Het ontbijt werkt via een invulformulier dat ik gisterenavond had ingevuld omdat het buffet niet meer corona-proof is. Ik ben vergeten wat ik had aangekruist maar ben blij verrast met wat ik krijg. Een scala aan broodjes, Duitse vleeswaren, Duitse kaas en huisgemaakte yoghurt. Het uitzicht vanuit de eetzaal is erg mooi en terwijl ik de slappe Duitse koffie naar binnen slurp denk ik aan de rit van vandaag. Het wordt een aardige rit (370km) met de focus op de zuidelijke deel van het Zwarte Woud. Vandaag is de tevens eerste dag dat ik bepakkingsloos rond kan toeren, dat zal zeker schelen.
Het eerste stuk is hemels, vloeiende bochten op een goed onderhouden en rustige weg. Na het eerste anderhalf uur pauzeer ik op een stopplaats wat een mooi overzicht over de onderliggende bochten en de motorrijders die zich de weg eigen maken. Door het verminderde gewicht op de MV is het een stuk speelser ding geworden. Kort afdraaien is geen probleem als de situatie daar om vraagt. Dat het gas ook smeuïg te bedienen is helpt daar ook bij.
Verder naar het zuiden worden de weggetjes wat smaller en uitdagender. Er is met name één weg die langs een klein riviertje loopt en geflankeerd wordt flinke rotspartijen. Af ten toe is de hoogte tussen sterk kronkelende weg en de rivier de ‘Schlücht’ 20 tot wel 30 meter met enkel een vangrail om je die smak te besparen. Maar het zorgt er ook voor dat de snelheidsbeleving optimaal is. Scherend langs de vangrail en dan weer langs de rotsen aan de andere kant is mijn blik ferm gericht op de juiste lijn. Het zonnevizier is omlaag want door de bomen schijnen af en toe felle zonnestralen. Afremmend op blinde scherpe bochten is het fijn dat de MV een anti-hop koppeling heeft om vloeiend en tikje terug te geven. Uitkomend van een wijd lopende bocht pak ik de hele breedte van de weg om op het juiste moment weer naar de binnenkant te sturen. Plots komt er een joekel van een VFR1200 Crosstourer in beeld, ik rem hard af. Het lijkt bijna alsof ik stil sta maar de teller geeft 60 km/h aan. De Honda bestuurder merkt mij op en houdt rechts. Voet uit en gaaaaaas.
Dit tafereel herhaalt zich langs de weg die langs de ‘Alb’ loopt en ik krijg het er warm van. Even verderop spot ik een mooi bankje waar ik van het uitzicht kan genieten. Zo heb ik het het liefst, alleen met mijn eigen gedachten terwijl de MV zacht tikkend van de hitte achter mij staat. Af en toe zoeft er een een motor achter mij langs. Ik prop mijn oortjes in en luister naar Neil Young en sluit mijn ogen. Ik kom weer uit mijn droom wanneer een drietal motorrijders naast mij stoppen. Een ouder gezelschap met een oude BMW motor, type R50 volgens mij uit de jaren 50. Ik wordt er zelf niet warm of koud van. Het heeft wel wat, maar niet veel. Ik wordt wel blij van een oude Engelse motor maar die rijden hier niet veel rond, op een retro-modelletje na.
Er ligt een ware circuitbaan bij Freiburg, alleen is deze in het weekend voor motoren gesloten. Hier zitten 'die Grünen' klaarblijkelijk in het bestuur. Ik stuur er omheen en besluit hier later terug te komen (dag van schrijven is zondag). Ik volg de B500 terug naar het hotel want ik heb genoeg gestuurd voor vandaag. Onderweg passeer ik een opstijgplaats voor paragliders en ik stop om een paar kiekjes te schieten.
Eenmaal terug in Hornberg loop ik, na ik mijzelf heb opgefrist, nog een rondje in het historische dorp met een aantal mooie gebouwen en een gemoedelijk sfeertje. Er zijn hier veel verwijzingen naar de Middeleeuwen en het Kasteel Hornberg. Een bekende Duitse uitdrukking komt hier vandaan: “
Das geht aus wie das Hornberger Schießen” wat refereert aan de belegering van Hornberg in de 16de eeuw. De Hornbergers schoten al hun kruit in korte tijd er doorheen waarna het kasteel hulpeloos achter bleef en spoedig werd ingenomen. Je kruit te vroeg verschoten hebben in het Nederlands dus. Ik kijk terug naar het hotel dat bovenop de heuvel staat,
ai, er is een lange trap maar die is erg steil, dat weet ik want die heb ik genomen om naar beneden te komen. Dan maar via de lange weg zoals je met de motor komt, dat is iets minder zwaar.
Omdat het half juni is, is het lekker lang licht. Zo kan je lekker veel doen op een dag. Ter afsluiting geniet ik van de Thaise kookkunsten van het restaurant en dat beviel zeer goed, ik houd wel van scherp. Morgen zal ik afreizen naar het, ten oosten van het Zwarte Woud gelegen en minder bekende, Schwäbische Alb en het dal van de Donau, ik had daar namelijk goede dingen over gelezen in een motorblad.