Een reisverslag : Augustus 2011 Ardèche / Frankrijk
- Onderwerp starter ...Ron...
- Startdatum
Stampertje_35
MF veteraan
Ik val wat later in (door wat drukte in en rond "+verder weg" om het huis)1) Notitieschriftje met krabbels is een geheugensteuntje. Niets meer of minder, de rest is gewoon goed om je heen kijken, en opslaan.
2) Tis geen hotel, tis een Reiki Healingcentrum, met o.a. chambre d'hotes.
3) Ja, Stamper is ook zeldzaam neurotisch...
en zie dat m'n naam opeens hier valt in de trant van neurotisch
Ja een doekje, nat en droog (microvezel) gaan altijd mee op vakantie ...
Niet om de motor proper te houden maar om m'n vizier helemaal schoon te houden
Ja ... want ik kan er helemaal niet tegen als er vingers, vliegen en andere afdrukken in het zicht zitten ... is dat neurotisch
Natuurlijk gebruik ik dat zelfde doekje (als ik de gelegenheid krijg om 'm uit te spoelen) ook voor de kop- en achterlamp ... éénmaal schoon mag ook het scherm even genieten van een weldadige schoonmaak beurt, maar dan houd het wel op hoor
ik heet immers geen RoLoo
P.s. heerlijk om weer een reisverslag van je te lezen ...
daar onze tripjes voorlopig nog niet doorgaan
Laatst bewerkt:
Hij gaat lekker Ron....
Zoals een ouwe engelse homo vroeger ooit zei:"Doohgaan, vohal doohgaan....."
Volgens mij toch wel een beetje verslavend he..........? dat mooie Frankrijk
Misschien als, mogelijk, vervolg een volgende keer iets "hoger"(mtr) gaan zitten en, indien mogelijk, voor of naseizoen gaan pakken...
Zoals een ouwe engelse homo vroeger ooit zei:"Doohgaan, vohal doohgaan....."
Volgens mij toch wel een beetje verslavend he..........? dat mooie Frankrijk
Misschien als, mogelijk, vervolg een volgende keer iets "hoger"(mtr) gaan zitten en, indien mogelijk, voor of naseizoen gaan pakken...
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #29
...yep ; zonder twijfel gaan we een keertje terug naar Frankrijk !...
...van mijn part volgende week...
...ben nog lang niet uitgekeken, cq. gereden daar in die Ardèche...
...dat 'hoger' komt dan later wel ; je bedoelt iets van Alpen ofzo...??
...morgen weer een nieuw deeltje vrienden ; of het moet morgen per ongeluk heel mooi weer worden in Nederland, want dan ga ik in de tuin zitten/liggen/werken...
...van mijn part volgende week...
...ben nog lang niet uitgekeken, cq. gereden daar in die Ardèche...
...dat 'hoger' komt dan later wel ; je bedoelt iets van Alpen ofzo...??
...morgen weer een nieuw deeltje vrienden ; of het moet morgen per ongeluk heel mooi weer worden in Nederland, want dan ga ik in de tuin zitten/liggen/werken...
Laatst bewerkt:
Stampertje_35
MF veteraan
Ook hoger in de trant van de Vogezen e.d. (dichter bij huis)...yep ; zonder twijfel gaan we een keertje terug naar Frankrijk !...
...van mijn part volgende week...
...ben nog lang niet uitgekeken, cq. gereden daar in die Ardèche...
...dat 'hoger' komt dan later wel ; je bedoelt iets van Alpen ofzo...??
...morgen weer een nieuw deeltje vrienden ; of het moet morgen per ongeluk heel mooi weer worden in Nederland, want dan ga ik in de tuin zitten/liggen/werken...
Maar het kan er nat zijn, het is niet voor niets zo groen daar
Trouwens ... als je die kant aanhoudt en verder naar beneden zakt (zeg maar zo langs de kant van Duitsland afzakt langs Zwitserland tot en met Italie aan toe) is het ook geweldig mooi rijden ... je kan daar 'laag' blijven maar ook tot grote hoogte stijgen
Vaak wat afgelegen en rustig, toch mooi natuurschoon en goede doorgaande wegen tot kleine slingerweggetjes waar je je eigen helemaal uitleven kan
![:]](/styles/motor-forum/smilies/crossy.gif "Crossy :]")
Laatst bewerkt:
Stampertje_35
MF veteraan
...nog mzzl dat tie niet gelijk dat Col du Bussang in 1 adem noemt...
Denk ... laat ik die nou net ff niet noemen,
want Col de Bussang heb je al zoooo vaak gehoord
frake
Die hard MF'er
Ik val wat later in (door wat drukte in en rond "+verder weg" om het huis)
en zie dat m'n naam opeens hier valt in de trant van neurotisch
Ja een doekje, nat en droog (microvezel) gaan altijd mee op vakantie ...
Niet om de motor proper te houden maar om m'n vizier helemaal schoon te houden
Ja ... want ik kan er helemaal niet tegen als er vingers, vliegen en andere afdrukken in het zicht zitten ... is dat neurotisch
Natuurlijk gebruik ik dat zelfde doekje (als ik de gelegenheid krijg om 'm uit te spoelen) ook voor de kop- en achterlamp ... éénmaal schoon mag ook het scherm even genieten van een weldadige schoonmaak beurt, maar dan houd het wel op hoor
ik heet immers geen RoLoo
P.s. heerlijk om weer een reisverslag van je te lezen ...
daar onze tripjes voorlopig nog niet doorgaan
Ja zeg, sorry hoor, dit is allemaal toch heel erg normaal.....?
Wij nemen altijd een microvezeldoekje mee (jawel!) voor het schoonmaken van de vizieren en daarbij ook iedere ochtend voor het rijden de bovenkant vd tank (waar de tanktas op komt), de onderkant vd tanktas en het gedeelte waar je met knieën tegen aan zit zodat het vuil niet krast
Dan uitspoelen en in een ZipLock zakje van een groot blauw/geel warenhuis (help!), hebben we altijd een goed vochtige doek bij ons De lampen alleen als het heel erg met geplette vliegen is, de rest blijf ik vanaf omdat dat is ingespoten met PTFE/Siliconen dus dan doet poetsen meer kwaad dan goed.
Verder gaat het echt meer dan prima met ons....
frake
Stampertje_35
MF veteraan
Pfjoei ... ben'k toch nie zo neurotisch nie
En Ron ... jij ook niet hoor
En Ron ... jij ook niet hoor
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #36
Reisverslag : Frankrijk, Ardèche Augustus 2011.
ter info : foto klik = foto groot
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet, sorry…
Deel 4 : Dinsdag 02 Augustus 2011 ; en tijd voor een toertje.
Motor : BMW R1200RT
Wie : Ron und Jeannet
Huh…, wat gek…, het is zomaar bewolkt deze morgen…
En dat terwijl de weersverwachting, welke tot nu toe nog steeds goed klopt trouwens, ons een fijne 28 graden belooft, en de dag een mooie 9 geeft.
M.a.w. ; het zal wel los lopen.
En anders ook maar niet !
Eerst maar eens naar beneden & buiten voor weer zo’n overweldigend, en volumineus ontbijt !
Het plan voor vandaag is om een niet al te gek lang toertje te maken. En we krijgen de tip (hoewel we dat zelf ook hadden kunnen bedenken natuurlijk…) dat als je hier lekker wilt motorrijden, je eigenlijk heel vroeg weg moet gaan, en tegen de tijd dat het dan ranzig heet begint te worden (in de middag dus…), je dan eigenlijk vooral iets faliekant anders moet gaan doen.
Iets anders in ieder geval dan in je zoveel-delige Motorkostuum je zelf te gaan zitten afvragen waarom je jezelf, en de meereizende echtgenote toch allemaal zo’n kwelling aandoet…
We zitten dus aan dat ontbijt, laten het ons meer dan uitstekend smaken, en komen totaal niet op gang…
Tsssssss..., wat is dat toch…??
Normaal zijn we nooit zulke luie donders ‘s ochtends !
En nu…, we blijven maar hangen, maken een meer dan gezellige babbel met wat andere ontbijtgangers, en gastvrouw Aris biedt ons nog een lekker bakkie leut aan.
Want we hoeven toch niet weg…?!
Zegt ze.
En hoe het allemaal komt, vraag het mij niet (stond ook nix van in mijn notitieschriftje trouwens… ), maar we komen pas na het middaguur weg…, op het moment dus dat het inderdaad al gewoon een soort van snoeiheet begint te worden.
En het gekke is…, het is lang geleden dat ik mijn zo relaxed heb gevoeld.
En dat terwijl ik heel zwart-wit gezien geen enkele reden zou mogen hebben om zo zeldzaam relaxed te zijn.
Wat doet dit plekje hier in Laurac-en-Vivarais met mij vraag ik mij af…
Het kan toch niet alleen aan dat ontbijt liggen.
Of aan de koffie.
Of aan het geluid van de krekels ’s avonds.
Rond een uur of half 1 rollen we pas de poort uit… ; ‘n nieuwe (mid)dag, nieuwe kilometers. Ofzo.
En omdat ik vaak in muziekjes denk onderweg ; denk ik aan dit muziekje.
En dat is verdorie ook al zo relaxed…; pffffff…, ’t gaat ècht niet goed met me…
…ja..., dat zeg ik net : ’n nieuwe (mid)dag ; nieuwe kilometers…
Vanaf ons verblijfplekje Les Blancards rijden we een klein beetje verder de ‘binnenlanden’ in.
Gewoon zonder doel, gewoon om even te kijken wat er zoal in de buurt te zien is.
En dat zijn dan vooral stukken bosgebied, met opmerkelijk strak aangelegde wegen er doorheen.
Maar…, echt bevredigen doet dat gezapig rondrijden op deze manier ook niet, en verhaaltechnisch omschreven, rollen we 'de bult naar beneden', spreken wij af dat wij een niet al te gek lange toer gaan doen, en om ons zelf en motor te voorzien van een natje en een droogje, doen we een paar vlotte boodschappen, en we tanken de motor af bij de Intermarché in Rosières.
…Rosières ; Intermarché + tanken op amper 5 kilometer van Laurac-en-Vivarais…
Het tanken bij zo’n Intermarché is trouwens relatief voordelig, want een litertje Super98 kostte daar elke keer zo rond de 1.54, en dat kan dan maar zo tussen de 10 en 15 cent minder duur zijn, dan bij van die kleine pompjes, in van die kleine dorpjes.
Want…, ik heb ook een keer ergens getankt daar in Frankrijk, en daar mocht ik voor een liter Euro95 (!) gewoon even een bikkelharde 1 Euro 70 aftikken (heb er toen ook maar 10 liter gehaald…, stelletje boeven !).
M.a.w. ; dat tanken bij zo’n supermarkt is toch wel relatief voordelig(er).
En om 13.59 uur rekenen ik 20.91 liter af…, en goeiedag zeg…, tis alweer 2 uur in de middag (!), en dat terwijl de zon haar/zijn best doet om ons in een akelig rap tempo uit ons motorpakkie te doen laten stinken…
Ik overleg met vrouwlief, en ik krijg de goedkeuring om de ‘aanrijroute’ van route 4B te activeren.
En die aanrijroute is dan logischerwijs route 4A.
En dat 4A en 4B zegt U natuurlijk nu nog helemaal nix…
Ik zal het proberen uit te leggen.
Tijdens mijn pre-vakantie zoektocht naar logeeradressen in de Ardèche kwam ik de site www.zonnig.com tegen.
En als je dan op 1 van de buttons boven aan die pagina drukt, zit je zomaar op de site www.motorrijden.fr , en op die site staan dan weer een 6-tal routes welke qua afstand ook vanaf ons logeerstekkie heel best te behappen zijn.
Dus…, die routes heb ik bekeken. Heb er een beetje GoogleEarth op losgelaten, heb de routes helemaal voor akkoord bevonden, en heb er een zg. aanrijroute aan vast geknoopt naar een punt in die ‘gepikte’ route.
Heb die routedingen voor mijn eigen gemak simpele nummertjes + een korte naam gegeven, en 5 stuks ervan opgeslagen in mijn donkergrijze Digitale Routeverprutser.
Op deze pagina ziet U zes routes, en wij doen vandaag een deel (want helemaal lukt toch niet ; want het was tenslotte al fijntjes leuk in de middag…) van deze tocht.
…en dat ziet er in MapSource dan zo uit…
…enne…, de rode lijn = aanrijroute 4A…
Tja…, en dan loop je ook eigenlijk gelijk weer tegen een slechte (nou ja…, minder goede…) voorbereiding aan.
Want daar ben ik graag van ; van de voorbereiding.
Oh ja ?
Ja !
Want amper een paar kilometers onderweg (ca. half 3 in de middag nu…) rollen we Balazuc binnen ; of in ieder geval de toegangsbrug tot dat schilderachtige, op een rots gebouwde Balazuc.
We hadden er nog nooit van gehoord, maar dat dorpje schijnt ongeveer het mooiste dorpje van Frankrijk te zijn.
Zegt men.
Maar…, ons geen tijd hè...
We gunnen ons geen tijd om het dorpje tot in al zijn uithoeken te bekijken.
En dat schijnt jammer te zijn.
Zegt men.
En daarom behelp ik mij na thuiskomst met het altijd fijne Google.
Mooi stadje inderdaad !
…flitsbezoek aan Balazuc (nummer 1 op het kaartje)…
Dat rond het kronkelwater rondhangen schijnt hier in deze omgeving trouwens een soort van uitgebreid gezellig volksvermaak te zijn. Want je ziet het daar veel meer.
Auto’s geparkeerd op compleet onmogelijke plekken, en dan hele families rond, en in het water.
Stokbroodje vastgeklemd onder de harige & zweterige Franse oksel, kuipje Paturain in het oververhitte dashboardkastje van de Peugeot, en onder de comfortabele rechtervoorzitting een inmiddels leuk op temperatuur gekomen flesje vin rouge.
Door het mega-toeristische Balazuc zelf schiet het niet op. En dat heeft dan weinig van doen met de vele (wandelende !) bezoekers van dat stadje, maar alles met (natuurlijk…) weer een Nederlander, die een oude rottige caravan achter zijn moderne lease-Passat een behoorlijk pittige stijgend stukje warm asfalt omhoog probeert te sleuren.
En daarbij met regelmaat stopt omdat hij eigenlijk niet helemaal weet waar hij nu toch exact wel moet stoppen.
En wie met regelmaat (verkeerd) stopt, moet ook met regelmaat weer optrekken.
Op dus die bult.
Met die oude caravan achter de nieuwe Passat...
De Passat met 1.9 ltr. TDI motor.
Met 105 PeeKaatjes...
En dat zoiets nou niet echt een ruim overbemeten hoeveelheid is, zo stevig bult op, en met misschien wel 1200 kilo aan de meegeleaste trekhaak…
Een twaalfhonderd kilo welke eigenlijk graag alleen maar achteruit de bult af wil !
Pffffff…, er aan voorbij wil ook (nog) niet, want de weg is te smal. Dus ‘Ronnie’ krijgt het nog warmer dan dat hij het al heeft…, en nu begrijp ik voor de volle 110% al die klagende buitenlanders, die altijd maar lopen af te geven op het feit dat ‘al die’ Nederlanders OVERAL maar hun caravan mee naar toe willen nemen…
Uiteindelijk valt ‘broeder Passat’ van een berg ofzo, en wij kunnen doorkeutelen.
En we komen door Saint-Germain (das nummertje 2 op het overzichtje).
Nix bijzonder dat Saint-Gemain, maar mij schiet dit nummer te binnen.
En het kan haast geen toeval zijn, maar dat nummer komt dan weer van het album Tourist.
En dat zijn wij.
Twee toeristen…
Onze aanrijroute sluit in het plaatsje Saint-Jean-le-Centenier (op naar nummertje 3 op de kaart) aan op die ‘gepikte’ Internetroute.
Tjaaaaaaaa…, en wat die uitzetter daar voor ogen heeft gehad weet ik niet, maar de elektronische vering kan binnen 10 meter naar standje Comfort, en zelfs toen kreeg de (deze vakantie trouwens zowaar tadeloos werkende…!!) ESA2 vering het machtig voor de kiezen.
Ik durf dan ook te wedden dat die rit-uitzetter in ieder geval niet met een gemeen soort van Sportfiets onderweg is geweest.
Tjonge ; pittig hoor !
Via het redelijk hoog gelegen Mirabel kruipen wij behoorlijk zig-zaggend omhoog.
Nooit geweten dat een verzameling van wegen zoveel bochten kon hebben zeg, en het enige stukje ‘normaal strak’ asfalt in de route, dat was toen we dwars door het centrum van het best gezellig aandoende, en qua formaat behoorlijk grote Privas reden.
Ook weer zoiets.
In dat Privas hadden we best even kunnen stoppen…, maar ja…, er moeten nou eenmaal routes gereden worden…
Iemand moet het toch doen...
Dus we tokkelen verder.
Ik groet nog, uit pure Nederlandse beleefdheid, naar een Politie-agent-in-dun-overhemd-met-korte-mouwen die zijn dingetje moet doen op een donkerblauwe Yamaha FJR.
Maar de overduidelijke blik terug van deze meneer gaf meer dan voldoende redenen om vooral zoiets noooooooit weer te doen…
Ja sorry hoor…, ik kan er toch ook nix aan doen dat hij, van zijn stevig uit zijn waffel en naar knoflook ruikende Korpschef, op een Yamaha moet zitten…
Is toch niet mijn schuld…?!
De roze navigatie lijn kronkelt in ieder geval als een jekko, en het is gewoon ongekend rustig op de door de uitzetter bedachte route.
Ik vraag mij op dat moment dan ook af, wat we met z’n allen toch altijd (…) in die Dolomieten moeten.
Tuurlijk kun je dan ’s avonds in plaatselijke Skihut de Flinke Tinus uithangen door te roepen dat je dat-en-dat stapeltje huppeldepup-Passen hebt bedwongen op 1 dag, en dat je dan vooral van meisjes onder de 16 kwijlende, en bewonderende blikken terugkrijgt…
En tja…, daar in dat Frankrijk hebben ze het (in ieder geval in dit gebied) gewoon over ordinaire wegnummers…
Nix niet mooie namen voor nog mooiere stukken bochtig asfalt…
En dan maakt het inderdaad zomaar helemaal geen indruk meer…
Want wat kan ‘t zo’n jong puisterig kippetje nou schelen dat jij hele stukken van die, als warme spaghetti slingerende, D22, D24, D141, D2321, D266, D2663, en misschien ook wel de D2664 gereden hebt…, en dat het rubber van je banden dan inmiddels plakt als zachte kauwgom onder de ruwe zolen van je nieuwe Nike Air pantoffels.
En dat de banden dan fijntjes zwarte rulletjes laten zien.
Helemaal niets toch ?!
Klinkt toch ook voor geen meter ; die wegnummers…
Aan de andere kant ; omdat het daar geen namen heeft, daarom is het er zeer waarschijnlijk ook zo rustig.
En de enige motorrijder + duo die we in al die kilometers tegenkomen, dat zijn een stelletje Belgen op een glimmend rode (zou hij ook een poetsdoekje mee hebben…??) Pan European ST1300.
We komen hun met regelmaat tegen, en ‘hullie’ ons.
Mooie kleur wel dat rood...; enne..., je hebt ook rode RT's...
Durf trouwens te wedden dat ze exact dezelfde route van het Internet geplukt hebben…
…de B232…; zie je wel, ’t maakt totaal geen indruk…
De gedownloade route eindigt in Beauchastel, en inmiddels regent het een klein beetje.
En dat is verdorie gewoon warm water wat naar beneden komt ! Want het is ook nog een keertje gewoon een snoeiwarme 30 graden !
Vanaf hier nemen wij ook afscheid van de extreem bochtenrijke Internetroute en van de afwisseling van natuurgebieden
(ja sorry dat ik niet meer foto’s onderweg heb gemaakt, maar ik was zo aan het sturen…).
Het ene moment rijd je langs een afgrond, en het andere moment dwars door het bos. Het ene moment is het asfalt hageltje nieuw, en circuit-strak, en het andere moment ziet het asfalt er uit alsof Julius Caesar het ‘een paar jaar’ geleden nog hoogstpersoonlijk zelf heeft neergelegd…
Helemaal aan barrels gereden zeg maar.
Uncle Julius...
We rollen terug naar ons eigen Laurac-en-Vivarais, en vlak voordat we daar zijn, bedenk ik mij dat we eigenlijk ook nog wel even kunnen kijken bij die uitgeholde boogrots-dinges daar in, of bij Vallon-Pont-d’Arc.
Het ligt tenslotte hartstikke op de route, en is qua locatie ook maar een paar kilometer verwijderd van ons (rustgevende) logeeradres.
Maar wat een vergissing zeg…, tuurlijk is de natuurschoon overweldigend, maar dat hele Vallon-Pont-d’Arc is wel heel erg Friet van Piet, en Kroket van Ed.
Of Broodje van Ootje…, en Kaassoufflé van Gré...
Tis daar verdikke gewoon zo Nederlands als wat ongeveer. Met langs de rivier de L’Ardeche vooral een ongekend aantal campings vol met joelende, en BBQ-ende Mederlanders…
Gewoon een Nederlandse enclave in het buitenland…, jippie…
En dan is het dus al avond ; en dan sta je nog zowat in de file om daar te komen. Kun je nagaan wat het overdag voor ‘n ellende moet zijn die kant op…
Toch wel jammer.
Het had zo mooi kunnen zijn.
…even geen verkeer ; hoppa…, gauw een foto maken…
Bovenstaand fotomoment is trouwens aan de overbekende (voor velen ; wij kenden het alleen van foto’s…) Route Touristique Des Gorges de L’Ardèche.
Groeten uit…
…water en Nederlanders. De L’Ardeche dus…
Een eindje verderop stoppen we dan bij die wereldbekende Pont d’Arc. En ze nemen allemaal foto’s.
Misschien zijn er ook al wel miljoenen foto’s van gemaakt.
En wij doen het ook…, en die andere 2 Nederlandse motorrijders ook.
Twee andere gasten ; de 1 onderweg op een TDM850, en de ander op een vorig model Tiger.
Uitgebreid babbeltje mee gemaakt. Zij deden een 2-weken-tentjes-vakantie. Dus ook zelf ’t potje koken enzo.
En geen luxe ontbijt ’s ochtends.
En ze vertelden ; gisteren konden ze niet tijdig een camping vinden, en toen ze er eindelijk wel eentje hadden was het inmiddels 11 uur ’s avonds.
En dan sta je daar in het stikdonker je tentje op te zetten…, terwijl zo’n tent-plekje dan gewoon een keiharde 20 Euro kost…
Voor een plek zonder enige vorm van verlichting. Een douche en toilet zo goor als wat, en ver weg. En zonder ontbijt, of een aangereikt, geurig bakje ochtend koffie !
Kiezen wij toch voor iets meer luxe.
Ja…, toch maar wel.
Dat afzien kan altijd nog…
…tuurlijk nemen wij ook een foto ; Pont d’Arc…
Komt er nog een beetje opgedirkte mevrouw (+50 jr.) met grote zonnebril op ons aflopen.
Of dat nou meevalt, zo op de motor naar hier, vraagt ze.
En of we dat naar hier in 1 stuk hebben gedaan…?
Wij beantwoorden deze 2 uit het totale niets opduikende vragen positief, en gelijk komt er achter aan :…’ja…, want mijn man heeft vorige week ook een motor gekocht, en hij wilde hier ook naar toe rijden, maar ik heb gezegd dat we maar beter met de auto konden gaan…’
En wij denken allebei ; wat moeten we met deze informatie…???
En zonder verder onze reactie af te wachten, wenst ze ons nog een fijne vakantie, en stiefelt terug naar een auto, en terug naar waarschijnlijk haar man (ook +50 jr.).
En ik kijk om mij heen of ik ergens een malle molen zie staan...
Rond kwart over negen ‘douwen’ we de RoyaleToerer weer achteruit naar z’n tijdelijke overdekte plekje, en halen uit de topkoffer o.a. een blik Fiorini Ravioli Bolognaise, en een pakje, inmiddels beetje warme (…) truffel/chocolade toetjes.
Hey, ’n…voedsel-linkje…
En Jeannetje maakt in een pannetje die Italiaans ruikende deeg-vleesdingetjes warm, in die in een ander leesdeel genoemde, zomer-, en/of buitenkeuken.
En weet je wat ; ’t spul smaakt ook nog zomaar ergens na !
Eigenlijk gewoon best lekker…
En we spoelen het nog een beetje makkelijker weg met voor haar een glaasje rosé, en voor hem een Frans flesje Kronenbourg bier.
Trouwens ; ‘t logo van dat prima smakende Kronenbourg bier, dat lijkt toch verdacht veel op het rood/witte BMW-embleem van de Sportboxer…
Mijn nieuwe favoriete biermerk dus maar…
En aansluitend werken we die truffel/chocoladetoetjes naar binnen.
Lekker gekoeld smaken ze trouwens denk ik beter...
Oh ja…, en de afwas…, (pannetje, borden, glazen, bestek) dat mogen we gewoon wegzetten !
Hoeven we niet af te wassen…, want Aris zegt dan : …'nee hoor…, hoef je niet te doen…, je hebt tenslotte vakantie…!!'
En dat is toch maar (heel !) bijzonder…, en met die gedachte nemen we nog een natje tot ons, en laten de zwoele nacht verder over ons heen glijden.
Samen met het krakende geluid van de krekels op de achtergrond, en die vleermuis die zijn ronde doet…
Toch zomaar een tweehonderd-81 kilometer weggereden vandaag...
Volgende keer deel 5 ; ook dan doen we een toer.
En wel naar het begin van de Loire
ter info : foto klik = foto groot
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet, sorry…
Deel 4 : Dinsdag 02 Augustus 2011 ; en tijd voor een toertje.
Motor : BMW R1200RT
Wie : Ron und Jeannet
Huh…, wat gek…, het is zomaar bewolkt deze morgen…
En dat terwijl de weersverwachting, welke tot nu toe nog steeds goed klopt trouwens, ons een fijne 28 graden belooft, en de dag een mooie 9 geeft.
M.a.w. ; het zal wel los lopen.
En anders ook maar niet !
Eerst maar eens naar beneden & buiten voor weer zo’n overweldigend, en volumineus ontbijt !
Het plan voor vandaag is om een niet al te gek lang toertje te maken. En we krijgen de tip (hoewel we dat zelf ook hadden kunnen bedenken natuurlijk…) dat als je hier lekker wilt motorrijden, je eigenlijk heel vroeg weg moet gaan, en tegen de tijd dat het dan ranzig heet begint te worden (in de middag dus…), je dan eigenlijk vooral iets faliekant anders moet gaan doen.
Iets anders in ieder geval dan in je zoveel-delige Motorkostuum je zelf te gaan zitten afvragen waarom je jezelf, en de meereizende echtgenote toch allemaal zo’n kwelling aandoet…
We zitten dus aan dat ontbijt, laten het ons meer dan uitstekend smaken, en komen totaal niet op gang…
Tsssssss..., wat is dat toch…??
Normaal zijn we nooit zulke luie donders ‘s ochtends !
En nu…, we blijven maar hangen, maken een meer dan gezellige babbel met wat andere ontbijtgangers, en gastvrouw Aris biedt ons nog een lekker bakkie leut aan.
Want we hoeven toch niet weg…?!
Zegt ze.
En hoe het allemaal komt, vraag het mij niet (stond ook nix van in mijn notitieschriftje trouwens…
), maar we komen pas na het middaguur weg…, op het moment dus dat het inderdaad al gewoon een soort van snoeiheet begint te worden.En het gekke is…, het is lang geleden dat ik mijn zo relaxed heb gevoeld.
En dat terwijl ik heel zwart-wit gezien geen enkele reden zou mogen hebben om zo zeldzaam relaxed te zijn.
Wat doet dit plekje hier in Laurac-en-Vivarais met mij vraag ik mij af…
Het kan toch niet alleen aan dat ontbijt liggen.
Of aan de koffie.
Of aan het geluid van de krekels ’s avonds.
Rond een uur of half 1 rollen we pas de poort uit… ; ‘n nieuwe (mid)dag, nieuwe kilometers. Ofzo.
En omdat ik vaak in muziekjes denk onderweg ; denk ik aan dit muziekje.
En dat is verdorie ook al zo relaxed…; pffffff…, ’t gaat ècht niet goed met me…
…ja..., dat zeg ik net : ’n nieuwe (mid)dag ; nieuwe kilometers…
Vanaf ons verblijfplekje Les Blancards rijden we een klein beetje verder de ‘binnenlanden’ in.
Gewoon zonder doel, gewoon om even te kijken wat er zoal in de buurt te zien is.
En dat zijn dan vooral stukken bosgebied, met opmerkelijk strak aangelegde wegen er doorheen.
Maar…, echt bevredigen doet dat gezapig rondrijden op deze manier ook niet, en verhaaltechnisch omschreven, rollen we 'de bult naar beneden', spreken wij af dat wij een niet al te gek lange toer gaan doen, en om ons zelf en motor te voorzien van een natje en een droogje, doen we een paar vlotte boodschappen, en we tanken de motor af bij de Intermarché in Rosières.
…Rosières ; Intermarché + tanken op amper 5 kilometer van Laurac-en-Vivarais…
Het tanken bij zo’n Intermarché is trouwens relatief voordelig, want een litertje Super98 kostte daar elke keer zo rond de 1.54, en dat kan dan maar zo tussen de 10 en 15 cent minder duur zijn, dan bij van die kleine pompjes, in van die kleine dorpjes.
Want…, ik heb ook een keer ergens getankt daar in Frankrijk, en daar mocht ik voor een liter Euro95 (!) gewoon even een bikkelharde 1 Euro 70 aftikken (heb er toen ook maar 10 liter gehaald…, stelletje boeven !).
M.a.w. ; dat tanken bij zo’n supermarkt is toch wel relatief voordelig(er).
En om 13.59 uur rekenen ik 20.91 liter af…, en goeiedag zeg…, tis alweer 2 uur in de middag (!), en dat terwijl de zon haar/zijn best doet om ons in een akelig rap tempo uit ons motorpakkie te doen laten stinken…
Ik overleg met vrouwlief, en ik krijg de goedkeuring om de ‘aanrijroute’ van route 4B te activeren.
En die aanrijroute is dan logischerwijs route 4A.
En dat 4A en 4B zegt U natuurlijk nu nog helemaal nix…
Ik zal het proberen uit te leggen.
Tijdens mijn pre-vakantie zoektocht naar logeeradressen in de Ardèche kwam ik de site www.zonnig.com tegen.
En als je dan op 1 van de buttons boven aan die pagina drukt, zit je zomaar op de site www.motorrijden.fr , en op die site staan dan weer een 6-tal routes welke qua afstand ook vanaf ons logeerstekkie heel best te behappen zijn.
Dus…, die routes heb ik bekeken. Heb er een beetje GoogleEarth op losgelaten, heb de routes helemaal voor akkoord bevonden, en heb er een zg. aanrijroute aan vast geknoopt naar een punt in die ‘gepikte’ route.
Heb die routedingen voor mijn eigen gemak simpele nummertjes + een korte naam gegeven, en 5 stuks ervan opgeslagen in mijn donkergrijze Digitale Routeverprutser.
Op deze pagina ziet U zes routes, en wij doen vandaag een deel (want helemaal lukt toch niet ; want het was tenslotte al fijntjes leuk in de middag…) van deze tocht.
…en dat ziet er in MapSource dan zo uit…
…enne…, de rode lijn = aanrijroute 4A…
Tja…, en dan loop je ook eigenlijk gelijk weer tegen een slechte (nou ja…, minder goede…) voorbereiding aan.
Want daar ben ik graag van ; van de voorbereiding.
Oh ja ?
Ja !
Want amper een paar kilometers onderweg (ca. half 3 in de middag nu…) rollen we Balazuc binnen ; of in ieder geval de toegangsbrug tot dat schilderachtige, op een rots gebouwde Balazuc.
We hadden er nog nooit van gehoord, maar dat dorpje schijnt ongeveer het mooiste dorpje van Frankrijk te zijn.
Zegt men.
Maar…, ons geen tijd hè...
We gunnen ons geen tijd om het dorpje tot in al zijn uithoeken te bekijken.
En dat schijnt jammer te zijn.
Zegt men.
En daarom behelp ik mij na thuiskomst met het altijd fijne Google.
Mooi stadje inderdaad !
…flitsbezoek aan Balazuc (nummer 1 op het kaartje)…
Dat rond het kronkelwater rondhangen schijnt hier in deze omgeving trouwens een soort van uitgebreid gezellig volksvermaak te zijn. Want je ziet het daar veel meer.
Auto’s geparkeerd op compleet onmogelijke plekken, en dan hele families rond, en in het water.
Stokbroodje vastgeklemd onder de harige & zweterige Franse oksel, kuipje Paturain in het oververhitte dashboardkastje van de Peugeot, en onder de comfortabele rechtervoorzitting een inmiddels leuk op temperatuur gekomen flesje vin rouge.
Door het mega-toeristische Balazuc zelf schiet het niet op. En dat heeft dan weinig van doen met de vele (wandelende !) bezoekers van dat stadje, maar alles met (natuurlijk…) weer een Nederlander, die een oude rottige caravan achter zijn moderne lease-Passat een behoorlijk pittige stijgend stukje warm asfalt omhoog probeert te sleuren.
En daarbij met regelmaat stopt omdat hij eigenlijk niet helemaal weet waar hij nu toch exact wel moet stoppen.
En wie met regelmaat (verkeerd) stopt, moet ook met regelmaat weer optrekken.
Op dus die bult.
Met die oude caravan achter de nieuwe Passat...
De Passat met 1.9 ltr. TDI motor.
Met 105 PeeKaatjes...
En dat zoiets nou niet echt een ruim overbemeten hoeveelheid is, zo stevig bult op, en met misschien wel 1200 kilo aan de meegeleaste trekhaak…
Een twaalfhonderd kilo welke eigenlijk graag alleen maar achteruit de bult af wil !
Pffffff…, er aan voorbij wil ook (nog) niet, want de weg is te smal. Dus ‘Ronnie’ krijgt het nog warmer dan dat hij het al heeft…, en nu begrijp ik voor de volle 110% al die klagende buitenlanders, die altijd maar lopen af te geven op het feit dat ‘al die’ Nederlanders OVERAL maar hun caravan mee naar toe willen nemen…
Uiteindelijk valt ‘broeder Passat’ van een berg ofzo, en wij kunnen doorkeutelen.
En we komen door Saint-Germain (das nummertje 2 op het overzichtje).
Nix bijzonder dat Saint-Gemain, maar mij schiet dit nummer te binnen.
En het kan haast geen toeval zijn, maar dat nummer komt dan weer van het album Tourist.
En dat zijn wij.
Twee toeristen…
Onze aanrijroute sluit in het plaatsje Saint-Jean-le-Centenier (op naar nummertje 3 op de kaart) aan op die ‘gepikte’ Internetroute.
Tjaaaaaaaa…, en wat die uitzetter daar voor ogen heeft gehad weet ik niet, maar de elektronische vering kan binnen 10 meter naar standje Comfort, en zelfs toen kreeg de (deze vakantie trouwens zowaar tadeloos werkende…!!) ESA2 vering het machtig voor de kiezen.
Ik durf dan ook te wedden dat die rit-uitzetter in ieder geval niet met een gemeen soort van Sportfiets onderweg is geweest.
Tjonge ; pittig hoor !
Via het redelijk hoog gelegen Mirabel kruipen wij behoorlijk zig-zaggend omhoog.
Nooit geweten dat een verzameling van wegen zoveel bochten kon hebben zeg, en het enige stukje ‘normaal strak’ asfalt in de route, dat was toen we dwars door het centrum van het best gezellig aandoende, en qua formaat behoorlijk grote Privas reden.
Ook weer zoiets.
In dat Privas hadden we best even kunnen stoppen…, maar ja…, er moeten nou eenmaal routes gereden worden…
Iemand moet het toch doen...
Dus we tokkelen verder.
Ik groet nog, uit pure Nederlandse beleefdheid, naar een Politie-agent-in-dun-overhemd-met-korte-mouwen die zijn dingetje moet doen op een donkerblauwe Yamaha FJR.
Maar de overduidelijke blik terug van deze meneer gaf meer dan voldoende redenen om vooral zoiets noooooooit weer te doen…
Ja sorry hoor…, ik kan er toch ook nix aan doen dat hij, van zijn stevig uit zijn waffel en naar knoflook ruikende Korpschef, op een Yamaha moet zitten…
Is toch niet mijn schuld…?!
De roze navigatie lijn kronkelt in ieder geval als een jekko, en het is gewoon ongekend rustig op de door de uitzetter bedachte route.
Ik vraag mij op dat moment dan ook af, wat we met z’n allen toch altijd (…) in die Dolomieten moeten.
Tuurlijk kun je dan ’s avonds in plaatselijke Skihut de Flinke Tinus uithangen door te roepen dat je dat-en-dat stapeltje huppeldepup-Passen hebt bedwongen op 1 dag, en dat je dan vooral van meisjes onder de 16 kwijlende, en bewonderende blikken terugkrijgt…
En tja…, daar in dat Frankrijk hebben ze het (in ieder geval in dit gebied) gewoon over ordinaire wegnummers…
Nix niet mooie namen voor nog mooiere stukken bochtig asfalt…
En dan maakt het inderdaad zomaar helemaal geen indruk meer…
Want wat kan ‘t zo’n jong puisterig kippetje nou schelen dat jij hele stukken van die, als warme spaghetti slingerende, D22, D24, D141, D2321, D266, D2663, en misschien ook wel de D2664 gereden hebt…, en dat het rubber van je banden dan inmiddels plakt als zachte kauwgom onder de ruwe zolen van je nieuwe Nike Air pantoffels.
En dat de banden dan fijntjes zwarte rulletjes laten zien.
Helemaal niets toch ?!
Klinkt toch ook voor geen meter ; die wegnummers…
Aan de andere kant ; omdat het daar geen namen heeft, daarom is het er zeer waarschijnlijk ook zo rustig.
En de enige motorrijder + duo die we in al die kilometers tegenkomen, dat zijn een stelletje Belgen op een glimmend rode (zou hij ook een poetsdoekje mee hebben…??) Pan European ST1300.
We komen hun met regelmaat tegen, en ‘hullie’ ons.
Mooie kleur wel dat rood...; enne..., je hebt ook rode RT's...
Durf trouwens te wedden dat ze exact dezelfde route van het Internet geplukt hebben…
…de B232…; zie je wel, ’t maakt totaal geen indruk…
De gedownloade route eindigt in Beauchastel, en inmiddels regent het een klein beetje.
En dat is verdorie gewoon warm water wat naar beneden komt ! Want het is ook nog een keertje gewoon een snoeiwarme 30 graden !
Vanaf hier nemen wij ook afscheid van de extreem bochtenrijke Internetroute en van de afwisseling van natuurgebieden
(ja sorry dat ik niet meer foto’s onderweg heb gemaakt, maar ik was zo aan het sturen…).
Het ene moment rijd je langs een afgrond, en het andere moment dwars door het bos. Het ene moment is het asfalt hageltje nieuw, en circuit-strak, en het andere moment ziet het asfalt er uit alsof Julius Caesar het ‘een paar jaar’ geleden nog hoogstpersoonlijk zelf heeft neergelegd…
Helemaal aan barrels gereden zeg maar.
We rollen terug naar ons eigen Laurac-en-Vivarais, en vlak voordat we daar zijn, bedenk ik mij dat we eigenlijk ook nog wel even kunnen kijken bij die uitgeholde boogrots-dinges daar in, of bij Vallon-Pont-d’Arc.
Het ligt tenslotte hartstikke op de route, en is qua locatie ook maar een paar kilometer verwijderd van ons (rustgevende) logeeradres.
Maar wat een vergissing zeg…, tuurlijk is de natuurschoon overweldigend, maar dat hele Vallon-Pont-d’Arc is wel heel erg Friet van Piet, en Kroket van Ed.
Of Broodje van Ootje…, en Kaassoufflé van Gré...
Tis daar verdikke gewoon zo Nederlands als wat ongeveer. Met langs de rivier de L’Ardeche vooral een ongekend aantal campings vol met joelende, en BBQ-ende Mederlanders…
Gewoon een Nederlandse enclave in het buitenland…, jippie…
En dan is het dus al avond ; en dan sta je nog zowat in de file om daar te komen. Kun je nagaan wat het overdag voor ‘n ellende moet zijn die kant op…
Toch wel jammer.
Het had zo mooi kunnen zijn.
…even geen verkeer ; hoppa…, gauw een foto maken…
Bovenstaand fotomoment is trouwens aan de overbekende (voor velen ; wij kenden het alleen van foto’s…) Route Touristique Des Gorges de L’Ardèche.
Groeten uit…
…water en Nederlanders. De L’Ardeche dus…
Een eindje verderop stoppen we dan bij die wereldbekende Pont d’Arc. En ze nemen allemaal foto’s.
Misschien zijn er ook al wel miljoenen foto’s van gemaakt.
En wij doen het ook…, en die andere 2 Nederlandse motorrijders ook.
Twee andere gasten ; de 1 onderweg op een TDM850, en de ander op een vorig model Tiger.
Uitgebreid babbeltje mee gemaakt. Zij deden een 2-weken-tentjes-vakantie. Dus ook zelf ’t potje koken enzo.
En geen luxe ontbijt ’s ochtends.
En ze vertelden ; gisteren konden ze niet tijdig een camping vinden, en toen ze er eindelijk wel eentje hadden was het inmiddels 11 uur ’s avonds.
En dan sta je daar in het stikdonker je tentje op te zetten…, terwijl zo’n tent-plekje dan gewoon een keiharde 20 Euro kost…
Voor een plek zonder enige vorm van verlichting. Een douche en toilet zo goor als wat, en ver weg. En zonder ontbijt, of een aangereikt, geurig bakje ochtend koffie !
Kiezen wij toch voor iets meer luxe.
Ja…, toch maar wel.
Dat afzien kan altijd nog…
…tuurlijk nemen wij ook een foto ; Pont d’Arc…
Komt er nog een beetje opgedirkte mevrouw (+50 jr.) met grote zonnebril op ons aflopen.
Of dat nou meevalt, zo op de motor naar hier, vraagt ze.
En of we dat naar hier in 1 stuk hebben gedaan…?
Wij beantwoorden deze 2 uit het totale niets opduikende vragen positief, en gelijk komt er achter aan :…’ja…, want mijn man heeft vorige week ook een motor gekocht, en hij wilde hier ook naar toe rijden, maar ik heb gezegd dat we maar beter met de auto konden gaan…’
En wij denken allebei ; wat moeten we met deze informatie…???
En zonder verder onze reactie af te wachten, wenst ze ons nog een fijne vakantie, en stiefelt terug naar een auto, en terug naar waarschijnlijk haar man (ook +50 jr.).
En ik kijk om mij heen of ik ergens een malle molen zie staan...
Rond kwart over negen ‘douwen’ we de RoyaleToerer weer achteruit naar z’n tijdelijke overdekte plekje, en halen uit de topkoffer o.a. een blik Fiorini Ravioli Bolognaise, en een pakje, inmiddels beetje warme (…) truffel/chocolade toetjes.
Hey, ’n…voedsel-linkje…
En Jeannetje maakt in een pannetje die Italiaans ruikende deeg-vleesdingetjes warm, in die in een ander leesdeel genoemde, zomer-, en/of buitenkeuken.
En weet je wat ; ’t spul smaakt ook nog zomaar ergens na !
Eigenlijk gewoon best lekker…
En we spoelen het nog een beetje makkelijker weg met voor haar een glaasje rosé, en voor hem een Frans flesje Kronenbourg bier.
Trouwens ; ‘t logo van dat prima smakende Kronenbourg bier, dat lijkt toch verdacht veel op het rood/witte BMW-embleem van de Sportboxer…
Mijn nieuwe favoriete biermerk dus maar…
En aansluitend werken we die truffel/chocoladetoetjes naar binnen.
Lekker gekoeld smaken ze trouwens denk ik beter...
Oh ja…, en de afwas…, (pannetje, borden, glazen, bestek) dat mogen we gewoon wegzetten !
Hoeven we niet af te wassen…, want Aris zegt dan : …'nee hoor…, hoef je niet te doen…, je hebt tenslotte vakantie…!!'
En dat is toch maar (heel !) bijzonder…, en met die gedachte nemen we nog een natje tot ons, en laten de zwoele nacht verder over ons heen glijden.
Samen met het krakende geluid van de krekels op de achtergrond, en die vleermuis die zijn ronde doet…
Toch zomaar een tweehonderd-81 kilometer weggereden vandaag...
Volgende keer deel 5 ; ook dan doen we een toer.
En wel naar het begin van de Loire
Laatst bewerkt:
Stampertje_35
MF veteraan
Het is daar fijn vertoeven in die omgeving
Onze 'doorgangs' standplek 'Mirabel et blacons' ligt er een kleine 100km oostwaards (en iets hoger) vanaf
Ook daar vind je van die kleine fijne kronkelweggetjes
Niet al te negatief over kamperen Ron ... zeker niet over motorcampings, daar heb ik goede ervaringen mee ... zoals in schoon, goed ontbijt en avond eten met een gezellige bar ...
Bovendien kan je er overnachten in blokhutjes
Onze 'doorgangs' standplek 'Mirabel et blacons' ligt er een kleine 100km oostwaards (en iets hoger) vanaf
Ook daar vind je van die kleine fijne kronkelweggetjes
Niet al te negatief over kamperen Ron ... zeker niet over motorcampings, daar heb ik goede ervaringen mee ... zoals in schoon, goed ontbijt en avond eten met een gezellige bar ...
Bovendien kan je er overnachten in blokhutjes
De Maistro
Rookie
- 21 jan 2011
- 10
- 0
Je schrijft echt leuk! Ik zit met een glimlach te lezen. Ga zo door
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #39
Thanx !
We doen nog een toer naar het begin van de Loire.
We gaan nog een dag naar Uzès.
We janken nog even op en neer naar Marseille.
We doen nog een dag gewoon helemaal nix...
En..., we rijden nog een dag terug (1241 km. deze keer...)
Met andere woorden, ik zou zeggen : stay tuned !
We doen nog een toer naar het begin van de Loire.
We gaan nog een dag naar Uzès.
We janken nog even op en neer naar Marseille.
We doen nog een dag gewoon helemaal nix...
En..., we rijden nog een dag terug (1241 km. deze keer...)
Met andere woorden, ik zou zeggen : stay tuned !
Enjoy-Rider
MF veteraan
En je zult zien dat je zelfs dáár een heel stuk over weet te schrijven
We will!En..., we rijden nog een dag terug (1241 km. deze keer...)
Met andere woorden, ik zou zeggen : stay tuned !
Ik vermeld trouwens nog wel even dat ik (uit gewoonte eigenlijk; als je een motorrijder ziet steek je je hand op
) in Frankrijk regelmatig motoragenten gegroet heb en ze groetten altijd terug hoor!
Laatst bewerkt:
Naba
MF veteraan
- 7 feb 2004
- 2.343
- 1
Mocht er enige twijfel zijn RoLoo: nee, niet alle TDM850-rijders zijn kampeerbikkels.
Echt niet.
En inderdaad, Zuid-Frankijk heeft inderdaad een heerlijk ontspannend effect op mensen. Vorig jaar in de Provence gebivakkeerd (op een eveneens luxe verblijfadres minus de reiki) en daar leek stress en haast niet bestaan. 's morgens op tijd op de motor (want een Yamaha rijdt nu eenmaal geweldig ) en om 15:00 weer terug, net op tijd om in de zwemvijver te stappen.
Ben toen ook bij de Gorges d'Ardeche geweest. Prachtig maar heb die boog niet gezien. Wel Nederlandse caravans op een meter van elkaar gestapeld op stampvolle campings. Of zeg maar gerust: toeristen-ghetto's. Brrrrr.......
Maar type gerust verder.
Echt niet.
En inderdaad, Zuid-Frankijk heeft inderdaad een heerlijk ontspannend effect op mensen. Vorig jaar in de Provence gebivakkeerd (op een eveneens luxe verblijfadres minus de reiki) en daar leek stress en haast niet bestaan. 's morgens op tijd op de motor (want een Yamaha rijdt nu eenmaal geweldig
) en om 15:00 weer terug, net op tijd om in de zwemvijver te stappen. Ben toen ook bij de Gorges d'Ardeche geweest. Prachtig maar heb die boog niet gezien. Wel Nederlandse caravans op een meter van elkaar gestapeld op stampvolle campings. Of zeg maar gerust: toeristen-ghetto's. Brrrrr.......
Maar type gerust verder.
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #43
Naba over rust, niet kamperen (!), en volle campings...:
Vorig jaar in de Provence gebivakkeerd.
Ben toen ook bij de Gorges d'Ardeche geweest.
Prachtig maar heb die boog niet gezien.
Maar type gerust verder.
...oké, ik ga zo aan deeltje 5 beginnen...
...trouwens, die boog..., als je die Gorges dinges rijdt, kom je er strak langs heen...
...wij waren er dus 's avonds, en de zon was bezig afscheid van ons te nemen...
...en dat verpest helaas de boog-rots foto...
...want de felle zon zorgde nu voor veel-te-veel tegenlicht...
...dat ding moet je eigenlijk vroeg op de dag op de kiek zetten...
...de in deeltje 4 geposte foto was op dat moment ongeveer het beste wat ik er vanaf die tourist-hot-spot locatie van kon maken...
...zie je wel ; in eerste instantie nog veel te veel tegenlicht...
Heb daarom nog maar een kwartiertje staan wachten tot de zon iets verder achter die homp steen was gezakt ; voor een iets beter resultaat...
...tourist-hot-spot...
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #44
Reisverslag : Frankrijk, Ardèche Augustus 2011.
ter info : foto klik = foto groot
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet, sorry…
Deel 5 : Woensdag 03 Augustus 2011, 296 km. vandaag…
Motor : BMW R1200RT
Wie : Ron und Jeannet
Ja dank U allemaal ; we hebben inderdaad lekker geslapen !
En rond een uur of 8 in de ochtend wrijven we wat van die ochtend-korstjes uit de ooghoekjes, springen onder een verkwikkende douche, poetsen de overgebleven kiezen en tanden, en begeven ons langzaam richting buitenontbijttafeltje.
Voor weer zo’n verwenontbijt.
Met van die lekkere verwendingetjes bij dat ontbijt !
Wel FF wat anders dan thuis zeg…, daar komen ‘we’ 5 van de meestal 7 dagen niet verder dan zo’n inspiratieloze bruine fabrieks-boterham met smeuïge pindakaas van het enige merk dat zoiets zou mogen maken.
En dan nog 1 beker koude oploschocolademelk, en twee bekers koffie.
Behalve in de weekeinden natuurlijk ; dan komt die pot pindakaas de kast niet uit…, want dan pakken we zelf uit…, dan doen we iets met gebakken eitjes enzo.
Met uitjes.
En veel lekkere kruiden.
En soms champignonnetjes.
Of paprika.
En nog veel meer van wat de natuur ons allemaal zomaar te bieden heeft…
(5 van de 7 dagen…)
Het plan (kuch, kuch…) is dat wij vandaag een keer toch wel een keer iets vroeger op pad gaan, en het lukt ons zomaar om al rond een uur of 11 op de motor weg te tokkelen.
Ik zeg : de vlag kan uit !
We pakken vandaag nog een keer een route van deze site, en wel de route die ons langs langs de bron van de rivier de Loire moet brengen.
En dit verteld ons die site : dit is een pittige route door de lengte en de vele bochten.
De Loire is de langste rivier van Frankrijk. Met deze route komt u langs de bron van de Loire. De route voert naar de hoogste toppen van de Ardeche en loopt ook langs een meer in een oude vulkaankrater (Lac d’Issarlès). In het dorpje Lachamp-Raphaël kunt u eventueel van de route afwijken om la cascade du Ray-Pic (waterval) te bezoeken. Voor de rest is de route een bochtenfeest.
Zo, hmmmm…, 'n bochtenfeest dus.
En zo (her)noem ik die route dan ook maar in mijn donkergrijze navigatiedoosje.
Ik had er thuis nog weer zo’n aanrijroute aan vast geplakt, en zoals geschreven tokkelen we rond een uur of 11 weg van het erf van Les Blancards.
Die aanrijroute brengt ons amper een paar kilometer buiten ons eigen Laurac-en-Vivarais langs een soortgelijk dorpje met de naam Montréal.
En wij altijd maar denken dat het in ’t hele verre Canada lag…
Maar dat Montréal heeft dus wel even zijn eigen chateau !
Tijd om te stoppen & te kijken hebben we echter niet.
Vinden we zelf…
Maf eigenlijk…, ben je op vakantie, en dan kijk je nog nergens naar…
(bijzonder..., het kasteel heeft zijn eigen schaduw in de lucht...)
Na dat Montréal wat wij echt letterlijk links van ons laten liggen, rollen we voorbij Largentière, en dat ziet er even gaaf uit zeg !
Vooral van wat je vanaf de doorgaande weg (nummer D5) ziet. Want je ziet dan een soort van middeleeuwse binnenstad, verstopt achter kasteelachtige muren.
Alsof het dorpje ten tijde van Ridder Floris, Boswachter Robin Hood, en misschien wel Woonwagenbewoner Pipo de Clown voor de boze toerist beschermd moest worden.
Heel bijzonder in ieder geval.
Het lijkt vanaf die doorgaande weg alsof je het oude stadje alleen maar kan binnenkomen via smalle bruggetjes.
Auto’s en/of motoren zijn daar in ieder geval zwaar taboe.
Wij rijden echter ook hier weer door, en werpen de RT ergens net buiten het dorp van ons af voor een plaatje.
Als onomstotelijk, en digitaal bewijs dat we er aan voorbijgevlogen zijn, zeg maar…
…middeleeuws Largentière van boven gezien…
Er werd daarstraks iets geroepen van bochtenfeest…, nou…, dat klopt wel.
Vaak wordt het allemaal een beetje fraaier voorgespiegeld aan de goedgelovige Internetter dan dat het misschien wel in werkelijkheid is…, maar deze keer gaat het bijzonder aardig kloppen !
Het driftige gehang aan de stuurhelften, en ‘t geschakel aan het pookje begint al op die aanrijroute (nog steeds op de D5) en dan wel net buiten het plaatsje Rocher.
En plaatsje van nix eigenlijk, maar ook daar kun je in je eigen taal vakantie vieren (zie het voorgaande linkje).
Die D5-weg slingert voor ons helemaal door tot aan Pont-de-Labeaume, en omdat pont brug betekent, steken we het ding dan ook maar over.
Vanaf daar krijgen we de D536 voor de (gepoetste) kiezen !
Had van te voren wel een beetje 'n blik geworpen op dat geweldige GoogleEearth (geweldig stukje gereedschap toch !), maar de werkelijkheid overtreft het geraadpleegde digitale scherm vele malen.
Over het algemeen helemaal fantastisch asfalt, veel stroef grind achtige grip, amper of geen verkeer, mooie vloeiende bochten, en hoe verder je ‘naar boven’ gaat, hoe breder de weg wordt.
Hier in ons eigen landje zou het ding vergeven zijn van de flitsapparatuur, en/of lasergun boys & girls, maar daar helemaal nix…, er wordt vanaf het begin al aangegeven dat je harder mag dan 70 (dus 90 !), maar geloof mij maar…, je bent een hele Piet als je überhaubt een constante 90 haalt…!
Ik rommel het meest in z’n twee, drie, en vierde versnelling, en alleen op de rechtere stukken kom je een keer aan de 110-120…, en voor de rest is het gewoon maar vertrouwen op het asfalt, je banden, je remmen, en op je eigen grenzen.
Bij mij is in dit soort onbekende, en bergachtige streken de grens ongeveer het voorste puntje van mijn laars. Als dat ding de grond raakt, dan is het leuk geweest. En omdat ik altijd met de neus van de laars op het stepje zit, dan weet ik dat ik dan niet ver af ben van asfaltschrapend metaal.
Er zijn tenslotte ook nog achtergebleven dierbaren (en dan bedoel ik niet die kat…) thuis…, een beetje grenzen stellen is dan toch niet zo heel gek lijkt me…, toch ?!
De D536 dus.
En we zwieren en zwaaien dat het een Franse Lieve Lust is. Zo heel af en toe kom je een andere motorrijder tegen, maar voor de rest is het ongeveer compleet muisstil daarzo op deze doordeweekse dag.
Terwijl je er echt waar net zo lang kunt sturen totdat je zwarte vlekken voor de ogen ziet.
He-le-maal ongekend !
Bij de afslag naar Le Roux houden wij halt. Mijn verse t-shirt van vanochtend is inmiddels dankzij de broeiende zomertemperatuur, en optimale windbescherming van de motor alweer compleet doorweekt, en daarom vinden we samen dat het tijd is om de persoonlijke vochtbalans weer op peil te brengen.
…de D536 ; en die kronkelt als een zich voortbewegende wurgslang op nat gras…
Er staat een bord langs de kant van de weg, en de wegbeheerder vertelt ons hiermee dat we het gebied induiken waar de Loire zijn oorsprong vindt, en daarmee is de naam van de gedownloade route dan ook maar gelijk gerechtvaardigd.
…het officiële begin van het bochtenplezier…
Toch ook wel een soort van wrang iets hier tijdens onze ingelaste onthaastpauze. Want aan een stopbord hangt een bosje kunstbloempjes.
En zo’n teken van herinnering is ook hier meestal een blijk van dat het voor iemand serieus fout is gegaan in deze bocht.
En dan dat ‘wrang’, omdat het bosje kunstbloemetjes aan dat rood/witte STOP bord vastgepakt zit.
Want harder stoppen met alles dan dit kun je ongeveer niet, bedenk ik mij…
…STOP…
De stenen opvangmuur 'aan deze kant' van dat bord, is recentelijk opgelapt, en terwijl vrouwlief over de rand van dat muurtje de groene diepte inkijkt, ziet ze een paar meter naar beneden een, half onder een bosje verscholen op de kop liggende, nummerplaat.
Althans ze denkt dat het een nummerplaat is.
Waarom wordt niet alles netjes, en heel zorgvuldig opgeruimd na zoiets dramatisch wat hier heeft plaatsgevonden, vragen wij ons af…
Ik klauter over het muurtje, en zak een paar meter over de behoorlijk steile, en losliggende grind helling naar beneden.
Tis inderdaad een verfrommelde nummerplaat…, raap het op, en gooi het ding in de topkoffer.
Inmiddels heeft het ding een plekje in mijn schuurtje naast de motor. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar misschien als een reminder dat je vooral in het verkeer altijd bij je positieven moet blijven…, want de op je schouder meereizende beschermengeltjes kunnen zelf ook zomaar een keer ‘auf urlaub’ zijn…
…tja…
En terwijl we ons weer klaar maken voor een nieuw stapeltje vers bochtenwerk, komt er van rechts een lichtgrijs Mercedes Vito-busje naar boven met een veel te hoge snelheid de bocht om….
De bestuurder heeft het ook in de gaten, hij remt veel te hard, en het hele grijze zooitje heeft de complete weghelft van een eventuele tegenligger nodig om uiteindelijk die bocht te kunnen halen…
Je zal maar net als tegenligger van de andere kant gekomen zijn…
En met deze serieuze geestelijke bagage pakken we de draad van het ‘bochtenfeest’ traject op. En van bochtenfeest was geen woord gelogen.
Verder dan een derde versnelling kom ik helemaal ongeveer nooit meer, en we genieten volop van het al dan niet aanwezige uitzicht.
Want deze omgeving is toch duidelijk anders dan van onze logeeromgeving.
Lijkt wel alsof het groener, en hoger is.
Met ook meer van die bordjes dat je nu zomaar op een colletje zit.
…Col du Gage…
En dan met vaak van die grappige groene bordjes waarop je een afgepeigerde, iets voorover gebogen wielrenner ziet, die een 45 graden bult op joekelt...
Waarom nou zulke bordjes vraag ik mij af. Is het om die fietser van ver af te demotiveren ; want vriend jij moet vanaf nog zoveel klimmen, en afzien.
Of is het juist om zo’n pedalist te enthousiasmeren omtrent zijn reeds afgelegde ellende.
Kep geen idee, maar grappig zijn die bordjes wel.
En informatief.
Bordjes waar diezelfde fietser naar beneden gaat komen we trouwens niet tegen...; waarom eigenlijk niet...??
En met nog veel meer van dit soort vragen onderweg, beginnen we voor deze omgeving nu toch serieus te stijgen, en we zijn inmiddels aan de voet van de Col de La Croix Enz.Enz.
Vooral dat ...Enz.Enz. is belangrijk, want je hebt in Europa wel meer van die Col de La Croix bulten.
En voordat je het weet zit je dan rond te jakkeren in Zwitserland bijvoorbeeld.
En dat geeft verder natuurlijk helemaal niet, maar dan wordt zo’n dagroute wel heel erg lang…
…hoppa…,scheelt dat even fijn, er ligt geen sneeuw…, de Col is open dus…
…plekje van het bovenstaande fotomoment, en ‘daar’ gaan we naar toe…
We nemen, geheel volgens plan, het roze D274 lijntje ; en met het stijgen van de meters wordt het behoorlijk koeler buiten.
De temperatuur op ongeveer 1600 meter is op dat moment zo’n 16 graden.
Best lekker dus.
Tot mijn stomme verbazing is het bovenaan op de D274 gewoon hartstikke druk, en ongekend toeristisch.
De hele dag kom je ongeveer geen hond tegen op die slingerwegen, en hier bovenaan staan enorme rijen auto’s geparkeerd, zijn er allerlei soorten eettentjes, inclusief van die souvenir-shops.
Het heeft allemaal wel een beetje weg van die winkeltjes toestand bovenop de Stelvio.
Alleen dan nog veel drukker…
Vooral veel wandelaars.
Dus vandaar ook die auto’s denk ik.
Want wandelaars lopen niet, nee…, die rijden ergens naar toe. Prakken de auto neer, trekken van die moeilijke dikke sokken, en dito schoenen aan, grissen een soort van kromme wandelstok uit de kofferbak, lopen misschien wel een kilometer of twee, en komen daarna met zweterige rode koppen weer boven het struikgewas uit, om een biertje te pakken, en om foto’s te maken van (in dit geval) Mont Mézenc.
Wij boxeren echter vrolijk en onverdroten vooRT. Verder die D274 af, die dan heel grappig overgaat in de D247.
Niet echt handig, want stel je nou voor dat je cijfer-dyslectie hebt…, dan kun je aardig van die getallen-gekkigheid in de war komen, denk ik.
Ook in de war waren 2 Engelsen. De 1 op een GSXR1000 (ook echt het type motor voor hier natuurlijk… ), en de ander op een (alweer…) TDM.
We zijn ze 3 keer tegengekomen. Twee keer hebben ze ons min of meer ingehaald, en 1x zagen we ze uren later weer terug komen.
Of eigenlijk zaten ze.
Drie maal heel driftig aan het kaart lezen…, want dan heb je dus wel die dikke blauw/witte GSXR1000 onder de bips, maar dan was het geld waarschijnlijk op geweest voor een fijne spraakzame digitale routebegeleider.
Beide fietsen trouwens helemaal volgepakt met tentjes, hangtassen, tanktassen, en allebei een ferme rugzak aan het lichaam vastgesnoerd.
’t Leek erop alsof ze een beetje de weg, en kluts kwijt waren…
Wij zitten dus op die D247, en die weg was duidelijk vergeten of inmiddels compleet opgegeven door de plaatselijke wegbeheerder.
Heel vaak machtig slecht asfalt, en als er al iets van een soort van ‘van-de-berg-val-bescherming’ stond dat was een keer een muurtje van amper 30 centimeter hoog…, en voor de rest stond er gewoon nix.
Lekker in het donker ook…
…fotomomentje op de D247…
Het rolt hier weer langzaam naar beneden. En plotseling kunnen we behoorlijk vol in de remmen, net nadat wij een linkerhaarspeldbocht naar beneden zijn doorgeworsteld…
Een complete kudde schapen en lamspul steekt zonder op of om te kijken gewoon de weg over…, en ik denk : het moet toch niet gekker worden !
Blijkt dat die wollige krengen van een soort van weilandje, op eigen houtje naar een boerderij rennen, een 100 meter verderop ongeveer.
Ook gewoon zonder waarschuwing of nix. We komen die bocht uit, en we kunnen volop in de Brembo’s om er voor te zorgen dat wij vanavond niet verplicht aan de Saté Domba zitten…
En een recept natuurlijk…
Eind goed, al goed.
Geen schaap en/of lam geraakt, en dus geen viezigheid aan de motoRT.
Maar…, die viezigheid gaat wel komen !
Donkergrijze wolken pakken zich samen tegen een bergrug ; en dan net uitgerekend waar wij naar toe 'moeten'…
Die D247 gaat trouwens naadloos over in de D278 en 478.
En van de 478 naar D21.
En op die D21 zien wij een oude baas vermomd als wielrenner een flodderig geel/rood regenjasje aantrekken. Want deze gast voelt waarschijnlijk nattigheid komen…, nou…, dat hebben we ook gekregen !
Op de kruising met de D578 (ja sorry voor al die nummertjes beste meeleesvrienden…), en die D21 ligt het dorpje Les Nonières ; ook weer zo’n slaperig vergeten dorpje.
Maar…, we komen ‘van boven’, van dus die D21, en we ronken recht op een pleintje af, en direct bij dat pleintje bevindt zich een kerkje waar de deur van op een kier staat !
En terwijl de regen werkelijk met donderend geraas naar beneden klettert, ros ik de RT tussen 2 plein-paaltjes door, druk dat ding onder een boom (alsof dat helpt...) en we janken als een haas die kerk naar binnen…
Letterlijk een schuilplaats…
Want…, onze regenkleding lag natuurlijk gewoon op ons logeeradres…, want het zou niet gaan regenen…, tenminste niet waar wij logeerden.
Even later komt ook die oude wielrenner, als een verzopen kat, die kerk binnen klossen…, op die rare tikkende wielrenschoentjes van hem…
…niet alleen de zegen, maar ook de regen komt van boven…, vandaar…
…en vanaf hier breken wij de Internet route af…
Als we in de richting van het roze routelijntje kijken, zien we dat de enorme pakken met donkergrijze bewolking net die kant op trekt, dus veel droger dan de nattigheid die we nu over ons brommertje heen krijgen, zal het wel niet worden.
En daarom besluiten we om de route hier af te breken, en een alternatief te bedenken voor de terugreis naar ons (achteraf compleet droog gebleven ; zul je altijd zien…) logeeradres.
We grijpen daarvoor de D578, en dat is vanuit de kerk gezien, in het verlengde van de motor. Daar waar de lucht in ieder geval behoorlijk opklaart.
Geen gekke gedachte achteraf, want vanwege de voorafgaande hoge temperatuur, droogt het wegdek razendsnel op, en amper een kilometer of 5 buiten dat Les Nonières kun je al bijna niet meer zien dat het daar überhaubt nat geweest is.
En die D578 is me toch even een mooie weg (plus omgeving) zeg !!!
Ik dacht dat we vandaag al een heel beetje gezien hadden…, maar dit is helemaal een bochtenfeestje, om maar een beetje in die kretelogie te blijven hangen.
Het ding is desgewenst 113 km. lang, en er liggen 15 serieuze stadje, en een handje vol gehuchtjes aan.
En 1 van die stadjes is Le Cheylard.
We rekenen daar bij de plaatselijke Intermarché een paar voorverpakte, heel best smaakbare sandwiches af, we graaien een flesje Cola light, en een pakje met 6 kleine flesjes jus d’Orange mee.
En om het gezellig te maken, en omdat het gisteren best smaakte, grijpen we voor straks een blik (andere smaak, dat wel…) ravioli mee, en… (we maken er een dolle boel van vrienden…) we gooien een paar tiramisu toetjes in de ‘kofferbak’ van de brommeRT.
Totaal 11,56 Euro s’il vous plaît…
En au revoir maar weer ; en weg zijn we. Terug die D578 op (waarom heeft dat toch niet gewoon een naam…???)
Zoek ‘m voor de aardigheid maar eens op in uw eigen MapSource, het ding kronkelt van Annonay door naar Labégude. Enne…, je kunt er ook nog gewoon lekker doorrijden !
Had net zo goed een Dolomieten Pas kunnen zijn…
Een pas van 113 kilometer.
…de D578 dus ; sturen als een dolle hierzo !…
Tja…, en dan is het niet zo ver meer naar ‘huis’. Via het relatief grote Aubenas ben je er zo ; nog iets van 25 kilometer ofzo.
Bij thuiskomst prakt vrouwlief die ravioli bende in een pannetje, en ik haal een vochtig doekje over de grootste (zichtbare…) delen van de motor, want we willen tenslotte wel een beetje toonbaar in Marseille aankomen morgen !
En dat kan dan natuurlijk niet met allerlei vandaag opgelopen spatjes, en smetjes aan fiets.
Da-kan-nie !
En zo komt dit topdagje dan ook zo maar weer aan zijn eind.
Alles onder het genot van een Kronenbourgh biertje, en een glaasje rosé natuurlijk…
Verschrikkelijk mooie toer gereden, en afgezien van die paar dikke regendroppels, een behoorlijk stralende dag gehad !
…dus ik zeg : oogjes dicht, en snaveltjes toe…
Morgen naar het schofterig hete Marseille…, een middagje ‘stadten’ zeg maar…, pfffffff…
ter info : foto klik = foto groot
(een kleine waarschuwing ; korte verhalen schrijven lukt mij gewoonweg niet, sorry…
Deel 5 : Woensdag 03 Augustus 2011, 296 km. vandaag…
Motor : BMW R1200RT
Wie : Ron und Jeannet
Ja dank U allemaal ; we hebben inderdaad lekker geslapen !
En rond een uur of 8 in de ochtend wrijven we wat van die ochtend-korstjes uit de ooghoekjes, springen onder een verkwikkende douche, poetsen de overgebleven kiezen en tanden, en begeven ons langzaam richting buitenontbijttafeltje.
Voor weer zo’n verwenontbijt.
Met van die lekkere verwendingetjes bij dat ontbijt !
Wel FF wat anders dan thuis zeg…, daar komen ‘we’ 5 van de meestal 7 dagen niet verder dan zo’n inspiratieloze bruine fabrieks-boterham met smeuïge pindakaas van het enige merk dat zoiets zou mogen maken.
En dan nog 1 beker koude oploschocolademelk, en twee bekers koffie.
Behalve in de weekeinden natuurlijk ; dan komt die pot pindakaas de kast niet uit…, want dan pakken we zelf uit…, dan doen we iets met gebakken eitjes enzo.
Met uitjes.
En veel lekkere kruiden.
En soms champignonnetjes.
Of paprika.
En nog veel meer van wat de natuur ons allemaal zomaar te bieden heeft…
Het plan (kuch, kuch…) is dat wij vandaag een keer toch wel een keer iets vroeger op pad gaan, en het lukt ons zomaar om al rond een uur of 11 op de motor weg te tokkelen.
Ik zeg : de vlag kan uit !
We pakken vandaag nog een keer een route van deze site, en wel de route die ons langs langs de bron van de rivier de Loire moet brengen.
En dit verteld ons die site : dit is een pittige route door de lengte en de vele bochten.
De Loire is de langste rivier van Frankrijk. Met deze route komt u langs de bron van de Loire. De route voert naar de hoogste toppen van de Ardeche en loopt ook langs een meer in een oude vulkaankrater (Lac d’Issarlès). In het dorpje Lachamp-Raphaël kunt u eventueel van de route afwijken om la cascade du Ray-Pic (waterval) te bezoeken. Voor de rest is de route een bochtenfeest.
Zo, hmmmm…, 'n bochtenfeest dus.
En zo (her)noem ik die route dan ook maar in mijn donkergrijze navigatiedoosje.
Ik had er thuis nog weer zo’n aanrijroute aan vast geplakt, en zoals geschreven tokkelen we rond een uur of 11 weg van het erf van Les Blancards.
Die aanrijroute brengt ons amper een paar kilometer buiten ons eigen Laurac-en-Vivarais langs een soortgelijk dorpje met de naam Montréal.
En wij altijd maar denken dat het in ’t hele verre Canada lag…
Maar dat Montréal heeft dus wel even zijn eigen chateau !
Tijd om te stoppen & te kijken hebben we echter niet.
Vinden we zelf…
Maf eigenlijk…, ben je op vakantie, en dan kijk je nog nergens naar…
(bijzonder..., het kasteel heeft zijn eigen schaduw in de lucht...)
Na dat Montréal wat wij echt letterlijk links van ons laten liggen, rollen we voorbij Largentière, en dat ziet er even gaaf uit zeg !
Vooral van wat je vanaf de doorgaande weg (nummer D5) ziet. Want je ziet dan een soort van middeleeuwse binnenstad, verstopt achter kasteelachtige muren.
Alsof het dorpje ten tijde van Ridder Floris, Boswachter Robin Hood, en misschien wel Woonwagenbewoner Pipo de Clown voor de boze toerist beschermd moest worden.
Heel bijzonder in ieder geval.
Het lijkt vanaf die doorgaande weg alsof je het oude stadje alleen maar kan binnenkomen via smalle bruggetjes.
Auto’s en/of motoren zijn daar in ieder geval zwaar taboe.
Wij rijden echter ook hier weer door, en werpen de RT ergens net buiten het dorp van ons af voor een plaatje.
Als onomstotelijk, en digitaal bewijs dat we er aan voorbijgevlogen zijn, zeg maar…
…middeleeuws Largentière van boven gezien…
Er werd daarstraks iets geroepen van bochtenfeest…, nou…, dat klopt wel.
Vaak wordt het allemaal een beetje fraaier voorgespiegeld aan de goedgelovige Internetter dan dat het misschien wel in werkelijkheid is…, maar deze keer gaat het bijzonder aardig kloppen !
Het driftige gehang aan de stuurhelften, en ‘t geschakel aan het pookje begint al op die aanrijroute (nog steeds op de D5) en dan wel net buiten het plaatsje Rocher.
En plaatsje van nix eigenlijk, maar ook daar kun je in je eigen taal vakantie vieren (zie het voorgaande linkje).
Die D5-weg slingert voor ons helemaal door tot aan Pont-de-Labeaume, en omdat pont brug betekent, steken we het ding dan ook maar over.
Vanaf daar krijgen we de D536 voor de (gepoetste) kiezen !
Had van te voren wel een beetje 'n blik geworpen op dat geweldige GoogleEearth (geweldig stukje gereedschap toch !), maar de werkelijkheid overtreft het geraadpleegde digitale scherm vele malen.
Over het algemeen helemaal fantastisch asfalt, veel stroef grind achtige grip, amper of geen verkeer, mooie vloeiende bochten, en hoe verder je ‘naar boven’ gaat, hoe breder de weg wordt.
Hier in ons eigen landje zou het ding vergeven zijn van de flitsapparatuur, en/of lasergun boys & girls, maar daar helemaal nix…, er wordt vanaf het begin al aangegeven dat je harder mag dan 70 (dus 90 !), maar geloof mij maar…, je bent een hele Piet als je überhaubt een constante 90 haalt…!
Ik rommel het meest in z’n twee, drie, en vierde versnelling, en alleen op de rechtere stukken kom je een keer aan de 110-120…, en voor de rest is het gewoon maar vertrouwen op het asfalt, je banden, je remmen, en op je eigen grenzen.
Bij mij is in dit soort onbekende, en bergachtige streken de grens ongeveer het voorste puntje van mijn laars. Als dat ding de grond raakt, dan is het leuk geweest. En omdat ik altijd met de neus van de laars op het stepje zit, dan weet ik dat ik dan niet ver af ben van asfaltschrapend metaal.
Er zijn tenslotte ook nog achtergebleven dierbaren (en dan bedoel ik niet die kat…) thuis…, een beetje grenzen stellen is dan toch niet zo heel gek lijkt me…, toch ?!
De D536 dus.
En we zwieren en zwaaien dat het een Franse Lieve Lust is. Zo heel af en toe kom je een andere motorrijder tegen, maar voor de rest is het ongeveer compleet muisstil daarzo op deze doordeweekse dag.
Terwijl je er echt waar net zo lang kunt sturen totdat je zwarte vlekken voor de ogen ziet.
He-le-maal ongekend !
Bij de afslag naar Le Roux houden wij halt. Mijn verse t-shirt van vanochtend is inmiddels dankzij de broeiende zomertemperatuur, en optimale windbescherming van de motor alweer compleet doorweekt, en daarom vinden we samen dat het tijd is om de persoonlijke vochtbalans weer op peil te brengen.
…de D536 ; en die kronkelt als een zich voortbewegende wurgslang op nat gras…
Er staat een bord langs de kant van de weg, en de wegbeheerder vertelt ons hiermee dat we het gebied induiken waar de Loire zijn oorsprong vindt, en daarmee is de naam van de gedownloade route dan ook maar gelijk gerechtvaardigd.
…het officiële begin van het bochtenplezier…
Toch ook wel een soort van wrang iets hier tijdens onze ingelaste onthaastpauze. Want aan een stopbord hangt een bosje kunstbloempjes.
En zo’n teken van herinnering is ook hier meestal een blijk van dat het voor iemand serieus fout is gegaan in deze bocht.
En dan dat ‘wrang’, omdat het bosje kunstbloemetjes aan dat rood/witte STOP bord vastgepakt zit.
Want harder stoppen met alles dan dit kun je ongeveer niet, bedenk ik mij…
…STOP…
De stenen opvangmuur 'aan deze kant' van dat bord, is recentelijk opgelapt, en terwijl vrouwlief over de rand van dat muurtje de groene diepte inkijkt, ziet ze een paar meter naar beneden een, half onder een bosje verscholen op de kop liggende, nummerplaat.
Althans ze denkt dat het een nummerplaat is.
Waarom wordt niet alles netjes, en heel zorgvuldig opgeruimd na zoiets dramatisch wat hier heeft plaatsgevonden, vragen wij ons af…
Ik klauter over het muurtje, en zak een paar meter over de behoorlijk steile, en losliggende grind helling naar beneden.
Tis inderdaad een verfrommelde nummerplaat…, raap het op, en gooi het ding in de topkoffer.
Inmiddels heeft het ding een plekje in mijn schuurtje naast de motor. Waarom weet ik eigenlijk niet, maar misschien als een reminder dat je vooral in het verkeer altijd bij je positieven moet blijven…, want de op je schouder meereizende beschermengeltjes kunnen zelf ook zomaar een keer ‘auf urlaub’ zijn…
…tja…
En terwijl we ons weer klaar maken voor een nieuw stapeltje vers bochtenwerk, komt er van rechts een lichtgrijs Mercedes Vito-busje naar boven met een veel te hoge snelheid de bocht om….
De bestuurder heeft het ook in de gaten, hij remt veel te hard, en het hele grijze zooitje heeft de complete weghelft van een eventuele tegenligger nodig om uiteindelijk die bocht te kunnen halen…
Je zal maar net als tegenligger van de andere kant gekomen zijn…
En met deze serieuze geestelijke bagage pakken we de draad van het ‘bochtenfeest’ traject op. En van bochtenfeest was geen woord gelogen.
Verder dan een derde versnelling kom ik helemaal ongeveer nooit meer, en we genieten volop van het al dan niet aanwezige uitzicht.
Want deze omgeving is toch duidelijk anders dan van onze logeeromgeving.
Lijkt wel alsof het groener, en hoger is.
Met ook meer van die bordjes dat je nu zomaar op een colletje zit.
…Col du Gage…
En dan met vaak van die grappige groene bordjes waarop je een afgepeigerde, iets voorover gebogen wielrenner ziet, die een 45 graden bult op joekelt...
Waarom nou zulke bordjes vraag ik mij af. Is het om die fietser van ver af te demotiveren ; want vriend jij moet vanaf nog zoveel klimmen, en afzien.
Of is het juist om zo’n pedalist te enthousiasmeren omtrent zijn reeds afgelegde ellende.
Kep geen idee, maar grappig zijn die bordjes wel.
En informatief.
Bordjes waar diezelfde fietser naar beneden gaat komen we trouwens niet tegen...; waarom eigenlijk niet...??
En met nog veel meer van dit soort vragen onderweg, beginnen we voor deze omgeving nu toch serieus te stijgen, en we zijn inmiddels aan de voet van de Col de La Croix Enz.Enz.
Vooral dat ...Enz.Enz. is belangrijk, want je hebt in Europa wel meer van die Col de La Croix bulten.
En voordat je het weet zit je dan rond te jakkeren in Zwitserland bijvoorbeeld.
En dat geeft verder natuurlijk helemaal niet, maar dan wordt zo’n dagroute wel heel erg lang…
…hoppa…,scheelt dat even fijn, er ligt geen sneeuw…, de Col is open dus…
…plekje van het bovenstaande fotomoment, en ‘daar’ gaan we naar toe…
We nemen, geheel volgens plan, het roze D274 lijntje ; en met het stijgen van de meters wordt het behoorlijk koeler buiten.
De temperatuur op ongeveer 1600 meter is op dat moment zo’n 16 graden.
Best lekker dus.
Tot mijn stomme verbazing is het bovenaan op de D274 gewoon hartstikke druk, en ongekend toeristisch.
De hele dag kom je ongeveer geen hond tegen op die slingerwegen, en hier bovenaan staan enorme rijen auto’s geparkeerd, zijn er allerlei soorten eettentjes, inclusief van die souvenir-shops.
Het heeft allemaal wel een beetje weg van die winkeltjes toestand bovenop de Stelvio.
Alleen dan nog veel drukker…
Vooral veel wandelaars.
Dus vandaar ook die auto’s denk ik.
Want wandelaars lopen niet, nee…, die rijden ergens naar toe. Prakken de auto neer, trekken van die moeilijke dikke sokken, en dito schoenen aan, grissen een soort van kromme wandelstok uit de kofferbak, lopen misschien wel een kilometer of twee, en komen daarna met zweterige rode koppen weer boven het struikgewas uit, om een biertje te pakken, en om foto’s te maken van (in dit geval) Mont Mézenc.
Wij boxeren echter vrolijk en onverdroten vooRT. Verder die D274 af, die dan heel grappig overgaat in de D247.
Niet echt handig, want stel je nou voor dat je cijfer-dyslectie hebt…, dan kun je aardig van die getallen-gekkigheid in de war komen, denk ik.
Ook in de war waren 2 Engelsen. De 1 op een GSXR1000 (ook echt het type motor voor hier natuurlijk…
), en de ander op een (alweer…) TDM.We zijn ze 3 keer tegengekomen. Twee keer hebben ze ons min of meer ingehaald, en 1x zagen we ze uren later weer terug komen.
Of eigenlijk zaten ze.
Drie maal heel driftig aan het kaart lezen…, want dan heb je dus wel die dikke blauw/witte GSXR1000 onder de bips, maar dan was het geld waarschijnlijk op geweest voor een fijne spraakzame digitale routebegeleider.
Beide fietsen trouwens helemaal volgepakt met tentjes, hangtassen, tanktassen, en allebei een ferme rugzak aan het lichaam vastgesnoerd.
’t Leek erop alsof ze een beetje de weg, en kluts kwijt waren…
Wij zitten dus op die D247, en die weg was duidelijk vergeten of inmiddels compleet opgegeven door de plaatselijke wegbeheerder.
Heel vaak machtig slecht asfalt, en als er al iets van een soort van ‘van-de-berg-val-bescherming’ stond dat was een keer een muurtje van amper 30 centimeter hoog…, en voor de rest stond er gewoon nix.
Lekker in het donker ook…
…fotomomentje op de D247…
Het rolt hier weer langzaam naar beneden. En plotseling kunnen we behoorlijk vol in de remmen, net nadat wij een linkerhaarspeldbocht naar beneden zijn doorgeworsteld…
Een complete kudde schapen en lamspul steekt zonder op of om te kijken gewoon de weg over…, en ik denk : het moet toch niet gekker worden !
Blijkt dat die wollige krengen van een soort van weilandje, op eigen houtje naar een boerderij rennen, een 100 meter verderop ongeveer.
Ook gewoon zonder waarschuwing of nix. We komen die bocht uit, en we kunnen volop in de Brembo’s om er voor te zorgen dat wij vanavond niet verplicht aan de Saté Domba zitten…
En een recept natuurlijk…
Eind goed, al goed.
Geen schaap en/of lam geraakt, en dus geen viezigheid aan de motoRT.
Maar…, die viezigheid gaat wel komen !
Donkergrijze wolken pakken zich samen tegen een bergrug ; en dan net uitgerekend waar wij naar toe 'moeten'…
Die D247 gaat trouwens naadloos over in de D278 en 478.
En van de 478 naar D21.
En op die D21 zien wij een oude baas vermomd als wielrenner een flodderig geel/rood regenjasje aantrekken. Want deze gast voelt waarschijnlijk nattigheid komen…, nou…, dat hebben we ook gekregen !
Op de kruising met de D578 (ja sorry voor al die nummertjes beste meeleesvrienden…), en die D21 ligt het dorpje Les Nonières ; ook weer zo’n slaperig vergeten dorpje.
Maar…, we komen ‘van boven’, van dus die D21, en we ronken recht op een pleintje af, en direct bij dat pleintje bevindt zich een kerkje waar de deur van op een kier staat !
En terwijl de regen werkelijk met donderend geraas naar beneden klettert, ros ik de RT tussen 2 plein-paaltjes door, druk dat ding onder een boom (alsof dat helpt...) en we janken als een haas die kerk naar binnen…
Letterlijk een schuilplaats…
Want…, onze regenkleding lag natuurlijk gewoon op ons logeeradres…, want het zou niet gaan regenen…, tenminste niet waar wij logeerden.
Even later komt ook die oude wielrenner, als een verzopen kat, die kerk binnen klossen…, op die rare tikkende wielrenschoentjes van hem…
…niet alleen de zegen, maar ook de regen komt van boven…, vandaar…
…en vanaf hier breken wij de Internet route af…
Als we in de richting van het roze routelijntje kijken, zien we dat de enorme pakken met donkergrijze bewolking net die kant op trekt, dus veel droger dan de nattigheid die we nu over ons brommertje heen krijgen, zal het wel niet worden.
En daarom besluiten we om de route hier af te breken, en een alternatief te bedenken voor de terugreis naar ons (achteraf compleet droog gebleven ; zul je altijd zien…) logeeradres.
We grijpen daarvoor de D578, en dat is vanuit de kerk gezien, in het verlengde van de motor. Daar waar de lucht in ieder geval behoorlijk opklaart.
Geen gekke gedachte achteraf, want vanwege de voorafgaande hoge temperatuur, droogt het wegdek razendsnel op, en amper een kilometer of 5 buiten dat Les Nonières kun je al bijna niet meer zien dat het daar überhaubt nat geweest is.
En die D578 is me toch even een mooie weg (plus omgeving) zeg !!!
Ik dacht dat we vandaag al een heel beetje gezien hadden…, maar dit is helemaal een bochtenfeestje, om maar een beetje in die kretelogie te blijven hangen.
Het ding is desgewenst 113 km. lang, en er liggen 15 serieuze stadje, en een handje vol gehuchtjes aan.
En 1 van die stadjes is Le Cheylard.
We rekenen daar bij de plaatselijke Intermarché een paar voorverpakte, heel best smaakbare sandwiches af, we graaien een flesje Cola light, en een pakje met 6 kleine flesjes jus d’Orange mee.
En om het gezellig te maken, en omdat het gisteren best smaakte, grijpen we voor straks een blik (andere smaak, dat wel…) ravioli mee, en… (we maken er een dolle boel van vrienden…) we gooien een paar tiramisu toetjes in de ‘kofferbak’ van de brommeRT.
Totaal 11,56 Euro s’il vous plaît…
En au revoir maar weer ; en weg zijn we. Terug die D578 op (waarom heeft dat toch niet gewoon een naam…???)
Zoek ‘m voor de aardigheid maar eens op in uw eigen MapSource, het ding kronkelt van Annonay door naar Labégude. Enne…, je kunt er ook nog gewoon lekker doorrijden !
Had net zo goed een Dolomieten Pas kunnen zijn…
Een pas van 113 kilometer.
…de D578 dus ; sturen als een dolle hierzo !…
Tja…, en dan is het niet zo ver meer naar ‘huis’. Via het relatief grote Aubenas ben je er zo ; nog iets van 25 kilometer ofzo.
Bij thuiskomst prakt vrouwlief die ravioli bende in een pannetje, en ik haal een vochtig doekje over de grootste (zichtbare…) delen van de motor, want we willen tenslotte wel een beetje toonbaar in Marseille aankomen morgen !
En dat kan dan natuurlijk niet met allerlei vandaag opgelopen spatjes, en smetjes aan fiets.
Da-kan-nie !
En zo komt dit topdagje dan ook zo maar weer aan zijn eind.
Alles onder het genot van een Kronenbourgh biertje, en een glaasje rosé natuurlijk…
Verschrikkelijk mooie toer gereden, en afgezien van die paar dikke regendroppels, een behoorlijk stralende dag gehad !
…dus ik zeg : oogjes dicht, en snaveltjes toe…
Morgen naar het schofterig hete Marseille…, een middagje ‘stadten’ zeg maar…, pfffffff…
Laatst bewerkt:
Shadowski
MF veteraan
- 28 feb 2008
- 1.471
- 0
Leuk verslag (en aansprekende droge humor)... ben zelf in juni ook "daar" geweest (ik hoefde geen routes te "jatten" want verbleef ter plekke in Domaine l'Amiral). Hééééél herkenbaar allemaal, tot en met het neuzenschrapen aan toe. De Vercors route was indrukwekkender dan de Gorges de L'Ardeche imho (zat ik net zonder fototoestelbatterijen, zul je net zien). Was dan wel Drôme ipv Ardèche, maar maakt niet uit.
[pictures=motorstek,2930]
Het heeft mij verbaasd hoe weinig verkeer (m.n. motorrijders) daar aanwezig was. De enkele keer dat je iemand tegenkomt op een motor wordt er dan ook ongekend uitbundig gezwaaid. Terwijl het daar toch echt het Walhalla is voor motorgekken die wel houden van een bocht maken. De rechte weg is daar nog niet uitgevonden of zo. Was vaak niet bijzonder moeilijk om de maximum snelheid aan te houden.
[pictures=motorstek,2930]
Het heeft mij verbaasd hoe weinig verkeer (m.n. motorrijders) daar aanwezig was. De enkele keer dat je iemand tegenkomt op een motor wordt er dan ook ongekend uitbundig gezwaaid. Terwijl het daar toch echt het Walhalla is voor motorgekken die wel houden van een bocht maken. De rechte weg is daar nog niet uitgevonden of zo. Was vaak niet bijzonder moeilijk om de maximum snelheid aan te houden.
Laatst bewerkt:
...Ron...
MF veteraan
- Onderwerp starter
- #46
Inderdaad ; dat geringe aantal motorrijders is mij ook opgevallen. Maar..., ik heb daar een babbeltje met een locale motorrijder gemaakt, en hij zei : we rijden hier wel in het voor- en najaar.
Want in de zomer is het te heet om lekker te rijden...
Ik denk dat hij gelijk had...
Enne..., dat uitbundig groeten van die gasten valt inderdaad op. Niet zomaar een laf handje, maar hele linkerarmen worden naar buiten gekwakt.
En natuurlijk dat rechtervoetje.
Harley-rijders, GoldWing piloten ; het maakt allemaal niet uit. Ben er geen 1 tegengekomen (behalve die politieagenten...) die niet enthousiast de linkerhand omhoog wierp !
Ben nu bezig met deeltje 5...
Want in de zomer is het te heet om lekker te rijden...
Ik denk dat hij gelijk had...
Enne..., dat uitbundig groeten van die gasten valt inderdaad op. Niet zomaar een laf handje, maar hele linkerarmen worden naar buiten gekwakt.
En natuurlijk dat rechtervoetje.
Harley-rijders, GoldWing piloten ; het maakt allemaal niet uit. Ben er geen 1 tegengekomen (behalve die politieagenten...) die niet enthousiast de linkerhand omhoog wierp !
Ben nu bezig met deeltje 5...
Shadowski
MF veteraan
- 28 feb 2008
- 1.471
- 0
Ben nu bezig met deeltje 5...
F5 F5 F5... spannend... F5 F5..
Nomore-talking
MF veteraan
- 14 apr 2007
- 9.540
- 1
Inderdaad ; dat geringe aantal motorrijders is mij ook opgevallen. Maar..., ik heb daar een babbeltje met een locale motorrijder gemaakt, en hij zei : we rijden hier wel in het voor- en najaar.
Want in de zomer is het te heet om lekker te rijden...
Ik denk dat hij gelijk had...
Enne..., dat uitbundig groeten van die gasten valt inderdaad op. Niet zomaar een laf handje, maar hele linkerarmen worden naar buiten gekwakt.
En natuurlijk dat rechtervoetje.
Harley-rijders, GoldWing piloten ; het maakt allemaal niet uit. Ben er geen 1 tegengekomen (behalve die politieagenten...) die niet enthousiast de linkerhand omhoog wierp !
Ben nu bezig met deeltje5...6
