altijd spannend, hoor: je eerste meters op je eigen motor, zonder oortje. toen ik mijn eerste kilometers op mijn (te kleine) motor reed, had ik een soort van 'overwinningsgevoel': 'kijk mij nou eens, dat heb ik toch maar even mooi geflikt'. het zal een koddig gezicht zijn geweest: een slungel van 1m88 op een Kawasaki GPZ500s met 'maar liefst' 60pk, die 5 jaar had stilgestaan. maar wel een die ik eigenhandig weer rijdend had gekregen! ooit wel eens op een brommertje moeten rijden, vanwege mijn (postbestel-)werk omdat ik dat niet meer met mijn eigen auto mocht doen, maar dat was slechts 1x per week, dus veel ervaring krijg je daar ook niet mee.' toen ik de bromfietsgerechtigde leeftijd had bleef ik gewoon fietsen. voornamelijk omdat onze moeder het absoluut niet zag zitten: haar kinderen op een brommer!! alom verbazing natuurlijk toen ik op de motor bij haar kwam voorrijden. niemand in de familie had het gedacht, behalve mijn zwager, maar da's zelf ook een motormuis.
vanaf nu moet je er zelf aan denken. 'knippertje', 'tsja, zo kan het ook', 'dat mag je me zo even uitleggen' zijn commentaren die je niet meer hoort. dat verandert al gauw in: 'oei, wat zou mijn instructeur hier van zeggen?', 'hm, zo heeft mijn instructeur het me niet geleerd, volgende keer toch maar even anders oplossen' en 'he, verrek, mijn knippertje staat nog aan'...
veel plezier met je rijbewijs en je motor (en dat zal je echt wel hebben). en nee, het is niet erg als je een keer met je motor onderuit gaat, want dat zal geheid een keer gebeuren. maar doe dat dan wel als je (bijna) stilstaat