Wanneer ik half wakker de ontbijtzaal binnen kom lopen staat Bernd klaar om een high five te geven. “Und, etwas passiert?” Na wat andere plagerijtjes vertelt hij mij dat hij ook een beetje Russisch kan spreken, net als Tatjana. In sommige delen van Oekraïne spreken ze namelijk Russisch ipv. Oekraïens. Gisteren heb ik ook wat geleerd maar niet veel van onthouden, behalve dat in de Russische taal vooral op de gezondheid, het leven of vrouwen wordt getoost. Minder gebruikelijk is met de bij ons bekende kreet ‘Nazdarovja’.
Ik ben nu zo’n 9 dagen onderweg en besluit van vandaag een rustdag te maken. Vanuit Zell am See kan je gratis met de toeristenkaart (die je bij het hotel krijgt) de bus nemen naar de gondelbaan even verderop. Vanwege de corona krijgt iedereen een privé-rit naar boven naar de Schmittenhöhe. Het weer is uitstekend en het uitzicht over de wijde omgeving vanaf de top is prachtig. Het is hier een 360 graden panorama van de Oostenrijkse bergen, in de verte kan ik de Königsberg zien liggen. Verderop stijgen paragliders op en kunnen op de thermiek lang rond de top van de berg zweven. Wel vet, maar ben toch niet zo happig om dit zelf een keer te gaan proberen, vliegen gaat beter met vleugels.
Het is goed toeven op deze hoogte, het is er koel en het is fijn om even de benen te strekken. Er valt van alles te lezen op de informatieborden en te bezoeken, zoals een oud kappelletje. Wiens klokken ook uitstekend werken (auw). Mijn plan is om het wandelpad tot Zell am See af te lopen, daar zal ik wel even zoet mee zijn. Wandelend door de alpenweiden kom ik langs bossen, alpentuinen en verlaten skipistes. Vooral de bloeiende alpenroosjes en Edelweiss zijn mooi. Gelukkig kan je bij de sommige skiliften wat water tappen want het kwik loopt op naarmate de hoogtemeters afnemen. Mijn bovenbenen zijn lange afdalingen niet gewend en ik moet oppassen om niet te snel af te dalen op de steile stukken. Eenmaal onder de boomgrens vallen vooral de enorme mierenhopen op, daar moet je je achterwerk niet in parkeren.
Ik ben blij als ik weer beneden in Zell am See ben en er koud water uit de douchekop stroomt. Tatjana trok vandaag trouwens haar eigen plan, die was er na het ontbijt al snel op uit gegaan. Na wat te hebben gegeten raak ik in gesprek met een Duits echtpaar die op een KTM 1290 super adventure zijn komen aanzeilen. Ze vertellen dat ze op terugreis zijn van een lange trip naar Kroatië. Daar waren ze vaker geweest, het enige dat daar tegenvalt zijn de wegen. De kwaliteit dan, het uitzicht was wel top en bochten heb je er ook genoeg. Ze vertellen dat de kinderen de deur uit zijn en er zo vaak en zo lang op uit trekken als het werk toelaat. Lekker leven, chapeau!
Sinds een paar dagen is er een hele club met Oostenrijkse motorrijders waar ik nog geen contact mee heb gehad, beetje een gesloten groep. Omdat er veel gedronken wordt en de sfeer onder de gasten wat losser is wordt ik er uiteindelijk bij geroepen, ik moet maar is uitleggen waarom ik op die ‘verrücktes’ MV rijdt. Mijn Duits is niet perfect maar ik vertel dat ik er min of meer per toeval aan ben gekomen. Niet bedacht dat ik op die dag een motor aan zou schaffen was ik in mijn auto (er was regen voorspelt) naar een Honda dealer in het oosten van het land gereden. Daar stond in een hoekje een ingeruilde Brutale. Na een lange onderhandeling met behulp foto’s van mijn SP1 op mijn telefoon de verkoper ervan overtuigd dat het een piekfijn exemplaar betrof en mijn handtekening onder het koopcontract gezet. En zie hier mijn vrind, ik ben ver van huis en de drijfstangen zijn nog niet door het blok geknald.
MV Agusta is zelfs een tijdje van Harley-Davidson geweest, totdat de crises begon en voor een symbolisch bedrag terug aan de Castelioni’s werd overgedragen. Pa Castiglioni deed redelijk goede zaken maar na zijn overlijden kwam het lot van het merk in de handen van Zoon Castiglioni. Hij bleek meer van maatpakken en haarproducten af te weten dan motoren en het duurde dan ook niet heel lang voordat een Russische oligarch de handel overnam en Zoon op een zijspoor zette. En die Rus doet het zo slecht nog niet. Ok, het doel van 10.000 motoren per jaar is nog wat ambitieus, maar toch. “So, ein MV ist eigentlich ein Russisches Motorrad?” Ja.. Genau, wie ein Dnepr. Er wordt gelachen. Tijd voor meer bier, heb een droge bek.
Het is rond 12 als ik behoorlijk aangeschoten Tatjana voorbij zie lopen, die zonder iets te zeggen direct het hotel in loopt.
Ah, zo weet je dus dat het een one night stand is… morgen mijn ziel maar ten droge leggen.