Soms als ik op de motor zit, overvalt mij een diepe vreugde. Ik ben dan erg blij dat ik leef, dat ik gezond ben en dat ik dit mag doen.
Nu zou ik mij niet zijn als ik daar niet over na ging denken. Waar komt dat vandaan, die vreugde?
Volgens de bekende pyscholoog Piet Vroon, die ook motorrijder was, is dat vanwege het feit dat je op de motor de buitenlucht ruikt.
Dat lijkt mij wat prozaisch.
Het moet toch dieper gaan dan dat?
Waar komt volgens jullie de vreugde van het motorrijden vandaan?
Motorrijden dwingt alle gedachten in je hoofd in de slaapstand. Zeker als je op leuke bochtige weggetjes rijdt moet je je kop erbij houden en wordt je één met de motor waar je op rijdt, je bestuurd de motor niet meer door middel van nadenken, maar intuïtief, op je gevoel.
Geen enkel ander voertuig kun je zo op je gevoel besturen, geen ander voertuig reageert alsof het een deel van jezelf is. Je "voelt" de weg onder je omdat de motor heel direct reageert op de ondergrondgesteldheid, je kunt met je evenwicht en je zit de motor heel excact de bochten in sturen, waar jij naar kijkt, rijdt de motor naartoe.
Zo intens zit motorrijden met je gevoel en menselijke reflexgedrag verbonden dat het op dat soort momenten, als alles even klikt, het verleden en de toekomst laat wegvallen, je hoofd leegmaakt en alle focus inzet op het NU, de enige vaste factor in je bestaan.
In het nu zijn heel even alle variabelen gestold tot een tastbare realiteit. En deze realiteit beseffen we eigenlijk nooit echt, we zijn altijd bezig met toekomst en verleden, maken ons druk om angsten, geloofsovertuiging, ziekten, geld, promotie, trauma's en belevingen enz, maar nooit, behalve dan, ben je je volledig bewust van het "NU"
Op die mooie ritten valt alles weg, je zorgen en verdriet, je wensen, je besef van bezittingen en tijd, aanzien en status, alles.
Je bent alleen nog maar en je leeft enkel op basis van je gevoel als reactie op het nu.
Heel puur, heel ongecompliceert..
Zo ervaar ik het een beetje als het allemaal even precies goed zit..