Pieken en dalen
Het laatste restje kettingspray verlaat de spuitbus met een zielig gepruttel. Op. Dat is het resultaat van de afgelopen dagen waarbij de laatste kilometers telkens door regen werden afgelegd. Gelukkig zijn de andere motorrijders bereid om het laatste restje te sponsoren. Vandaag staat het Salzburgerland en omstreken op het menu. Over menu’s gesproken, bij aankomst in Pension Hubertus werd mij verteld dat ik zou kunnen genieten van een overheerlijk bio-ontbijt. Het fronsen van mijn wenkbrauwen deed de eigenaresse al direct vermoeden dat ik dacht op een komkommerdieet te worden gezet, maar haalde deze zorgen direct weg. Er is van alles wat, maar dan met biologische afkomst. De koffie komt uit Peru (geef mij toch maar D.E.), zuivel uit de streek en al het andere spul zeer verantwoord gluten-vrij, lactose-tolerant en wat ze tegenwoordig allemaal nog meer bedenken. Je kan er haast niet meer aan ontkomen dus ga ik zelf maar is een uranium- en asbestvrije speldbroodbakkerij beginnen als ik weer thuis ben, vast veel klandizie voor.
Eerst een stukje over de snelweg, de temperatuur is namelijk opgelopen naar 30 graden en ik kan wel wat rijwind gebruiken. Het eerste stuk rijd ik nog mee met de andere motorrijders van het hotel maar splits bij Hallein af. Hier bezoek ik eerst een motorzaakje om wat kettingvet te kopen, Motorex, aus Österreich, Jawohl. Vanaf Hallein rijd ik naar de Rossfeld Panorama Strasse. Een mooie, zoals de naam al zegt, panoramische route waar je ook prima kan sturen. Het uitzicht op de top is zeer mooi. Een bonte collectie van motorvoertuigen heeft zich hier tevens verzameld, oude Vespa’s, andere oldtimers, Porsches en een Ferrari.
Vanaf hier rijd ik richting de meren en bergen van het Salzburgerland. Maar ik kan er kort over zijn: doe dit niet op een zaterdag, doe dit niet als het 30+ graden is en laat iemand een route plannen die eens in de zoveel tijd wel zijn verstand gebruikt. Het was druk, ruk en kut. De omgeving is zeker mooi maar daar kon ik niet van genieten. Heb dus ook maar weinig foto’s gemaakt. Heb vervolgens maar een zuidelijke richting aangehouden en de Postalmstraße op gereden, een, hoe kan het ook anders, tol-pas. Maar het is er boven wel koel en ik kan heerlijk in het gras liggen. Tussen de vele nieuwsgierige koeien weliswaar, maar het zijn vooral de vliegen die je op den duur gaan irriteren. Ik ga dus maar weer verder.
Dat deze dag geen hoogtepunt is, is mij wel duidelijk. Tot overmaat van ramp springen 3 rode kruizen aan vlak voor een tunnel op de snelweg terug naar Zell am See. Verderop is een ongeluk gebeurd, achter mij vormt zich snel een file. Gelukkig sta ik redelijk vooraan en kan ik via de vluchtstrook naar de schaduw van de berg vluchten. Een motorrijder die hetzelfde idee had kijkt op zijn telefoon en ziet dat het een groot ongeluk is en dat we hier voorlopig zitten opgesloten. Hadden we maar de naastgelegen N-weg genomen hé? Nu te laat.
Gelukkig verdwijnen de kruizen zonder waarschuwing al na een half uur. Dat dat sneller is dan menig automobilist had verwacht is ook duidelijk. In een totale chaos worden de picknickkleedjes als een razende opgerold en file-gesprekken met de mensen zes plaatsen terug abrupt afgekapt. Ik wordt zelf bijna over mijn tenen gereden als een automobilist de vluchtstrook pakt omdat hij NU kan vertrekken. Idioot. Afijn, ik moet mijn helm nog opzetten en voeg mijzelf tussen de massa wanneer alles weer in beweging komt.
Ik zoek naar een laatste manier om mijn dag toch nog mooi te kunnen afsluiten en zie op de TomTom dat er nog een interessant kronkelende weg boven Zell am See loopt, de Hochkönig Strasse. De Hochkönig is een berg op de grens met Duitsland waaronder deze pas/weg loopt. Een schot in de roos. Het is hier rustig en de bochten volgen elkaar in hoog tempo op in een spectaculaire rotsachtige omgeving. Naarmate je verder stijgt wordt het landschap meer open en komen uiteindelijk de bochten (met strak asfalt) in alle variaties voorbij. Need I say more? Kan zo in de motorbijbel, het hele
stuk vanaf Bischofshofen naar Saalfelden. Mijn dag is weer helemaal goed en mijn achterband weer iets dichter bij de eeuwige jachtvelden.
Het regent een keer niet aan het eind van de dag, een welkome verandering. Ik rijd het terrein van Pension Hubertus op en zie de volle bierglazen op de tafeltjes van het terras staan. Voordat ik zelf kan toeslaan roept Bernd mij en stelt mij voor aan een net nieuw gearriveerde gast. Dit is Tatjana, ze is Oekraïens, heeft in Leuven gestudeerd en praat Nederlands, succes! Terwijl ik de losse eindjes in mijn hoofd aan elkaar aan het knopen ben, sta ik een gesprek aan te knopen met haar en verbaas me over haar foutloos Nederlands met Vlaams accent. Ze is bovendien beeldschoon, met blond licht krullend haar en ze heeft een mooie rode zomerjurk aan. Ik vraag haar mee uit eten en... CUT. Dit is een
motor-forum toch?