beyond cool
MF veteraan
Wat ik nu weer voorhad.
Licht onder tijdsnood kleed ik me aan. Helm, handschoenen, jas, broek en laarzen en dat allemaal in een andere volgorde. Hoe ervaren je ook bent, het neemt toch al snel vijf minuten in beslag en als het echt snel moet sta ik na afloop licht te hijgen in mijn helm. Ik loop naar de motor en terwijl ik de motor van het alarm haal krijg ik plots de drang om te flatuleren. Het voelt wat vervelend aan, maar ik heb haast en besluit de aandrang te negeren. Luttele seconden later besluit ik dat het niet wijs is om die aandrang te negeren, maar het is te laat. Mijn geforceerde peristaltische beweging heeft geen enkel resultaat en ik besluit daarop maar te gaan rijden.
Nog geen drie minuten later dringt de flatus zich weer op. Ik ga licht staan op de stepjes van de R1200GS, maar ik kan me niet voldoende strekken om ook maar enige druk van de ketel te halen. Na een derde poging dringt het besef door dat ik dit keer niet te maken hebben met louter vluchtig materiaal maar dat er nu ook vaste materie aan de achterdeur klopt. Elke hobbel op de weg wordt een nachtmerrie. Het geklop aan de achterdeur wordt steeds heviger. Soms heb ik het gevoel dat ik het gevecht ga verliezen, maar dan komt weer de volgende drempel en wordt de metgezel prompt weer een paar plaatsen teruggezet. Het is een paar centimeters uitstel, maar niet geheel pijnloos voor mezelf.
Wat een licht gehaast ritje had moeten zijn ontpopt zich tot een ware dodemansrit. De druk wordt elke paar minuten verder opgevoerd en met een urgent gevoel besef ik dat ik ook met deze all-roader niet over het overige verkeer heen kan. Ik maan mezelf tot kalmte, maar het lijkt alsof de gashendel ook mijn methaanproductie beïnvloedt. Enkele minuten later, die een eeuwigheid lijken, ben ik ter bestemming. Ik wissel een haastig maar oprecht enthousiaste verwelkoming uit met mijn afspraak en vraag meteen waar ik mijn penibele situatie kan verlichten. Nadat ik mij licht huppelend en dansend heb ontdaan van mijn beschermde broek plof ik met een zucht van verlichting neer. Volgende keer, beloof ik mezelf, neem ik toch die tien minuten voor de rit in plaats van achteraf.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik hier niet eens een vraagstelling bij heb of de moeite wil nemen om dit tot een ernstig topic te maken. Net als het onderwerp van deze column moest ik het even kwijt.
Licht onder tijdsnood kleed ik me aan. Helm, handschoenen, jas, broek en laarzen en dat allemaal in een andere volgorde. Hoe ervaren je ook bent, het neemt toch al snel vijf minuten in beslag en als het echt snel moet sta ik na afloop licht te hijgen in mijn helm. Ik loop naar de motor en terwijl ik de motor van het alarm haal krijg ik plots de drang om te flatuleren. Het voelt wat vervelend aan, maar ik heb haast en besluit de aandrang te negeren. Luttele seconden later besluit ik dat het niet wijs is om die aandrang te negeren, maar het is te laat. Mijn geforceerde peristaltische beweging heeft geen enkel resultaat en ik besluit daarop maar te gaan rijden.
Nog geen drie minuten later dringt de flatus zich weer op. Ik ga licht staan op de stepjes van de R1200GS, maar ik kan me niet voldoende strekken om ook maar enige druk van de ketel te halen. Na een derde poging dringt het besef door dat ik dit keer niet te maken hebben met louter vluchtig materiaal maar dat er nu ook vaste materie aan de achterdeur klopt. Elke hobbel op de weg wordt een nachtmerrie. Het geklop aan de achterdeur wordt steeds heviger. Soms heb ik het gevoel dat ik het gevecht ga verliezen, maar dan komt weer de volgende drempel en wordt de metgezel prompt weer een paar plaatsen teruggezet. Het is een paar centimeters uitstel, maar niet geheel pijnloos voor mezelf.
Wat een licht gehaast ritje had moeten zijn ontpopt zich tot een ware dodemansrit. De druk wordt elke paar minuten verder opgevoerd en met een urgent gevoel besef ik dat ik ook met deze all-roader niet over het overige verkeer heen kan. Ik maan mezelf tot kalmte, maar het lijkt alsof de gashendel ook mijn methaanproductie beïnvloedt. Enkele minuten later, die een eeuwigheid lijken, ben ik ter bestemming. Ik wissel een haastig maar oprecht enthousiaste verwelkoming uit met mijn afspraak en vraag meteen waar ik mijn penibele situatie kan verlichten. Nadat ik mij licht huppelend en dansend heb ontdaan van mijn beschermde broek plof ik met een zucht van verlichting neer. Volgende keer, beloof ik mezelf, neem ik toch die tien minuten voor de rit in plaats van achteraf.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik hier niet eens een vraagstelling bij heb of de moeite wil nemen om dit tot een ernstig topic te maken. Net als het onderwerp van deze column moest ik het even kwijt.
Laatst bewerkt:
