. Buiten op het terras gaat bij veel mensen de zon weer schijnen.
Genieten!
De regen zet niet echt door, we hadden een bui maar daarna wordt en blijft het droog. De voorspelde onweersbuien zouden vannacht nog kunnen komen, we merken het vanzelf. We drinken nog een laatste biertje en wijntje en gaan kalm aan richting tent.
We besluiten om morgen het eerste stuk binnendoor richting de Nürburgring te rijden. Vanuit Adenau pakken we de snelweg op richting huis. Dat betekent ook dat deze trip zijn einde nadert. Maar we hebben morgen nog een hele dag om lekker te rijden.
Nu eerst lekker slapen, morgen wordt het weer prachtig weer.
Kars
(O_o)
- Onderwerp starter
- #43
Dag 13 (vrijdag): Oberhausen an der Nahe (Duitsland) naar ’s-Heerenberg (Nederland)
Aantal kilometers: 349 km
Weersverwachting: 21 graden
Als we wakker worden, is het inmiddels al wat later dan we gewend zijn. Meestal worden we rond 6.30 uur wel wakker, maar nu hebben we lekker doorgeslapen. Vannacht heeft het wel geonweerd en stevig ook, maar het trok vlot over en de regen viel mee. We zijn nu wel wakker geworden van een vreemd geluid en het duurt even voordat het kwartje valt; er vliegt een helikopter in de buurt. Misschien een trauma-heli of politie denken we.
Het geluid zwelt aan en een witte helikopter vliegt laag over de wijnranken tegenover de camping. Er zit een sproei-installatie onder, waarmee de wijnvelden worden besproeid met pesticiden/chemicaliën/5G-vaccins/etc. Een efficiënte maar luidruchtige oplossing om bij de moeilijk begaanbare plekken te komen.
We pakken voor de laatste keer deze trip onze spullen op de motoren en rijden na het ontbijt langs de sanitairvoorziening. We melden ons af bij de receptie en starten onze reis richting huis. We krijgen nog wel te horen dat er een wegafsluiting is in het dorp, dus daar houden we rekening mee.
Het is lichtelijk bewolkt en als we de camping afrijden, is mijn navigatie compleet van de leg. Geen idee hoe, maar er wordt geen GPS-fix gevonden en het blauwe pijltje op het scherm zwabbert vrolijk alle kanten op, behalve de goeie. Ik besluit m’n intuïtie te volgen en we rijden de eerste 10 minuten compleet de verkeerde kant op. De wegafsluiting gaf me een nog slechter richtingsgevoel en na 20 minuten rijden we dezelfde weg nog een keer, maar dan de goeie kant op.
We rijden binnendoor omhoog richting Gemünden, om vanuit daar de 421 op te pakken richting Senheim. Het weer is opgeklaard en het is heerlijk sturen over de glooiende wegen. We komen weinig verkeer tegen en het verkeer wát we zien, zijn collega motorrijders.
Uitzicht over Senheim
Bij Senheim steken we de Moezel over om daar de 259 op te gaan. Deze gaat bij Ulmen over in de 257. In Ulmen tanken we de beide motoren nog even af. We rijden door en slingeren naar beneden richting Adenau. “Hier even wat eten?” hoor ik door de intercom. “Yes!” en we draaien bij Bistro Cockpit de parkeerplaats op.
Deze imbiß zit pal aan de Nordschleife, voor de liefhebbers bij de brug in sector Ex-Mühle. Af en toe buldert er een dikke Mercedes V8 langs of hoor je het hoogtoerige gejank van een motorfiets. Naast mij vang ik een gesprek op en hoor ik dat Hector met drie Honda Civics met Spoon motorblokken komt, en dat hij net bij Harry’s vandaan komt waar ze drie T66 turbo’s met NOS hebben besteld. En een Motec uitlaat.
We bestellen de Ring hamburger. Ondanks dat het druk is bij de imbiss, gaan de bestellingen vlot en binnen mum van tijd eten we onze hamburgers op het terras op. Het is prachtig weer en het zit vol met liefhebbers van auto’s en motoren. Leuk om te zitten en te kijken.
Dikke burger!
We gaan verder en rijden de 257 af om daarna de snelweg op te gaan. We rijden de 61 omhoog, rijden langs Keulen en daarna richting Düsseldorf. Het is een bekend stuk en nu we onze laatste kilometers afleggen, komt thuis wel heel dichtbij.
We draaien de snelweg af bij afslag Emmerich en rijden Nederland weer in. Nog geen 10 minuten later staan onze motoren af te koelen op onze eigen oprit.
Home sweet home.
Aan alle mooie trips komt een einde, en ook aan deze. Eindstand op de trip-teller: 2.520 kilometer. Vooraf hadden we vijfentwintighonderd kilometer ingeschat, en dat klopt dus best aardig.
We kijken terug op een prachtige vakantie. We zijn op plekken geweest waar we nog nooit eerder waren geweest en hebben genoten van alles. De motoren hebben geen klap verkeerd gegeven, beide zijn trouwe en fijne metgezellen gebleken. We hadden ze niet beter kunnen wensen.
Ook de uitrusting was perfect, niet te veel en niet te weinig. Hadden we het met minder bagage kunnen doen? Oh zeker wel, maar dan hadden we ook comfort ingeleverd. Het was nu niet overdreven veel en zeker niet te zwaar. Slapen, zitten, motorrijden, wandelen, eten en drinken; het ging voortreffelijk.
Hebben we dan niks te klagen? Eigenlijk niet. Het enige wat we bij een volgende trip anders zouden doen, is langer blijven op bepaalde plekken. Nu zijn we teveel bezig geweest met het weer (waar is het zonnig/droog) wat er toe leidde dat we nagenoeg elke dag op pad waren en niet ergens wat dieper de omgeving hebben verkend. Achteraf jammer, maar een goede leer voor de volgende keer. En een reden om weer eens terug te gaan.
Want Zwitserland, wat ben je mooi. Duur, maar mooi.
Aantal kilometers: 349 km
Weersverwachting: 21 graden
Als we wakker worden, is het inmiddels al wat later dan we gewend zijn. Meestal worden we rond 6.30 uur wel wakker, maar nu hebben we lekker doorgeslapen. Vannacht heeft het wel geonweerd en stevig ook, maar het trok vlot over en de regen viel mee. We zijn nu wel wakker geworden van een vreemd geluid en het duurt even voordat het kwartje valt; er vliegt een helikopter in de buurt. Misschien een trauma-heli of politie denken we.
Het geluid zwelt aan en een witte helikopter vliegt laag over de wijnranken tegenover de camping. Er zit een sproei-installatie onder, waarmee de wijnvelden worden besproeid met pesticiden/chemicaliën/5G-vaccins/etc. Een efficiënte maar luidruchtige oplossing om bij de moeilijk begaanbare plekken te komen.
We pakken voor de laatste keer deze trip onze spullen op de motoren en rijden na het ontbijt langs de sanitairvoorziening. We melden ons af bij de receptie en starten onze reis richting huis. We krijgen nog wel te horen dat er een wegafsluiting is in het dorp, dus daar houden we rekening mee.
Het is lichtelijk bewolkt en als we de camping afrijden, is mijn navigatie compleet van de leg. Geen idee hoe, maar er wordt geen GPS-fix gevonden en het blauwe pijltje op het scherm zwabbert vrolijk alle kanten op, behalve de goeie. Ik besluit m’n intuïtie te volgen en we rijden de eerste 10 minuten compleet de verkeerde kant op. De wegafsluiting gaf me een nog slechter richtingsgevoel en na 20 minuten rijden we dezelfde weg nog een keer, maar dan de goeie kant op.
We rijden binnendoor omhoog richting Gemünden, om vanuit daar de 421 op te pakken richting Senheim. Het weer is opgeklaard en het is heerlijk sturen over de glooiende wegen. We komen weinig verkeer tegen en het verkeer wát we zien, zijn collega motorrijders.
Uitzicht over Senheim
Bij Senheim steken we de Moezel over om daar de 259 op te gaan. Deze gaat bij Ulmen over in de 257. In Ulmen tanken we de beide motoren nog even af. We rijden door en slingeren naar beneden richting Adenau. “Hier even wat eten?” hoor ik door de intercom. “Yes!” en we draaien bij Bistro Cockpit de parkeerplaats op.
Deze imbiß zit pal aan de Nordschleife, voor de liefhebbers bij de brug in sector Ex-Mühle. Af en toe buldert er een dikke Mercedes V8 langs of hoor je het hoogtoerige gejank van een motorfiets. Naast mij vang ik een gesprek op en hoor ik dat Hector met drie Honda Civics met Spoon motorblokken komt, en dat hij net bij Harry’s vandaan komt waar ze drie T66 turbo’s met NOS hebben besteld. En een Motec uitlaat.
We bestellen de Ring hamburger. Ondanks dat het druk is bij de imbiss, gaan de bestellingen vlot en binnen mum van tijd eten we onze hamburgers op het terras op. Het is prachtig weer en het zit vol met liefhebbers van auto’s en motoren. Leuk om te zitten en te kijken.
Dikke burger!
We gaan verder en rijden de 257 af om daarna de snelweg op te gaan. We rijden de 61 omhoog, rijden langs Keulen en daarna richting Düsseldorf. Het is een bekend stuk en nu we onze laatste kilometers afleggen, komt thuis wel heel dichtbij.
We draaien de snelweg af bij afslag Emmerich en rijden Nederland weer in. Nog geen 10 minuten later staan onze motoren af te koelen op onze eigen oprit.
Home sweet home.
Aan alle mooie trips komt een einde, en ook aan deze. Eindstand op de trip-teller: 2.520 kilometer. Vooraf hadden we vijfentwintighonderd kilometer ingeschat, en dat klopt dus best aardig.
We kijken terug op een prachtige vakantie. We zijn op plekken geweest waar we nog nooit eerder waren geweest en hebben genoten van alles. De motoren hebben geen klap verkeerd gegeven, beide zijn trouwe en fijne metgezellen gebleken. We hadden ze niet beter kunnen wensen.
Ook de uitrusting was perfect, niet te veel en niet te weinig. Hadden we het met minder bagage kunnen doen? Oh zeker wel, maar dan hadden we ook comfort ingeleverd. Het was nu niet overdreven veel en zeker niet te zwaar. Slapen, zitten, motorrijden, wandelen, eten en drinken; het ging voortreffelijk.
Hebben we dan niks te klagen? Eigenlijk niet. Het enige wat we bij een volgende trip anders zouden doen, is langer blijven op bepaalde plekken. Nu zijn we teveel bezig geweest met het weer (waar is het zonnig/droog) wat er toe leidde dat we nagenoeg elke dag op pad waren en niet ergens wat dieper de omgeving hebben verkend. Achteraf jammer, maar een goede leer voor de volgende keer. En een reden om weer eens terug te gaan.
Want Zwitserland, wat ben je mooi. Duur, maar mooi.
Mooi verslag! Leuk om te lezen. Bedankt voor het delen 
S. de J.
Die hard MF'er
- 24 dec 2003
- 347
- 303
Ik sluit me hier helemaal bij aan! Dank!Mooi verslag! Leuk om te lezen. Bedankt voor het delen
Crossing The Rubicon
BMW K1300GT/Yamaha Royal Star Venture XVZ 1300 TF
Heerlijk kijk- en leesvoer. Dank!
chris 708
MF veteraan
Helemaal mee eens, bedankt !
Mooi verslag, bedankt voor het delen!
mean-machine
uut Ee
Leuke trip! Leuk om mee te lezen.
