katja
MF'er
Reisverslag Kirigizië
In juli/begin augustus ben ik drie weken naar Kirigizië geweest voor een off road tour. Deze ervaring wil ik graag met jullie delen, wellicht kan ik mensen inspireren om ook die kant op te gaan
Ruim een jaar geleden kwam ik met het plan om met de motor naar Mongolië te rijden, na een paar maanden plannen haakte mijn reismaatje helaas af. Alleen die kant op zag ik niet echt als optie. Een paar maanden voordat ik afstudeerde had ik toch kriebels om die kant op te gaan en ging kijken of het mogelijk was om alleen te gaan. Via Rusland leek me veiliger en was een stuk korter dan via de -stan landen, ik stond op het punt om een visum te regelen maar het leek me toch niet helemaal verantwoord. Ik spreek geen Russisch en had toen 0,0 off road ervaring. Ook zou het financieel krap worden en ik kon er niet achter komen of het mogelijk was om in Azië legaal mijn motor te verkopen, transport terug regelen bleek ook erg duur te zijn. Zodoende ben ik gaan zoeken naar een georganiseerde reis (al heb ik daar altijd een afkeer voor gehad, ik wil altijd alles zelf regelen) en via BookMotorcycleTours.com | 921 Motorcycle Tours and Holidays Worldwide kwam ik uit bij Dragons.pl, een Poolse organisatie. Zij boden reizen aan naar oa Kirigizië waar ik al eens goede verhalen over had gehoord. Ook waren de vliegtickets aardig goedkoper dan naar Mongolië en het landschap zou er minstens net zo mooi zijn, dus hier maar voor gekozen. Contact opgenomen met de organisatie, ticket geboekt en en maand later in het vliegtuig gestapt.
Dag 1
Ik ben al vroeg wakker en pak nog even de laatste spulletjes in. Een dag voor vertrek kreeg ik een berichtje van de organisatie dat er toch geen volgauto meegaat. Prima, jammer dat er dus met bagage gereden moet worden maar dat maakt het wel een extra uitdaging. Een roltas en een paar spanbanden zijn niet zo’n probleem om extra mee te nemen. Mijn moeder brengt me naar Schiphol en nog voordat de incheck balie open is ben ik er. Het is veel rustiger dan ik had gedacht en ik ben vrijwel meteen aan de beurt om mijn bagage in te checken. Gelukkig word er niet moeilijk gedaan over mijn helm als extra handbagage. Ruim van tevoren zit ik bij de gate als ik zie dat mijn vlucht een uur vertraagd is. Jammer maar mijn overstap op Istanbul zou toch ruim drie uur zijn. Als een half uur na de nieuwe vertrektijd nog steeds geen vliegtuig te zien is bij de gate begin ik toch wat nerveus te worden. Toen de vlucht inmiddels twee uur vertraagd was ging ik toch eens bij de gate vragen wat er aan de hand was. Volgens de stewardess kon het nog wel even duren en ging ik mijn overstap zeker niet halen. Toch lichtelijke paniek, de eerstvolgende vlucht vanaf Istanbul naar Bishkek vertrok de volgende dag pas en dan zou ik niet op tijd zijn voor de trip. Uiteindelijk was de vlucht bijna drie uur vertraagd en kwam ik om 20.00 uur aan de grond in Istanbul. Mijn volgende vlucht vertrok om 20.10 uur. Het taxiën en uitstappen leek eindeloos te duren, vervolgens moest iedereen nog een bus in naar de gate zelf. Het personeel kon mij ook niks vertellen over mijn aansluitende vlucht. Als een kip zonder kop ben ik over het vliegveld gerend naar de juiste gate, om er vervolgens achter te komen dat deze vlucht ook vertraagd was. Het vliegtuig had gewacht op de passagiers uit ons vliegtuig en van een andere vertraagde vlucht. Lichtelijk gefrustreerd dat dit in het vliegtuig niet even gemeld kon worden maar vooral heel opgelucht dat ik mijn vlucht gehaald had stap ik in voor de laatste vijf uur van de reis.
Iets later dan gepland kom ik aan in Bishkek. Al snel heb ik mijn tas, volgende uitdaging is het vinden van een taxi naar het hotel. De organisatie zou een taxi regelen. Ik zie tussen de mannen met bordjes in de aankomsthal niet mijn naam of die van het hotel dus ik ga zelf maar op zoek. Een taxi vinden is niet moeilijk, zoals op de meeste vliegvelden wordt je binnen no time omringd door taxi chauffeurs die je maar wat graag mee willen nemen. Ik loop mee met één van de weinige mannen die een paar woordjes Engels spreekt. Mijn pinpas werkte niet dus de lokale munteenheid, de Som, had ik niet (de volgende dag kwam ik er achter dat hij stond uitgeschakeld voor Azië, niet zo handig). Gelukkig kon ik met dollars betalen, daar had ik wat van gepind op Schiphol. We lopen naar de taxi en de chauffeur blijkt een andere man te zijn die geen woord Engels spreekt. Door middel van google maps probeer ik duidelijk te maken waar ik naartoe moet. Na een rit van circa 40 minuten komen we aan in de stad. Het hotel blijkt goed verstopt te zijn maar na een telefoontje met zijn collega zet de chauffeur mij keurig voor de deur af. De receptioniste brengt me naar mijn kamer en rond een uur of vier ’s ochtends lokale tijd lig ik eindelijk in bed.
Dag 2
Om een uur of 12 in de middag word ik wakker. De motoren staan al klaar op het pleintje voor mijn kamer (het hotel heeft een beetje de indeling van een motel met een soort binnenplaats met daaromheen kamers). Ik maak kennis met de gids. Hij vraagt of ik het goed vind als we vandaag vertrekken in plaats van morgen zoals gepland stond, dit vind ik natuurlijk geen probleem. Ik bestel een ontbijtje en de twee andere deelnemers komen even langs om kennis te maken. Dit blijken net als de gids ook Polen te zijn. Niet zo raar als je met een Poolse organisatie boekt, gelukkig spreekt iedereen redelijk Engels. Ze zijn allemaal wel veel ouder dan ik, de jongste is 40, verder lijken ze wel gezellig.
Na het ontbijt pak ik snel mijn spullen in en bindt mijn roltas op de Suzuki DR650. De gids blijkt een probleempje te hebben met zijn BWM GS800. De brandstof in Kirigizië is niet al te best en werkt niet zo goed samen met injectie. Na een hoop getwijfel, overleg in het Pools, wat gesleutel en rondjes proefrijden besluit hij hem toch maar mee te nemen. Een paar uur later kunnen we eindelijk omkleden en om een uur of 5 zitten we op de motor. Eerst even langs het tankstation, Bishkek is één van de weinige plaatsen waar euro 98 te krijgen is. In de buitengebieden is met een beetje mazzel euro 92 te krijgen, verder alleen euro 80 wat door de locals ook het meeste getankt wordt. In sommige gebieden is helemaal geen tankstation te vinden en ben je aangewezen op de lokale bevolking waar je een paar liter euro 80 uit plastic flessen kan kopen. Wat vooral erg leuk was aan tanken is dat een liter euro 98 goedkoper is dan een liter flessenwater, omgerekend nog geen 60 eurocent. Verder is de tankprocedure iets anders dan gebruikelijk. Je loopt eerst naar binnen om te betalen, vervolgens gooi je de tank vol, daarna loop je weer naar binnen voor het wisselgeld. Blijkbaar hebben ze in het verleden iets te vaak te maken gehad met mensen die wegrijden zonder te betalen.
Na het tanken moeten we nog een stuk rijden om de stad uit te komen. Dit is al een uitdaging op zich, Italiaanse steden zijn er niks bij. We stoppen bij een supermarkt om geld te pinnen (buiten de grote steden is dit niet mogelijk met een maestro kaart) en een ijsje te halen. Niet veel later stoppen we bij een kraampje langs de weg om een paar verse broden te halen. De traditionele broden worden hier gebakken in en soort krater van steen. De broden worden tegen de wand geplakt en als ze loslaten zijn ze gaar.
Na een uurtje zijn we eindelijk de stad uit. Na een paar kilometer draaien we het eerste gravel pad op die overgaat in een kleine bergpas.
onderaan de pas rijden we weer een verharde weg op. Na een paar uur, het is inmiddels al een tijdje donker, komen we in de middle of nowhere langs een soort wegrestaurant met keiharde muziek en disco lampen, op de dansvloer bevinden zich een paar oude dames die al een drankje op hebben. we nemen plaats in een soort partytent met enkel een lage tafel omringd door kleden (er zal vast een naam voor zijn, dit soort tentjes blijken later in meer restaurants te vinden te zijn). We bestellen bier en wat lokale gerechten. Nog voor het eten op tafel staat worden we door de dames de dansvloer opgetrokken. Pas als het eten op tafel staat weten we met moeite te ontsnappen. Na het eten, een paar liter bier en de nodige dansjes (uiteraard met helm) rollen we onze slaapzakken uit rond de tafel. Er zijn nog een stuk of 5 soortgelijke partytenten, één ervan claim ik voor mijzelf.
*foto*
In juli/begin augustus ben ik drie weken naar Kirigizië geweest voor een off road tour. Deze ervaring wil ik graag met jullie delen, wellicht kan ik mensen inspireren om ook die kant op te gaan
Ruim een jaar geleden kwam ik met het plan om met de motor naar Mongolië te rijden, na een paar maanden plannen haakte mijn reismaatje helaas af. Alleen die kant op zag ik niet echt als optie. Een paar maanden voordat ik afstudeerde had ik toch kriebels om die kant op te gaan en ging kijken of het mogelijk was om alleen te gaan. Via Rusland leek me veiliger en was een stuk korter dan via de -stan landen, ik stond op het punt om een visum te regelen maar het leek me toch niet helemaal verantwoord. Ik spreek geen Russisch en had toen 0,0 off road ervaring. Ook zou het financieel krap worden en ik kon er niet achter komen of het mogelijk was om in Azië legaal mijn motor te verkopen, transport terug regelen bleek ook erg duur te zijn. Zodoende ben ik gaan zoeken naar een georganiseerde reis (al heb ik daar altijd een afkeer voor gehad, ik wil altijd alles zelf regelen) en via BookMotorcycleTours.com | 921 Motorcycle Tours and Holidays Worldwide kwam ik uit bij Dragons.pl, een Poolse organisatie. Zij boden reizen aan naar oa Kirigizië waar ik al eens goede verhalen over had gehoord. Ook waren de vliegtickets aardig goedkoper dan naar Mongolië en het landschap zou er minstens net zo mooi zijn, dus hier maar voor gekozen. Contact opgenomen met de organisatie, ticket geboekt en en maand later in het vliegtuig gestapt.
Dag 1
Ik ben al vroeg wakker en pak nog even de laatste spulletjes in. Een dag voor vertrek kreeg ik een berichtje van de organisatie dat er toch geen volgauto meegaat. Prima, jammer dat er dus met bagage gereden moet worden maar dat maakt het wel een extra uitdaging. Een roltas en een paar spanbanden zijn niet zo’n probleem om extra mee te nemen. Mijn moeder brengt me naar Schiphol en nog voordat de incheck balie open is ben ik er. Het is veel rustiger dan ik had gedacht en ik ben vrijwel meteen aan de beurt om mijn bagage in te checken. Gelukkig word er niet moeilijk gedaan over mijn helm als extra handbagage. Ruim van tevoren zit ik bij de gate als ik zie dat mijn vlucht een uur vertraagd is. Jammer maar mijn overstap op Istanbul zou toch ruim drie uur zijn. Als een half uur na de nieuwe vertrektijd nog steeds geen vliegtuig te zien is bij de gate begin ik toch wat nerveus te worden. Toen de vlucht inmiddels twee uur vertraagd was ging ik toch eens bij de gate vragen wat er aan de hand was. Volgens de stewardess kon het nog wel even duren en ging ik mijn overstap zeker niet halen. Toch lichtelijke paniek, de eerstvolgende vlucht vanaf Istanbul naar Bishkek vertrok de volgende dag pas en dan zou ik niet op tijd zijn voor de trip. Uiteindelijk was de vlucht bijna drie uur vertraagd en kwam ik om 20.00 uur aan de grond in Istanbul. Mijn volgende vlucht vertrok om 20.10 uur. Het taxiën en uitstappen leek eindeloos te duren, vervolgens moest iedereen nog een bus in naar de gate zelf. Het personeel kon mij ook niks vertellen over mijn aansluitende vlucht. Als een kip zonder kop ben ik over het vliegveld gerend naar de juiste gate, om er vervolgens achter te komen dat deze vlucht ook vertraagd was. Het vliegtuig had gewacht op de passagiers uit ons vliegtuig en van een andere vertraagde vlucht. Lichtelijk gefrustreerd dat dit in het vliegtuig niet even gemeld kon worden maar vooral heel opgelucht dat ik mijn vlucht gehaald had stap ik in voor de laatste vijf uur van de reis.
Iets later dan gepland kom ik aan in Bishkek. Al snel heb ik mijn tas, volgende uitdaging is het vinden van een taxi naar het hotel. De organisatie zou een taxi regelen. Ik zie tussen de mannen met bordjes in de aankomsthal niet mijn naam of die van het hotel dus ik ga zelf maar op zoek. Een taxi vinden is niet moeilijk, zoals op de meeste vliegvelden wordt je binnen no time omringd door taxi chauffeurs die je maar wat graag mee willen nemen. Ik loop mee met één van de weinige mannen die een paar woordjes Engels spreekt. Mijn pinpas werkte niet dus de lokale munteenheid, de Som, had ik niet (de volgende dag kwam ik er achter dat hij stond uitgeschakeld voor Azië, niet zo handig). Gelukkig kon ik met dollars betalen, daar had ik wat van gepind op Schiphol. We lopen naar de taxi en de chauffeur blijkt een andere man te zijn die geen woord Engels spreekt. Door middel van google maps probeer ik duidelijk te maken waar ik naartoe moet. Na een rit van circa 40 minuten komen we aan in de stad. Het hotel blijkt goed verstopt te zijn maar na een telefoontje met zijn collega zet de chauffeur mij keurig voor de deur af. De receptioniste brengt me naar mijn kamer en rond een uur of vier ’s ochtends lokale tijd lig ik eindelijk in bed.
Dag 2
Om een uur of 12 in de middag word ik wakker. De motoren staan al klaar op het pleintje voor mijn kamer (het hotel heeft een beetje de indeling van een motel met een soort binnenplaats met daaromheen kamers). Ik maak kennis met de gids. Hij vraagt of ik het goed vind als we vandaag vertrekken in plaats van morgen zoals gepland stond, dit vind ik natuurlijk geen probleem. Ik bestel een ontbijtje en de twee andere deelnemers komen even langs om kennis te maken. Dit blijken net als de gids ook Polen te zijn. Niet zo raar als je met een Poolse organisatie boekt, gelukkig spreekt iedereen redelijk Engels. Ze zijn allemaal wel veel ouder dan ik, de jongste is 40, verder lijken ze wel gezellig.
Na het ontbijt pak ik snel mijn spullen in en bindt mijn roltas op de Suzuki DR650. De gids blijkt een probleempje te hebben met zijn BWM GS800. De brandstof in Kirigizië is niet al te best en werkt niet zo goed samen met injectie. Na een hoop getwijfel, overleg in het Pools, wat gesleutel en rondjes proefrijden besluit hij hem toch maar mee te nemen. Een paar uur later kunnen we eindelijk omkleden en om een uur of 5 zitten we op de motor. Eerst even langs het tankstation, Bishkek is één van de weinige plaatsen waar euro 98 te krijgen is. In de buitengebieden is met een beetje mazzel euro 92 te krijgen, verder alleen euro 80 wat door de locals ook het meeste getankt wordt. In sommige gebieden is helemaal geen tankstation te vinden en ben je aangewezen op de lokale bevolking waar je een paar liter euro 80 uit plastic flessen kan kopen. Wat vooral erg leuk was aan tanken is dat een liter euro 98 goedkoper is dan een liter flessenwater, omgerekend nog geen 60 eurocent. Verder is de tankprocedure iets anders dan gebruikelijk. Je loopt eerst naar binnen om te betalen, vervolgens gooi je de tank vol, daarna loop je weer naar binnen voor het wisselgeld. Blijkbaar hebben ze in het verleden iets te vaak te maken gehad met mensen die wegrijden zonder te betalen.
Na het tanken moeten we nog een stuk rijden om de stad uit te komen. Dit is al een uitdaging op zich, Italiaanse steden zijn er niks bij. We stoppen bij een supermarkt om geld te pinnen (buiten de grote steden is dit niet mogelijk met een maestro kaart) en een ijsje te halen. Niet veel later stoppen we bij een kraampje langs de weg om een paar verse broden te halen. De traditionele broden worden hier gebakken in en soort krater van steen. De broden worden tegen de wand geplakt en als ze loslaten zijn ze gaar.
Na een uurtje zijn we eindelijk de stad uit. Na een paar kilometer draaien we het eerste gravel pad op die overgaat in een kleine bergpas.
onderaan de pas rijden we weer een verharde weg op. Na een paar uur, het is inmiddels al een tijdje donker, komen we in de middle of nowhere langs een soort wegrestaurant met keiharde muziek en disco lampen, op de dansvloer bevinden zich een paar oude dames die al een drankje op hebben. we nemen plaats in een soort partytent met enkel een lage tafel omringd door kleden (er zal vast een naam voor zijn, dit soort tentjes blijken later in meer restaurants te vinden te zijn). We bestellen bier en wat lokale gerechten. Nog voor het eten op tafel staat worden we door de dames de dansvloer opgetrokken. Pas als het eten op tafel staat weten we met moeite te ontsnappen. Na het eten, een paar liter bier en de nodige dansjes (uiteraard met helm) rollen we onze slaapzakken uit rond de tafel. Er zijn nog een stuk of 5 soortgelijke partytenten, één ervan claim ik voor mijzelf.
*foto*