EIFEL / SCHWARZWALD 2005
Maandagmorgen 13 juni hebben we de motoren, Martyn op de R1100GS en Maaike op de Fazer 600, volgeladen en zijn richting Eifel vertrokken.
Onze eerste logeeradres was de [gratis] camping van Bikerpension Zum Alte Schmiede in Daun/Putzborn. Het grasveldje was leeg, maar goed het was natuurlijk ook nog geen hoogseizoen. Henry is een aardige gastheer en het eten is prima.
Op zich een lekker veld, alleen grenst het wel heel dicht aan een doorgaande weg, dus om 06.00 uur wordt je al uit je bed getrild door langsdenderende LKW…
Na een lekker ontbijt besloten we dus om verder te trekken, richting de Moezel. Via Cochem de Moezel afgezakt en overal kijken of we een camping konden vinden. Nou, campings genoeg, maar niet echt voor simpele motorrijders met een trekkerstentje. Duitsers kijken vreemd op als je zoekt naar een Zeltplatz. Je hoort ze bijna denken, "wat ben jij voor armoedzaaier dat je je geen kamper kan veroorloven?"
En bij elke camping wordt je dus met kleine tentje gelijkgeschakeld met kampers die stroom nodig hebben en een uitspoelkamer voor hun chemisch toilet. Daarnaast zitten we niet op entertainment als babyrooms en verwarmde toiletbrillen te wachten, dus de spoeling werd dun. Na teleurstellingen in Zell, Briedel, Punderich en Burg, kwamen we aan in het lieflijke plaatsje Enkirch. Enkirch heeft een uitgebreide Wohnmobil Stellplatz, een camping voor kampeerwagens [5 euro per nacht], maar verboden voor woonwagens [geen zigeuners hier!] en helaas ook voor tenten. Toen ik mijn verongelijkte ongenoegen liet blijken bij de lieve dame van het Verkehrsamt [toeristeninfo], heeft ze de eigenaar van het braakliggende terrein naast de Wohnmobil Stellplatz gebeld en toestemming gevraagd, zodat wij daar gratis konden kamperen. Water konden we betrekken uit de kranen van de Stellplatz en douche en toilet waren in het bijgebouw van het Verkehrsamt, waar de sleutel van de douche ingeruild kon worden tegen een paspoort. Douchen was 1 euro voor 10 minuten.
Het weekeinde van 18/19 juni zou er in Enkirch een Strassenfest plaatsvinden, met daarbij wijnproeverij en terrasjes. De voorbereidingen waren al in volle gang:
Enkirch zelf is tegen een heuvel opgebouwd en een paar van de oudere steegjes zijn nog intact, al worden ze weinig gebruikt, mede omdat de stenen met regen glibberig worden – let op de trapleuning aan de linkerzijde.
Enkele bewoners hadden teveel tijd omhanden:
Ochtendmist op de dag dat we langs de Moezel naar Trier zouden rijden:
Laat je niet door de kaart in de luren leggen – ondanks de groene streep langs de weg is de weg langs de Moezel slaapverwekkend. Het uitzicht gaat vervelen na een tiental kilometers en de weg is niet bepaald uitdagend te noemen.
Trier, mooie oude stad. Enkele beelden:
Porta Nigra [kan je eigenlijk niet omheen]
Mooie fontein
Blik over de stad vanuit Porta Nigra
De volgende dag was alweer warm. Maaike bleef lekker in de buurt van Enkirch scharrelen, terwijl ik in Zell een CampingGaz patroon ging halen. Gelijk daar de buurt verkend.
Dit is een 'alleen bestemmingsverkeer'-weggetje dat door de op de helling gelegen wijnvelden voert. Met schitterend asfalt.
Die avond Maaike meegenomen voor een rit over deze mooie verboden wegen, vanwaar je uit kon kijken over het Moezeldal
Toen we echter verder wilden rijden werden we tegengehouden door een lokale bewoner die bordjes op de weg plaatste. We mochten niet doorrijden. Was gevaarlijk. Vergif! Kijk maar [in het midden van de foto]:
Dit dus, een helicopter die verdelgingsmiddel aan het spuiten was:
Toen de helicopter klaar was konden we verder rijden, onder andere langs die torentje en door dit kerkhof:
Grappig trouwens: een huis in Enkirch had dit als 'luikenklem'
Welke ik in een andere uitvoering tegenkwam in de 'Branden Kopf'
De volgende dag besloten we naar de Nurnburgring te gaan om de Nordschleife te rijden. Niet dat we zulke enthousiaste circuitrijders zijn [hebben we ook niet de motoren voor], maar om voor 15 euro zonder tegenliggers en flitspalen lekker bochtjes te mogen rijden is altijd leuk. De weg ernaartoe zijn we binnendoor gegaan, waarbij we op een gegeven moment verkeerd waren gereden – de doorgaande weg die we hadden genomen werd steeds smaller en het wegdek steeds slechter. Maar de natuur was mooi, dus we reden gewoon door, ook al was dit wegdek wat slecht voor de vering van de Fazer. De weg liep naar beneden en op het diepste punt stond de weg voor een meter of tien onder een laagje water. Maaike had nog nooit een doorwading gedaan, maar aangezien de ondergrond nog steeds verhard wegdek was, kon het weinig problemen opleveren. Ik ging eerst, zodat Maaike kon zien hoe diep het was. Daarna volgde ze me, glimmend van trots op haar eerste 'doorwading'. Een paar kilometer later zei ze door de intercom dat ze het jammer vond dat we geen foto's hadden gemaakt, maar mijn voorstel om terug te keren wees ze van de hand.
Rond 14.30 uur waren we bij de Nordschleife. Het was duidelijk dat veel andere deelnemers het circuit vaker hadden gereden of op de PC de racegames hadden gespeeld. Zelf waren Maaike en ik niet op elke bocht voorbereid, waardoor we vrij behoudend hebben gereden. Ik moest een paar keer afremmen omdat er twee ongelukken waren geweest [twee motoren in de grindbak], dus we reden de 21.68 kilometer allebei in ongeveer 14 minuten. Mijn topsnelheid was 160 km/u, Maaike wilde op het rechte stuk voluit en reed 200 km/u.
De foto's van de Nordschleife zijn niet erg interessant – alleen de start en finish konden we fotograferen:
Op de terugweg zijn we via Kovenich gereden, aan de andere kant van de rivier van Enkirch en daar hebben we deze foto gemaakt van ons kampeerplekje – als je goed kijkt kan je in het midden een klein stukje groene tent tussen het groen ontwaren:
Zaterdag was onze laatste dag in de omgeving van de Moezel, dus we gingen met de motor naar Bundenbach, waar ze een oud Keltendorp hadden gerestaureerd:
Meer foto's van Altburg: http
/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/5
En je kon ronddartelen op de ruine van Schmidtburg:
Meer foto's van Schmidtburg: http/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/7
Het stratenfeest was een vrij tamme bedoening, dus we zijn vroeg naar bed gegaan om de volgende dag naar het Zwarte Woud te rijden.
Zondag lekker vroeg vertrokken en via binnenwegen [Morbach, Idar-Oberstein, Lauterecken, naar Kaiserslautern gereden, waar we de 48 naar het zuiden reden en even pauzeerden bij Johanniskreuz, een bikerhotel halverwege op de grootste kruising:
We hebben daar per ongeluk ook lunch gebruikt, waarbij behoorlijk diep in de portemonnee moet worden getast. Je kunt beter doorrijden naar Kaiserslautern of Anweiler en daar lunchen…
Hierna maakten we een fout – we hadden namelijk de avond ervoor de route uitgestippeld en daarbij wilden we Karlsruhe omzeilen en binnendoor naar Baden-Baden rijden en daarbij kozen we een route via Wissembourg [wat natuurlijk op de borden in Duitsland met een andere naam wordt aangeduid] en via Lauterbourg en Mothern [dat aan de 248 ligt en niet – volgens de ANWB kaart - aan de 284 ligt] naar Beinheim en daar oversteken naar Baden-Baden. Dit is om een aantal redenen af te raden:
-veel verkeer
-vlak landschap zonder schaduw
-weinig mogelijheden tot inhalen.
Kortom, rijden door smoorhitte over stomend asfalt met een warme fohn in je porem is niet mijn idee van een fijne binnendoorroute. Wat dat betreft hadden we, zoals op de terugweg, de snelweg van Landau via Lauterbourg naar Baden-Baden moeten nemen, dat scheelt tijd en ergernis.
Behalve dat, ging onderweg de microfoon van mijn intercom stuk – ik kon Maaike nog wel horen, maar niets terugzeggen. Dat was voor haar wel lekker rustig natuurlijk, maar maakt samen reizen toch wel weer wat inspannender…
Tegen de tijd dat we Baden-Baden hadden verlaten en via de 500 naar het zuiden reden was Maaike compleet op en had ik het eigenlijk ook wel een beetje gehad.
We hebben langs de 500 een schaduwrijke parkeerkplaats gezocht en hebben daar een uur gezeten om af te koelen en wat energie op te doen.
De 500 of Schwarzwald Hochstrasse werd ons van verschillende bronnen aangeraden, maar viel enigszins tegen. Breed, weinig echt mooie bochten, en geen schaduw. Tot net voorbij de Mummelsee is het best een leuke weg, maar daarna wordt de 500 al gauw saai.
Na Mummelsee zijn we naar via een schitterende schaduwrijke bochtenweg door Seebach naar Ottenhofen gereden, waar we camping vonden tegenover een zwembad. We mochten zelf een plekje uitzoeken en vonden helemaal bovenin een plek met veel privacy:
Op maandag had Maaike het wel gehad met motorrijden, maar ik wilde naar Straatsburg. Niet alleen om te kijken of ik mijn intercom microfoon kon repareren, maar ook was mijn potje met after shave balsem door de hitte opengegaan en hadden we dringend nieuwe zonnebrand nodig. Daarnaast wilde ik ook even email checken, dus ik ging in mijn eentje naar Straatsburg.
Alleen rijden vind ik wel zo prettig – mijn rijtempo ligt wat hoger dan Maaike's en ik kon ook inhalen zonder dat ik op haar hoefde te wachten.
Natuurlijk was het in Straatsburg wel erg heet, 35 graden Celsius, maar ik liep zoveel mogelijk in de schaduw en ging regelmatig onder een airco staan.
Rijden in Straatsburg tijdens een hittegolf is geen pretje, het centrum is verboden voor motorvoertuigen en de wegen er naartoe zijn eenrichtingsverkeer…
Gelukkig slaagde ik al snel voor mijn zonnebrand en after shave balsem [in Frankrijk struikel je over de pharmacies], maar het repareren van mijn intercom was een heel gezoek. Ik werd van de ene naar de andere apparatenzaak verwezen, totdat ik duidelijk maakte dat ik een electronica onderdelen zaak zocht. Die zijn er niet in Straatsburg, meneer. Jaja, dus jullie gooien alles weg als het knopje stukgaat?
Affijn, buiten het centrum zou een 'brique electronique' zijn. Soort 'briq-a-brac' rommelwinkeltje? Toch maar proberen. En ja hoor, een electronicazaak met een verkoper die niet alleen zag dat er een draadje van mijn intercom was losgetrokken, maar ook een soldeerbout had om het weer te repareren. Eerst de hele microfoon eraf om het draadje door de Foggy Mask te leiden en daarna het microfoontje opnieuw vastzetten. Vijf euro, meneer. Kijk, dat doet je dan weer goed…
Daarna had ik wel wat koelte verdiend en ben naar de Cathedrale Notre Dame gegaan waar ik een dikke anderhalf uur door de koele kathedraal heb gedraald.
Paar foto's:
De preekstoel
De Astronomische Klok
Meer foto's van Notre Dame: http/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/10
Dinsdag en woensdag hebben we doorgebracht met 's-morgens kleine weggetjes rijden in de omgeving en 's-middags lekker naar het zwembad. Op woensdag hebben we ook wat tijd verkwist met het maken van aktiefoto's, waaronder deze twee:
Wat betreft het zoeken naar geschikte weggetjes; negeer de groene lijnen die Michelin langs 'mooie' wegen zet – die slaan hoofdzakelijk op het doorgaande brede wegen met mooi uitzicht en glad wegdek. Zoek daarom zelf naar dunne kronkelige lijntjes door het groene gedeelte van de kaart met zoveel mogelijk stijging en daling, dat staat vrijwel garant voor lekkere stuurwegen.
Zo reden we over een 'groene' weg ten zuiden van Freudenstadt waar niet veel aan was, maar toen we een afsplitsing pakten van deze weg naar Schomberg kwamen we op een erg mooie weg die volgens Michelin geen groene rand verdiende.
Langs deze weg lag, ten zuiden van Schomberg, een bejaardentehuis/restaurant
met lekkere broodjes, cappuccino, en een voliere met een schitterende haan.
En let vooral op borden als deze 'Sturzgefahr':
Ik wil zeker nog een keer terug om al die waarschuwingsborden te fotograferen, voor een hele grote met 'De Dood Rijdt Met U Mee' vond ik retecool…
De huiselijke beslommeringen gingen natuurlijk gewoon door – als is geschoren worden in de buitenlucht, zeker als het warm is, plezieriger dan in de badcel thuis.
Donderdag reden we binnendoor van Ottenhofen naar Titisee, via 'Branden Kopf':
en vonden een 4-sterren camping, de Bankenhof, die een speciale prijs hanteert voor motorrijdende kampeerders, die alleen voor zichzelf hoeven te betalen – dus niet voor de tent of voor hun motoren, die een aparte motorparkeerplaats hebben. Helaas lag het kampeerveld in de volle zon, dus hebben we, met toestemming van de directie, onze tent opgezet op de motorparkeerplaats…
En natuurlijk een avondwandeling langs het Titi-meer:
Voor diegenen die de buurt van Titisee willen verkennen:
Hexenloch, tussen Neukirch en Glashutte is erg mooi – met een aanrader voor motorrijders: de Hexenloch heeft een afslag richting Wildgutach. Dit was de mooiste weg die we hebben gereden: zo smal als een goed geasfalteerd fietspad, begroeide rotsen aan de ene kant, kabbelende watervalletjes aan de andere kant… maar waarschijnlijk geen 'groene Michelinrand' omdat een auto door een tegenligger goed in de problemen kan komen…
Vrijdagavond via een mooie binnendoor-route [die in het weekeinde verboden is voor motorfietsen] naar Freiburg (im Breisgau) gereden, waar het om tien uur 's-avonds nog steeds rond de dertig graden was.
Op de donkere terugweg stopte mijn dimlicht ermee, dus dat werd een nachtelijke operatie, bijgestaan door operatiezuster Maglite Maaike:
Duitsland heeft trouwens een goede regeling – als je bij de kamping een gastenkaart haalt, kan je met die kaart gratis met het openbaar vervoer. Dus togen Maaike en ik naar Titisee, vanwaar we de trein namen naar Freiburg om lekker te winkelen. Freiburg is een leuke stad – veel kleine winkeltjes en terrasjes.
Eerste een terrasje opgezocht bij de Schwabentor met uitzicht over de stad:
Daarna door de stad geslenterd en gekeken naar rare gebouwen:
En rare beelden:
Accordeonisten die schitterend klassieke muziek speelden:
En veel leuke winkeltjes. In 1 boekenwinkeltje waar Maaike toevallig inliep om ansichtkaarten te kopen, vond ik in een bak oude landkaarten, met daarin een kaart van Amsterdam zonder Stopera en A10, Terschelling zonder West-Terschelling, Berlijn met ijzeren gordijn, Rotterdam in 1960 en Parijs in 1956.
's-Avonds troffen we twee Guzzi's aan naast onze tent op de motorparkeerplaats:
De eigenaren bleken diezelfde dag uit Koln vertrokken en op weg te zijn naar Zwitserland. Vele biertjes later probeerden ze ons over te halen mee te gaan, terwijl ik ze probeerde over te halen om in de buurt kleine weggetjes te verkennen. Na aangeschoten de Duitse en Nederlandse invloed op Europa besproken te hebben, tolden we allemaal onze tenten in.
Tegen de tijd dat wij de volgende dag vertrokken voor ons ritje in de omgeving, zaten Thomas und Rainer net met houten koppen aan de koffie. We namen afscheid van hen en gingen op pad.
Ons doel was de kronkelige wegen ten zuiden van Titisee berijden. Dus we volgden de 500 naar Barental om daarna via St.Blasien en Todtmoos naar Geschwend te rijden. Van daaruit een stukje de 317 gevolgd en via Aitern naar Belchen gereden.
Bij Belchen is een onverharde Waldweg naar Bollen. Maaike had alleen het eerste stuk [licht omhoog met diepe sporen] wat moeite met rijden, maar daarna werd de zand/grindweg wat minder hobbelig. Bij een kruispunt stonden bordjes met mountainbike-routes, dus ik reed voorop en Maaike zo'n vijftig meter achter me, zodat we bij het remmen geen rekening met elkaar hoefden te houden. Via de intercom kon ik Maaike begeleiden waar nodig – welk spoor te nemen, hoe om te gaan met zoekerig voorwiel – maar ze had, eerlijk gezegd, weinig 'instructie' nodig.
De weg liep in een lichte helling naar beneden, dus Maaike reed hoofdzakelijk in de tweede versnelling om zo min mogelijk te hoeven remmen.
In Wildbollen kwamen we weer op verhard wegdek en was het tijd voor een pauze. Maaike was vol van het onverhard rijden, wat ze – natuurlijk – veel leuker vond dan gewoon hard rijden. Wat dat betreft een geslaagde vakantie met veel nieuwe ervaringen voor Maaike – slecht wegdek, doorwadingen, circuit, onverhard – waardoor je vanzelf merkt waar je voorkeur naar uit gaat.
Van Wildbollen reden we naar het zuiden naar Schonenberg. Schonenberg ligt aan de weg tussen Badenweiler/Schweighof en Schonau, welke op de Michelin kaart rood-wit geblokt is om aan te geven dat het hier om een moeilijke/gevaarlijke weg gaat. Dat klonk veelbelovend, dus van Schonenberg naar Neuenweg gereden, daarna zuidwaarts via Tegernau en Wies naar Badenweiler. Bij Schweighof eerst op een terrasje een colaatje gedronken en daarna de moeilijkheids/gevaarlijkheidsgraad van de weg naar Schonau beoordeeld. Oordeel: best een mooie weg, maar niet half zo gevaarlijk of moeilijk als een aantal andere wegen die we hadden gereden [zoals het Hexenloch]. Mijn theorie is dat deze weg rood-wit geblokt was omdat het voor een doorgaande weg redelijk moeilijk/gevaarlijk is om met auto en caravan te rijden. Hexenloch is geen doorgaande weg…
Ondertussen was het al weer behoorlijk warm geworden, dus reden we weer snel terug naar Titisee, om daar op de camping te relaxen.
Maaike besloot mijn hoofd maar weer eens te scheren, deze keer aan de gemeenschappelijke tafel:
We kwamen erachter dat we weinig contanten hadden, dus we besloten op mijn creditcard te gaan dineren bij de herberg van de man die ons zaterdag een lift naar Titisee had gegeven. De herbergkat was blij met mijn aandacht.
Maandag zou onze laatste dag zijn om rond te rijden in het Zwarte Woud, dus weer een omgevingsrit gemaakt. Van Titisee via Hinterzarten [moeilijk te vinden weggetje, zijn niet gesteld op bezoek] naar de 31. Deze richting Freiburg genomen en bij Buchenbach afgeslagen naar het noorden, om via Unteribental richting St.Peter te rijden.
St.Peter had echter geen benzinestation, dus we moesten naar Glottertal rijden om te tanken. Ook geen straf, maar onderin het dal was het flink warm. Na het tanken weer terug naar de afslag Waldkirch gereden.
De weg naar Waldkirch is een aanrader – mooie bochten en bovenop de Kandel een 'luchthaven' voor paragliders en ultralights.
Gelijk maar even posen:
Daarna doorgereden naar Waldkirch, over de 294 noordwaarts gereden richting Wilden en daarna oostwaarts richting Simonswald gereden. Net voorbij Simonswald richting St.Martin's Kapelle gereden. Op deze weg werd aangekondigd dat de weg na 12 kilometer over zou gaan in een voor motoren en auto's verboden 'Waldweg', maar volgens de Michelinkaart moest het een verharde weg met een stijgingspercentage van 13% + zijn. Dat stijgingspercentage klopte wel – bleek 18% te zijn ! – maar dat verhard klopte niet echt. Twee diepe sporen zand en grind en stenen en daartussen een hogere strook gras. Vooral het eerste gedeelte, dat dus echt steil omhoog liep, was voor de Fazer niet echt een makkie [de GS ging natuurlijk als een raket omhoog], dus ik heb Maaike over de intercom weer begeleid: aangeven welk spoor het beste was, rijtechniek advies en waarschuwen voor diepe kuilen. Hogerop werd het wegdek al snel beter, minder diepe sporen en minder stenen. Bij Sint Martin's Kapelle snel mijn camera gepakt en dit actieshotje van Maaike genomen:
Van St.Martin's Kapelle naar naar Furtwangen gereden, waarna we naar Neukirch waren gereden om nogmaals het Hexenloch door te rijden. Het werd nu al een stuk warmer, dus we zijn na het Hexenloch gaan lunchen bij de herberg "Sonne Neuhausle" aan de weg naar St.Margen.
Na daar tot rust en koelte gekomen te zijn, heb ik Maaike voorgesteld dat ik alleen de verdere route zou rijden – ik wou namelijk de afsplitsing van het Hexenloch naar Wildgutach rijden, vervolgens de weg naar Simonswald tot de weg naar de 'Brend' die zeer waarschijnlijk onverhard zou zijn, en weer over een waarschijnlijk onverhard pad afdalen naar Gutenbach. Daarna weer het Hexenloch rijden, dan via de 500 oversteken en via Waldau, Langenordnach en Schollach via Eisenbach naar Neustadt/Titisee en dan nog ten zuiden van Titisee gaan rijden.
Maaike voelde er echter toch meer voor om me te vergezellen, ze kon tenslotte op elk gewenst punt afbreken en naar Titisee terugrijden.
De wegen die ik als onverhard had ingeschat, bleken dat inderdaad te zijn, maar ze waren mooi en rustig.
Ten zuiden van Titisee hebben we nog de 315 [ook een mooie weg!] naar Lenzkirch gereden, daarna binnendoor naar Fischbach en Schluchsee, daarna de 500 westwaarts gevolgde tot voorbij Glashutten om daar de binnenweg naar Falkau te nemen.
Totaal een rit van 250 kilometer over voornamelijk binnenweggetjes.
Maaike wilde weten of het te vergelijken was met de ritten die ik maakte met de 2004 KNMV Midweektoer, maar daar zat geen onverhard bij. Alleen was het wel twee keer zoveel kilometers per dag, en dat zou voor Maaike veel te ver zijn geweest.
's-Avonds rustig aan gedaan, lekker potje bij de tent gekookt om de voorraden op te maken, de campingrekening betaalt en ingepakt wat we konden.
Dinsdagmorgen de motoren weer bepakt en afscheid genomen van het Zwarte Woud.
De rit ging via Kandel en Waldkirch binnendoor naar Offenburg, waar we snelweg A5 namen naar Baden-Baden, via de D4 overstaken naar Frankrijk en de A35 en die volgden naar Landau. Vanaf Landau gingen we binnendoor via Anweiler en de 48 naar Kaiserslautern te rijden.
Van Kaiserslautern de snelweg naar Trier genomen, om van daaruit binnendoor langs rivier de Sauer naar Diekirch te rijden.
Ons doel was het dorpje Liefrange in Luxemburg. Toen Maaike en ik elkaar net leerden kennen zijn we in mei 2001 een proefweekend gaan kamperen [om het materiaal te testen dat we hadden aangeschaft, maar ook om te zien of we het met elkaar uit zouden houden] in de Ardennen, Luxemburg en Duitsland. Vooral aan Liefrange hadden we leuke herinneringen. Bij een wandeltochtje hadden we een meertje ontdekt, waar we toen spontaan hadden naaktgezwommen. Dus vonden we het een romantisch idee om naar datzelfde plekje terug te gaan.
Het meertje zag er nog hetzelfde uit, maar in juni is het er iets drukker dan in mei, dus we zijn maar niet gaan naaktzwemmen – deze keer waren we voorbereid en hadden we zwemkleding bij ons.
Na het zwemmen nog een wandeling gemaakt door Liefrange, waar ik dit huis tegenkwam dat kennelijk al een tijd niet meer bewoond wordt.
In Nederland is de grond dermate schaars en duur dat een huis als dit gewoon gesloopt zou worden, maar in Belgie en Luxemburg kom je dit soort verlaten huizen vaker tegen – het zet bij mij altijd mijn schrijversfantasie aan het werk… Misschien dat ik een keer een fotoserie van verlaten huizen ga maken…
Nog 1 fotootje van onze motoren, braaf wachtend op een parkeerplaats in Wiltz tot we klaar zijn met ons ontbijt.
Meer foto's van onze reis Eifel/Schwarzwald:
http/halmvos.smugmug.com/gallery/625968
Door het doorklikken van de foto's is het ook mogelijk om de foto's op origineel formaat te bekijken.
Maandagmorgen 13 juni hebben we de motoren, Martyn op de R1100GS en Maaike op de Fazer 600, volgeladen en zijn richting Eifel vertrokken.
Onze eerste logeeradres was de [gratis] camping van Bikerpension Zum Alte Schmiede in Daun/Putzborn. Het grasveldje was leeg, maar goed het was natuurlijk ook nog geen hoogseizoen. Henry is een aardige gastheer en het eten is prima.
Op zich een lekker veld, alleen grenst het wel heel dicht aan een doorgaande weg, dus om 06.00 uur wordt je al uit je bed getrild door langsdenderende LKW…
Na een lekker ontbijt besloten we dus om verder te trekken, richting de Moezel. Via Cochem de Moezel afgezakt en overal kijken of we een camping konden vinden. Nou, campings genoeg, maar niet echt voor simpele motorrijders met een trekkerstentje. Duitsers kijken vreemd op als je zoekt naar een Zeltplatz. Je hoort ze bijna denken, "wat ben jij voor armoedzaaier dat je je geen kamper kan veroorloven?"
En bij elke camping wordt je dus met kleine tentje gelijkgeschakeld met kampers die stroom nodig hebben en een uitspoelkamer voor hun chemisch toilet. Daarnaast zitten we niet op entertainment als babyrooms en verwarmde toiletbrillen te wachten, dus de spoeling werd dun. Na teleurstellingen in Zell, Briedel, Punderich en Burg, kwamen we aan in het lieflijke plaatsje Enkirch. Enkirch heeft een uitgebreide Wohnmobil Stellplatz, een camping voor kampeerwagens [5 euro per nacht], maar verboden voor woonwagens [geen zigeuners hier!] en helaas ook voor tenten. Toen ik mijn verongelijkte ongenoegen liet blijken bij de lieve dame van het Verkehrsamt [toeristeninfo], heeft ze de eigenaar van het braakliggende terrein naast de Wohnmobil Stellplatz gebeld en toestemming gevraagd, zodat wij daar gratis konden kamperen. Water konden we betrekken uit de kranen van de Stellplatz en douche en toilet waren in het bijgebouw van het Verkehrsamt, waar de sleutel van de douche ingeruild kon worden tegen een paspoort. Douchen was 1 euro voor 10 minuten.
Het weekeinde van 18/19 juni zou er in Enkirch een Strassenfest plaatsvinden, met daarbij wijnproeverij en terrasjes. De voorbereidingen waren al in volle gang:
Enkirch zelf is tegen een heuvel opgebouwd en een paar van de oudere steegjes zijn nog intact, al worden ze weinig gebruikt, mede omdat de stenen met regen glibberig worden – let op de trapleuning aan de linkerzijde.
Enkele bewoners hadden teveel tijd omhanden:
Ochtendmist op de dag dat we langs de Moezel naar Trier zouden rijden:
Laat je niet door de kaart in de luren leggen – ondanks de groene streep langs de weg is de weg langs de Moezel slaapverwekkend. Het uitzicht gaat vervelen na een tiental kilometers en de weg is niet bepaald uitdagend te noemen.
Trier, mooie oude stad. Enkele beelden:
Porta Nigra [kan je eigenlijk niet omheen]
Mooie fontein
Blik over de stad vanuit Porta Nigra
De volgende dag was alweer warm. Maaike bleef lekker in de buurt van Enkirch scharrelen, terwijl ik in Zell een CampingGaz patroon ging halen. Gelijk daar de buurt verkend.
Dit is een 'alleen bestemmingsverkeer'-weggetje dat door de op de helling gelegen wijnvelden voert. Met schitterend asfalt.
Die avond Maaike meegenomen voor een rit over deze mooie verboden wegen, vanwaar je uit kon kijken over het Moezeldal
Toen we echter verder wilden rijden werden we tegengehouden door een lokale bewoner die bordjes op de weg plaatste. We mochten niet doorrijden. Was gevaarlijk. Vergif! Kijk maar [in het midden van de foto]:
Dit dus, een helicopter die verdelgingsmiddel aan het spuiten was:
Toen de helicopter klaar was konden we verder rijden, onder andere langs die torentje en door dit kerkhof:
Grappig trouwens: een huis in Enkirch had dit als 'luikenklem'
Welke ik in een andere uitvoering tegenkwam in de 'Branden Kopf'
De volgende dag besloten we naar de Nurnburgring te gaan om de Nordschleife te rijden. Niet dat we zulke enthousiaste circuitrijders zijn [hebben we ook niet de motoren voor], maar om voor 15 euro zonder tegenliggers en flitspalen lekker bochtjes te mogen rijden is altijd leuk. De weg ernaartoe zijn we binnendoor gegaan, waarbij we op een gegeven moment verkeerd waren gereden – de doorgaande weg die we hadden genomen werd steeds smaller en het wegdek steeds slechter. Maar de natuur was mooi, dus we reden gewoon door, ook al was dit wegdek wat slecht voor de vering van de Fazer. De weg liep naar beneden en op het diepste punt stond de weg voor een meter of tien onder een laagje water. Maaike had nog nooit een doorwading gedaan, maar aangezien de ondergrond nog steeds verhard wegdek was, kon het weinig problemen opleveren. Ik ging eerst, zodat Maaike kon zien hoe diep het was. Daarna volgde ze me, glimmend van trots op haar eerste 'doorwading'. Een paar kilometer later zei ze door de intercom dat ze het jammer vond dat we geen foto's hadden gemaakt, maar mijn voorstel om terug te keren wees ze van de hand.
Rond 14.30 uur waren we bij de Nordschleife. Het was duidelijk dat veel andere deelnemers het circuit vaker hadden gereden of op de PC de racegames hadden gespeeld. Zelf waren Maaike en ik niet op elke bocht voorbereid, waardoor we vrij behoudend hebben gereden. Ik moest een paar keer afremmen omdat er twee ongelukken waren geweest [twee motoren in de grindbak], dus we reden de 21.68 kilometer allebei in ongeveer 14 minuten. Mijn topsnelheid was 160 km/u, Maaike wilde op het rechte stuk voluit en reed 200 km/u.
De foto's van de Nordschleife zijn niet erg interessant – alleen de start en finish konden we fotograferen:
Op de terugweg zijn we via Kovenich gereden, aan de andere kant van de rivier van Enkirch en daar hebben we deze foto gemaakt van ons kampeerplekje – als je goed kijkt kan je in het midden een klein stukje groene tent tussen het groen ontwaren:
Zaterdag was onze laatste dag in de omgeving van de Moezel, dus we gingen met de motor naar Bundenbach, waar ze een oud Keltendorp hadden gerestaureerd:
Meer foto's van Altburg: http
/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/5En je kon ronddartelen op de ruine van Schmidtburg:
Meer foto's van Schmidtburg: http
/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/7Het stratenfeest was een vrij tamme bedoening, dus we zijn vroeg naar bed gegaan om de volgende dag naar het Zwarte Woud te rijden.
Zondag lekker vroeg vertrokken en via binnenwegen [Morbach, Idar-Oberstein, Lauterecken, naar Kaiserslautern gereden, waar we de 48 naar het zuiden reden en even pauzeerden bij Johanniskreuz, een bikerhotel halverwege op de grootste kruising:
We hebben daar per ongeluk ook lunch gebruikt, waarbij behoorlijk diep in de portemonnee moet worden getast. Je kunt beter doorrijden naar Kaiserslautern of Anweiler en daar lunchen…
Hierna maakten we een fout – we hadden namelijk de avond ervoor de route uitgestippeld en daarbij wilden we Karlsruhe omzeilen en binnendoor naar Baden-Baden rijden en daarbij kozen we een route via Wissembourg [wat natuurlijk op de borden in Duitsland met een andere naam wordt aangeduid] en via Lauterbourg en Mothern [dat aan de 248 ligt en niet – volgens de ANWB kaart - aan de 284 ligt] naar Beinheim en daar oversteken naar Baden-Baden. Dit is om een aantal redenen af te raden:
-veel verkeer
-vlak landschap zonder schaduw
-weinig mogelijheden tot inhalen.
Kortom, rijden door smoorhitte over stomend asfalt met een warme fohn in je porem is niet mijn idee van een fijne binnendoorroute. Wat dat betreft hadden we, zoals op de terugweg, de snelweg van Landau via Lauterbourg naar Baden-Baden moeten nemen, dat scheelt tijd en ergernis.
Behalve dat, ging onderweg de microfoon van mijn intercom stuk – ik kon Maaike nog wel horen, maar niets terugzeggen. Dat was voor haar wel lekker rustig natuurlijk, maar maakt samen reizen toch wel weer wat inspannender…
Tegen de tijd dat we Baden-Baden hadden verlaten en via de 500 naar het zuiden reden was Maaike compleet op en had ik het eigenlijk ook wel een beetje gehad.
We hebben langs de 500 een schaduwrijke parkeerkplaats gezocht en hebben daar een uur gezeten om af te koelen en wat energie op te doen.
De 500 of Schwarzwald Hochstrasse werd ons van verschillende bronnen aangeraden, maar viel enigszins tegen. Breed, weinig echt mooie bochten, en geen schaduw. Tot net voorbij de Mummelsee is het best een leuke weg, maar daarna wordt de 500 al gauw saai.
Na Mummelsee zijn we naar via een schitterende schaduwrijke bochtenweg door Seebach naar Ottenhofen gereden, waar we camping vonden tegenover een zwembad. We mochten zelf een plekje uitzoeken en vonden helemaal bovenin een plek met veel privacy:
Op maandag had Maaike het wel gehad met motorrijden, maar ik wilde naar Straatsburg. Niet alleen om te kijken of ik mijn intercom microfoon kon repareren, maar ook was mijn potje met after shave balsem door de hitte opengegaan en hadden we dringend nieuwe zonnebrand nodig. Daarnaast wilde ik ook even email checken, dus ik ging in mijn eentje naar Straatsburg.
Alleen rijden vind ik wel zo prettig – mijn rijtempo ligt wat hoger dan Maaike's en ik kon ook inhalen zonder dat ik op haar hoefde te wachten.
Natuurlijk was het in Straatsburg wel erg heet, 35 graden Celsius, maar ik liep zoveel mogelijk in de schaduw en ging regelmatig onder een airco staan.
Rijden in Straatsburg tijdens een hittegolf is geen pretje, het centrum is verboden voor motorvoertuigen en de wegen er naartoe zijn eenrichtingsverkeer…
Gelukkig slaagde ik al snel voor mijn zonnebrand en after shave balsem [in Frankrijk struikel je over de pharmacies], maar het repareren van mijn intercom was een heel gezoek. Ik werd van de ene naar de andere apparatenzaak verwezen, totdat ik duidelijk maakte dat ik een electronica onderdelen zaak zocht. Die zijn er niet in Straatsburg, meneer. Jaja, dus jullie gooien alles weg als het knopje stukgaat?
Affijn, buiten het centrum zou een 'brique electronique' zijn. Soort 'briq-a-brac' rommelwinkeltje? Toch maar proberen. En ja hoor, een electronicazaak met een verkoper die niet alleen zag dat er een draadje van mijn intercom was losgetrokken, maar ook een soldeerbout had om het weer te repareren. Eerst de hele microfoon eraf om het draadje door de Foggy Mask te leiden en daarna het microfoontje opnieuw vastzetten. Vijf euro, meneer. Kijk, dat doet je dan weer goed…
Daarna had ik wel wat koelte verdiend en ben naar de Cathedrale Notre Dame gegaan waar ik een dikke anderhalf uur door de koele kathedraal heb gedraald.
Paar foto's:
De preekstoel
De Astronomische Klok
Meer foto's van Notre Dame: http
/halmvos.smugmug.com/gallery/625968/10Dinsdag en woensdag hebben we doorgebracht met 's-morgens kleine weggetjes rijden in de omgeving en 's-middags lekker naar het zwembad. Op woensdag hebben we ook wat tijd verkwist met het maken van aktiefoto's, waaronder deze twee:
Wat betreft het zoeken naar geschikte weggetjes; negeer de groene lijnen die Michelin langs 'mooie' wegen zet – die slaan hoofdzakelijk op het doorgaande brede wegen met mooi uitzicht en glad wegdek. Zoek daarom zelf naar dunne kronkelige lijntjes door het groene gedeelte van de kaart met zoveel mogelijk stijging en daling, dat staat vrijwel garant voor lekkere stuurwegen.
Zo reden we over een 'groene' weg ten zuiden van Freudenstadt waar niet veel aan was, maar toen we een afsplitsing pakten van deze weg naar Schomberg kwamen we op een erg mooie weg die volgens Michelin geen groene rand verdiende.
Langs deze weg lag, ten zuiden van Schomberg, een bejaardentehuis/restaurant
met lekkere broodjes, cappuccino, en een voliere met een schitterende haan.
En let vooral op borden als deze 'Sturzgefahr':
Ik wil zeker nog een keer terug om al die waarschuwingsborden te fotograferen, voor een hele grote met 'De Dood Rijdt Met U Mee' vond ik retecool…
De huiselijke beslommeringen gingen natuurlijk gewoon door – als is geschoren worden in de buitenlucht, zeker als het warm is, plezieriger dan in de badcel thuis.
Donderdag reden we binnendoor van Ottenhofen naar Titisee, via 'Branden Kopf':
en vonden een 4-sterren camping, de Bankenhof, die een speciale prijs hanteert voor motorrijdende kampeerders, die alleen voor zichzelf hoeven te betalen – dus niet voor de tent of voor hun motoren, die een aparte motorparkeerplaats hebben. Helaas lag het kampeerveld in de volle zon, dus hebben we, met toestemming van de directie, onze tent opgezet op de motorparkeerplaats…
En natuurlijk een avondwandeling langs het Titi-meer:
Voor diegenen die de buurt van Titisee willen verkennen:
Hexenloch, tussen Neukirch en Glashutte is erg mooi – met een aanrader voor motorrijders: de Hexenloch heeft een afslag richting Wildgutach. Dit was de mooiste weg die we hebben gereden: zo smal als een goed geasfalteerd fietspad, begroeide rotsen aan de ene kant, kabbelende watervalletjes aan de andere kant… maar waarschijnlijk geen 'groene Michelinrand' omdat een auto door een tegenligger goed in de problemen kan komen…
Vrijdagavond via een mooie binnendoor-route [die in het weekeinde verboden is voor motorfietsen] naar Freiburg (im Breisgau) gereden, waar het om tien uur 's-avonds nog steeds rond de dertig graden was.
Op de donkere terugweg stopte mijn dimlicht ermee, dus dat werd een nachtelijke operatie, bijgestaan door operatiezuster Maglite Maaike:
Duitsland heeft trouwens een goede regeling – als je bij de kamping een gastenkaart haalt, kan je met die kaart gratis met het openbaar vervoer. Dus togen Maaike en ik naar Titisee, vanwaar we de trein namen naar Freiburg om lekker te winkelen. Freiburg is een leuke stad – veel kleine winkeltjes en terrasjes.
Eerste een terrasje opgezocht bij de Schwabentor met uitzicht over de stad:
Daarna door de stad geslenterd en gekeken naar rare gebouwen:
En rare beelden:
Accordeonisten die schitterend klassieke muziek speelden:
En veel leuke winkeltjes. In 1 boekenwinkeltje waar Maaike toevallig inliep om ansichtkaarten te kopen, vond ik in een bak oude landkaarten, met daarin een kaart van Amsterdam zonder Stopera en A10, Terschelling zonder West-Terschelling, Berlijn met ijzeren gordijn, Rotterdam in 1960 en Parijs in 1956.
's-Avonds troffen we twee Guzzi's aan naast onze tent op de motorparkeerplaats:
De eigenaren bleken diezelfde dag uit Koln vertrokken en op weg te zijn naar Zwitserland. Vele biertjes later probeerden ze ons over te halen mee te gaan, terwijl ik ze probeerde over te halen om in de buurt kleine weggetjes te verkennen. Na aangeschoten de Duitse en Nederlandse invloed op Europa besproken te hebben, tolden we allemaal onze tenten in.
Tegen de tijd dat wij de volgende dag vertrokken voor ons ritje in de omgeving, zaten Thomas und Rainer net met houten koppen aan de koffie. We namen afscheid van hen en gingen op pad.
Ons doel was de kronkelige wegen ten zuiden van Titisee berijden. Dus we volgden de 500 naar Barental om daarna via St.Blasien en Todtmoos naar Geschwend te rijden. Van daaruit een stukje de 317 gevolgd en via Aitern naar Belchen gereden.
Bij Belchen is een onverharde Waldweg naar Bollen. Maaike had alleen het eerste stuk [licht omhoog met diepe sporen] wat moeite met rijden, maar daarna werd de zand/grindweg wat minder hobbelig. Bij een kruispunt stonden bordjes met mountainbike-routes, dus ik reed voorop en Maaike zo'n vijftig meter achter me, zodat we bij het remmen geen rekening met elkaar hoefden te houden. Via de intercom kon ik Maaike begeleiden waar nodig – welk spoor te nemen, hoe om te gaan met zoekerig voorwiel – maar ze had, eerlijk gezegd, weinig 'instructie' nodig.
De weg liep in een lichte helling naar beneden, dus Maaike reed hoofdzakelijk in de tweede versnelling om zo min mogelijk te hoeven remmen.
In Wildbollen kwamen we weer op verhard wegdek en was het tijd voor een pauze. Maaike was vol van het onverhard rijden, wat ze – natuurlijk – veel leuker vond dan gewoon hard rijden. Wat dat betreft een geslaagde vakantie met veel nieuwe ervaringen voor Maaike – slecht wegdek, doorwadingen, circuit, onverhard – waardoor je vanzelf merkt waar je voorkeur naar uit gaat.
Van Wildbollen reden we naar het zuiden naar Schonenberg. Schonenberg ligt aan de weg tussen Badenweiler/Schweighof en Schonau, welke op de Michelin kaart rood-wit geblokt is om aan te geven dat het hier om een moeilijke/gevaarlijke weg gaat. Dat klonk veelbelovend, dus van Schonenberg naar Neuenweg gereden, daarna zuidwaarts via Tegernau en Wies naar Badenweiler. Bij Schweighof eerst op een terrasje een colaatje gedronken en daarna de moeilijkheids/gevaarlijkheidsgraad van de weg naar Schonau beoordeeld. Oordeel: best een mooie weg, maar niet half zo gevaarlijk of moeilijk als een aantal andere wegen die we hadden gereden [zoals het Hexenloch]. Mijn theorie is dat deze weg rood-wit geblokt was omdat het voor een doorgaande weg redelijk moeilijk/gevaarlijk is om met auto en caravan te rijden. Hexenloch is geen doorgaande weg…
Ondertussen was het al weer behoorlijk warm geworden, dus reden we weer snel terug naar Titisee, om daar op de camping te relaxen.
Maaike besloot mijn hoofd maar weer eens te scheren, deze keer aan de gemeenschappelijke tafel:
We kwamen erachter dat we weinig contanten hadden, dus we besloten op mijn creditcard te gaan dineren bij de herberg van de man die ons zaterdag een lift naar Titisee had gegeven. De herbergkat was blij met mijn aandacht.
Maandag zou onze laatste dag zijn om rond te rijden in het Zwarte Woud, dus weer een omgevingsrit gemaakt. Van Titisee via Hinterzarten [moeilijk te vinden weggetje, zijn niet gesteld op bezoek] naar de 31. Deze richting Freiburg genomen en bij Buchenbach afgeslagen naar het noorden, om via Unteribental richting St.Peter te rijden.
St.Peter had echter geen benzinestation, dus we moesten naar Glottertal rijden om te tanken. Ook geen straf, maar onderin het dal was het flink warm. Na het tanken weer terug naar de afslag Waldkirch gereden.
De weg naar Waldkirch is een aanrader – mooie bochten en bovenop de Kandel een 'luchthaven' voor paragliders en ultralights.
Gelijk maar even posen:
Daarna doorgereden naar Waldkirch, over de 294 noordwaarts gereden richting Wilden en daarna oostwaarts richting Simonswald gereden. Net voorbij Simonswald richting St.Martin's Kapelle gereden. Op deze weg werd aangekondigd dat de weg na 12 kilometer over zou gaan in een voor motoren en auto's verboden 'Waldweg', maar volgens de Michelinkaart moest het een verharde weg met een stijgingspercentage van 13% + zijn. Dat stijgingspercentage klopte wel – bleek 18% te zijn ! – maar dat verhard klopte niet echt. Twee diepe sporen zand en grind en stenen en daartussen een hogere strook gras. Vooral het eerste gedeelte, dat dus echt steil omhoog liep, was voor de Fazer niet echt een makkie [de GS ging natuurlijk als een raket omhoog], dus ik heb Maaike over de intercom weer begeleid: aangeven welk spoor het beste was, rijtechniek advies en waarschuwen voor diepe kuilen. Hogerop werd het wegdek al snel beter, minder diepe sporen en minder stenen. Bij Sint Martin's Kapelle snel mijn camera gepakt en dit actieshotje van Maaike genomen:
Van St.Martin's Kapelle naar naar Furtwangen gereden, waarna we naar Neukirch waren gereden om nogmaals het Hexenloch door te rijden. Het werd nu al een stuk warmer, dus we zijn na het Hexenloch gaan lunchen bij de herberg "Sonne Neuhausle" aan de weg naar St.Margen.
Na daar tot rust en koelte gekomen te zijn, heb ik Maaike voorgesteld dat ik alleen de verdere route zou rijden – ik wou namelijk de afsplitsing van het Hexenloch naar Wildgutach rijden, vervolgens de weg naar Simonswald tot de weg naar de 'Brend' die zeer waarschijnlijk onverhard zou zijn, en weer over een waarschijnlijk onverhard pad afdalen naar Gutenbach. Daarna weer het Hexenloch rijden, dan via de 500 oversteken en via Waldau, Langenordnach en Schollach via Eisenbach naar Neustadt/Titisee en dan nog ten zuiden van Titisee gaan rijden.
Maaike voelde er echter toch meer voor om me te vergezellen, ze kon tenslotte op elk gewenst punt afbreken en naar Titisee terugrijden.
De wegen die ik als onverhard had ingeschat, bleken dat inderdaad te zijn, maar ze waren mooi en rustig.
Ten zuiden van Titisee hebben we nog de 315 [ook een mooie weg!] naar Lenzkirch gereden, daarna binnendoor naar Fischbach en Schluchsee, daarna de 500 westwaarts gevolgde tot voorbij Glashutten om daar de binnenweg naar Falkau te nemen.
Totaal een rit van 250 kilometer over voornamelijk binnenweggetjes.
Maaike wilde weten of het te vergelijken was met de ritten die ik maakte met de 2004 KNMV Midweektoer, maar daar zat geen onverhard bij. Alleen was het wel twee keer zoveel kilometers per dag, en dat zou voor Maaike veel te ver zijn geweest.
's-Avonds rustig aan gedaan, lekker potje bij de tent gekookt om de voorraden op te maken, de campingrekening betaalt en ingepakt wat we konden.
Dinsdagmorgen de motoren weer bepakt en afscheid genomen van het Zwarte Woud.
De rit ging via Kandel en Waldkirch binnendoor naar Offenburg, waar we snelweg A5 namen naar Baden-Baden, via de D4 overstaken naar Frankrijk en de A35 en die volgden naar Landau. Vanaf Landau gingen we binnendoor via Anweiler en de 48 naar Kaiserslautern te rijden.
Van Kaiserslautern de snelweg naar Trier genomen, om van daaruit binnendoor langs rivier de Sauer naar Diekirch te rijden.
Ons doel was het dorpje Liefrange in Luxemburg. Toen Maaike en ik elkaar net leerden kennen zijn we in mei 2001 een proefweekend gaan kamperen [om het materiaal te testen dat we hadden aangeschaft, maar ook om te zien of we het met elkaar uit zouden houden] in de Ardennen, Luxemburg en Duitsland. Vooral aan Liefrange hadden we leuke herinneringen. Bij een wandeltochtje hadden we een meertje ontdekt, waar we toen spontaan hadden naaktgezwommen. Dus vonden we het een romantisch idee om naar datzelfde plekje terug te gaan.
Het meertje zag er nog hetzelfde uit, maar in juni is het er iets drukker dan in mei, dus we zijn maar niet gaan naaktzwemmen – deze keer waren we voorbereid en hadden we zwemkleding bij ons.
Na het zwemmen nog een wandeling gemaakt door Liefrange, waar ik dit huis tegenkwam dat kennelijk al een tijd niet meer bewoond wordt.
In Nederland is de grond dermate schaars en duur dat een huis als dit gewoon gesloopt zou worden, maar in Belgie en Luxemburg kom je dit soort verlaten huizen vaker tegen – het zet bij mij altijd mijn schrijversfantasie aan het werk… Misschien dat ik een keer een fotoserie van verlaten huizen ga maken…
Nog 1 fotootje van onze motoren, braaf wachtend op een parkeerplaats in Wiltz tot we klaar zijn met ons ontbijt.
Meer foto's van onze reis Eifel/Schwarzwald:
http
/halmvos.smugmug.com/gallery/625968Door het doorklikken van de foto's is het ook mogelijk om de foto's op origineel formaat te bekijken.
Laatst bewerkt:
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
ga over 2 weken naar oostenrijk met 13 man (allemaal mffers).
