2021 was voor mij nogal een klotejaar, dus om het nieuwe jaar goed te beginnen maar gelijk een reisverslagje.
Ik zal er geen uitgebreid verhaal van maken, maar het het jaar stond voor mij helaas in het teken van een mix van depressie en burnout, en daar bovenop in april het plotselinge verlies van mijn vader. Buiten dat het vooral mentaal niet lekker zat, had ik ook veel last van vermoeidheid en een gebrek aan energie. Niet het ideale recept voor een vakantie op de motor, maar ik wilde er toch wel even tussenuit. Even rust, mijn hoofd leegmaken. Aan de andere kant zag ik er ook wel een beetje tegenop, alleen weg met teveel tijd om na te denken. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mezelf behoorlijk tegenkom, dus daar was ik wel een beetje bang voor. Toch is reizen juist wat ik het liefste doe, dus ik vond dat ik het toch maar moest proberen. Noodgedwongen moet ik het wel een beetje rustig aan doen, en daar ben ik niet zo goed in, dus we zullen zien.
Achteraf gezien ging het gelukkig allemaal prima, en heb ik nu ruim een half jaar later de meeste zaken wel weer op de rit. In de afgelopen weken ook nog verhuisd, en met de feestdagen achter de rug heb ik gelukkig weer een beetje rust. Ik hoop op een beter jaar. Wie meer wil weten stuur me gerust een berichtje, maar ik ga er hier verder niet teveel woorden aan vuil maken. Het heeft er wel voor gezorgd dat dit verslag niet al te spannend verloopt, dus daarom vond ik toch dat ik het even moest delen.
Goed, ik ga dus, maar waarheen? Omdat de meeste onverharde passen in de Alpen in juni nog dicht zijn, en het rijden in de bergen misschien nog iets te intensief is bewaar ik die wel voor een andere keer. Ik ga voor Bretagne en Normandië, daar wil ik al een tijdje weer eens heen, en dat is ook niet al te ver weg. Officieel is Frankrijk volgens het corona reisadvies nog oranje, maar ik zoek de drukte toch niet op. Een paar dagen voor vertrek krijg ik zelfs nog mijn nieuwe motorpak binnen, dat stond al maanden in bestelling en ik had er niet meer op gerekend dat het op tijd zou komen. Verrassing, tot zover zit het dus alvast mee! De laatste vakantie was op de 700, dus dit keer neem ik de 660 weer mee. De dag voor vertrek voor de zekerheid nog even een PCR-test, en met een negatieve uitslag op zak zit dat in ieder geval ook goed.
Donderdag 10 juni 2021, dag 1. Gereden: 520 km
Ik moet nog wat spullen inpakken, want gisteren ben ik er niet aan toe gekomen om alles al klaar te maken. Ik wil mezelf ook niet gelijk te veel druk opleggen, want als ik de laatste tijd ergens niet tegen kan is het haast en stress. Alles rustig aan dus, het lijstje afvinken en de boel inpakken. De eerste camping waar ik in Bretagne heen wil is een kleine 1000km rijden, en dat vind ik net even teveel om gelijk in één dag te doen. Als ik het in twee etappes van 500km doe hoef ik niet al te lange dagen te maken. Alles wat ik vandaag meer dan die 500 kilometer rij is leuk meegenomen, en als ik iets minder haal is het ook geen ramp.
Tegen een uurtje of 11 hangt alles op de motor en ben ik klaar voor vertrek. Als ik de buren nog even een seintje geef dat ik weg ben vragen ze of ik nog even snel tijd heb voor een bak koffie. Waarom ook niet, dat half uurtje gaat het verschil ook niet maken vandaag. Om half 12 trek ik de garagedeur achter me dicht, en ben ik op pad. Ik moet nog even snel langs het huis van mijn vader een kilometer of 10 verderop, om iets op te halen. Dat is al een vreemd begin, voorheen deed ik voor vertrek altijd nog even snel een bakkie bij hem. Nu rij ik naar hetzelfde huis, alleen doet hij niet meer open, en zwaait me niet uit als ik de straat uit rij. Twee maanden terug liep hij hier nog gewoon rond, en nu is het opeens een zielloos huis. Het moet nog leeggehaald worden, maar daar zijn we nog niet echt aan toe.
Om 12 uur ben ik dan echt op pad. Een stukje A8, dan de A10 naar de A2. Volgens de Garmin is de snelste weg over Utrecht naar de A27 en dan bij Hazeldonk de grens over. Ik heb een hekel aan dat stuk, eerst die trajectcontrole op de A2, en dan op de A27 de ene inhalende vrachtwagen na de andere. Toch hou ik me maar netjes aan de Garmin, want over Rotterdam naar de A16 is ook niet alles. Wat kilometers betreft maakt het overigens vrij weinig uit.
Het weer is goed, het is zo’n 25 graden, net niet te heet dus. Mijn nieuwe pak waait lekker door, en tot aan de grens gaat alles voorspoedig. Bij het eerste tankstation in België maak ik de eerste stop voor vandaag. De tank was niet helemaal vol toen ik vertrok, dus die top ik weer even op. Nu ik er toch sta ook maar even een broodje en een bakkie, en rond 14:15 uur stap ik weer op. De Garmin geeft (uiteraard) wat file bij Antwerpen, maar hij geeft geen kortere alternatieven aan, dus we gaan er maar gewoon voor. Het is inderdaad even druk, maar het oponthoud is niet al te groot.
Bij Kortrijk de grens over naar Frankrijk, ook hier geen controle, dus de PCR test van 89 euro kan de prullenbak in. Rondom Lille is het ontzettend druk, de avondspits is begonnen, en thuiswerken doen ze hier blijkbaar niet aan. Tegen half 5 stop ik bij een pomp om even de benen te strekken. Gelijk ook maar even de tank vol, want ik sta er nu toch. In de Archies app zoek ik alvast een camping rondom Rouen. Dat is nog een kleine 2 uur rijden, dus dat is best prima voor vandaag. Helaas blijken er in dat gebied maar weinig campings die een beetje dichtbij de snelweg liggen, en van een aantal kom ik er niet uit of ze vanwege covid nou open zijn of niet. Ik ga op safe en kies voor een camping in Neufchatel en Bray, daar staat tenminste expliciet op de site dat ze open zijn. Het is iets minder ver dan ik eigenlijk zou willen, maar ik zou het toch rustig aan gaan doen deze trip. Nog 1,5 uur rijden, ook wel lekker om een beetje op tijd binnen te zijn.
Ik doe wat ik normaal gesproken eigenlijk nooit doe met de motor, of incidenteel eens een klein stukje, ik pak de Péage. Ik heb geen zin, en geen tijd om de hele weg binnendoor te rijden, dus dan is de tolweg gewoon de snelste optie. Gelijk weet ik ook weer waarom ik dit nooit doe, want het blijft gekloot bij die tolpoortje. Een kaartje trekken is natuurlijk niet zo ingewikkeld, maar als ik aan het einde van het traject moet betalen slikt het apparaat mijn kaartje niet in. Ik heb alle kanten geprobeerd, er zitten geen rare vouwen of scheuren in, maar hij pakt het ticket gewoon niet. Gelukkig is het rustig, en de automobilisten zijn meestal wel zo slim om niet achter een motorrijder te gaan staan, dat duurt nou eenmaal altijd wat langer. Ik step achteruit, dan maar het poortje er naast. En ja hoor, zelfde gezeik. Weer aan de kant steppen, inmiddels staat er wel een auto achter me. Die laat ik voor, en die komt er gewoon doorheen. Dan sluit ik maar weer aan, en dit keer pakt bij mijn ticket wel op. Creditcard er achteraan, en dan is het zo gebeurd.
Bij de volgende tolpoort herhaalt het probleem zich weer. Het lijkt wel alsof het apparaat gewoon niet detecteert dat wat er voor staat. Dat probleem heb ik met mijn motor bij verkeerslichten ook regelmatig. Inmiddels heb ik het poortje al totaal vervloekt en staat er ook een auto achter me. Dan maar op de help knop, een lulverhaal in het Frans waar ik uiteraard niks van versta, maar gelukkig begrijpen ze mij aan de andere kant van de lijn wel. Kaartlezer wordt vrijgegeven, ticket erin, niks aan de hand. Nou dan weten we dat ook weer, volgende keer dus maar meteen drukken.
Het is inmiddels half 7 als ik aankom op de camping die ik had uitgekozen. Keurig nette camping, niks op aan te merken. Er staat bijna niemand, alleen een paar campers. Het is nog vroeg in het seizoen, en corona heeft er natuurlijk voor gezorgd dat de toeristenstroom nog niet op gang is. Het is heel uitzonderlijk voor mij, maar voor het eerst dit jaar zet ik mijn tentje op. Normaal ben ik in de eerste paar maanden van het jaar al een paar keer weg geweest, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Gelukkig liep de dag lekker vandaag, en ben ik gelijk weer in mijn element. Ik heb al een zak instantpasta bij me, dus het eten is zo klaar. Na het eten nog een bakkie, en dan ga ik nog een uurtje wandelen. Lekker om even de benen te strekken, en dan zie je ook nog iets van de omgeving waar je staat. Terug op de camping nog een uurtje netflix, en dan is het mooi geweest voor vandaag. Ik ben niet ontevreden over de eerste dag.
Vrijdag 11 juni 2021, dag 2. Gereden: 474km, Totaal: 993
De wekker staat op 7 uur, en ik heb goed geslapen. Het is wat nevelig of mistig, maar de tent is alsnog redelijk droog. Rond half 8 wandel ik even naar de bakker een stukje verderop voor wat verse broodjes. Ik kom eerst langs 3 grote supermarkten, maar die zijn allemaal pas vanaf half 9 open. Na 20 minuutjes ben ik weer terug, zet een bakkie koffie en ontbijt lekker voor de tent. Dit is vakantie, wat heb ik dit gemist!
Om half 10 is alles weer ingepakt en ben ik klaar voor vertrek. Bij de naastgelegen supermarkt is inmiddels ook de pomp open, dus gooi ik nog even de tank vol. Ook nu is hij nog niet leeg, maar dan kan ik weer even vooruit en het is goedkoper dan langs de snelweg. Ik pak nog een paar uurtjes snelweg, en dan ga ik verder binnendoor. Dit keer werken de tolpoortjes wel zonder problemen. Bij het tweede poortje van de dag staat een controle van de Douane. Ze willen weten waar ik heen ga, voor hoe lang, en wat ik daar ga doen, maar naar een negatieve test wordt niet gevraagd.
Na ruim een uur kom ik bij de Pont de Normandie, de spectaculaire brug over de Seine bij Le Havre. Vanaf de parkeerplaats zie je eigenlijk niks, dus stoppen heeft weinig nut. Motoren zijn tolvrij, en er is een aparte smalle doorgang waar je met de motor doorheen mag. Er zijn werkzaamheden op de brug, waardoor er maar één rijstrook beschikbaar is. Al het verkeer sukkelt met een gangetje of 30 achter het vrachtverkeer aan, die toch best moeite heeft met de 6% helling. Op het hoogste punt zit je bijna 60 meter boven het water, dus het is best een flinke klim. Het is nog steeds nevelig, de toppen van de brugpijlers zijn niet eens zichtbaar. De temperatuur is wel oké.
Na nog een tolpoortje van maar liefst 80 cent, en eentje van 3 euro stop ik even om de kaart erbij te pakken en een route voor vanmiddag te bedenken. Ik besluit Caen nog even voorbij te steken, en dan verder binnendoor te gaan. Intussen word ik de laatste uren gek van de hooikoorts, overal zijn de boeren aan het maaien, dus alles jeukt, ik nies aan een stuk door en er loopt van alles uit alle gaten in mijn gezicht… Medicijnen neem ik niet meer want daar word ik doodmoe van, en dat is op de motor geen lekkere combi. De neusspray werkt gelukkig redelijk snel.
Rondom Caen is het vreselijk druk. Geen idee waarom, het is geen spitstijd en zo’n bijzonder grote stad is het nou ook weer niet, maar beide kanten op staat alles stil. Ik heb in 2 dagen tijd al meer file gereden dan de afgelopen 1,5 jaar. Nadat ik me om Caen heen heb geworsteld ga ik de snelweg af. Het duurt nog geen 5 minuten of ik stuit al op de eerste “route barree”. Volgens het bord is de weg over 15 kilometer afgesloten, en als ze dat al zo ver van tevoren aankondigen is het meestal wel een serieuze afsluiting. Ik rij de eerste 10 kilometer nog door, maar dan stop ik even om de route aan te passen. Ik kan wel helemaal door blijven rijden, maar dan moet ik straks waarschijnlijk weer terug. Ik zoek een mooi plekje om even te stoppen, dan kan ik gelijk even een broodje eten.
De omleiding die ik in elkaar heb gezet brengt me door het rustige achterland van Normandië, met het zo kenmerkende heggenlandschap. Wegen die dieper liggen dan de weilanden er omheen en zijn omgeven met heggen. Het voelt soms bijna alsof je door een tunnel rijdt. Voor de motor is het niet heel spectaculair, maar het is leuk rijden. Na een half uurtje kom ik weer op mijn oorspronkelijke route, en nader ik Mont-Saint-Michel. Het blijft altijd wel bijzonder als je het eiland in de verte ziet opdoemen. Ik heb het al regelmatig van afstand gezien, maar ik ben er nog nooit op geweest. Normaal vind ik dat soort toeristische dingen veel te druk, maar als er een moment is om het in alle rust te kunnen bezoeken is het wel nu in coronatijd. Dat staat voor deze trip dus nog zeker op het programma, maar ik bewaar het voor de terugweg, ik blijf nu nog even op afstand.
Na een korte wandeling richting een uitkijkpunt, en daarna een bakkie koffie op een terras wordt het tijd om weer op te stappen. Mont-Saint-Michel bewaren we voor over een paar dagen. Bij de eerstvolgende pomp gooi ik de tank weer even vol, en maak me dan op voor het laatste stuk van vandaag. Ik heb vooraf gekozen voor een camping een stukje boven Saint Brieuc, een camping waar ik vroeger met mijn ouders ooit gestaan heb. Eens kijken of ik er nu, zo’n 20 tot 25 jaar later nog iets van herken. Het is inmiddels al 4 uur geweest, en zelfs via de snelste route is het nog 1,5 uur rijden. Ik kies er dus voor om de route binnendoor even te laten voor wat het is, en gewoon de snelste weg te pakken.
Onderweg spot ik nog een leuk molentje, even een stop voor het molenjagerstopic. Zal wel iets typisch Bretons zijn, want later spot ik er nog een aantal. Verder is er op de route niet zo heel veel te beleven. Bij Saint Brieuc kom ik wederom in de file terecht, de avondspits is hier overal gewoon nog op volle sterkte aanwezig.
Door de file is het uiteindelijk toch alweer 18:00 uur als ik op de camping aankom. Maar goed dat ik voor de snelste weg ben gegaan, anders was het wel een latertje geworden. Ik kies voor een plekje op een van de lagere terrassen, daar staan dankzij het behoorlijk steile toegangsweggetje geen campers of caravans. Het uitzicht over zee is geweldig, wat een topplek! Als de tent staat loop ik even terug naar de receptie voor een paar koude blikjes en wat te snacken voor vanavond. Het zwembad naast de receptie ziet er aanlokkelijk uit, dus ik hijs me nog snel even in de zwembroek om even op te frissen. Daarna even opdrogen in het avondzonnetje, en ga ik weer richting de tent. Na het eten en een bakje koffie kijk ik nog even rond in de omgeving. Vanaf de camping loop je zo naar het strand. Een van de redenen dat ik weer eens naar Bretagne wilde waren de ruige kusten, dat vind ik altijd wel indrukwekkend. Het grote verschil tussen eb en vloed vind ik wel fascinerend. Momenteel is het bijna hoog water, dus er is maar weinig strand over.
Ik loop nog een stukje langs de kust, en ga dan weer terug naar de camping. Het is inmiddels al 22:00 uur, maar doordat ik niet ver van de langste dag van het jaar af zit is het nog licht, een groot voordeel van op vakantie gaan in juni. Zo mag het van mij het hele jaar wel zijn. Ik heb nog 20 minuutjes Netflix de aflevering van gisteren over, die kijk ik nog even af en kruip dan in mijn slaapzak.
Ik zal er geen uitgebreid verhaal van maken, maar het het jaar stond voor mij helaas in het teken van een mix van depressie en burnout, en daar bovenop in april het plotselinge verlies van mijn vader. Buiten dat het vooral mentaal niet lekker zat, had ik ook veel last van vermoeidheid en een gebrek aan energie. Niet het ideale recept voor een vakantie op de motor, maar ik wilde er toch wel even tussenuit. Even rust, mijn hoofd leegmaken. Aan de andere kant zag ik er ook wel een beetje tegenop, alleen weg met teveel tijd om na te denken. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mezelf behoorlijk tegenkom, dus daar was ik wel een beetje bang voor. Toch is reizen juist wat ik het liefste doe, dus ik vond dat ik het toch maar moest proberen. Noodgedwongen moet ik het wel een beetje rustig aan doen, en daar ben ik niet zo goed in, dus we zullen zien.
Achteraf gezien ging het gelukkig allemaal prima, en heb ik nu ruim een half jaar later de meeste zaken wel weer op de rit. In de afgelopen weken ook nog verhuisd, en met de feestdagen achter de rug heb ik gelukkig weer een beetje rust. Ik hoop op een beter jaar. Wie meer wil weten stuur me gerust een berichtje, maar ik ga er hier verder niet teveel woorden aan vuil maken. Het heeft er wel voor gezorgd dat dit verslag niet al te spannend verloopt, dus daarom vond ik toch dat ik het even moest delen.
Goed, ik ga dus, maar waarheen? Omdat de meeste onverharde passen in de Alpen in juni nog dicht zijn, en het rijden in de bergen misschien nog iets te intensief is bewaar ik die wel voor een andere keer. Ik ga voor Bretagne en Normandië, daar wil ik al een tijdje weer eens heen, en dat is ook niet al te ver weg. Officieel is Frankrijk volgens het corona reisadvies nog oranje, maar ik zoek de drukte toch niet op. Een paar dagen voor vertrek krijg ik zelfs nog mijn nieuwe motorpak binnen, dat stond al maanden in bestelling en ik had er niet meer op gerekend dat het op tijd zou komen. Verrassing, tot zover zit het dus alvast mee! De laatste vakantie was op de 700, dus dit keer neem ik de 660 weer mee. De dag voor vertrek voor de zekerheid nog even een PCR-test, en met een negatieve uitslag op zak zit dat in ieder geval ook goed.
Donderdag 10 juni 2021, dag 1. Gereden: 520 km
Ik moet nog wat spullen inpakken, want gisteren ben ik er niet aan toe gekomen om alles al klaar te maken. Ik wil mezelf ook niet gelijk te veel druk opleggen, want als ik de laatste tijd ergens niet tegen kan is het haast en stress. Alles rustig aan dus, het lijstje afvinken en de boel inpakken. De eerste camping waar ik in Bretagne heen wil is een kleine 1000km rijden, en dat vind ik net even teveel om gelijk in één dag te doen. Als ik het in twee etappes van 500km doe hoef ik niet al te lange dagen te maken. Alles wat ik vandaag meer dan die 500 kilometer rij is leuk meegenomen, en als ik iets minder haal is het ook geen ramp.
Tegen een uurtje of 11 hangt alles op de motor en ben ik klaar voor vertrek. Als ik de buren nog even een seintje geef dat ik weg ben vragen ze of ik nog even snel tijd heb voor een bak koffie. Waarom ook niet, dat half uurtje gaat het verschil ook niet maken vandaag. Om half 12 trek ik de garagedeur achter me dicht, en ben ik op pad. Ik moet nog even snel langs het huis van mijn vader een kilometer of 10 verderop, om iets op te halen. Dat is al een vreemd begin, voorheen deed ik voor vertrek altijd nog even snel een bakkie bij hem. Nu rij ik naar hetzelfde huis, alleen doet hij niet meer open, en zwaait me niet uit als ik de straat uit rij. Twee maanden terug liep hij hier nog gewoon rond, en nu is het opeens een zielloos huis. Het moet nog leeggehaald worden, maar daar zijn we nog niet echt aan toe.
Om 12 uur ben ik dan echt op pad. Een stukje A8, dan de A10 naar de A2. Volgens de Garmin is de snelste weg over Utrecht naar de A27 en dan bij Hazeldonk de grens over. Ik heb een hekel aan dat stuk, eerst die trajectcontrole op de A2, en dan op de A27 de ene inhalende vrachtwagen na de andere. Toch hou ik me maar netjes aan de Garmin, want over Rotterdam naar de A16 is ook niet alles. Wat kilometers betreft maakt het overigens vrij weinig uit.
Het weer is goed, het is zo’n 25 graden, net niet te heet dus. Mijn nieuwe pak waait lekker door, en tot aan de grens gaat alles voorspoedig. Bij het eerste tankstation in België maak ik de eerste stop voor vandaag. De tank was niet helemaal vol toen ik vertrok, dus die top ik weer even op. Nu ik er toch sta ook maar even een broodje en een bakkie, en rond 14:15 uur stap ik weer op. De Garmin geeft (uiteraard) wat file bij Antwerpen, maar hij geeft geen kortere alternatieven aan, dus we gaan er maar gewoon voor. Het is inderdaad even druk, maar het oponthoud is niet al te groot.
Bij Kortrijk de grens over naar Frankrijk, ook hier geen controle, dus de PCR test van 89 euro kan de prullenbak in. Rondom Lille is het ontzettend druk, de avondspits is begonnen, en thuiswerken doen ze hier blijkbaar niet aan. Tegen half 5 stop ik bij een pomp om even de benen te strekken. Gelijk ook maar even de tank vol, want ik sta er nu toch. In de Archies app zoek ik alvast een camping rondom Rouen. Dat is nog een kleine 2 uur rijden, dus dat is best prima voor vandaag. Helaas blijken er in dat gebied maar weinig campings die een beetje dichtbij de snelweg liggen, en van een aantal kom ik er niet uit of ze vanwege covid nou open zijn of niet. Ik ga op safe en kies voor een camping in Neufchatel en Bray, daar staat tenminste expliciet op de site dat ze open zijn. Het is iets minder ver dan ik eigenlijk zou willen, maar ik zou het toch rustig aan gaan doen deze trip. Nog 1,5 uur rijden, ook wel lekker om een beetje op tijd binnen te zijn.
Ik doe wat ik normaal gesproken eigenlijk nooit doe met de motor, of incidenteel eens een klein stukje, ik pak de Péage. Ik heb geen zin, en geen tijd om de hele weg binnendoor te rijden, dus dan is de tolweg gewoon de snelste optie. Gelijk weet ik ook weer waarom ik dit nooit doe, want het blijft gekloot bij die tolpoortje. Een kaartje trekken is natuurlijk niet zo ingewikkeld, maar als ik aan het einde van het traject moet betalen slikt het apparaat mijn kaartje niet in. Ik heb alle kanten geprobeerd, er zitten geen rare vouwen of scheuren in, maar hij pakt het ticket gewoon niet. Gelukkig is het rustig, en de automobilisten zijn meestal wel zo slim om niet achter een motorrijder te gaan staan, dat duurt nou eenmaal altijd wat langer. Ik step achteruit, dan maar het poortje er naast. En ja hoor, zelfde gezeik. Weer aan de kant steppen, inmiddels staat er wel een auto achter me. Die laat ik voor, en die komt er gewoon doorheen. Dan sluit ik maar weer aan, en dit keer pakt bij mijn ticket wel op. Creditcard er achteraan, en dan is het zo gebeurd.
Bij de volgende tolpoort herhaalt het probleem zich weer. Het lijkt wel alsof het apparaat gewoon niet detecteert dat wat er voor staat. Dat probleem heb ik met mijn motor bij verkeerslichten ook regelmatig. Inmiddels heb ik het poortje al totaal vervloekt en staat er ook een auto achter me. Dan maar op de help knop, een lulverhaal in het Frans waar ik uiteraard niks van versta, maar gelukkig begrijpen ze mij aan de andere kant van de lijn wel. Kaartlezer wordt vrijgegeven, ticket erin, niks aan de hand. Nou dan weten we dat ook weer, volgende keer dus maar meteen drukken.
Het is inmiddels half 7 als ik aankom op de camping die ik had uitgekozen. Keurig nette camping, niks op aan te merken. Er staat bijna niemand, alleen een paar campers. Het is nog vroeg in het seizoen, en corona heeft er natuurlijk voor gezorgd dat de toeristenstroom nog niet op gang is. Het is heel uitzonderlijk voor mij, maar voor het eerst dit jaar zet ik mijn tentje op. Normaal ben ik in de eerste paar maanden van het jaar al een paar keer weg geweest, maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Gelukkig liep de dag lekker vandaag, en ben ik gelijk weer in mijn element. Ik heb al een zak instantpasta bij me, dus het eten is zo klaar. Na het eten nog een bakkie, en dan ga ik nog een uurtje wandelen. Lekker om even de benen te strekken, en dan zie je ook nog iets van de omgeving waar je staat. Terug op de camping nog een uurtje netflix, en dan is het mooi geweest voor vandaag. Ik ben niet ontevreden over de eerste dag.
Vrijdag 11 juni 2021, dag 2. Gereden: 474km, Totaal: 993
De wekker staat op 7 uur, en ik heb goed geslapen. Het is wat nevelig of mistig, maar de tent is alsnog redelijk droog. Rond half 8 wandel ik even naar de bakker een stukje verderop voor wat verse broodjes. Ik kom eerst langs 3 grote supermarkten, maar die zijn allemaal pas vanaf half 9 open. Na 20 minuutjes ben ik weer terug, zet een bakkie koffie en ontbijt lekker voor de tent. Dit is vakantie, wat heb ik dit gemist!
Om half 10 is alles weer ingepakt en ben ik klaar voor vertrek. Bij de naastgelegen supermarkt is inmiddels ook de pomp open, dus gooi ik nog even de tank vol. Ook nu is hij nog niet leeg, maar dan kan ik weer even vooruit en het is goedkoper dan langs de snelweg. Ik pak nog een paar uurtjes snelweg, en dan ga ik verder binnendoor. Dit keer werken de tolpoortjes wel zonder problemen. Bij het tweede poortje van de dag staat een controle van de Douane. Ze willen weten waar ik heen ga, voor hoe lang, en wat ik daar ga doen, maar naar een negatieve test wordt niet gevraagd.
Na ruim een uur kom ik bij de Pont de Normandie, de spectaculaire brug over de Seine bij Le Havre. Vanaf de parkeerplaats zie je eigenlijk niks, dus stoppen heeft weinig nut. Motoren zijn tolvrij, en er is een aparte smalle doorgang waar je met de motor doorheen mag. Er zijn werkzaamheden op de brug, waardoor er maar één rijstrook beschikbaar is. Al het verkeer sukkelt met een gangetje of 30 achter het vrachtverkeer aan, die toch best moeite heeft met de 6% helling. Op het hoogste punt zit je bijna 60 meter boven het water, dus het is best een flinke klim. Het is nog steeds nevelig, de toppen van de brugpijlers zijn niet eens zichtbaar. De temperatuur is wel oké.
Na nog een tolpoortje van maar liefst 80 cent, en eentje van 3 euro stop ik even om de kaart erbij te pakken en een route voor vanmiddag te bedenken. Ik besluit Caen nog even voorbij te steken, en dan verder binnendoor te gaan. Intussen word ik de laatste uren gek van de hooikoorts, overal zijn de boeren aan het maaien, dus alles jeukt, ik nies aan een stuk door en er loopt van alles uit alle gaten in mijn gezicht… Medicijnen neem ik niet meer want daar word ik doodmoe van, en dat is op de motor geen lekkere combi. De neusspray werkt gelukkig redelijk snel.
Rondom Caen is het vreselijk druk. Geen idee waarom, het is geen spitstijd en zo’n bijzonder grote stad is het nou ook weer niet, maar beide kanten op staat alles stil. Ik heb in 2 dagen tijd al meer file gereden dan de afgelopen 1,5 jaar. Nadat ik me om Caen heen heb geworsteld ga ik de snelweg af. Het duurt nog geen 5 minuten of ik stuit al op de eerste “route barree”. Volgens het bord is de weg over 15 kilometer afgesloten, en als ze dat al zo ver van tevoren aankondigen is het meestal wel een serieuze afsluiting. Ik rij de eerste 10 kilometer nog door, maar dan stop ik even om de route aan te passen. Ik kan wel helemaal door blijven rijden, maar dan moet ik straks waarschijnlijk weer terug. Ik zoek een mooi plekje om even te stoppen, dan kan ik gelijk even een broodje eten.
De omleiding die ik in elkaar heb gezet brengt me door het rustige achterland van Normandië, met het zo kenmerkende heggenlandschap. Wegen die dieper liggen dan de weilanden er omheen en zijn omgeven met heggen. Het voelt soms bijna alsof je door een tunnel rijdt. Voor de motor is het niet heel spectaculair, maar het is leuk rijden. Na een half uurtje kom ik weer op mijn oorspronkelijke route, en nader ik Mont-Saint-Michel. Het blijft altijd wel bijzonder als je het eiland in de verte ziet opdoemen. Ik heb het al regelmatig van afstand gezien, maar ik ben er nog nooit op geweest. Normaal vind ik dat soort toeristische dingen veel te druk, maar als er een moment is om het in alle rust te kunnen bezoeken is het wel nu in coronatijd. Dat staat voor deze trip dus nog zeker op het programma, maar ik bewaar het voor de terugweg, ik blijf nu nog even op afstand.
Na een korte wandeling richting een uitkijkpunt, en daarna een bakkie koffie op een terras wordt het tijd om weer op te stappen. Mont-Saint-Michel bewaren we voor over een paar dagen. Bij de eerstvolgende pomp gooi ik de tank weer even vol, en maak me dan op voor het laatste stuk van vandaag. Ik heb vooraf gekozen voor een camping een stukje boven Saint Brieuc, een camping waar ik vroeger met mijn ouders ooit gestaan heb. Eens kijken of ik er nu, zo’n 20 tot 25 jaar later nog iets van herken. Het is inmiddels al 4 uur geweest, en zelfs via de snelste route is het nog 1,5 uur rijden. Ik kies er dus voor om de route binnendoor even te laten voor wat het is, en gewoon de snelste weg te pakken.
Onderweg spot ik nog een leuk molentje, even een stop voor het molenjagerstopic. Zal wel iets typisch Bretons zijn, want later spot ik er nog een aantal. Verder is er op de route niet zo heel veel te beleven. Bij Saint Brieuc kom ik wederom in de file terecht, de avondspits is hier overal gewoon nog op volle sterkte aanwezig.
Door de file is het uiteindelijk toch alweer 18:00 uur als ik op de camping aankom. Maar goed dat ik voor de snelste weg ben gegaan, anders was het wel een latertje geworden. Ik kies voor een plekje op een van de lagere terrassen, daar staan dankzij het behoorlijk steile toegangsweggetje geen campers of caravans. Het uitzicht over zee is geweldig, wat een topplek! Als de tent staat loop ik even terug naar de receptie voor een paar koude blikjes en wat te snacken voor vanavond. Het zwembad naast de receptie ziet er aanlokkelijk uit, dus ik hijs me nog snel even in de zwembroek om even op te frissen. Daarna even opdrogen in het avondzonnetje, en ga ik weer richting de tent. Na het eten en een bakje koffie kijk ik nog even rond in de omgeving. Vanaf de camping loop je zo naar het strand. Een van de redenen dat ik weer eens naar Bretagne wilde waren de ruige kusten, dat vind ik altijd wel indrukwekkend. Het grote verschil tussen eb en vloed vind ik wel fascinerend. Momenteel is het bijna hoog water, dus er is maar weinig strand over.
Ik loop nog een stukje langs de kust, en ga dan weer terug naar de camping. Het is inmiddels al 22:00 uur, maar doordat ik niet ver van de langste dag van het jaar af zit is het nog licht, een groot voordeel van op vakantie gaan in juni. Zo mag het van mij het hele jaar wel zijn. Ik heb nog 20 minuutjes Netflix de aflevering van gisteren over, die kijk ik nog even af en kruip dan in mijn slaapzak.
. Vervelend dat je een moeilijk jaar achter de rug hebt en ik wens je voor dit jaar het allerbeste en veel mooie vakanties en motorritten (en daarna verslagen op MF uiteraard!).
Stokbrood, beleg, zwembroek en handdoek onder de arm, en paar honderd meter lopen naar het strand. Het ziet er erg mooi uit, gelegen in een kleine baai. Steil trapje naar beneden, maar wat staat er op dat bordje onderaan de trap? “Plage naturiste”. Haha, zie je wel, ik heb geen oog voor strandvakanties.
.
Vanuit hier ook sterk verlate maar daarom niet minder gemeende sterktewensen over 2021, hopelijk wordt 2022 een beter jaar.
