Reisverslag 2023: 4 maanden door Canada&Alaska

Rare jongens die alaskanen, met het open en zichtbaar dragen van vuurwapens.
Kan me voorstellen dat dat zo overkomt, maar in Alaska is dat verplicht, het is niet toegestaan om verborgen vuurwapens te dragen. En Alaska blijft een Republican State waar ze erg van vuurwapens houden.

Btw: heel fijn om deelgenoot te mogen zijn van je trip! Heb een groot zwak voor Alaska, hoop er volgend jaar weer naar toe te gaan.
Jacco
 
jakepeewee2 zei:
Rare jongens die alaskanen, met het open en zichtbaar dragen van vuurwapens.
Kan me voorstellen dat dat zo overkomt, maar in Alaska is dat verplicht, het is niet toegestaan om verborgen vuurwapens te dragen. En Alaska blijft een Republican State waar ze erg van vuurwapens houden.
Klik om te vergroten...
Het is nergens in de VS toegestaan om zonder vergunning een vuurwapen verborgen te dragen (concealed carry). Maar de eerste keer dat je het ziet is dat inderdaad wat apart. Ik stapte ooit in de morgen uit de camper ergens in Arizona en zag daar de buurman in het zonnetje aan de koffie zitten met een joekel van een pistool op zijn heup. Aardige vent verder, nog even mee zitten buurten.
 
Frazer zei:
Ik loop iedere dag met zo'n ding op mijn heup, en het zien van een vuurwapen niet zijnde die van een collega is hier per definitie foute boel. Ik ga dus altijd "aan" bij het zien van zo'n ding, dus dat was nu even omschakelen.
Klik om te vergroten...
Niet iedereen met een wapen in NL is per definitie foute boel ,er zijn genoeg sportschutters en jagers met een verlof hier in NL

Super mooie foto,s en een leuke schrijfstijl ,Ik kijk bijna iedere dag of er al een vervolg verslag is :)
 
Nou, ik was op deze topic gestuit en heb het hele verhaal in versneld tempo doorgelezen. Wat ben je een bofkont dat je dit plan uitvoert. Geweldig. Mooie verhalen en plaatjes. Leuk om zo met je mee op reis te gaan.
Ik heb mij voorgenomen om ook meer langere reizen op de motor te gaan maken. Maar ik ben maar een anfänger daarin omdat ik eigenlijk nog niet langer dan 6 dagen met de motor weg ben geweest. Dus, jouw verhaal inspireert mij zeker om meer op reis te gaan.
Ik ben benieuwd naar de rest van je reis!
 
Dag 74, Maandag 24 juli. Gereden: 160, Totaal: 15216km.

Vanmorgen kom ik weer een beetje op tijd uit de veren, want ik heb vanmiddag een ferry te halen. Niet dat ik haast heb, maar ik wil het ook niet op het laatste moment laten aankomen. Na het ontbijten ga ik dus weer inpakken. Na 4 nachten hier moet alles weer een beetje netjes ingepakt en georganiseerd worden, maar om 9 uur zit alles weer in de koffers. Bij de receptie van de camping doe ik nog een bakkie, en ik geniet nog even van het uitzicht over het half bewolkte fjord.

IMG_7243.JPG


Om half 10 rij ik de camping af en ga ik richting Whittier. Het is maar 2 uurtjes rijden, maar er zitten wat stukken met wegwerkzaamheden tussen, en ik moet door een tunnel die in tijdsblokken open is, dus ik weet niet precies hoe lang ik er over ga doen. Het weer is een beetje grijs en mistig, maar het is droog. Ik heb hier duidelijk wel de mooiste dagen die er waren meegepakt! Net buiten de camping spot ik nog even 2 zeeotters, het blijft een leuk gezicht om ze zo op hun rug te zien dobberen.

Het oponthoud in de wegwerkzaamheden is niet zo heel groot, maar doordat alles een tijd stil heeft gestaan heb ik een hele sliert met campers en ander vakantieverkeer voor me. Het schiet voor geen meter op, want het is een vrij bochtige en hobbelige weg dus ze gaan er maar langzaam doorheen. Voordat het hele spul weer goed en wel op gang is moet er ergens in de sliert wel weer iemand afslaan, en gaat alles weer in de remmen. Gelukkig worden het een stuk verderop 2 stroken en kan ik de meesten inhalen.

Nadat ik de afslag naar Whittier heb genomen is het nog een kilometer of 15 voordat ik moet stoppen voor de tunnel. Het is een smalle tunnel, dus hij gaat om en om in één richting open. En het bijzondere is, de trein rijdt er ook doorheen, via dezelfde strook, want er liggen rails in het wegdek. De tunnel gaat dus via een heel schema open en dicht. Als ik aankom is mijn richting bijna aan de beurt, maar met de motor mag je er niet zomaar door. De motoren mogen pas als laatste, nadat al het wachtende verkeer er door is. Maximaal 25 mijl per uur en in het midden van de rails blijven. En opletten dat je niet door de ventilatoren van je motor geblazen wordt. Ik krijg helemaal een folder met alle veiligheidsmaatregelen. Lijkt me allemaal behoorlijk overdreven, vooral dat van die ventilatoren, maar het is Amerika.

Kort na mij komt er nog een Canadees stel op een oude BMW aan en daarna nog een Amerikaan op een GS. Als al het verkeer weg is mogen wij er achteraan. De tunnel is 2,5 mijl lang, ongeveer 4km dus. Gewoon netjes tussen de rails blijven, zo spannend is het allemaal niet. Ik rij voor het werk veel op de motor in Amsterdam en Den Haag, dus van een stukje tramrails word ik niet echt zenuwachtig. Ongeveer halverwege de tunnel blijkt dat het niet voor iedereen zo is, want achter me hoor ik een klap en een schrapend geluid. Dat soort geluiden heb ik helaas ook wel eens van dichtbij gehoord, het geluid van een motor die onderuit gaat. In mijn spiegel zie ik alleen de mistlampen van de GS nog, die ging als laatste de tunnel in. De lamp van het Canadese stel is weg. Omdat ik er wel een paar honderd meter voor zit, en omdat ik weet dat er nog iemand achter ze rijdt, besluit ik maar door te rijden naar het einde van de tunnel en daar iemand in te seinen. Meteen als ik buiten kom staat er een auto van de security, dus ik spreek ze aan, maar ze hebben het al op de camera's gezien.

IMG_7247.JPG


Hoe de motorrijders er aan toe zijn weet ik natuurlijk niet, dus ik wacht nog even een paar minuten tot ze uiteindelijk zelf de tunnel weer uit komen rijden. De security duikt er meteen bovenop, en met waarschijnlijk de schrik nog in de benen vallen ze meteen weer om. Sneu voor ze. Bij de terminal voor de ferry tref ik de Amerikaan weer, die reed er achter en zegt dat het toch wel een flinke klap was. Pas toen hij zelf stopte merkte hij ook dat het erg glad was. Even later komt het gehavende stel zelf ook aan. Het zijn al wat oudere mensen en ondanks dat ze er zelf vrij laconiek onder zijn heb ik toch wel een beetje met ze te doen. Met z'n 2en op een oude BMW R50/5, veel te zwaar beladen, en toch de halve wereld al gezien. Behalve een kapotte koplamp en een scheur in het scherm lijkt het allemaal wel mee te vallen. Als hij hoort dat ik uit NL kom grapt hij zelfs dat de sticker van NL op zijn scherm gelukkig niet gescheurd is. Ze doen me een beetje denken aan Benno en Thecla Graas, die met hun vol beladen Enfield met aanhanger de hele wereld al gezien hebben.

IMG_7249.JPG


Het is 12 uur, en de ferry vertrekt pas om 14:45 uur. Gelukkig kan ik alvast inchecken en de motor binnen het hek parkeren. Je mag er zelf nog gewoon uit, als je een uur voor vertrek maar weer terug bent want dan gaat alles aan boord. Het plaatsje Whittier stelt weinig voor, het is nu grotendeels jachthaven. Oorspronkelijk was Whittier een basis van het Amerikaanse leger. De tunnel is in de 2e wereldoorlog aangelegd. Omdat de haven van Whittier het hele jaar ijsvrij blijft, en gunstig ligt voor een verbinding naar het achterland, was dit de beste manier om troepen en materieel voor de verdediging van Alaska aan te voeren. Na de oorlog is de basis gesloten, maar in de koude oorlog weer in gebruik genomen. Alaska ligt tenslotte dichter bij Rusland dan bij de rest van de VS. De marinebasis is er inmiddels niet meer, en Whittier is een gewoon dorp geworden. Ik loop een rondje en ga even ergens wat eten. Fish and Chips natuurlijk, want alles draait hier om vis.

IMG_7257.JPG


Na het eten, een rondje door het dorpje en nog even kijken in de jachthaven ben ik precies op tijd terug, en de inmiddels 4 motoren mogen aan boord. Ik heb toch al heel wat overtochten meegemaakt, maar de plek waar de motoren moeten staan is toch wel de slechtste die ik heb gehad. In een smalle gang, dan ook nog overdwars, en vastzetten met halfgare spanbanden aan veel te weinig bevestigingspunten. Achteraf gezien was de zee zo rustig dat hij zonder spanbanden ook wel was blijven staan, maar dat weet je vooraf natuurlijk ook niet.

IMG_7255.JPG


IMG_7256.JPG


De overtocht is best lang, we vertrekken om 14:45 en komen rond 20:00 aan. De ferry is al een oudje, maar alles ziet er best oké uit. Via de omroepinstallatie leggen ze zelfs wat uit over de omgeving, de visserij, en ze geven een seintje als er nog een stel zeeotters en zeeleeuwen te zien zijn.

We varen naar Valdez, dit is ook het eindpunt van de Trans Alaska Oilpipeline. De olie wordt helemaal vanuit de olievelden in Prudhoe Bay naar Valdez gepompt, waar het met tankers verder getransporteerd wordt. Voor de nutteloze weetjes, de hele pijplijn is 800 mijl (bijna 1300km) lang, en de olie doet er vanuit Prudhoe Bay gemiddeld 19 dagen over om in Valdez te komen. Het stroomt dus met ongeveer 3 km/u. Vanuit Valdez vertrok ook de Exxon Valdez, de olietanker die op 24 maart 1989 op een rif liep en voor een van de grootste milieurampen ooit zorgde. Ongeveer halverwege de overtocht de overtocht kunnen we in de verte het rif zien waar de tanker destijds op vast liep. De ferry waar we nu op zitten, de Aurora, was toen ook aanwezig en huisvestte een tijd lang de werkers die probeerden de lekkage te stoppen en de troep op te ruimen.

IMG_7259.JPG


IMG_7260.JPG


IMG_7267.jpeg


IMG_7276.JPG


Door het grijze weer is er buiten niet veel te zien. De rest van de middag schrijf ik nog even mijn verslag van gisteren, en maak ik vast een begin met de etappe van vandaag. Wifi is er aan boord niet, dus uploaden zal later moeten. In het restaurant hou ik het dit keer maar bij een broodje en een salade, want vanmiddag heb ik al genoeg vette zooi gehad. Rond 20:00 uur komen we aan in Valdez, recht tegenover de olieterminal. Van het begin in Prudhoe Bay, over de Dalton Highway, via wat omzwervingen naar het eindpunt in Valdez, is dat cirkeltje ook weer rond.

IMG_7274.JPG


IMG_7273.JPG


Om half 9 rij ik de ferry af, en kijk ik even rond de terminal naar wat bezienswaardigheden over de oliepijplijn. Het moet een enorm project geweest zijn, en het vergt nog steeds een hoop onderhoud. De pijplijn is gebouwd om 40 jaar te kunnen functioneren, maar hij is inmiddels al 46 jaar in gebruik, en dat zal ook nog wel even zo blijven.

IMG_7280.JPG


IMG_7277.JPG


IMG_7279.JPG


In een paar minuten rij ik naar de camping die ik vooraf al had opgezocht. Het is een behoorlijk groot terrein, dus ik zoek eerst een plekje uit en rij dan terug naar de ingang om te betalen. Weer terug bij de ingang steekt er net een zwarte beer het pad over, en kijkt even bij de containers of er nog iets te halen is. Ik heb al de nodige beren gezien, maar ook al staan er op iedere camping borden om ervoor te waarschuwen, dit is wel de eerste keer dat ik er ook echt een op de camping zie. Hij schrikt van mij, en rent snel de struiken weer in. Zolang ze banger voor mij zijn dan ik voor hun zit het wel goed.

Terwijl ik de tent aan het opzetten ben hoor ik verderop een hoop rumoer, en zit de beer inmiddels tussen de kampeerplaatsen. Hij kwam even kijken bij mensen die aan het koken waren, of hij misschien ook een bordje kon krijgen. Ze hebben hem inmiddels verjaagd en zijn behoorlijk geschrokken. Snap ik wel als hij opeens achter je staat. De man loopt nog met zijn blaffer te zwaaien, dus ik weet waar ik heen moet vluchten als de beer ook bij mij op bezoek komt. Ik weet trouwens niet waarvoor je banger moet zijn, voor een beer of zo'n gewapende Hillbillie.

Als het dag 1 was geweest dan had ik waarschijnlijk geen oog dicht gedaan, maar inmiddels ben ik redelijk aan de beren gewend. Niet dat je ze veel op campings ziet, maar je weet dat ze er zijn. De campings zijn niet omheind, dus als ze er buiten lopen dan komen ze ook wel op het terrein. Ik bewaar niks eetbaars in de tent en geen afval buiten. Ik weet niet of de motorkoffers echt bearproof zijn, maar het alarm van het schrijfremslot gaat vast wel af als ze het proberen. Daarvoor gebruik ik het slot ook vooral, want ik geloof niet dat ik me op die afgelegen campings heel erg bang hoef te maken dat ze de motor stelen. Zelf probeer ik niet te lang heel stil te zitten, en maak ik af en toe maar een beetje kabaal. De bearspray heb ik altijd in de tent als ik ga slapen, en verder maak ik me er eigenlijk weinig zorgen over. Ik slaap in ieder geval prima. Ik heb op de ferry al gegeten, dus alle etenswaren kunnen in de koffer blijven, ik zet alleen nog even een bakkie en leg de laatste hand aan het verslag. Dan even lekker douchen, voor het eerst in weken geen gedoe met muntjes, dus je kan er een uur onder staan als je wilt. Dat doe ik dus ook. Als ik terug naar de tent wandel is het inmiddels schemerig, dus ik blijf maar een beetje midden op het pad. Dit zijn wel de momenten dat ik het meest alert ben op beren. Schemerig, geen straatverlichting en lekker veel struikgewas, zeker als je bedenkt dat hij hier een paar uurtjes geleden ook nog rondliep. Gelukkig laat hij mij met rust, en slaap ik heerlijk.

IMG_7282.JPG
 
Wing64 zei:
Nou, ik was op deze topic gestuit en heb het hele verhaal in versneld tempo doorgelezen. Wat ben je een bofkont dat je dit plan uitvoert. Geweldig. Mooie verhalen en plaatjes. Leuk om zo met je mee op reis te gaan.
Ik heb mij voorgenomen om ook meer langere reizen op de motor te gaan maken. Maar ik ben maar een anfänger daarin omdat ik eigenlijk nog niet langer dan 6 dagen met de motor weg ben geweest. Dus, jouw verhaal inspireert mij zeker om meer op reis te gaan.
Ik ben benieuwd naar de rest van je reis!
Klik om te vergroten...
Ik besef me onderweg ook regelmatig dat ik aardig bevoorrecht ben dat ik dit soort dingen kan doen! Mijn eerste reis was ook maar een paar dagen, en nog steeds geniet ik van een weekendje Luxemburg of een weekje Alpen. Het hoeft zeker niet altijd lang of ver te zijn om het naar je zin te hebben.
 
Wing64 zei:
Nou, ik was op deze topic gestuit en heb het hele verhaal in versneld tempo doorgelezen. Wat ben je een bofkont dat je dit plan uitvoert. Geweldig. Mooie verhalen en plaatjes. Leuk om zo met je mee op reis te gaan.
Ik heb mij voorgenomen om ook meer langere reizen op de motor te gaan maken. Maar ik ben maar een anfänger daarin omdat ik eigenlijk nog niet langer dan 6 dagen met de motor weg ben geweest. Dus, jouw verhaal inspireert mij zeker om meer op reis te gaan.
Ik ben benieuwd naar de rest van je reis!
Klik om te vergroten...
Misschien is dit al een goed begin: show je tent naast je motor kampeer weekend 2024

Daar komen wel meer langere-reizen-reizigers. 8-)
 
ET01 zei:
Je kent de verhalen van de Enfield en Benno Graas met zijn vrouw lees ik. Het boek " Het aarden beest" over hun reis door Afrika is nog altijd een van mijn favoriete reis/motor verhalen. Jouw verslag zet ik daar nu zeker ook bij.
Klik om te vergroten...
Ja klopt, geweldig boek is dat. Momenteel ben ik bezig in hun laatste boek, Dwaalgasten van de Amoer. Iets minder ver van huis dan Het aarden beest, maar toch een leuk verhaal.
 
  • Leuk
Waarderingen: ET01
Dag 75, Dinsdag 25 juli. Gereden: 338, Totaal: 15554km.

De beer heeft me vannacht met rust gelaten, en na het eten en het inpakken van alle zooi rij ik iets voor 10 de camping af. Ik ga eerst nog even terug naar Valdez, want ik wil nog boodschappen doen. In Valdez centrum is ook wel een camping, maar die kostte 45 dollar per nacht. Die van mij was 20, en met military discount zelfs maar 15. 30 dollar verdiend, dat is toch zeker voor één dag boodschappen...

Ik rij eerst even langs de bibliotheek om bij de wifi het verslag te uploaden, en ga dan naar de supermarkt. Normaal let ik echt niet zo op de prijzen, maar dit slaat gewoon nergens op. $7,50 voor een brood. Daar betaal ik thuis nog niet eens de helft voor, en dan is hij nog 2x zo groot ook. Maar goed, er moet toch gegeten worden. Nadat ik ook de tank nog even vol heb gegooid, een bakkie gehaald en geld gepind ben ik er klaar voor. Op veel kleine campings moet je contant geld in een enveloppe stoppen, dus heb ik wel voldoende cash geld nodig.

Vandaag ga ik richting McCarthy en de Kennicott kopermijn. Een super klein dorpje aan de voet van een gletsjer. Het is een tip die ik kreeg van het NL stel wat ik in Tuktoyaktuk tegen kwam. Vanuit Valdez is het ongeveer 300km, dus dat is goed te doen. De route vanuit Valdez begint goed, ik rij door de Keystone Canyon en langs een paar hele mooie watervallen.

IMG_7284.JPG


IMG_7286.JPG


Na een korte fotostop ga ik door naar de Thompson pass. Helaas is het een beetje mistig en bewolkt waardoor ik niet al te veel uitzicht heb, maar alsnog is het leuk om te rijden. Na de pas volgt een wat saaier stuk, lange rechte wegen met weer hordes werkzaamheden. Gelukkig maakt de bewolking wel langzaam plaats voor het zonnetje. In Alaska en het noorden van Canada is de zomer natuurlijk maar kort, dus alle werkzaamheden moeten in een paar maanden gedaan worden. Je rijdt dus van het ene stuk naar het andere, het lijken de baustelles in Duitsland wel. Iedere keer weer stoppen en wachten op de pilot car. De ene keer heb je het geluk dat hij net aankomt met een hele sliert tegenliggers, de andere keer heb je de pech dat hij net weg is en moet je soms heel lang wachten. De motorrijders worden vaak wel naar voren gehaald zodat je niet in het stof van al het andere verkeer zit, maar veel tijd win je daar verder niet mee. Einde werkzaamheden, iedereen weer een paar minuten op het gas, en dan sta je een kilometer of wat verder weer stil. Wat nog eens een extra dimensie aan het verhaal geeft is een vreselijke vislucht. Zowat iedereen komt van de kust en het zalmseizoen is inmiddels in volle gang. Ze rijden allemaal met grote koelboxen achterin, gevuld met ijs en vis. Al het smeltwater met visdrap loopt eruit, en omdat ze iedere keer allemaal stil staan bij de werkzaamheden druipt het daar lekker op het warme asfalt en gaat in het zonnetje liggen marineren. Echt heel goor. Als ik afsla richting McCarthy ben ik daar gelukkig van verlost en kan ik zonder oponthoud verder.

IMG_7290.JPG


IMG_7291.JPG


IMG_7292.JPG


IMG_7294.JPG


Het is nog ongeveer 140 kilometer naar McCarthy, waarvan ongeveer de laatste 70 onverhard. Het is een lekker rustige weg, en nadat ik nog even ben gestopt voor een broodje ga ik verder met het laatste deel. De weg loopt uiteindelijk dood, en eindigt bij het dorpje McCarthy en de Kennicott kopermijn. De mijn is al in 1938 verlaten, en alles is achtergelaten alsof ze zo de volgende dag weer konden beginnen. Toen de mijn nog operationeel was kon je het dorp alleen maar per spoor bereiken. Pas veel later zijn de rails verwijderd en is het spoorwegtraject omgebouwd voor auto's. De mijn ligt vlak naast de Kennicott gletsjer, en het hele gebied is tegenwoordig een nationaal park. In oppervlakte zelfs het grootste nationale park van de hele VS.

IMG_7295.JPG


IMG_7296.JPG


De gravelweg ligt er mooi bij en nu ik mijn achterband niet meer hoef te sparen kan ik er wat vlotter overheen. Wel een beetje opletten voor gaten en kuilen natuurlijk. Na ongeveer 60 kilometer kom ik aan het einde van de weg, en bij een smalle loopbrug. McCarthy zelf is alleen te bereiken via de loopbrug. Iedereen moet voor de brug parkeren en lopend naar de overkant. Vanaf de loopbrug is het nog ongeveer 1,5 kilometer naar het dorpje. De kopermijn zelf ligt dan nog ongeveer 5 kilometer verder. Omdat je met de auto niet naar de overkant kan gaan er pendelbusjes vanaf de loopbrug naar het dorpje en naar de mijn. Voor de inwoners van McCarthy is er ook wel een brug voor auto's, maar die is privé-eigendom van de bewoners. Bezoekers mogen er niet overheen. Deze brug ligt er pas een jaar of 15, daarvoor konden de inwoners alleen in de winter als de rivier bevroren was met de auto over het ijs naar de overkant.

IMG_7298.JPG


IMG_7299.JPG


IMG_7301.JPG


Voor de loopbrug ligt een camping, dus daar blijf ik vannacht. Camping is een groot woord trouwens, je staat eigenlijk op de morene van de Kennicottgletsjer. Het lijkt een soort rivierbedding. Vaste plekken zijn er niet, iedereen zoekt maar wat uit. Faciliteiten zijn er ook niet, geen stroom, geen water, geen douches, alleen een paar composttoiletten. Ook geen vuilnisbakken, want je moet al je troep zelf weer mee terugnemen. Drinkwater kan je in McCarthy uit een bron halen, en verder zoek je het maar uit. Hou ik wel van. Het uitzicht maakt sowieso alles goed, want je staat op een geweldige plek. Aan een gletsjermeer, met uitzicht op de omliggende bergen en de gletsjer natuurlijk, prachtig. Ik zet eerst de tent op, en dan zet ik nog even een bakkie. Het is een uur of 6, en voordat ik ga eten wil ik eerst nog even in het dorp kijken. Het voordeel wat ik heb is dat je met de motor over de voetbrug mag. Nouja mag, er staat niet dat het verboden is, en wat niet verboden is dat mag, zeker in Alaska. Volgens de beheerder van de camping is het geen probleem, iedereen doet het en er gaan ook quads overheen.

IMG_7302.JPG


IMG_7311.JPG


IMG_7356.JPG


Aan de overkant van de loopbrug kom ik als eerste bij een zwemmeertje. Het is warm, dus het is wel lekker om even te zwemmen. Er zijn best veel mensen in het water, dus ik kan me niet voorstellen dat het heel koud is. Dat blijkt het ook niet te zijn, heerlijk water zelfs. Geen idee waarom dit niet koud is, maar het staat blijkbaar niet in verbinding met de rivier. Heerlijk opgefrist! Na het zwemmen kijk ik even rond in McCarthy, maar daar is echt heel weinig te zien. Het enige wat er nog wel leuk uitziet is het hotel met een paar oude auto's ervoor, maar dat is volgens mij meer show dan authentiek.

IMG_7313.JPG


IMG_7314.JPG


Ik rij door naar de Kennicott mijn, waar alles inmiddels al dicht is, maar het is leuk om er even te kijken. Morgen wil ik hier nog een rondleiding volgen, maar dan heb ik het van de buitenkant tenminste al gezien. Een aantal van de gebouwen is al gerestaureerd, en met andere zijn ze nog bezig. Met de rondleiding mag je er ook in, dus dat is wel leuk.

IMG_7326.JPG


IMG_7317.JPG


IMG_7322.JPG


Het is inmiddels al een uur of 8 als ik weer terug bij de tent ben. De zon is achter de berg gezakt en het koelt gelijk flink af. Nadat ik heb gegeten en afgewassen met een beetje opgewarmd gletsjerwater struin ik nog een beetje rond op het kamp. Voorheen liep ik na het eten eigenlijk altijd nog wel een rondje, maar omdat ik nu vaak bezig ben met het verslag of omdat het op sommige plekken is vergeven van de muggen komt het er niet altijd van. Nu is het wel weer even leuk om rond te lopen.

IMG_7331.JPG


7C8B0C07-950E-457F-8B19-0846B6A6E470.jpeg


IMG_7335.JPG


Morgen om 8 uur moet ik even langs de receptie van de camping lopen om me op te geven voor de toer. Het begint om half 10, en omdat ik gewoon zelf die kant op kan rijden hoef ik niet moeilijk te doen met de pendelbus. Ik wil de tent nog even laten staan, eerst de toer doen en daarna de boel inpakken. Het moet vast wel lukken om daarna nog een paar uurtjes te rijden, want ik wil er geen hele dag voor blijven staan. Er zijn nog wel wandelingen naar de gletsjer te doen, maar ik heb de afgelopen dagen al zoveel gletsjers gezien dat ik dat niet zo nodig vind.
 
Fantastisch! Ik ben daar zo'n 15 jaar geleden geweest: 2 campers (Ford F550 / 10 cilinder) 9 personen / 2 gezinnen. Was een gesponsorde trip (feelgood-familystory). Zijn toen met bushplanes naar Kennicott gevlogen, waren toen erg veel bosbranden. Van daaruit gewandeld naar een gletsjer. Mooi om te zien dat alles wordt opgeknapt.

Wat me toen opviel is dat ze al centrale verwarming hadden. Enorme ketels in die gebouwen.

De mijn is van de ene op de andere dag verlaten omdat erts uit China goedkoper was. Er ging nog 1 trein en daar is iedereen opgesprongen. Het brood zat nog in de ovens.........

Wat een geweldige reis!
 
Laatst bewerkt:
Dag 76, Woensdag 26 juli. Gereden: 325, Totaal: 15880km.

Vannacht om 2 uur had ik even de wekker gezet om te kijken of ik misschien een beetje Noorderlicht kon zien. De voorspelling was behoorlijk hoog, en inmiddels zit ik alweer wat zuidelijker en wordt het in de nachten een beetje donker. Nouja meer schemerig eigenlijk. Rond 2 uur zou het zo op het donkerst moeten zijn, maar als ik mijn hoofd buiten de deur steek is het aan de horizon nog gewoon licht. Je ziet zelfs bijna geen sterren. Had ik wel verwacht, maar het was het proberen waard. Snel weer doorslapen.

Omdat ik me vanaf 8 uur kan inschrijven voor de rondleiding door de mijn ben ik voor die tijd alvast klaar met eten. De tent laat ik nog even staan. Nadat ik me heb ingeschreven voor de toer pak ik nog wat spullen en rij ik vast naar de overkant van de brug. Hoe kan je nou beter wakker worden dan met een frisse duik in het kraakheldere en koele meertje? Het is echt heerlijk, wil ik thuis ook wel. Als ik weer wil vertrekken komt er net een andere motorrijder aan. Ik zag hem gisteren ook al rijden. Het is een Amerikaans kenteken, maar de bestuurder blijkt een Nederlander te zijn. Hij is samen met een Amerikaanse vriend op stap en heeft een van zijn motoren te leen. Het is alweer een tijd geleden dat ik Nederlanders heb gezien, zeker op een motor, dus het is wel weer eens leuk om in je eigen taal te kunnen spreken. Ik heb alleen niet al te veel tijd om met hem te praten, want over een half uurtje begint de toer en ik moet er ook nog heen rijden.

Nadat ik me heb gemeld voor de toer en nog 20 pagina's met waarschuwingen heb doorlopen en ondertekend kan ik mee. In dezelfde groep zitten toevallig ook 2 motorrijders die ook op de Ferry naar Valdez zaten. Het grappige is, je ontmoet onderweg zoveel mensen dat je ze de volgende keer wel weer herkent maar niet altijd meer weet waarvan. Zat die nou ook op de ferry, of was het toch de buurman op de camping, of heb ik hem heel ergens anders gezien? Gelukkig begint deze zelf over de overtocht met de ferry en over het Canadese stel wat onderuit ging. Oja, hij was degene die er achter reed, ook weer opgehelderd.

De toer begint met een uitleg over de omgeving. Mijn eerste gedachte was dat alle bergen steen onderaan de gletsjer resten uit de mijn waren, maar de hoeveelheid leek me al een beetje aan de grote kant. Het blijkt toch een natuurlijk verschijnsel te zijn, het is ijs bedekt met stenen en zand (morene), en het is dus nog deel van de gletsjer. Hoe het dan lijkt op allemaal keurige hopen steen is me nog steeds niet helemaal duidelijk.

IMG_7343.JPG


We worden eerst meegenomen door een aantal omliggende gebouwen, woonvertrekken enzo. Leuk hoor, maar daar kom ik niet echt voor. Ik kom voor wat ze de molen noemen, het 15 verdiepingen hoge houten gebouw. Vanuit de mijnschacht werd het grove gesteente over rails aangevoerd, in de molen vermalen, en het kopererts gescheiden van de rest van het gesteente. De molen is niet in de allerbeste staat, maar het is wel leuk dat je er in mag. Ik had gehoopt op iets meer technische uitleg, maar wat ik ervan begreep is dat de limestone waarin het erts zat zo fijn werd gemalen dat het eigenlijk gewoon wegspoelde. De overgebleven erts werd verpakt in zakken en met treinen naar smelterijen vervoerd.

IMG_7342.JPG


IMG_7346.JPG


IMG_7345.JPG


Het is een aardig klimmetje over allemaal gammele trappetjes. Niet iedereen kan daar even goed tegen, dus het duurt even voordat iedereen er door is. Waarom je met hoogtevrees in een 15 verdiepingen hoog gammel houten gebouw klimt weet ik niet, maar oké, wij wachten wel even. Uiteindelijk duurt de rondleiding zo'n 2 uur, en behalve dat ik wel iets meer uitleg had willen hebben over hoe het nou exact werkte was het wel de moeite waard.

IMG_7350.JPG


IMG_7347.JPG


Het is inmiddels 12 uur, dus ik haal in Kennicott nog even een broodje en ga dan terug naar de camping. Nog een keer een plaatje van de tent bij de gletsjer, en dan een beetje vlot de inpakken. Als alles klaar is rij ik nog een keer de loopbrug over om de camelbak te vullen met het heerlijke koude water uit de bron. Tot slot rij ik nog even langs het zwemmeertje voor een frisse duik. Op de terugweg is het dit keer wat drukker dan gisteren. Dat is op zich niet zo erg, maar het zorgt voor een hoop stof. Op de motor ben je op gravel sneller dan de meeste auto's omdat je de gaten en kuilen kan ontwijken. Daardoor loop je dus steeds in op je voorgangers, en dan is de vraag, op ruime afstand volgen en niet opschieten, of proberen in te halen? Als je wil inhalen zal je ze eerst vol door het stof moeten naderen. De meesten gaan trouwens wel aan de kant als ze je zien, maar dan moet je wel eerst dichtbij genoeg komen natuurlijk. Stofhappen dus.

IMG_7353.JPG


IMG_7357.JPG


IMG_7358.JPG


IMG_7359.JPG


Als ik weer op het asfalt kom rij ik gelijk langs een koffietentje, dus dat is natuurlijk even een stop waard. Daar tref ik ook weer de NL-motorrijder en zijn Amerikaanse vriend. We maken nog even een praatje, en gaan dan beiden een andere kant op, want zij gaan naar Valdez. Terug op de doorgaande route tref ik gelukkig maar één keer werkzaamheden, en daar kan ik binnen een paar minuten door. Nu ik weer een beetje uit de bergen kom loopt de temperatuur flink op. De thermometer staat op 29 graden. Verderop zie ik al typische onweerswolken ontstaan, en nu ik er over nadenk was dat ook de voorspelling voor de komende dagen, onweer in de avond. In Glennallen stop ik om wat boodschappen te halen, en dan ga ik snel weer verder. Omdat ik vanmorgen de mijn heb bezocht had ik me al voorgenomen om wat langer door te rijden vandaag. Ik stop meestal toch op de parkcampings, daar kan je ook tot laat wel terecht.

IMG_7361.JPG


IMG_7363.JPG


Terwijl ik de donkere wolken tegemoet rij valt het me op dat er nagenoeg geen ander verkeer meer is. Het geeft een beetje een apart gevoel, alsof iedereen is gevlucht en ik als enige de ellende tegemoet rij. Als de eerste spatten beginnen te vallen stop ik even om alle ventilatieritsen in het pak dicht te trekken en de tas wat beter af te sluiten, en dan rij ik de wolkbreuk tegemoet. Ik vind die heftige wolkbreuken altijd wel spectaculair, ook al ben je binnen een paar minuten drijfnat. Dit keer niet, de weg is drijfnat maar ik mis de bui op een haartje. Al na een paar minuten kunnen alle ritsen weer open.

IMG_7364.JPG


Kort voor de camping die ik heb uitgekozen herhaalt de geschiedenis zich, en kom ik op een haartje na goed weg. Ik zie de bliksemschichten en ik hoor de donder, maar gelukkig mis ik de regen. Ook als ik bezig ben met het opzetten van de tent hoor ik een hoop gerommel in de lucht, maar alles trekt net langs. Wat dan weer niet langs trekt zijn de muggen, die zijn weer op oorlogssterkte. Na een week relatieve rust ben ik weer flink aan de beurt. Tent opzetten en koken met je jas aan en dat domme netje over je kop, terwijl het super heet en benauwd is, is echt geen pretje. Gelukkig is het eten snel klaar en duik ik meteen de tent in.

IMG_7367.JPG


Het koelt maar niet af, dus zowel in de tent als er buiten is het niet uit te houden, maar als de zon onder gaat wordt het gelukkig iets aangenamer. Morgen staat de Denali Highway op het programma. Deze deels onverharde weg loopt naar het Nationaal Park Denali, maar is niet te verwarren met de Denali Parkway, die daadwerkelijk het park ingaat. Het schijnt een erg mooie weg te zijn, dus die wil ik nog wel even meepakken. Ik ben natuurlijk al in Denali geweest, ik ben ook langs het begin van de weg gekomen, maar hij loopt naar het westen, en ik wilde naar het zuiden. Het paste dus niet in mijn route, en bovendien was het slecht weer. Het weer is nu beter, maar hij past eigenlijk nog steeds niet in mijn route. Omdat ik hem toch wil rijden, rij ik morgen richting Denali, en overmorgen weer terug. Als het echt zo mooi is als iedereen zegt is het vast geen straf om hem 2x te rijden. Ik ben benieuwd!

IMG_7368.JPG
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer

Vergelijkbare onderwerpen

James Bond
Reisverslag 2023: Piemonte Maira Stura scarsa pavimentazione stradale
2
Reacties
41
Weergaven
4K
AdventureGirl
AdventureGirl
Crossing The Rubicon
2023 - 18-daagse reisverslag naar de Balkan
2 3
Reacties
51
Weergaven
5K
David_ZZR
David_ZZR
cb_750_kz
Reisverslag 2023: via Bulgarije en Turkije naar Georgië en weer terug!
2 3 4
Reacties
92
Weergaven
9K
Tomcat_
Tomcat_
D
Reis door Europa vertrek begin November 2023
2
Reacties
33
Weergaven
3K
Crossing The Rubicon
Crossing The Rubicon
MotoRobin
Reisverslag 2023: Île de Corse
2 3
Reacties
55
Weergaven
6K
Parsiefey
Parsiefey
Terug
Bovenaan Onderaan