Duke Nukem
MF veteraan
- 8 dec 2007
- 3.870
- 2.409
Supergaaf!
Reisverslag 2023: 4 maanden door Canada&Alaska
- Onderwerp starter Frazer
- Startdatum
- Onderwerp starter
- #78
Dag 23, Zaterdag 3 juni. Gereden: 219, Totaal: 4117km.
De camping ligt langs een drukke weg, dus de nacht was vrij gehorig. De buren vinden het ook wel een goed idee om rond half 7 de radio in de auto aan te zetten, dus ik ben op tijd wakker. Ik blijf nog maar een tijdje liggen, het verslagje van gisteren schrijven, en een beetje zoeken naar routes op Vancouver Island.
Na het ontbijt en inpakritueel ben ik rond 10 uur klaar voor vertrek. Ik moet eerst naar de supermarkt, want ik heb geen druppel water meer, en het kraanwater op de camping is niet drinkbaar. Je moet het eerst koken en daar heb ik geen zin in. Voordat je een paar liter water aan de kook hebt, en het daarna ook weer zo ver is afgekoeld dat het in de camelbak kan ben je meer dan een uur verder. Ik hou er ook niet van om flessen water te kopen, maar je moet wat. Nu ik toch in de supermarkt ben neem ik gelijk maar brood voor vanmiddag mee, dan hoef ik straks niet weer te stoppen.
De camping was er een om snel te vergeten, maar de route voor vandaag is mooi. Het is dan wel een highway, maar het is lekker bochtig en heuvelachtig. Onderweg stop ik bij een klein wandelpad langs een bevervijver, maar bevers zijn volgens mij vooral 's nachts actief, en dus in geen velden of wegen te bekennen. Ik maak nog wel een praatje met een Nederlands stel wat met een camper onderweg is. Ze hebben de camper gisteren opgehaald in Vancouver dus dit is pas hun eerste echte dag.
Het is een vrij afgelegen weg, dus onderweg kom je eigenlijk niks tegen. Ongeveer halverwege is er een tankstation en restaurant waar veel mensen even stoppen. Ik ook, even een bakkie en weer door. In het plaatsje Hope kom je de bewoonde wereld weer een beetje in. De highway gaat hier over in de freeway naar Vancouver, dat is een snelweg zoals wij die kennen. Ik splits af naar de oude weg aan de andere kant van de rivier, dat is veel leuker rijden.
Ik kom langzaam wat meer in stedelijk gebied, dus heel veel is er langs de weg niet te beleven. Rond half 4 kom ik aan in Mission, op ongeveer een uurtje rijden van Vancouver. Ook hier zet de Garmin me keurig bij m’n nichtje voor de deur af. Ik word weer super open ontvangen, alsof ik hier elke week kom. Ik maak kennis met haar man en de kinderen, 2 dochters en een zoon. Behalve m’n nichtje en hun oudste dochter heb ik ze allemaal nog nooit gezien. Bijna 20 jaar geleden was ze voor het laatst in Nederland, haar dochter, mijn achternichtje dus, was toen 6 maanden oud. Inmiddels is ze 19, waar blijft de tijd?
We zitten natuurlijk eerst een tijd te praten en het klikt met allemaal gelijk heel goed. Ze zitten redelijk goed in de slappe was, en ik krijg een rondleiding door het enorme huis. Uitzicht op besneeuwde bergen aan de voorkant en een grote tuin met zwembad aan de achterkant. Een tijd terug hebben ze een waterlekkage gehad waardoor de hele kelder vol water stond en nu hersteld wordt. De logeerkamer is dus even niet beschikbaar, en mijn slaapplaats wordt de camper die op de oprit staat. Vind ik eigenlijk nog leuker ook, toch nog een beetje kamperen. Verder praten we eigenlijk vooral de hele avond, en eten en drinken natuurlijk. Het is heel gezellig! Morgen blijf ik een dagje hier, we zien wel wat we gaan doen.
Dag 24, Zondag 4 juni. Gereden: 0
Ik heb goed geslapen in de camper, het bed is heel comfortabel. M’n nichtje heeft een heel uitgebreid zondagochtend ontbijt gemaakt, en we hebben met de hele familie gegeten. Vooral met haar man Mike klikt het goed. Hij is ook motorrijder, dus dat schept sowieso een band. Hij heeft een Harley en een KTM 890. M’n nichtje reed ook altijd, maar ze heeft een probleem met haar heup waardoor ze niet meer kan rijden.
Ook hier doen we vooral familiedingen, dus ik ga er wat sneller doorheen. Het is zondag dus iedereen is thuis, en het is erg gezellig. Ook mijn andere nichtje komt samen met haar zoon even buurten, zij wonen een half uurtje rijden verderop. Een jaar of 5 geleden zijn ze nog in Nederland geweest, dus het is leuk om ze weer te zien. In de avond gaan we met z’n alleen uit eten, terwijl we vanaf het terras van het restaurant genieten van de vallende avond. Het is erg gezellig!
Morgen is het maandag, en moet iedereen weer werken of naar school. Ik ga een dagje Vancouver in. Niet dat ik nou zoveel met steden heb, maar ik ben er nu toch. Vanuit Mission gaan er forensentreinen naar hartje Vancouver, dus dat is mooi makkelijk. Enige nadeel is dat de laatste ochtendtrein al om half 8 gaat, dus ik moet er vroeg uit.
Dag 25, Maandag 5 juni. Gereden: 0
De wekker gaat vanochtend al vroeg, want de laatste trein naar Vancouver gaat al om 07:25. Iedere ochtend doordeweeks gaan er 5 heen, en aan het eind van de middag weer 5 terug. Het openbaar vervoer is niet zo uitgebreid hier, want overdag rijdt er verder niks. Mike zet me met de auto af bij het station en gaat daarna door naar zijn werk. Omdat de trein ook start in Mission zit er nog niemand in en is het lekker rustig. Het is nog wel ongeveer 75km naar Vancouver, dus de trein doet er met een aantal stops in andere voorsteden bijna 1,5 uur over.
Ik stap uit in het centrum, en ik ga gelijk door met de Sea Bus naar Noord-Vancouver. De oude haven schijnt wel leuk te zijn en de Sea Bus gaat vanaf hetzelfde station als de trein, dus ik sta er nu toch naast. Het is een grote veerpont alleen voor voetpassagiers, en ze gaan elk kwartier in ongeveer 10 minuten naar de overkant. Mijn treinkaartje is ook geldig voor de pont, dus ik kan zo opstappen.
Omdat ik vrij vroeg ben, is er aan de overkant nog bijna niks open en alles is er uitgestorven. Gelukkig kan ik wel koffie en een broodje krijgen, want ontbijten had ik nog niet gedaan. Het uitzicht op de skyline van Vancouver is mooi, maar verder is er op dit tijdstip nog niet zoveel te doen en spring ik maar weer op de Sea Bus terug naar het centrum.
Weer terug in het centrum ga ik naar het Harbour Center voor de Vancouver Lookout, een uitkijkpunt op een van de wolkenkrabbers. De lift is van glas en hangt aan de buitenkant van het gebouw, en zo ga je naar de bovenste verdieping op 168 meter hoogte. Het is niet het hoogste gebouw van de stad, maar alsnog heb je een erg mooi uitzicht. Je kan er een rondje lopen en omdat het weer een prachtige dag is kan je enorm ver kijken.
Na een tijdje genieten van het uitzicht ga ik weer naar beneden en pak ik de bus naar Stanley Park, een groot park op een schiereiland vlakbij het centrum. Het park is behoorlijk groot, de Seawall, het pad wat om het park heen loopt is 9km lang. Iets te lang om te lopen, dus huur ik voor een uurtje zo'n deelfiets en fiets ik het park rond. Weer eens wat anders.
Na een uurtje fietsen wandel ik weer rustig terug naar het Waterfront station, en stop ik onderweg even om wat te eten. Dan loop ik nog een stukje door het centrum. Vancouver is een relatief jonge stad, dus er zijn weinig oude gebouwen. Het zijn voornamelijk wolkenkrabbers om je heen, en al die hoge gebouwen geven me een beetje een opgesloten gevoel. Ik heb het al snel gezien.
Ik las trouwens dat Vancouver is vernoemd naar de Britse kapitein George Vancouver, die weer afstamt van het Nederlandse geslacht Van Coevorden. Hij bracht een groot deel van de kust van British Columbia in kaart. Weer wat geleerd, en toch weer een Nederlands tintje. Wat had de wereld toch zonder ons gemoeten.
Terug op het station stap ik nog een keer op de Sea Bus om naar North Vancouver te gaan. De voormalige scheepswerf is omgebouwd tot een hippe wijk, met restaurantjes en terrasjes, en een overdekte markt. Alles is inmiddels wel open, dus ik loop nog even een stukje over de markt en door de oude haven, ik doe nog een bakkie, en dan stap ik weer op de pont terug. Het was leuk om Vancouver een keer gezien te hebben en ik heb me echt wel vermaakt, maar om nou te zeggen dat ik het niet had willen missen...
Om iets over 5 ben ik weer terug op het station. De trein vertrekt om half 6, dus ik ben mooi op tijd. Er gaat nog één latere trein, maar ik heb het wel gezien. De trein staat er al, die blijft hier de hele dag staan omdat er op het traject verder niets rijdt. Ik kan dus alvast even zitten voor we vertrekken. De treinreis is relaxt, er stappen onderweg bijna alleen maar mensen uit dus het wordt steeds rustiger. In de trein app ik Mike alvast, en zodra ik aankom staat hun zoon me al met de auto op te wachten. Thuis is het eten al bijna klaar dus ik kan zo aanschuiven, wat een luxe!
De camping ligt langs een drukke weg, dus de nacht was vrij gehorig. De buren vinden het ook wel een goed idee om rond half 7 de radio in de auto aan te zetten, dus ik ben op tijd wakker. Ik blijf nog maar een tijdje liggen, het verslagje van gisteren schrijven, en een beetje zoeken naar routes op Vancouver Island.
Na het ontbijt en inpakritueel ben ik rond 10 uur klaar voor vertrek. Ik moet eerst naar de supermarkt, want ik heb geen druppel water meer, en het kraanwater op de camping is niet drinkbaar. Je moet het eerst koken en daar heb ik geen zin in. Voordat je een paar liter water aan de kook hebt, en het daarna ook weer zo ver is afgekoeld dat het in de camelbak kan ben je meer dan een uur verder. Ik hou er ook niet van om flessen water te kopen, maar je moet wat. Nu ik toch in de supermarkt ben neem ik gelijk maar brood voor vanmiddag mee, dan hoef ik straks niet weer te stoppen.
De camping was er een om snel te vergeten, maar de route voor vandaag is mooi. Het is dan wel een highway, maar het is lekker bochtig en heuvelachtig. Onderweg stop ik bij een klein wandelpad langs een bevervijver, maar bevers zijn volgens mij vooral 's nachts actief, en dus in geen velden of wegen te bekennen. Ik maak nog wel een praatje met een Nederlands stel wat met een camper onderweg is. Ze hebben de camper gisteren opgehaald in Vancouver dus dit is pas hun eerste echte dag.
Het is een vrij afgelegen weg, dus onderweg kom je eigenlijk niks tegen. Ongeveer halverwege is er een tankstation en restaurant waar veel mensen even stoppen. Ik ook, even een bakkie en weer door. In het plaatsje Hope kom je de bewoonde wereld weer een beetje in. De highway gaat hier over in de freeway naar Vancouver, dat is een snelweg zoals wij die kennen. Ik splits af naar de oude weg aan de andere kant van de rivier, dat is veel leuker rijden.
Ik kom langzaam wat meer in stedelijk gebied, dus heel veel is er langs de weg niet te beleven. Rond half 4 kom ik aan in Mission, op ongeveer een uurtje rijden van Vancouver. Ook hier zet de Garmin me keurig bij m’n nichtje voor de deur af. Ik word weer super open ontvangen, alsof ik hier elke week kom. Ik maak kennis met haar man en de kinderen, 2 dochters en een zoon. Behalve m’n nichtje en hun oudste dochter heb ik ze allemaal nog nooit gezien. Bijna 20 jaar geleden was ze voor het laatst in Nederland, haar dochter, mijn achternichtje dus, was toen 6 maanden oud. Inmiddels is ze 19, waar blijft de tijd?
We zitten natuurlijk eerst een tijd te praten en het klikt met allemaal gelijk heel goed. Ze zitten redelijk goed in de slappe was, en ik krijg een rondleiding door het enorme huis. Uitzicht op besneeuwde bergen aan de voorkant en een grote tuin met zwembad aan de achterkant. Een tijd terug hebben ze een waterlekkage gehad waardoor de hele kelder vol water stond en nu hersteld wordt. De logeerkamer is dus even niet beschikbaar, en mijn slaapplaats wordt de camper die op de oprit staat. Vind ik eigenlijk nog leuker ook, toch nog een beetje kamperen. Verder praten we eigenlijk vooral de hele avond, en eten en drinken natuurlijk. Het is heel gezellig! Morgen blijf ik een dagje hier, we zien wel wat we gaan doen.
Dag 24, Zondag 4 juni. Gereden: 0
Ik heb goed geslapen in de camper, het bed is heel comfortabel. M’n nichtje heeft een heel uitgebreid zondagochtend ontbijt gemaakt, en we hebben met de hele familie gegeten. Vooral met haar man Mike klikt het goed. Hij is ook motorrijder, dus dat schept sowieso een band. Hij heeft een Harley en een KTM 890. M’n nichtje reed ook altijd, maar ze heeft een probleem met haar heup waardoor ze niet meer kan rijden.
Ook hier doen we vooral familiedingen, dus ik ga er wat sneller doorheen. Het is zondag dus iedereen is thuis, en het is erg gezellig. Ook mijn andere nichtje komt samen met haar zoon even buurten, zij wonen een half uurtje rijden verderop. Een jaar of 5 geleden zijn ze nog in Nederland geweest, dus het is leuk om ze weer te zien. In de avond gaan we met z’n alleen uit eten, terwijl we vanaf het terras van het restaurant genieten van de vallende avond. Het is erg gezellig!
Morgen is het maandag, en moet iedereen weer werken of naar school. Ik ga een dagje Vancouver in. Niet dat ik nou zoveel met steden heb, maar ik ben er nu toch. Vanuit Mission gaan er forensentreinen naar hartje Vancouver, dus dat is mooi makkelijk. Enige nadeel is dat de laatste ochtendtrein al om half 8 gaat, dus ik moet er vroeg uit.
Dag 25, Maandag 5 juni. Gereden: 0
De wekker gaat vanochtend al vroeg, want de laatste trein naar Vancouver gaat al om 07:25. Iedere ochtend doordeweeks gaan er 5 heen, en aan het eind van de middag weer 5 terug. Het openbaar vervoer is niet zo uitgebreid hier, want overdag rijdt er verder niks. Mike zet me met de auto af bij het station en gaat daarna door naar zijn werk. Omdat de trein ook start in Mission zit er nog niemand in en is het lekker rustig. Het is nog wel ongeveer 75km naar Vancouver, dus de trein doet er met een aantal stops in andere voorsteden bijna 1,5 uur over.
Ik stap uit in het centrum, en ik ga gelijk door met de Sea Bus naar Noord-Vancouver. De oude haven schijnt wel leuk te zijn en de Sea Bus gaat vanaf hetzelfde station als de trein, dus ik sta er nu toch naast. Het is een grote veerpont alleen voor voetpassagiers, en ze gaan elk kwartier in ongeveer 10 minuten naar de overkant. Mijn treinkaartje is ook geldig voor de pont, dus ik kan zo opstappen.
Omdat ik vrij vroeg ben, is er aan de overkant nog bijna niks open en alles is er uitgestorven. Gelukkig kan ik wel koffie en een broodje krijgen, want ontbijten had ik nog niet gedaan. Het uitzicht op de skyline van Vancouver is mooi, maar verder is er op dit tijdstip nog niet zoveel te doen en spring ik maar weer op de Sea Bus terug naar het centrum.
Weer terug in het centrum ga ik naar het Harbour Center voor de Vancouver Lookout, een uitkijkpunt op een van de wolkenkrabbers. De lift is van glas en hangt aan de buitenkant van het gebouw, en zo ga je naar de bovenste verdieping op 168 meter hoogte. Het is niet het hoogste gebouw van de stad, maar alsnog heb je een erg mooi uitzicht. Je kan er een rondje lopen en omdat het weer een prachtige dag is kan je enorm ver kijken.
Na een tijdje genieten van het uitzicht ga ik weer naar beneden en pak ik de bus naar Stanley Park, een groot park op een schiereiland vlakbij het centrum. Het park is behoorlijk groot, de Seawall, het pad wat om het park heen loopt is 9km lang. Iets te lang om te lopen, dus huur ik voor een uurtje zo'n deelfiets en fiets ik het park rond. Weer eens wat anders.
Na een uurtje fietsen wandel ik weer rustig terug naar het Waterfront station, en stop ik onderweg even om wat te eten. Dan loop ik nog een stukje door het centrum. Vancouver is een relatief jonge stad, dus er zijn weinig oude gebouwen. Het zijn voornamelijk wolkenkrabbers om je heen, en al die hoge gebouwen geven me een beetje een opgesloten gevoel. Ik heb het al snel gezien.
Ik las trouwens dat Vancouver is vernoemd naar de Britse kapitein George Vancouver, die weer afstamt van het Nederlandse geslacht Van Coevorden. Hij bracht een groot deel van de kust van British Columbia in kaart. Weer wat geleerd, en toch weer een Nederlands tintje. Wat had de wereld toch zonder ons gemoeten.
Terug op het station stap ik nog een keer op de Sea Bus om naar North Vancouver te gaan. De voormalige scheepswerf is omgebouwd tot een hippe wijk, met restaurantjes en terrasjes, en een overdekte markt. Alles is inmiddels wel open, dus ik loop nog even een stukje over de markt en door de oude haven, ik doe nog een bakkie, en dan stap ik weer op de pont terug. Het was leuk om Vancouver een keer gezien te hebben en ik heb me echt wel vermaakt, maar om nou te zeggen dat ik het niet had willen missen...
Om iets over 5 ben ik weer terug op het station. De trein vertrekt om half 6, dus ik ben mooi op tijd. Er gaat nog één latere trein, maar ik heb het wel gezien. De trein staat er al, die blijft hier de hele dag staan omdat er op het traject verder niets rijdt. Ik kan dus alvast even zitten voor we vertrekken. De treinreis is relaxt, er stappen onderweg bijna alleen maar mensen uit dus het wordt steeds rustiger. In de trein app ik Mike alvast, en zodra ik aankom staat hun zoon me al met de auto op te wachten. Thuis is het eten al bijna klaar dus ik kan zo aanschuiven, wat een luxe!
- Onderwerp starter
- #80
Dag 26, Dinsdag 6 juni. Gereden: 190, Totaal: 4307km.
Vanochtend doe ik lekker rustig aan. Iedereen is alweer naar het werk of naar school, dus ik blijf nog een beetje luieren. Rond een uur of 10 ga ik op pad voor een dagritje, vanmiddag kom ik hier weer terug. Ik ga vandaag naar Mount Baker, de hoogste berg in de omgeving die je overal imposant bovenuit ziet steken. Hij ligt net over de grens met USA, in de staat Washington. Mission ligt maar 20 minuten rijden van de grens, hemelsbreed is het zelfs maar een paar kilometer.
Het is weer behoorlijk warm vandaag, in de ochtend al 27 graden. Het is nog ochtendspits, dus best wel druk op de weg. Vlakbij de grens bedenk ik me dat ik behalve Alaska helemaal geen kaarten van de VS op mijn navigatie heb staan. Nou vind ik de weg zonder GPS waarschijnlijk ook wel, maar voor de zekerheid stop ik even bij Tim Hortons om bij de Wifi een maps.me kaart van Washington te downloaden. Met Maps.me kan je met de telefoon navigeren zonder dat je een internetverbinding nodig hebt. Beter mee verlegen dan om verlegen. Nu ik er toch zit neem ik maar een espresso en broodje, gewoon omdat het kan.
De grens met USA is toch een beetje spannend, want je weet nooit wat die gasten zich in hun hoofd halen. Thuis heb ik online al een Esta aangevraagd, een toestemming om als toerist visumvrij het land in te mogen reizen. Ik moet even naar binnen om wat vragen te beantwoorden, mijn vingerafdrukken af te geven, en voor een paar dollar een I-94 formulier kopen, en dan mag ik door. Misschien een kwartiertje werk. Waar dat laatste formulier precies voor nodig is weet ik ook niet, maar het is 3 maanden geldig dus daar heb ik later in Alaska ook weer profijt van.
Al een paar kilometer na de grens sla ik af richting Mount Baker, een prachtige en rustige weg door het bos, met mooie heldere riviertjes er naast. Ook zonder berg al de moeite waard. Het laatste stuk naar het skigebied is prachtig, met een hoop haarspeldbochten. Weinig verkeer, dus lekker spelen. De laatste paar kilometers tot de top zijn helaas nog afgesloten, want er ligt nog volop sneeuw. Ik had gehoopt hier ook wel wat te kunnen eten, maar alles is gesloten terwijl er toch redelijk wat volk rondloopt. Niet zo slim van me, want ik heb niks bij me en de laatste winkels die ik heb gezien waren zeker een half uur geleden.
Ik laat de motor achter op de parkeerplaats en kijk of ik een stukje kan lopen. Ik probeer richting een uitzichtpunt te komen, maar daarvoor ligt er echt nog teveel sneeuw. Ik kom nog best een eindje, maar het wordt te steil en de sneeuw te diep. Ik ben er niet voor uitgerust, en bovendien heb ik geen eten bij me, dus een lange tocht zit er gewoon niet in. Maakt niet uit, het is hier ook mooi!
Na ruim een uur in de sneeuw ben ik weer terug bij de motor. Op de parkeerplaats zijn ze druk met een helikopter die af en aan vliegt om beton naar boven te brengen. Met een soort emmer er onder komt hij beton halen en vliegt dan een stuk naar boven om het te storten. Zal wel iets voor een skilift zijn.
Inmiddels toch wel aardig hongerig rij ik weer terug naar de bewoonde wereld, maar onderweg kan ik eerst nog even genieten van het geweldige uitzicht. Het is al 3 uur voor ik bij een lokale buurtsuper/tankstation/restaurant aankom. En wat eet je in de VS? Hamburger natuurlijk! Veel anders hebben ze trouwens ook niet.
Na het eten rij ik terug naar de grens, eens kijken of ze me Canada weer in willen laten. Het kost nog geen minuut en dan sta ik weer aan de andere kant van de grens. Het laatste half uurtje naar huis is druk, en heet. Ik zit in de avondspits, en van een groene golf hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gehoord. Ik sta bij elk verkeerslicht voor rood, voordringen met de motor mag hier niet, en dat bij een aangename 34 graden is echt genieten. Ik ben blij als ik thuis ben en dat hete pak uit kan. Na het eten gaat het pak toch nog even aan, want Mike heeft al een paar keer gezegd dat ik een stuk op zijn Harley moet rijden. Ik vind het wel spannend want hij is gloednieuw, waarschijnlijk aardig aan de prijs en ik ben zo'n ding niet gewend, maar zo'n kans krijg je natuurlijk niet zo vaak. Ik heb nog nooit op een Harley gereden, en zeker niet op een waar nog geen 1000 kilometer opstaat. Het is niet helemaal mijn ding, maar toch leuk om eens te proberen. Manoeuvreren is niet echt makkelijk want hij heeft de draaicirkel van een tank, en ik ben als de dood dat ik mijn evenwicht verlies. Als het eenmaal rolt dan gaat het wel, en heb ik er wel lol in. Mooie ervaring!
Als ik terugkom zitten we nog even buiten, maar het is vroeg bedtijd. M’n nichtje was om half 5 al op voor werk, en Mike moet morgenochtend om 4 uur al weg. Hij moet een paar dagen naar Texas voor zijn werk. Ik zeg hem alvast gedag, en bedank voor alle gastvrijheid natuurlijk, want morgen ga ik ook weer verder. De anderen zie ik morgenochtend nog.
Vanochtend doe ik lekker rustig aan. Iedereen is alweer naar het werk of naar school, dus ik blijf nog een beetje luieren. Rond een uur of 10 ga ik op pad voor een dagritje, vanmiddag kom ik hier weer terug. Ik ga vandaag naar Mount Baker, de hoogste berg in de omgeving die je overal imposant bovenuit ziet steken. Hij ligt net over de grens met USA, in de staat Washington. Mission ligt maar 20 minuten rijden van de grens, hemelsbreed is het zelfs maar een paar kilometer.
Het is weer behoorlijk warm vandaag, in de ochtend al 27 graden. Het is nog ochtendspits, dus best wel druk op de weg. Vlakbij de grens bedenk ik me dat ik behalve Alaska helemaal geen kaarten van de VS op mijn navigatie heb staan. Nou vind ik de weg zonder GPS waarschijnlijk ook wel, maar voor de zekerheid stop ik even bij Tim Hortons om bij de Wifi een maps.me kaart van Washington te downloaden. Met Maps.me kan je met de telefoon navigeren zonder dat je een internetverbinding nodig hebt. Beter mee verlegen dan om verlegen. Nu ik er toch zit neem ik maar een espresso en broodje, gewoon omdat het kan.
De grens met USA is toch een beetje spannend, want je weet nooit wat die gasten zich in hun hoofd halen. Thuis heb ik online al een Esta aangevraagd, een toestemming om als toerist visumvrij het land in te mogen reizen. Ik moet even naar binnen om wat vragen te beantwoorden, mijn vingerafdrukken af te geven, en voor een paar dollar een I-94 formulier kopen, en dan mag ik door. Misschien een kwartiertje werk. Waar dat laatste formulier precies voor nodig is weet ik ook niet, maar het is 3 maanden geldig dus daar heb ik later in Alaska ook weer profijt van.
Al een paar kilometer na de grens sla ik af richting Mount Baker, een prachtige en rustige weg door het bos, met mooie heldere riviertjes er naast. Ook zonder berg al de moeite waard. Het laatste stuk naar het skigebied is prachtig, met een hoop haarspeldbochten. Weinig verkeer, dus lekker spelen. De laatste paar kilometers tot de top zijn helaas nog afgesloten, want er ligt nog volop sneeuw. Ik had gehoopt hier ook wel wat te kunnen eten, maar alles is gesloten terwijl er toch redelijk wat volk rondloopt. Niet zo slim van me, want ik heb niks bij me en de laatste winkels die ik heb gezien waren zeker een half uur geleden.
Ik laat de motor achter op de parkeerplaats en kijk of ik een stukje kan lopen. Ik probeer richting een uitzichtpunt te komen, maar daarvoor ligt er echt nog teveel sneeuw. Ik kom nog best een eindje, maar het wordt te steil en de sneeuw te diep. Ik ben er niet voor uitgerust, en bovendien heb ik geen eten bij me, dus een lange tocht zit er gewoon niet in. Maakt niet uit, het is hier ook mooi!
Na ruim een uur in de sneeuw ben ik weer terug bij de motor. Op de parkeerplaats zijn ze druk met een helikopter die af en aan vliegt om beton naar boven te brengen. Met een soort emmer er onder komt hij beton halen en vliegt dan een stuk naar boven om het te storten. Zal wel iets voor een skilift zijn.
Inmiddels toch wel aardig hongerig rij ik weer terug naar de bewoonde wereld, maar onderweg kan ik eerst nog even genieten van het geweldige uitzicht. Het is al 3 uur voor ik bij een lokale buurtsuper/tankstation/restaurant aankom. En wat eet je in de VS? Hamburger natuurlijk! Veel anders hebben ze trouwens ook niet.
Na het eten rij ik terug naar de grens, eens kijken of ze me Canada weer in willen laten. Het kost nog geen minuut en dan sta ik weer aan de andere kant van de grens. Het laatste half uurtje naar huis is druk, en heet. Ik zit in de avondspits, en van een groene golf hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gehoord. Ik sta bij elk verkeerslicht voor rood, voordringen met de motor mag hier niet, en dat bij een aangename 34 graden is echt genieten. Ik ben blij als ik thuis ben en dat hete pak uit kan. Na het eten gaat het pak toch nog even aan, want Mike heeft al een paar keer gezegd dat ik een stuk op zijn Harley moet rijden. Ik vind het wel spannend want hij is gloednieuw, waarschijnlijk aardig aan de prijs en ik ben zo'n ding niet gewend, maar zo'n kans krijg je natuurlijk niet zo vaak. Ik heb nog nooit op een Harley gereden, en zeker niet op een waar nog geen 1000 kilometer opstaat. Het is niet helemaal mijn ding, maar toch leuk om eens te proberen. Manoeuvreren is niet echt makkelijk want hij heeft de draaicirkel van een tank, en ik ben als de dood dat ik mijn evenwicht verlies. Als het eenmaal rolt dan gaat het wel, en heb ik er wel lol in. Mooie ervaring!
Als ik terugkom zitten we nog even buiten, maar het is vroeg bedtijd. M’n nichtje was om half 5 al op voor werk, en Mike moet morgenochtend om 4 uur al weg. Hij moet een paar dagen naar Texas voor zijn werk. Ik zeg hem alvast gedag, en bedank voor alle gastvrijheid natuurlijk, want morgen ga ik ook weer verder. De anderen zie ik morgenochtend nog.
Zou zo'n Harley niets zijn voor het vervangen van die motoren op het werk................
Vooraf had je OSM kaarten op je Garmin geïnstalleerd, waren deze goed genoeg en/of vergelijkbaar met de originele Garmin kaarten waar je in de EU mee genavigeerd hebt?
Deed je de routebepaling onderweg of deed je maar een beetje op zicht en gevoel om bij je gereserveerde camping plaats te komen?
Verder; dank voor dit verslag, genieten van elke dag die je beschrijft.
Deed je de routebepaling onderweg of deed je maar een beetje op zicht en gevoel om bij je gereserveerde camping plaats te komen?
Verder; dank voor dit verslag, genieten van elke dag die je beschrijft.
- Onderwerp starter
- #83
Eigenlijk ging het overal, behalve in de provincie Yukon perfect. De kaarten waren gewoon vergelijkbaar, invoer van adressen werkte goed en aanwijzingen klopten. In Yukon ging het minder, ik denk een foutje in de kaart. Ik kon wel navigeren, maar ik kreeg geen aanwijzingen, alleen de navigatielijn, en hij kende geen enkel adres meer. Handmatig een adres invoeren ging niet, maar als ik een camping vanuit de iOverlander app selecteerde kreeg ik er wel een navigatielijn naartoe. Afstanden en dergelijke klopte ook niks van. Provincie weer uit en alles ging weer naar behoren. Ik heb op de telefoon toen wel een kaart gedownload als backup, maar amper gebruikt. Zoveel wegen zijn daar niet, dus op zich was het prima te doen. Ik vond het in ieder geval niet zodanig lastig dat ik dat ik heb geprobeerd om de Garmin ergens aan een computer te hangen om nieuwe kaarten te downloaden.
Voordeel van de iOverlander app is dat ik die zowel op de telefoon als op de Garmin heb, dus meestal zocht ik op de telefoon een camping uit, en die hoef je dan alleen even op de Garmin in te tikken en je hebt hem.
Laatst bewerkt:
Net rustig de tijd genomen ( onder het genot van een lekkere whisky ) om je verslag tot nu toe bij te lezen. Super goed beschreven, leest weer heerlijk weg.
Voor mij vele herkenbare plaatsen van mijn, alweer 15 jaar geleden , gemaakte solo foto trip met huurauto door Canada.
Ik ben fan en blijf volgen.......
Voor mij vele herkenbare plaatsen van mijn, alweer 15 jaar geleden , gemaakte solo foto trip met huurauto door Canada.
Ik ben fan en blijf volgen.......
mean-machine
uut Ee
Ik heb 't verslag weer verder gelezen.
Ondertussen was ik een paar dagen verslag achter geraakt.
Het is een heel indrukwekkende trip!
Ondertussen was ik een paar dagen verslag achter geraakt.
Het is een heel indrukwekkende trip!
- Onderwerp starter
- #86
Dag 27, Woensdag 7 juni. Gereden: 291, Totaal: 4598km.
Vanmorgen sta ik een beetje op tijd op, zodat ik de kinderen nog even gedag kan zeggen voordat ze naar school gaan. Na ontbijt en koffie pak ik rustig alle spullen weer in. Na nog een laatste bakkie met m’n nichtje ben ik rond 10 uur klaar voor vertrek. Allemaal bedankt voor de gezelligheid en de enorme gastvrijheid!
Voor de komende 2 of 3 dagen heb ik een rondje gepland wat volgens zo ongeveer iedereen een must is als je in BC bent. De ronde door de Fraser Canyon naar Whistler, en over de Sea to Sky highway terug naar Vancouver. Het is ongeveer zo'n 600km, dus met een beetje rondkijken her en der kost dat me zeker 2 dagen. Na dit rondje breng ik het voorlopig laatste familiebezoek aan mijn neef en andere nichtje.
Er hangt weer behoorlijk wat smog vandaag. Gisteravond tijdens mijn rondje op de Harley kon je al een beetje zien dat het heiig werd, maar nu hangt er weer flink wat rook en kan je het ook goed ruiken. Er zijn wat bosbranden in de buurt, niet zo in de buurt dat het echt dichtbij komt, maar de rook komt wel deze kant op. Er is zelfs een speciale BC-Wildfire app, waarop je kan zien waar er allemaal brand is. Als ik de locaties en de windrichting bekijk ga ik gelukkig de goede kant op, en heb ik er hopelijk niet al te veel last van.
De eerste 70km rij ik richting Hope, waar ik een paar dagen geleden ook vandaan ben gekomen. De rook wordt nog erger, en het prikt flink in mijn neus en ogen. Het voordeel is wel dat de zon er niet goed doorkomt, dus met een graad of 24 is de temperatuur heerlijk. Gelukkig draai ik na een kilometer of 30 inderdaad de goede kant op, en voor ik het weet is de rook in rook opgegaan en is er niks meer van te merken. Je merkt ook meteen dat de zon er bijkomt, want binnen een paar kilometer stijgt de temperatuur alweer naar 29 graden.
Vanaf Hope sla ik af naar het noorden, en rij ik door de Fraser Canyon. De weg loopt ruim 150km langs de Fraser River, een wild stromende rivier. De weg is geweldig en het uitzicht op de rivier indrukwekkend. Ik stop bij de Hells Gate, waar de rivier zich door een smalle doorgang in de Canyon perst. Met een oude kabelbaan kan je naar beneden naar de rivier. Een beetje toeristisch (hoewel er op het moment nauwelijks mensen zijn), maar wel leuk om even te kijken.
Eenmaal weer boven is de temperatuur opgelopen tot ver boven de 30 graden. De teller op de motor staat op 36, dus ik ben blij als ik weer wat rijwind heb. Niet voor lang, want al snel nader ik wegwerkzaamheden. Wat is er bij 36 graden nou lekkerder dan in je motorpak stilstaan boven gloeiendheet asfalt? Het verkeerslicht aan mijn kant is rood, maar tegemoetkomend verkeer is er ook niet. Geen idee wat ze aan het doen zijn, maar ik trek de boel maar uit en ga aan de andere kant van de weg in de schaduw staan. Uiteindelijk sta ik ruim een kwartier stil tot we eindelijk weer mogen, dat was genieten.
De weg door de Canyon is waanzinnig mooi en indrukwekkend, maar het is ook verschrikkelijk heet, het loopt op tot 38 graden. Het lijkt wel alsof ik een fohn voor mijn neus heb. Ik had gedacht om onderweg in het dorpje Lytton wat te eten te scoren, maar tot mijn verbazing is het hele dorp weg. Ik zie nog waar de straten waren, en volgens de Garmin rij ik nu midden in het dorp, maar er staat werkelijk niks meer. Wat ik wel zie is dat al het bos rond het dorp in brand heeft gestaan. Een tijd geleden waarschijnlijk al, want er groeit alweer een hoop. Zou het hele dorp afgefikt zijn? Ik heb geen internet dus ik kan het niet opzoeken, later maar eens kijken. Het voelt niet goed om er foto's van te maken, dus ik ben snel weer door. Iets buiten het voormalige dorp is nog wel een tankstation, dus daar kan ik gelukkig een broodje en koud blikje scoren. Even verderop zie ik een hoop barakken, zeecontainers en caravans, waar iedereen in lijkt te wonen. Er is hier vast iets niet helemaal goed gegaan.
Even buiten het dorp dat geen dorp meer is tikt de motor de 40.000km aan, ik ben benieuwd hoeveel het over een paar maanden is. Het is wel een beetje afzien met die hitte, maar iedere kilometer is ontzettend mooi. Samen met de Icefields Parkroad een paar weken terug is het zeker de mooiste weg die ik tot nu toe heb gereden, en dan zou de route van morgen alleen nog maar mooier moeten zijn.
Ik kom uit in het stadje Lillooet, waar het zo mogelijk nog heter is. Dit is het gebied van de oorspronkelijke bewoners, de Native Indians of First Nations. Als de plaatsnamen niet Engels klinken is het meestal Native gebied. Je ziet het ook duidelijk aan de inwoners. In de supermarkt haal ik alvast wat te eten voor vanavond, want ik weet niet of ik later nog wat tegenkom. Ik wil nog ongeveer een uurtje doorrijden vandaag. De tank van de motor gooi ik ook nog even vol, ik drink nog wat kouds en maak een praatje met wat locals, en dan ga ik weer op pad.
Vrijwel meteen ga ik vanuit de Fraser Canyon de bergen in, en dat merk je meteen aan de temperatuur. 31 graden voelt zelfs als lekker koel. De omgeving is opeens helemaal anders, maar niet minder mooi. Wat een geweldig gebied is dit! Na een half uurtje vind ik het wel mooi geweest. Het is half 6 en het is gewoon te mooi om er snel doorheen te rijden. Langs de weg zijn een hoop Recreation Area's, het zijn een soort kleine campings, maar zonder faciliteiten. Een parkwachter komt in de avond langs om de betaling op te halen. Ik kies een mooie uit, aan de Rogers Creek. Er staat nog niemand, dus ik sta op de eerste rang aan de rivier. Prachtig plekje.
Nu de zon er nog is spring ik eerst maar even in rivier om een beetje op te frissen. Waarschijnlijk duurt het niet zo lang voordat de zon achter de bergen verdwijnt, en dan kan het wel eens koud worden. Ik spoel ook even mijn onderkleding uit, want dat is door de hitte van vandaag ook niet al te fris meer. Terwijl ik opdroog sprokkel ik vast wat hout voor vanavond, gelukkig ligt er drijfhout genoeg. Er stopt nog een auto, en het blijkt een Duitse jongen te zijn die ook in zijn eentje onderweg is. Hij slaapt in de auto want in de tent durft hij vanwege de beren niet. Hij duikt ook vrij snel zijn auto in, en de rest van de avond zie ik hem niet meer. Ik moet eerlijk zeggen, de eerste paar nachten in de tent was ik een beetje huiverig, maar inmiddels ben ik er aan gewend en doet het me helemaal niks meer. Na het eten steek ik het vuur aan en zit ik een beetje te genieten van de prachtige avond op dit geweldige plekje. Lekker weer, geen muggen, heerlijk!
Vanmorgen sta ik een beetje op tijd op, zodat ik de kinderen nog even gedag kan zeggen voordat ze naar school gaan. Na ontbijt en koffie pak ik rustig alle spullen weer in. Na nog een laatste bakkie met m’n nichtje ben ik rond 10 uur klaar voor vertrek. Allemaal bedankt voor de gezelligheid en de enorme gastvrijheid!
Voor de komende 2 of 3 dagen heb ik een rondje gepland wat volgens zo ongeveer iedereen een must is als je in BC bent. De ronde door de Fraser Canyon naar Whistler, en over de Sea to Sky highway terug naar Vancouver. Het is ongeveer zo'n 600km, dus met een beetje rondkijken her en der kost dat me zeker 2 dagen. Na dit rondje breng ik het voorlopig laatste familiebezoek aan mijn neef en andere nichtje.
Er hangt weer behoorlijk wat smog vandaag. Gisteravond tijdens mijn rondje op de Harley kon je al een beetje zien dat het heiig werd, maar nu hangt er weer flink wat rook en kan je het ook goed ruiken. Er zijn wat bosbranden in de buurt, niet zo in de buurt dat het echt dichtbij komt, maar de rook komt wel deze kant op. Er is zelfs een speciale BC-Wildfire app, waarop je kan zien waar er allemaal brand is. Als ik de locaties en de windrichting bekijk ga ik gelukkig de goede kant op, en heb ik er hopelijk niet al te veel last van.
De eerste 70km rij ik richting Hope, waar ik een paar dagen geleden ook vandaan ben gekomen. De rook wordt nog erger, en het prikt flink in mijn neus en ogen. Het voordeel is wel dat de zon er niet goed doorkomt, dus met een graad of 24 is de temperatuur heerlijk. Gelukkig draai ik na een kilometer of 30 inderdaad de goede kant op, en voor ik het weet is de rook in rook opgegaan en is er niks meer van te merken. Je merkt ook meteen dat de zon er bijkomt, want binnen een paar kilometer stijgt de temperatuur alweer naar 29 graden.
Vanaf Hope sla ik af naar het noorden, en rij ik door de Fraser Canyon. De weg loopt ruim 150km langs de Fraser River, een wild stromende rivier. De weg is geweldig en het uitzicht op de rivier indrukwekkend. Ik stop bij de Hells Gate, waar de rivier zich door een smalle doorgang in de Canyon perst. Met een oude kabelbaan kan je naar beneden naar de rivier. Een beetje toeristisch (hoewel er op het moment nauwelijks mensen zijn), maar wel leuk om even te kijken.
Eenmaal weer boven is de temperatuur opgelopen tot ver boven de 30 graden. De teller op de motor staat op 36, dus ik ben blij als ik weer wat rijwind heb. Niet voor lang, want al snel nader ik wegwerkzaamheden. Wat is er bij 36 graden nou lekkerder dan in je motorpak stilstaan boven gloeiendheet asfalt? Het verkeerslicht aan mijn kant is rood, maar tegemoetkomend verkeer is er ook niet. Geen idee wat ze aan het doen zijn, maar ik trek de boel maar uit en ga aan de andere kant van de weg in de schaduw staan. Uiteindelijk sta ik ruim een kwartier stil tot we eindelijk weer mogen, dat was genieten.
De weg door de Canyon is waanzinnig mooi en indrukwekkend, maar het is ook verschrikkelijk heet, het loopt op tot 38 graden. Het lijkt wel alsof ik een fohn voor mijn neus heb. Ik had gedacht om onderweg in het dorpje Lytton wat te eten te scoren, maar tot mijn verbazing is het hele dorp weg. Ik zie nog waar de straten waren, en volgens de Garmin rij ik nu midden in het dorp, maar er staat werkelijk niks meer. Wat ik wel zie is dat al het bos rond het dorp in brand heeft gestaan. Een tijd geleden waarschijnlijk al, want er groeit alweer een hoop. Zou het hele dorp afgefikt zijn? Ik heb geen internet dus ik kan het niet opzoeken, later maar eens kijken. Het voelt niet goed om er foto's van te maken, dus ik ben snel weer door. Iets buiten het voormalige dorp is nog wel een tankstation, dus daar kan ik gelukkig een broodje en koud blikje scoren. Even verderop zie ik een hoop barakken, zeecontainers en caravans, waar iedereen in lijkt te wonen. Er is hier vast iets niet helemaal goed gegaan.
Even buiten het dorp dat geen dorp meer is tikt de motor de 40.000km aan, ik ben benieuwd hoeveel het over een paar maanden is. Het is wel een beetje afzien met die hitte, maar iedere kilometer is ontzettend mooi. Samen met de Icefields Parkroad een paar weken terug is het zeker de mooiste weg die ik tot nu toe heb gereden, en dan zou de route van morgen alleen nog maar mooier moeten zijn.
Ik kom uit in het stadje Lillooet, waar het zo mogelijk nog heter is. Dit is het gebied van de oorspronkelijke bewoners, de Native Indians of First Nations. Als de plaatsnamen niet Engels klinken is het meestal Native gebied. Je ziet het ook duidelijk aan de inwoners. In de supermarkt haal ik alvast wat te eten voor vanavond, want ik weet niet of ik later nog wat tegenkom. Ik wil nog ongeveer een uurtje doorrijden vandaag. De tank van de motor gooi ik ook nog even vol, ik drink nog wat kouds en maak een praatje met wat locals, en dan ga ik weer op pad.
Vrijwel meteen ga ik vanuit de Fraser Canyon de bergen in, en dat merk je meteen aan de temperatuur. 31 graden voelt zelfs als lekker koel. De omgeving is opeens helemaal anders, maar niet minder mooi. Wat een geweldig gebied is dit! Na een half uurtje vind ik het wel mooi geweest. Het is half 6 en het is gewoon te mooi om er snel doorheen te rijden. Langs de weg zijn een hoop Recreation Area's, het zijn een soort kleine campings, maar zonder faciliteiten. Een parkwachter komt in de avond langs om de betaling op te halen. Ik kies een mooie uit, aan de Rogers Creek. Er staat nog niemand, dus ik sta op de eerste rang aan de rivier. Prachtig plekje.
Nu de zon er nog is spring ik eerst maar even in rivier om een beetje op te frissen. Waarschijnlijk duurt het niet zo lang voordat de zon achter de bergen verdwijnt, en dan kan het wel eens koud worden. Ik spoel ook even mijn onderkleding uit, want dat is door de hitte van vandaag ook niet al te fris meer. Terwijl ik opdroog sprokkel ik vast wat hout voor vanavond, gelukkig ligt er drijfhout genoeg. Er stopt nog een auto, en het blijkt een Duitse jongen te zijn die ook in zijn eentje onderweg is. Hij slaapt in de auto want in de tent durft hij vanwege de beren niet. Hij duikt ook vrij snel zijn auto in, en de rest van de avond zie ik hem niet meer. Ik moet eerlijk zeggen, de eerste paar nachten in de tent was ik een beetje huiverig, maar inmiddels ben ik er aan gewend en doet het me helemaal niks meer. Na het eten steek ik het vuur aan en zit ik een beetje te genieten van de prachtige avond op dit geweldige plekje. Lekker weer, geen muggen, heerlijk!
- Onderwerp starter
- #89
Klopt inderdaad, dat is voor vertrek gedaan. Lekker door de dealer, veel te veel werk.@Frazer , 40.000km is de interval om de klepspeling te inspecteren/stellen bij het CP2 blok, staat mij bij. Het schijnt nog best een klus te zijn ook... Jou kennende heb je dat voor vertrek al gedaan zeker, toen je ook met die balhoofdlagers bezig was?
- Onderwerp starter
- #90
Dag 28, Donderdag 8 juni. Gereden: 311, Totaal: 4909km.
Met het geluid van de rivier op de achtergrond heb ik prima geslapen. Ik wil een beetje op tijd vertrekken vandaag, dus om half 8 kom ik uit bed. Het is nog een beetje fris, maar alweer een stralende dag. Mijn Duitse buurman is al weg. Na het ontbijt en inpakken van alle zooi ben ik iets na 9 uur klaar voor vertrek. Het is nog heerlijk fris, een graad of 17, echt een verademing na die hete dagen. De weg slingert prachtig door het bos, langs meren en besneeuwde bergen. Het is jammer dat je het bijbehorende gevoel niet op foto kan vastleggen, maar het is geweldig.
In het stadje Pemberton stop ik even bij de Mac voor een bakkie, en om mijn verslag van gisteren te uploaden. Ondertussen Google ik even naar het plaatsje Lytton waar ik gisteren was. Het is de heetste plek in Canada, dat verbaast me niks. Het record staat op 49,6 graden, op 29 juni 2021, volgens Wikipedia hoger dan alle records in Canada, Europa en Zuid-Amerika bij elkaar. Een dag later, op 30 juni 2021 werd het nog een stuk heter, want toen is het hele dorp afgebrand. Het zal je maar gebeuren, het vuur nadert en je kan gewoon niks doen. Alle huizen zijn van waaibomenhout, als het eenmaal gaat blijft er ook niets meer van over.
(Foto van het wereldwijdeweb).
Van de rest van de route, van Pemberton naar Whistler en door naar Vancouver, had ik om eerlijk te zijn iets meer verwacht. De omgeving is mooi, maar het is best druk en het hele stuk is eigenlijk gewoon snelweg. Gisteren reed ik over allemaal kleine weggetjes en was er amper verkeer, maar dat is vandaag wel anders. In Whistler stop ik even, want er zijn hier een hoop buitensport winkeltjes en ik moet nieuw gas voor de brander hebben. Het is wel een leuk dorpje om te zien, maar het is stervensdruk en bloedheet. Whistler is het wintersport walhalla in BC, maar in de zomer is er kennelijk ook genoeg te doen.
Net als gisteren, als je net denkt weer een beetje rijwind te hebben dienen de wegwerkzaamheden zich weer aan. Dat duurt hier gewoon vreselijk lang. Alles moet om en om over één baan, en er rijdt een auto voor die je moet volgen. Meestal is het ook niet een paar honderd meter, maar gelijk kilometers achter elkaar. Het is krap, dus het vrachtverkeer moet er heel langzaam doorheen en dat duurt een eeuwigheid. Als je pech hebt sta je zomaar een kwartier te wachten en zit je daarna achter een enorme sliert verkeer waar je niet voorbij komt.
Bij een meertje stop ik even om te zwemmen, want daar ben ik wel aan toe. Er zijn hier een hoop meren, maar je kan lang niet overal goed bijkomen. Deze is dus vrij druk, want ik ben niet de enige die het heeft gevonden, maar het water is lekker. Het meer is niet zo groot, dus het warmt wat sneller op. Tussen het zwemmen door eet ik gelijk even een broodje. Na een uurtje ga ik door naar het stadje Squamish, ook van oorsprong een First Nations Village. Leuk om even rond te kijken. Vanaf hier rij je langs de oceaan, en dat merk je gelijk in de temperatuur. Het zakt meteen naar een graad of 24, precies goed!
Ik volg de kust, wat wel mooi is, maar het blijft een drukke weg en je kunt niet zomaar even stoppen voor een foto. Op een van de parkeerplaatsen die er wel is maak ik even een praatje met een Amerikaan op een Harley Pan America. Hij doet een toertje van een paar dagen langs de kust van BC. Net als veel andere lokale motorrijders die ik spreek heeft ook hij de droom om ooit met de motor door Europa te rijden. En eerlijk is eerlijk, in de ruim 3 weken die ik hier nu rond rij heb ik nog geen weg gezien die het haalt bij een heerlijke slingerweg als in de Alpen of Dolomieten. De omgeving hier is prachtig hoor, maar eindeloze bochtige wegen vindt je hier niet.
In Horseshoe Bay stop ik voor een bakkie en contact ik mijn andere nichtje even. Ik heb afgesproken ook bij haar langs te gaan, maar omdat ik niet precies wist of ik er vandaag of morgen zou aankomen hadden we nog niks afgesproken. Omdat ik vandaag voornamelijk over grote wegen ben gereden ging het wat sneller dan ik had verwacht. We spreken af dat ik naar haar werk kom, en daar de sleutel van haar huis ophaal. Ze heeft zelf avonddienst tot 22:00.
Ik volg eerst de route richting Vancouver, en stop nog even op een mooi uitzichtpunt waar je over de hele stad kan kijken. Mensen zitten er een beetje te chillen en te picknicken. Op de voorgrond het Stanley Park waar ik doorheen ben gefietst, en daar achter de stad. Het is inmiddels 6 uur en ik stort me in de avondspits van Vancouver. Het is druk en een beetje chaotisch, maar het blijft allemaal rijden. Volgens iedereen hier is het pure horror, maar ik mag me thuis iedere dag door de file op de ring Amsterdam worstelen, en dan valt dit echt nog alles mee. Het enige voordeel is dat je er thuis wel tussendoor mag. Wel hebben ze hier een aantal aparte spitsstroken voor elektrische voertuigen en openbaar vervoer, en daar mag je met de motor dan wel weer overheen.
Om 19:00 ben ik op het werk van mijn nichtje in Surrey. Ze is manager op een golfbaan, en als het zoals nu druk is springt ze bij in het restaurant. Omdat ik nog niet heb gegeten maken ze in het restaurant gelijk wat te eten voor me, wat ik meeneem naar haar huis in Langley. Tijd om hier te blijven heb ik niet, want de volgende afspraak staat al voor me klaar.
Thuis staan de volgende gasten op me te wachten, mijn neef en zijn vrouw. In tegenstelling tot mijn beide nichtjes heb ik de enige neef die ik heb nog nooit gezien. Ja ooit toen ik een paar maanden oud was, maar dat staat me niet meer zo helder voor de geest. M'n moeder heeft geen broers of zussen, en de zussen van mijn vader hebben allemaal dochters. Op één na dus. Het heeft 38 jaar geduurd, maar ik heb eindelijk mijn enige neef in levenden lijve gezien. Hij gaat morgenochtend vroeg op vakantie, dus de enige optie om hem te zien was nu. En dan zit je opeens in het huis van iemand anders, met mensen die je nog nooit hebt gezien. Het is best wel apart, je kent elkaar, maar toch ook niet. Het zijn leuke mensen en het is heel gezellig. Even later komen ook hun beide dochters, mijn achternichtjes, vanuit hun werk even buurten. Ook mijn nichtje, bij wie we nu dus allemaal in huis zitten, is inmiddels thuis. Een huis vol, maar erg leuk. Voordat iedereen is vertrokken is het al 12 uur, en is het half 1 voor ik in het logeerbed lig. Lange dag, maar leuk om iedereen te zien!
Dag 29, Vrijdag 9 juni. Gereden: 55, Totaal: 4965km.
Omdat het gisteravond redelijk laat was, ben ik vanochtend niet heel vroeg wakker. We doen rustig aan een bakkie, maar ontbijten doen we buiten de deur. Er is een keuken in huis, maar die ziet er niet uit alsof hij veel gebruikt wordt. In de koelkast staat in ieder geval niks. Om 10 uur heeft mijn nichtje afgesproken met haar dochter om ergens met z'n drieën te gaan ontbijten. We gaan naar De Dutch, een restaurantje met Nederlandse dingen op de kaart. Pannenkoeken, beschuit, uitsmijters, bitterballen, heel grappig. Ik zag het maandag in Vancouver ook al, maar het is blijkbaar een keten hier in de omgeving. Nooit gedacht dat ik nog eens ergens Nederlands zou gaan eten.
Het was gezellig, en leuk om mijn achternichtje weer eens te zien, nu heb ik echt de hele familie aan deze kant van de wereld gehad. Vandaag heb ik verder niet zoveel gepland, de weersvoorspelling is voor het eerst in 3 weken niet zo goed. Als we na het eten het restaurant uitkomen regent het een beetje. M’n nichtje moet weer werken, dus ze brengt me eerst naar huis en gaat daarna naar haar werk. Ze heeft me wat tips gegeven om vandaag in de omgeving te bekijken, dus dat ga ik in de middag doen.
Als ik op de motor stap regent het, dus het is oppassen. Net als in NL heeft het hier al weken niet geregend, dus de wegen zijn glad. Het is een behoorlijk drukke omgeving hier, dus echt heel leuk is het niet om hier in dit weer te rijden. Veel vrachtverkeer, en die staan hier niet al te positief bekend. Ze krijgen betaald per vracht, dus tijd is geld. De chauffeurs zijn voornamelijk Indiërs die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen, en de trucks zijn vaak niet in al te beste staat. Ik probeer maar een beetje bij ze uit de buurt te blijven. Een aparte snelheidslimiet voor vrachtwagens hebben ze ook niet hier, of die wordt in ieder geval niet nageleefd. Kijk er niet raar van op als je met 120km/u wordt ingehaald door een vrachtwagen.
Ik begin met, jawel, winkelen. Ik ga eerst naar de Canadian Tire, een combinatie van Hornbach, Decathlon, Intratuin en Halfords. Ze hebben zo ongeveer alles, inclusief kampeerspullen, dus er is genoeg te zien. Daarna ga ik even naar de Walmart die er naast ligt, zo'n megasupermarkt waar ze ook ongeveer alles hebben. Ik snap eigenlijk niet waarom ze behalve deze 2 winkel nog andere winkels nodig hebben. In de Walmart haal ik even een nieuwe geheugenkaart voor de GoPro, want de eerste is al bijna vol.
Nadat ik wat heb gegeten was het eigenlijk de bedoeling om naar een dorpje verderop te gaan, maar het is enorm druk op de weg. Er staat een hoop file en tussendoor rijden mag niet, en door de regen schiet het helemaal niet op. Ik besluit maar om te keren, want ik geloof het wel. Terug in Langley ga ik nog even naar een motorzaak en een grote buitensportwinkel. Maar goed dat ik toch niks extra's kan meenemen, want hier wil ik alles wel hebben. Om een uurtje of 5 ben ik weer thuis. De regen heeft al het vuil op de motor mooi losgeweekt, dus ik zet de waterslang er maar even op en haal er een borstel overheen. Zo lijkt het weer ergens op. Tanken heb ik net gedaan, ketting weer in het vet, klaar voor de volgende rit. Vandaag is het trouwens precies 4 weken geleden dat ik thuis weg ging, de tijd vliegt!
Rond 7 uur komt de zoon van m’n nichtje me ophalen en gaan we samen ergens wat eten. Na het eten rijden we nog een stukje door de omgeving, stoppen we nog voor een bakkie met een stuk Cheesecake, en brengt hij me weer terug. Gezellige avond! Het regent nog steeds, maar morgen zou het weer beter moeten worden. Voor de natuur is het goed, want het is overal kurkdroog, en ik mag niet klagen na al dat mooie weer. Morgen vertrek ik weer, in de middag heb ik de ferry naar Salt Spring Island geboekt, dat is een van de Gulf Islands, de eilandengroep die tussen het vaste land van BC en Vancouver Island ligt. Ik blijf daar een of twee dagen, en dan ga ik door naar Vancouver Island. Alle familiebezoekjes zitten er op, nu ga ik echt op weg!
Voor de statistieken en het overzicht nog even de globale route van de afgelopen dagen:
https://maps.app.goo.gl/yttW81XL5Gv4Kmqy8
Met het geluid van de rivier op de achtergrond heb ik prima geslapen. Ik wil een beetje op tijd vertrekken vandaag, dus om half 8 kom ik uit bed. Het is nog een beetje fris, maar alweer een stralende dag. Mijn Duitse buurman is al weg. Na het ontbijt en inpakken van alle zooi ben ik iets na 9 uur klaar voor vertrek. Het is nog heerlijk fris, een graad of 17, echt een verademing na die hete dagen. De weg slingert prachtig door het bos, langs meren en besneeuwde bergen. Het is jammer dat je het bijbehorende gevoel niet op foto kan vastleggen, maar het is geweldig.
In het stadje Pemberton stop ik even bij de Mac voor een bakkie, en om mijn verslag van gisteren te uploaden. Ondertussen Google ik even naar het plaatsje Lytton waar ik gisteren was. Het is de heetste plek in Canada, dat verbaast me niks. Het record staat op 49,6 graden, op 29 juni 2021, volgens Wikipedia hoger dan alle records in Canada, Europa en Zuid-Amerika bij elkaar. Een dag later, op 30 juni 2021 werd het nog een stuk heter, want toen is het hele dorp afgebrand. Het zal je maar gebeuren, het vuur nadert en je kan gewoon niks doen. Alle huizen zijn van waaibomenhout, als het eenmaal gaat blijft er ook niets meer van over.
(Foto van het wereldwijdeweb).
Van de rest van de route, van Pemberton naar Whistler en door naar Vancouver, had ik om eerlijk te zijn iets meer verwacht. De omgeving is mooi, maar het is best druk en het hele stuk is eigenlijk gewoon snelweg. Gisteren reed ik over allemaal kleine weggetjes en was er amper verkeer, maar dat is vandaag wel anders. In Whistler stop ik even, want er zijn hier een hoop buitensport winkeltjes en ik moet nieuw gas voor de brander hebben. Het is wel een leuk dorpje om te zien, maar het is stervensdruk en bloedheet. Whistler is het wintersport walhalla in BC, maar in de zomer is er kennelijk ook genoeg te doen.
Net als gisteren, als je net denkt weer een beetje rijwind te hebben dienen de wegwerkzaamheden zich weer aan. Dat duurt hier gewoon vreselijk lang. Alles moet om en om over één baan, en er rijdt een auto voor die je moet volgen. Meestal is het ook niet een paar honderd meter, maar gelijk kilometers achter elkaar. Het is krap, dus het vrachtverkeer moet er heel langzaam doorheen en dat duurt een eeuwigheid. Als je pech hebt sta je zomaar een kwartier te wachten en zit je daarna achter een enorme sliert verkeer waar je niet voorbij komt.
Bij een meertje stop ik even om te zwemmen, want daar ben ik wel aan toe. Er zijn hier een hoop meren, maar je kan lang niet overal goed bijkomen. Deze is dus vrij druk, want ik ben niet de enige die het heeft gevonden, maar het water is lekker. Het meer is niet zo groot, dus het warmt wat sneller op. Tussen het zwemmen door eet ik gelijk even een broodje. Na een uurtje ga ik door naar het stadje Squamish, ook van oorsprong een First Nations Village. Leuk om even rond te kijken. Vanaf hier rij je langs de oceaan, en dat merk je gelijk in de temperatuur. Het zakt meteen naar een graad of 24, precies goed!
Ik volg de kust, wat wel mooi is, maar het blijft een drukke weg en je kunt niet zomaar even stoppen voor een foto. Op een van de parkeerplaatsen die er wel is maak ik even een praatje met een Amerikaan op een Harley Pan America. Hij doet een toertje van een paar dagen langs de kust van BC. Net als veel andere lokale motorrijders die ik spreek heeft ook hij de droom om ooit met de motor door Europa te rijden. En eerlijk is eerlijk, in de ruim 3 weken die ik hier nu rond rij heb ik nog geen weg gezien die het haalt bij een heerlijke slingerweg als in de Alpen of Dolomieten. De omgeving hier is prachtig hoor, maar eindeloze bochtige wegen vindt je hier niet.
In Horseshoe Bay stop ik voor een bakkie en contact ik mijn andere nichtje even. Ik heb afgesproken ook bij haar langs te gaan, maar omdat ik niet precies wist of ik er vandaag of morgen zou aankomen hadden we nog niks afgesproken. Omdat ik vandaag voornamelijk over grote wegen ben gereden ging het wat sneller dan ik had verwacht. We spreken af dat ik naar haar werk kom, en daar de sleutel van haar huis ophaal. Ze heeft zelf avonddienst tot 22:00.
Ik volg eerst de route richting Vancouver, en stop nog even op een mooi uitzichtpunt waar je over de hele stad kan kijken. Mensen zitten er een beetje te chillen en te picknicken. Op de voorgrond het Stanley Park waar ik doorheen ben gefietst, en daar achter de stad. Het is inmiddels 6 uur en ik stort me in de avondspits van Vancouver. Het is druk en een beetje chaotisch, maar het blijft allemaal rijden. Volgens iedereen hier is het pure horror, maar ik mag me thuis iedere dag door de file op de ring Amsterdam worstelen, en dan valt dit echt nog alles mee. Het enige voordeel is dat je er thuis wel tussendoor mag. Wel hebben ze hier een aantal aparte spitsstroken voor elektrische voertuigen en openbaar vervoer, en daar mag je met de motor dan wel weer overheen.
Om 19:00 ben ik op het werk van mijn nichtje in Surrey. Ze is manager op een golfbaan, en als het zoals nu druk is springt ze bij in het restaurant. Omdat ik nog niet heb gegeten maken ze in het restaurant gelijk wat te eten voor me, wat ik meeneem naar haar huis in Langley. Tijd om hier te blijven heb ik niet, want de volgende afspraak staat al voor me klaar.
Thuis staan de volgende gasten op me te wachten, mijn neef en zijn vrouw. In tegenstelling tot mijn beide nichtjes heb ik de enige neef die ik heb nog nooit gezien. Ja ooit toen ik een paar maanden oud was, maar dat staat me niet meer zo helder voor de geest. M'n moeder heeft geen broers of zussen, en de zussen van mijn vader hebben allemaal dochters. Op één na dus. Het heeft 38 jaar geduurd, maar ik heb eindelijk mijn enige neef in levenden lijve gezien. Hij gaat morgenochtend vroeg op vakantie, dus de enige optie om hem te zien was nu. En dan zit je opeens in het huis van iemand anders, met mensen die je nog nooit hebt gezien. Het is best wel apart, je kent elkaar, maar toch ook niet. Het zijn leuke mensen en het is heel gezellig. Even later komen ook hun beide dochters, mijn achternichtjes, vanuit hun werk even buurten. Ook mijn nichtje, bij wie we nu dus allemaal in huis zitten, is inmiddels thuis. Een huis vol, maar erg leuk. Voordat iedereen is vertrokken is het al 12 uur, en is het half 1 voor ik in het logeerbed lig. Lange dag, maar leuk om iedereen te zien!
Dag 29, Vrijdag 9 juni. Gereden: 55, Totaal: 4965km.
Omdat het gisteravond redelijk laat was, ben ik vanochtend niet heel vroeg wakker. We doen rustig aan een bakkie, maar ontbijten doen we buiten de deur. Er is een keuken in huis, maar die ziet er niet uit alsof hij veel gebruikt wordt. In de koelkast staat in ieder geval niks. Om 10 uur heeft mijn nichtje afgesproken met haar dochter om ergens met z'n drieën te gaan ontbijten. We gaan naar De Dutch, een restaurantje met Nederlandse dingen op de kaart. Pannenkoeken, beschuit, uitsmijters, bitterballen, heel grappig. Ik zag het maandag in Vancouver ook al, maar het is blijkbaar een keten hier in de omgeving. Nooit gedacht dat ik nog eens ergens Nederlands zou gaan eten.
Het was gezellig, en leuk om mijn achternichtje weer eens te zien, nu heb ik echt de hele familie aan deze kant van de wereld gehad. Vandaag heb ik verder niet zoveel gepland, de weersvoorspelling is voor het eerst in 3 weken niet zo goed. Als we na het eten het restaurant uitkomen regent het een beetje. M’n nichtje moet weer werken, dus ze brengt me eerst naar huis en gaat daarna naar haar werk. Ze heeft me wat tips gegeven om vandaag in de omgeving te bekijken, dus dat ga ik in de middag doen.
Als ik op de motor stap regent het, dus het is oppassen. Net als in NL heeft het hier al weken niet geregend, dus de wegen zijn glad. Het is een behoorlijk drukke omgeving hier, dus echt heel leuk is het niet om hier in dit weer te rijden. Veel vrachtverkeer, en die staan hier niet al te positief bekend. Ze krijgen betaald per vracht, dus tijd is geld. De chauffeurs zijn voornamelijk Indiërs die hun rijbewijs bij een pakje boter hebben gekregen, en de trucks zijn vaak niet in al te beste staat. Ik probeer maar een beetje bij ze uit de buurt te blijven. Een aparte snelheidslimiet voor vrachtwagens hebben ze ook niet hier, of die wordt in ieder geval niet nageleefd. Kijk er niet raar van op als je met 120km/u wordt ingehaald door een vrachtwagen.
Ik begin met, jawel, winkelen. Ik ga eerst naar de Canadian Tire, een combinatie van Hornbach, Decathlon, Intratuin en Halfords. Ze hebben zo ongeveer alles, inclusief kampeerspullen, dus er is genoeg te zien. Daarna ga ik even naar de Walmart die er naast ligt, zo'n megasupermarkt waar ze ook ongeveer alles hebben. Ik snap eigenlijk niet waarom ze behalve deze 2 winkel nog andere winkels nodig hebben. In de Walmart haal ik even een nieuwe geheugenkaart voor de GoPro, want de eerste is al bijna vol.
Nadat ik wat heb gegeten was het eigenlijk de bedoeling om naar een dorpje verderop te gaan, maar het is enorm druk op de weg. Er staat een hoop file en tussendoor rijden mag niet, en door de regen schiet het helemaal niet op. Ik besluit maar om te keren, want ik geloof het wel. Terug in Langley ga ik nog even naar een motorzaak en een grote buitensportwinkel. Maar goed dat ik toch niks extra's kan meenemen, want hier wil ik alles wel hebben. Om een uurtje of 5 ben ik weer thuis. De regen heeft al het vuil op de motor mooi losgeweekt, dus ik zet de waterslang er maar even op en haal er een borstel overheen. Zo lijkt het weer ergens op. Tanken heb ik net gedaan, ketting weer in het vet, klaar voor de volgende rit. Vandaag is het trouwens precies 4 weken geleden dat ik thuis weg ging, de tijd vliegt!
Rond 7 uur komt de zoon van m’n nichtje me ophalen en gaan we samen ergens wat eten. Na het eten rijden we nog een stukje door de omgeving, stoppen we nog voor een bakkie met een stuk Cheesecake, en brengt hij me weer terug. Gezellige avond! Het regent nog steeds, maar morgen zou het weer beter moeten worden. Voor de natuur is het goed, want het is overal kurkdroog, en ik mag niet klagen na al dat mooie weer. Morgen vertrek ik weer, in de middag heb ik de ferry naar Salt Spring Island geboekt, dat is een van de Gulf Islands, de eilandengroep die tussen het vaste land van BC en Vancouver Island ligt. Ik blijf daar een of twee dagen, en dan ga ik door naar Vancouver Island. Alle familiebezoekjes zitten er op, nu ga ik echt op weg!
Voor de statistieken en het overzicht nog even de globale route van de afgelopen dagen:
https://maps.app.goo.gl/yttW81XL5Gv4Kmqy8
Crossing The Rubicon
BMW K1300GT/Yamaha Royal Star Venture XVZ 1300 TF
Heerlijk leesvoer op de vroege maandagmiddag!
AdventureGirl
MF veteraan
Nog even over Vancouver /Van Couvorden.
Nu komt het heel dicht bij mij geschiedenis.
Het kasteel van Coevorden is in 1886 gebouwd en in 1986 werd een replica in Vancouver neergezet.
Ten tijde van de wereld expo. Ik was daar toen iets later. (juli/augustus 1986).
Zie het onderstaande artikel.
Het kasteel van Coevorden staat niet alleen in Coevorden
Ik ben naar dat kasteeltje gegaan met mijn tante.
Ik had van mijn opa de bouwtekeningen meegekregen omdat hij dat kasteel had gerestaureerd (onder andere de toren rechtzetten, wat redelijk extreem was voor die tijden). Dus ik (16 jaar) stapte daar tot volledige verbazing van die mensen dat kasteeltje in met die heel bijzondere bouwtekeningen. Het zijn wel mooie herinneringen.
Maar goed, dit terzijde, ik laat me weer volledig opslokken door jouw verhaal.
Nu komt het heel dicht bij mij geschiedenis.
Het kasteel van Coevorden is in 1886 gebouwd en in 1986 werd een replica in Vancouver neergezet.
Ten tijde van de wereld expo. Ik was daar toen iets later. (juli/augustus 1986).
Zie het onderstaande artikel.
Het kasteel van Coevorden staat niet alleen in Coevorden
Ik ben naar dat kasteeltje gegaan met mijn tante.
Ik had van mijn opa de bouwtekeningen meegekregen omdat hij dat kasteel had gerestaureerd (onder andere de toren rechtzetten, wat redelijk extreem was voor die tijden). Dus ik (16 jaar) stapte daar tot volledige verbazing van die mensen dat kasteeltje in met die heel bijzondere bouwtekeningen. Het zijn wel mooie herinneringen.
Maar goed, dit terzijde, ik laat me weer volledig opslokken door jouw verhaal.
opdebrommert
Die hard MF'er
- 1 nov 2020
- 476
- 390
V.w.b. de files n.a.v. wegwerkzaamheden, vergeet niet dat de winters lang en koud (kunnen) zijn.
Niet voor niets gelden er sneeuwketting-verplichtingen van 1 oktober tot 1 mei voor vrachtverkeer in B.C.
Voor 1 okt en na 1 mei kunnen ze overigens ook erg van pas komen, want het weer lijkt zich niets aan te trekken van die regel
Er wordt gestrooid met een goedje dat het midden houdt tussen grof zand en grind (dat blijft nog weken en soms maanden liggen op de weg, maar dat ben je al tegen gekomen begreep ik uit je verslag....)
Deze vorm van gladheidsbestrijding i.c.m. sneeuwketting gebruik zorgt voor een enorme slijtage van het wegdek.
Die slijtage resulteert onherroepelijk in wegwerkzaamheden van Juni tot September met de nodige vertraging tot gevolg.
En zo heb je het hele jaar door nogal wat uitdagingen om van A naar B te komen in de Canadian Rockies
De schoonheid van het landschap maakt echter veel goed
Nu op dit moment geldt er een chain-up verplichting op Kootenay Pass en Kootenay Bay (highway 3 en 3a), waar jij ook vlak bij bent geweest.
Bedankt voor je leuke verslag en de mooie foto's. Bringing back memories
DriveBC
Niet voor niets gelden er sneeuwketting-verplichtingen van 1 oktober tot 1 mei voor vrachtverkeer in B.C.
Voor 1 okt en na 1 mei kunnen ze overigens ook erg van pas komen, want het weer lijkt zich niets aan te trekken van die regel
Er wordt gestrooid met een goedje dat het midden houdt tussen grof zand en grind (dat blijft nog weken en soms maanden liggen op de weg, maar dat ben je al tegen gekomen begreep ik uit je verslag....)
Deze vorm van gladheidsbestrijding i.c.m. sneeuwketting gebruik zorgt voor een enorme slijtage van het wegdek.
Die slijtage resulteert onherroepelijk in wegwerkzaamheden van Juni tot September met de nodige vertraging tot gevolg.
En zo heb je het hele jaar door nogal wat uitdagingen om van A naar B te komen in de Canadian Rockies
De schoonheid van het landschap maakt echter veel goed
Nu op dit moment geldt er een chain-up verplichting op Kootenay Pass en Kootenay Bay (highway 3 en 3a), waar jij ook vlak bij bent geweest.
Bedankt voor je leuke verslag en de mooie foto's. Bringing back memories
DriveBC
- Onderwerp starter
- #94
Dat begrijp ik, maar dat maakt het bij +35 graden nog niet minder irritantV.w.b. de files n.a.v. wegwerkzaamheden, vergeet niet dat de winters lang en koud (kunnen) zijn.
Niet voor niets gelden er sneeuwketting-verplichtingen van 1 oktober tot 1 mei voor vrachtverkeer in B.C.
Voor 1 okt en na 1 mei kunnen ze overigens ook erg van pas komen, want het weer lijkt zich niets aan te trekken van die regel
Er wordt gestrooid met een goedje dat het midden houdt tussen grof zand en grind (dat blijft nog weken en soms maanden liggen op de weg, maar dat ben je al tegen gekomen begreep ik uit je verslag....)
Deze vorm van gladheidsbestrijding i.c.m. sneeuwketting gebruik zorgt voor een enorme slijtage van het wegdek.
Die slijtage resulteert onherroepelijk in wegwerkzaamheden van Juni tot September met de nodige vertraging tot gevolg.
En zo heb je het hele jaar door nogal wat uitdagingen om van A naar B te komen in de Canadian Rockies
De schoonheid van het landschap maakt echter veel goed
Nu op dit moment geldt er een chain-up verplichting op Kootenay Pass en Kootenay Bay (highway 3 en 3a), waar jij ook vlak bij bent geweest.
Bedankt voor je leuke verslag en de mooie foto's. Bringing back memories
DriveBC
AdventureGirl
MF veteraan
Bijna absurd, ik lees jouw stuk over je familie in Langley door. And creepy as it is... daar woonde een deel van mijn familie dus ook. En Surrey komt mij ook bekend voor. Het gaat bij mij om de broers van mijn oma die die kant op zijn gegaan. Een ander deel is naar de VS vertrokken.
...door naar Vancouver Island, straks ga ik nog lezen in een van je volgende verslagen dat je ook in Telegraph Cove bent geweest.
- Onderwerp starter
- #97
Het zou zomaar kunnen
- Onderwerp starter
- #98
Bij mij komt het oorspronkelijk ook door (onofficiële)broers van mijn oma. Mijn oma is opgegroeid in een pleeggezin omdat haar ouders jong overleden. Vanuit dat gezin vertrok een broer naar Canada, ergens naar de omgeving van Trail. Mijn tante is daar toen voor een tijdje op bezoek gegaan, aan een Canadees blijven hangen en nooit meer weggegaan. Mijn neef en nichten zijn allemaal geboren in Trail en voor studie en werk naar Vancouver getrokken, en uiteindelijk in Langley neergestreken. In de VS heb ik ook nog een hele familietak, maar dat is van m'n moeders kant.
- 20 jun 2007
- 10.852
- 10.476
Zonder nu het topic te willen " vervuilende ".
Hoe zijn de NL emigranten daar geaard?
Een schoolvriendin van mijn moeder is begin jaren 80 met het hele gezin naar Canada geëmigreerd, echte vriezen die in de klei waren opgegroeid.
Boerderij hier verkocht, en daar opnieuw begonnen, later als soort van agrarisch makelaar, mensen zijn miljonair nu.
Maar wat mij opviel toen ze hier waren, ergens rond 2010, hun manier van denken en omgaan met sociale problemen was erg ouderwets, alsof ze stil waren blijven staan.
Het kan zijn dat hun sociale omgeving er kerkelijk was en is.
Ze wonen omgeving Calgary. Blijkbaar zijn er daar flinke NL ( kerkelijke ) gemeenschappen die nog aan de oude waarden en normen vasthouden.
Heb jij zoiets gemerkt?
Overigens waardeer ik het enorm dat je de tijd en moeite neemt om het uitgebreide verslag met ons te delen!
Hoe zijn de NL emigranten daar geaard?
Een schoolvriendin van mijn moeder is begin jaren 80 met het hele gezin naar Canada geëmigreerd, echte vriezen die in de klei waren opgegroeid.
Boerderij hier verkocht, en daar opnieuw begonnen, later als soort van agrarisch makelaar, mensen zijn miljonair nu.
Maar wat mij opviel toen ze hier waren, ergens rond 2010, hun manier van denken en omgaan met sociale problemen was erg ouderwets, alsof ze stil waren blijven staan.
Het kan zijn dat hun sociale omgeving er kerkelijk was en is.
Ze wonen omgeving Calgary. Blijkbaar zijn er daar flinke NL ( kerkelijke ) gemeenschappen die nog aan de oude waarden en normen vasthouden.
Heb jij zoiets gemerkt?
Overigens waardeer ik het enorm dat je de tijd en moeite neemt om het uitgebreide verslag met ons te delen!
- Onderwerp starter
- #100
Heb ik zelf niets van gemerkt, al lijkt het me goed mogelijk want het stikt daar overal van de NL'ers. Zeker rondom Calgary en Vancouver zitten er met name in de agrarische sector een hoop. Die trekken ongetwijfeld naar elkaar toe. Bij mijn tante speelt het in ieder geval niet, die heeft volgens mij wel wat NL kennissen maar niet zo veel. Ze is getrouwd met een Canadees dus dat scheelt waarschijnlijk ook een hoop. Mijn neef en nichten zijn ook volledig Canadees opgevoed, ze spreken zelfs vrijwel geen Nederlands.
Ik denk dat het vasthouden aan oude normen wel iets is wat je in alle allochtone bevolkingsgroepen ziet, die blijven allemaal een beetje hangen in het moment dat ze uit hun vaderland vertrokken zijn.
